Α΄ Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης

Πόλυ Ντεκόρ Χέδερς

i)

(Δίχως αισθαντικότητα καμιά)

Ανάμεσα στα μικροσκοπικά της δάκτυλα

Που αλείφουν τη πόλη τα απογεύματα

Και όχι πολύ μακριά από αυτό που αποκαλούν μυαλγία

Στις εφτά και δεκαέξι ακριβώς

Μια τρύπα στο χρονικό των ταχυδευτερολέπτων

Ανοίγει

 Και όπως

ΑΝΟΙΓΕΙ

Ανοίγουν και δυο βεντάλιες

Γοητευτικές

με τις οξείες τους

και τα ποιήματά της

νιφάδες

Να εκτρέπουν αυτή τη γυμνή φιλαρέσκεια

Που επιδέξια τόσο έχει δημιουργήσει

ii)

Όπως τα ψάρια συνωστίζονται στην βαλίτσα μου

Και διάγουν την ανθρωπολογία σε κάτι ασήμαντο

Γελά κι εκείνη μαζί τους

Γνέφοντας  η στιγμή για τη γη έχει έρθει

Και οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να μιλούν άλλο πια

  

                                                                                 iii)

Από τον ουρανό που φλέγεται

Μέχρι τη γη που κοιμάται

Ένας κόσμος δεν θα είναι ποτέ αρκετός

Κι αφήνει την φωτιά

Να προσαρμόσει πάνω μας

Όπως μια έρημος

Αγκαλιάζει δυο λουλούδια και τα πνίγει

                                                                   vi

                                       

                                           (Στον κορμό της αγοράς)

Χωρίς παιδικές αναμνήσεις

Ένας άγνωστος

Δεν θα τηρήσει ρυθμό

O γιάπης

Με ένα δέντρο στα χέρια

Δεν θα τηρήσει ρυθμό

Για αυτό και μέσα στην πόλη

Η Πόλυ θα γίνει

 Το νέφος  τα πλήθη

Και τα παράδοξά της σχήματα

Θάνος Γώγος

Γραμμές

Κάποια στιγμή τελειώνεις, όλα τελειώνουν. Κάποια στιγμή θα χάσω από τα μάτια μου τα κίτρινα σου δόντια, αυτό το κιτρινιασμένο υπέροχο χαμόγελο που αγάπησα. Θα χάσεις τα μαλλιά σου κι εγώ τη σταθερότητα μου, θα έχω πάρκινσον κι εσύ ίσως αλτσχάιμερ.Τα νύχια μου θα έχουν κάθετες γραμμές όπως και τώρα και δεν θα με νοιάζει που δεν έχω λόγια να περιγράψω το κενό, θα θέλω απλά να ζήσω λίγο ακόμα μέσα του. Γραμμές που θα ορίζουν μια κίνηση προς τα εμπρός, μια πτήση προς τα εμπρός, ένα ταξίδι, μα έκοψα τα αεροδρόμια όταν κατάλαβα πως ποτέ δεν μπορείς να ξεφύγεις από κάπου που ουσιαστικά δεν έφυγες ποτέ.

Θα στήνω οριζόντια τα λάθη μου και θα τα σπρώχνω προς τα εμπρός, θα πέφτουν θα τα πατώ, θα προχωράω.  Ποτέ δεν ξεφεύγεις από τον εαυτό σου. Μα νομίζω πως άφησα πολλά χρόνια φωτεινά και ανεκπλήρωτα να αναβοσβήνουν μες στα μούτρα μου.Όποιος δεν πράττει αυτά που θέλει γεννάει την πανούκλα ,γράφει με μαύρο σπρέι στην απέναντι γκαραζόπορτα και ο φόβος με γκάστρωσε τη γέννησα και ένα πρωί την έπνιξα στην κούνια.Δεν μετανιώνω πια γι αυτά που δεν έκανα, ούτε για εκείνα που δεν ξέρω καν αν ήθελα, απλά θέλω να ζήσω κι όχι να κάθομαι και να μετράω σε ένα ταμείο, τι πλήρωσα και τι οφείλω, εξάλλου από μαθηματικά νάδα, δεν έμαθα ακόμα πως είναι όταν πολλαπλασιάζεσαι. 

