Κυκλοφορεί στις 15 το Imagine Νοεμβρίου

7 Χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα"

13 Νοεμβρίου 2005-13 Νοεμβρίου 2012 και συνεχίζουμε... 

Τρίτη και 13 και εφτά χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα". Ένα οίδημα που μεγαλώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά! Ναι ήταν πριν από εφτά χρόνια ένα απόγευμα της 13ης Νοεμβρίου, στο φοιτητικό μου σπίτι όταν παρέα με τον Μιχάλη ανέβασα την πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό εδώ το  blog. Προφανώς και έχουν αλλάξει πολλά από τότε στη χώρα, στον πλανήτη, στις ζωές όλων μας, όμως οι μεγάλες αλήθειες ήταν και θα είναι πάντα οι ίδιες ανεξάρτητα από τις όποιες κρίσεις και αυταπάτες κι αν περνούμε και θα είναι πάντα κάπου εκεί μπροστά μας και θα περιμένουν να τις ανακαλύψουμε, να τις αγκαλιάσουμε και να τις αποδεχτούμε.

Εφτά χρόνια blogger εδώ στην ήσυχη διαδικτυακή γωνιά μου αυτό που κατάλαβα είναι ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που γράφουν υπέροχα και ξέρουν να εκφράζουν τα προβλήματα τους, τον νταλκά τους και ότι άλλο βάλει ο νους σας με απίστευτο ταλέντο και μαεστρία αλλά υπάρχει ένα μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων, αρκετά μεγαλύτερο δυστυχώς που αδυνατούν να εκφραστούν μέσω του γραπτού λόγου για απλά καθημερινά πράγματα. Ναι δεν μιλάω για ανάλυση ποίησης ή υψηλής λογοτεχνίας, μιλάω για το απλό τ και α τα!

Δεν ξέρω τι φταίει, το έχω εντοπίσει εξάλλου και σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Δεν είναι δηλαδή μονάχα οι Άκα-Μπούκα , ποδόσφαιρο, ξύλο, γήπεδο, τζατζίκι και στοίχημα που πέρα από αυτό δεν μπορούν να ολοκληρώσουν ούτε πρόταση, χωρίς ορθογραφικό, συντακτικό, νοηματικό λάθος είναι και οι άλλοι, οι και καλά σπουδαγμένοι, που μιλάνε μόνο μέσα από τσιτάτα.  Αν τους έβαζες να γράψουν κάτι έξυπνο από μόνοι τους είμαι σίγουρη ότι ακόμα θα χτυπούσαν τη μύτη από το μολύβι τους στο χαρτί ή για να πούνε απλά πράγματα θα έπρεπε να σου γράψουν ολόκληρο κατεβατό σε στυλ έκθεσης που γράφαμε στο λύκειο και  πιστέψτε με θα είχατε βαρεθεί την ανάγνωση πριν καν ολοκληρώσετε την πρώτη παράγραφο.

Ναι μπορεί να απαιτεί γνώσεις, παίδευση και ταλέντο για να γράψεις και να ξεχωρίσεις καλή λογοτεχνία αλλά νομίζω ότι είναι θέμα "στοιχειώδους παιδείας" το να μπορείς να επικοινωνείς και να εκφράζεσαι με απλά λόγια και να γίνεσαι κατανοητός από τους άλλους αλλά φαίνεται ότι μέχρι κι αυτό για να το πετύχεις στις μέρες μας για μερικούς φαντάζει ακόμη άθλος..

Θα φταίει μάλλον που μεγαλώσαμε μαζί με την ιδιωτική τηλεόραση δεν εξηγείται αλλιώς!

Χρόνια πολλά στο μπλογκάκι μου λοιπόν και να το έχω πάντα εδώ για να το γεμίζω με τις σκέψεις, τις ιδέες, τις εικόνες και τα όνειρα που θα έρθουν ! Εύχομαι να συνεχίσει να έχει αυτή την ξεχωριστή, μοναδική του θέση στη ζωή μου αλλά και στο χάος του διαδικτύου και να είμαι καλά να το γεμίζω με όσο πιο όμορφες αναρτήσεις μπορώ!!!