Συνεπής και πλήρης δεν γίνεται, το λέει και ο Γκέντελ, άρπαξα το στυλό κι έφτιαξα ράγες, είμαι πολύ περήφανη που με έβαλα στην τροχιά μου. Ασυνεπής και πλήρης να πάω προς τα έμπρος να σέρνω πάλι λίγο από το πάθος που άφησα πίσω μου, που θα μου πάει θα το ξαναμαγειρέψω, δεν θέλω ξαναζεσταμένα πράγματα. Όσο για τον κύριο στο ταμείο, θα του πω, όχι κύριε δεν θα πάρω, θα αφήσω πίσω τους φόβους, τις γαμημένες ανασφάλειες, ασυνεπής και πλήρης θα προχωράω μπροστά. Τίποτα δεν μπορεί να στενέψει περισσότερο από όσο οι γραμμές που με στρίμωξαν μέσα μου, από εδώ και πέρα ξεχειλωμένα όλα. Τίποτα δεν στενεύει πια, μια Κυριακή απόγευμα έφτανε. Όλα είναι δρόμος ακόμα και τις μέρες που όλα δείχνουν αδιέξοδα. Βλέμματα χειροπιαστά. Απλή ζωή.

Τέχνη

" Δημιουργικότητα είναι να επιτρέπεις στον ευατό σου να κάνει λάθη.
   Τέχνη είναι να ξέρεις ποια από αυτά είναι τα σωστά. " Άνταμ Σκοτ 

Πρόλογος

    Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως θέμα «Γλώσσα και γλωσσικές ποικιλίες στο μυθιστόρημα του Μ.Καραγάτση Γιούγκερμαν». Γιατί όμως  επέλεξα να ασχοληθώ με τον Γιούγκερμαν του Καραγάτση  και  δη με τη γλώσσα και τις γλωσσικές ποικιλίες; Καραγάτσης ίσως γιατί  κρατώ καταγωγή από τη Ραψάνη του Ολύμπου  που σου γεννά ένα τρομερό συναίσθημα όταν αντικρίζεις από εκεί μια ανατολή, πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι κάποτε και εκείνος απολάμβανε την απεραντοσύνη της ίδιας θέας. 

Γλώσσα, γιατί με τη δική της απεραντοσύνη,  εκφράζει πέρα από το άτομο, ολόκληρο τον κόσμο.  Γλώσσα γιατί δεν την κάνεις δική σου μαθαίνοντας γι αυτή θεωρίες. Ούτε φτάνουν η γραμματική και το συντακτικό. Αυτά μιλούν για τη γλώσσα. Την ουσία του λόγου την κατακτάς, όταν του παραδίνεσαι, όταν βυθίζεσαι στον απύθμενο θησαυρό του.

Πρέπει όμως να το θελήσεις. Το είπε και ο Σολωμός : «Υποτάξου πρώτα στη γλώσσα του λαού σου, και αν είσαι αρκετός κυρίεψε την». Το είπε και ο Σεφέρης: «Κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να σταθεί, αν δεν είναι άρχοντας της γλώσσας, όχι των λεξικών ή του συνταχτικού αλλά αυτής της ζωντανής φύσης που του μεταγγίζει κάθε στιγμή που ανασαίνει η φυλή του» και νομίζω ότι  ο Καραγάτσης το κατάφερε αυτό. 

Η Γλώσσα επισημαίνει ο Τριανταφυλλίδη: «δεν είναι, καθώς φαντάζονται κάποιοι, αράδιασμα από λέξεις, τύπους και κανόνες, όπως αναγράφονται σε λεξικά και γραμματικές... παρά η έκφραση του εσωτερικού μας κόσμου, κύμα ζωής, άνοιγμα και επαφή ψυχών, ανταλλαγή αισθημάτων και σκέψεων μέσα σε συνομιλία, ερώτηση και απόκριση, άρνηση και κατάφαση, προσταγή, απαγόρευση και παράκληση, μικροεπεισόδια, πεζότητες και ταπεινότητες της καθημερινής ζωής και έξαρση και κατάνυξη , τραγούδι και κλάμα, χαρά και καημός, τρικυμία και γαλήνη, αγάπη και πάθος, αγωνία και κατάρα, επιστήμη και ζωή, σκέψη, ενατένιση της μοίρας και φιλοσοφία. Όλα αυτά είναι γλώσσα ατομική και εθνική».

Η γλώσσα είναι και κοινωνικό προιόν: εκπορεύεται από την κοινωνία, υπηρετεί την κοινωνία και επιστρέφει σε αυτή. Για να αναλύσει επομένως κανείς τη γλώσσα επιβάλλεται να τη συσχετίσει με τα κοινωνικά και ιστορικά γεγονότα, τις γεωγραφικές της διαστάσεις και κάπως έτσι και εμείς θα ανακαλύψουμε τις  γλωσσικές ποικιλίες της Ελλάδας του Μεσοπολέμου μέσα από τις γλωσσικές φωνές των ηρώων του μυθιστορήματος του Καραγάτση.Συνιθίζεται στην τελευταία παράγραφο προλόγων να γράφονται ευχαριστίες. Αντί ευχαριστιών λοιπόν λίγος Μπρέχτ...

Γλώσσα είμαι εγώ.

Γλώσσα είσαι εσύ.

Γλώσσα είναι ο κόσμος.

      Γλώσσα είναι η αγάπη και ο πόνος.

     Γλώσσα είναι το ντύσιμο, 

     η έκφραση του προσώπου, 

   οι χειρονομίες,

   η ανταπόκριση.

      Γλώσσα είναι να φαντάζεσαι,

   να σχεδιάζεις, 

   να δημιουργείς, 

   να καταστρέφεις

Γλώσσα είναι ο έλεγχος και η πειθώ

Γλώσσα είναι η επικοινωνία

Γλώσσα είναι το γέλιο

Γλώσσα είναι το μεγάλωμα

Γλώσσα είμαι εγώ 

Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας 

Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα

Δημιουργική Γραφή

Γλώσσα και γλωσσικές ποικιλίες

στο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση "Γιούγκερμαν"

Μόλις βγήκε απ'το κουτί!

fuck tape

fuck tape

Ξεκίνησα με όλη την καλή διάθεση να γράψω για τον πρώτο μου φετινό φραπέ. Βγήκα στην αυλή με το λαπτοπάτσι στο ένα χέρι και την φραπεδούμπα στο άλλο. Έκατσα πήρα μια βαθειά ανάσα, μια γουλιά καιφέ κ μια τσούρα απ το κάμελ μου, όχι απαραίτητα σε αυτήν την σειρά. Μετά σεντόνι…..έβαλα μουσική και έστυψα το μυαλό μου μπας και, μα αλίμονο τίποτα. «Η ανάσα σου ήταν η πρώτη μου πατρίδα η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός, πάει καιρός που έχω φύγει απ την Θήβα και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός» ακούστηκε και βουαλά η θολή εικόνα μιας κασέτας ξεπήδησε απ την σκονισμένη άβυσσο της μνήμης μου. Ήταν μια κόκκινη διάφανη κασέτα με έναν φοίνικα ζωγραφισμένο στην ετικέτα της Α πλευράς. Ήταν η πρώτη μου κασέτα για το σεξ, στα αγγλικά θα λεγόταν mixed tape μα νομίζω fuck tape της αρμόζει καλύτερα. Είναι πιο απλό και τίμιο να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, καμία φορά.
Ήμουν λίγο πριν η μετά τα 18, πλέον φοιτητής στην Αθήνα και έπαιρνα πάντα τα μαθήματα μου το απόγευμα. Τότε μου άρεσε να ξενυχτάω, να κοιμάμαι μέχρι αργά και να κάνω σεξ τα πρωινά που έλειπε ο πατέρας μου στην δουλεία. Απ την Κρήτη είχα φέρει ελάχιστα και μέσα σε αυτά ήταν η εν λόγω κασετούλα γραμμένη απ τα χεράκια μου. Δύο πλευρές 60λεπτες περίπου 24 τραγούδια, μια κασέτα αποκλειστικά για την συνουσία. Όχι πως γαμούσα δύο ώρες αλλά να χουμε βρε αδερφέ και μια ποικιλία. Στην πρώτη πλευρά είχε μπλουζάτα κομμάτια από Tracey Chapman μέχρι Καρβέλα και Cure, μα στην δεύτερη άρχιζε το πραγματικό πανηγύρι με ροκ και χεαβι κομμάτια (Com on feel the noise, girls fuck your boys). Αν ήμουν καλά συγχρονισμένος το αποκορύφωμα ερχόταν στο In the still of the night των Whitesnake. Μετά κάποιο καιρό την βαρέθηκα και υπέθεσα πως έφταιγε ο τότε παρτενέρ μου, οπότε άλλαξα καμιά ντουζίνα και τελικά διαπίστωσα πως όντως είχα βαρεθεί την κασέτα.
Πέρασε ο καιρός και η μουσική υπόκρουση της συνουσίας ήταν τόσο τυχαία, τόσο ποικίλη όσο και το ίδιο το σεξ. Ακολουθούσα πιστά το σύστημα 3 ΟΥ δηλαδή κουτουρού. Ώσπου συναντήθηκα με τον θηλυκό Γαλανάκη που είχε στην τσάντα της την δικιά της fuck tape. Πια όμως η κασέτα είχε γίνει cd, τα πιο πολλά κομμάτια του μου ήταν αδιάφορα αν εξαιρέσεις το Black Black Heart, μα το καλύτερο μου το φύλαγε για το τέλος. «Στο πλάι σου» από Διάφανα και εγώ είχα ήδη αρχίσει να βγαίνω απ το σώμα μου, να κάνω έρωτα με τον εαυτό μου σε ένα άλλο επίπεδο που φτάνε μέχρι το μεδούλι μου. Μπορεί να ερωτοτροπούσα με τον θεό τον ίδιο, ακόμα το σκέφτομαι και ανατριχιάζω σε περίεργα μέρη. Το επόμενο πρωί μπήκα Μirc, καλά να ναι το #mp3 και τα botάκια του, σε λίγο είχα κάψει το δικό μου cd αποκλειστικά με Διάφανα. Αυτό μου κράτησε αρκετό καιρό, μέχρι που το ξέχασα να παίζει σε μια μαύρη μερσέντες κάποιας που την λέγαν Αμαλία νομίζω.
Ηρθαν μετά από καιρό τα λαπτοπ και οι λίστες αναπαραγωγής με τα 200 κομμάτια, μόνο που αντί για fuck tape τα ονόμαζα slow. Τώρα πια ξεπεράστηκαν αυτά, που να κουβαλάς μαζί σου την προίκα σου κάθε φορά που παίζει να σταθείς «τυχερός»? Ηρθαν όμως τα βολικότατα κινητά 28ης γενιάς που έχουν άπλετη μνήμη και κάνουν την δουλεία τους, αθόρυβα και χωρίς να κινούν υποψίες. Για σένα τα λέω κάγκουρα με το φτιαγμένο πριπρι με τα ηχεία τις Barbarela που χώσες στο πίσω κάθισμα να βαράνε Μηδενιστή, Tus και Παντελίδη. Τες πα ,ποιο είναι το νόημα σε όλο αυτό? Θα ρωτήσεις, ε καλά ρώτα μην βαράς! Εκτός από ότι είμαι ψαγμένος και τουλάχιστον ημίθεος στο σεξ σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι πια το κάθε τι που ζω το αναγάγω σε κάτι που πριν έζησα. Δεν υπάρχει πια παρθενογένεση στην ζωή μου μα μόνο εξέλιξη. Δεν το λες και κακό μα αυτές η πρώτες μου φορές ακόμα με κάνουν και ανατριχιάζω! Ξες σε περίεργα μέρη!

μ.γ

Πες ότι θες, μόνο μην πεις πως δε σου το'πα

Να ρίξεις μαύρη πέτρα
και να φύγεις για πάντα
αλλά να πας πού;
Κοντέρ 230, πατάς γκαζώνεις
και στη στροφή μετανιώνεις
Στο πρώτο bar θα γίνεις στουπί

Μόλις ξημερώσει
θα `χουν όλα τελειώσει
και θα μου πεις γεια
ξέρεις το είδα ξανά
από την άλλη
με καθαρό το κεφάλι
Το όνειρο ζητάει πολλά

Μ’ έχεις γερά δεμένο
σ’ ένα σφιχτό ιστό
βήμα το βήμα να μετράω
πόσο μου μένει
Αν είναι να πεθάνω
για σένα το μπορώ
μονάχα όποιος τ’ αξίζει
από έρωτα πεθαίνει

Ξέρεις να κάνεις κόλπα
ξέρεις να με κρατάς
ένας Θεός μονάχα
ξέρει πόσα ξέρεις
Μένει να δεις πια τώρα
αυτό που δεν τολμάς
Θα μάθεις να γελάς
αν μάθεις να υποφέρεις

Αφού το ξέρεις
τη μια πονάς κι υποφέρεις
την άλλη πάνω
τόσο ψηλά δε σε φτάνω
Κατέβα λίγο
έτσι περνούσα πριν φύγω
και τώρα γεια σου
Δώσε φιλιά στη μαμά σου

Στην αμμουδιά ποτέ του
δε βγαίνει ο ανθός
ούτε και ζει ποτέ
χωρίς νερό το ψάρι
Το είπε παλιά κι ο μάγκας
που δήλωσε Θεός
Χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει

Λύσε λοιπόν τα μάγια
μάζεψε τα σκοινιά
μες την αρένα
δες πως φέγγουνε τα φώτα
Πάλι θα χάσει κάποιος
πάλι κάποιος νικά
πες ότι θες μόνο
μην πεις πως δε σου το `πα

Αφού σου το `πα
πως της αγάπης η ντόπα
είναι η πρώτη
φωτοβολίδες και κρότοι
το αίμα βράζει
φιλιά που πέφτουν χαλάζι
Δεν είναι η φρίκη
Είναι η ζωή που σου ανήκει

Κοντεύουν ξημερώματα
και παίρνεις εμένα
για να σου πω τι;
Πως είναι όλα χαμένα;
Χίλιες φορές παραμύθια
αφού την αλήθεια
την ξέρει κι ένα παιδί