Η φωτογραφία τραβήχτηκε 13 Νοέμβριου 2005 στο καφέ Κουρσάρος.

Μετά από αυτό τον καφέ γεννήθηκε το "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" !7 χρόνια μετά, εκείνο που διαπιστώνω είναι ότι παραμένω ένα παιδί.

Οι γατουνέλες μου :)

Ολόκληρο ζωή

Σκέφτομαι πότε θα ανηφορίσουμε στη Ραψάνη για να κόψω τα τριαντάφυλλα που αρχίζουν και προσκυνούν τα χόρτα και να χαζεύω δίπλα τα νέα μπουμπούκια και να τα βάζω στο βάζο και να μοσχοβολάει όλο το σπίτι. Όσα τριαντάφυλλα μου χάρισαν μέχρι τώρα ποτέ δεν μύριζαν τριαντάφυλλο... Να δω τον ουρανό και να είναι τόσο κοντά μου που λες κι αν σηκωθώ στις μύτες θα τον πιάσω και το φως από το φεγγάρι να είναι πιο δυνατό και να αφήνομαι στην ηρεμία της φύσης και στον ήχο των τρεχάμενων νερών και να πίνω ένα νερό που δεν ήπια ποτέ στην πόλη και να αναπνέω έναν αέρα που δεν έχει εδώ και να ψήνουμε στο τζάκι και να βγάζουμε έξω μετά την σχάρα και να ανοίγεις την πόρτα για να φέρεις κι άλλα ξύλα και να βλέπεις ένα μικρό γατάκι να την γλύφει και να μην φωνάζεις τσιτ αλλά να την φωνάζεις να μπει μέσα κι αυτή να σε κοιτάει με τα γατίσια μάτια της και να μην φεύγει αλλά ούτε να έρχεται και να χρειαστούν πολλά σαββατοκύριακα μέχρι να την κάνεις να σε αγαπήσει και να σε εμπιστευτεί και να έρχεται πια μέσα και να κάθεται στα γόνατα σου δίπλα από το τζάκι και να γουργουρίζει και να μπήγει απαλά τα νύχια της στο παντελόνι σου. Θέλω να πάμε να δούμε τα κατσαρά μαρούλια μας να μεγαλώνουν και τα άλλα τα ίσια ακόμα και να σπάζουμε καρύδια και να ψήνουμε κάστανα στο τζάκι κι ας μην μάθαμε ακόμη να τα ψήνουμε καλά και να μην θέλω με τίποτα να έρθει η ώρα που θα γυρίσουμε πίσω , γιατί μ'αρέσει αυτό το χοντρό κρύο χωρίς υγρασία που σε κάνει και κοιμάσαι βαθιά και ήρεμα κάτω από τις χοντρές κουβέρτες και ο ελληνικός το πρωί που μόνο εδώ μπορείς να τον απολαύσεις όπως πρέπει, να φαίνεται κι αυτός ακόμη πιο γευστικός και το διάβασμα εδώ είναι πιο ευχάριστο και ο χρόνος να κυλάει αλλιώς και να είναι σαν εδώ να ζεις ολόκληρος , χωρίς κάτι να λείπει και σαν γυρίζω πίσω στην τσιμεντένια πόλη με τις πιλοτές και τα διαμερίσματα, σαν να μην έχει χρώμα τίποτα, σαν να μην υπάρχουν μυρωδιές και ουρανός να μην φαίνεται μέσα από τέντες , κεραίες και πολυκατοικίες και οι κάδοι να είναι γεμάτοι και οι άνθρωποι πια να τρώνε από εκεί και να μαλώνουν με τις γάτες της πόλης για το ποιος θα αρπάξει το καλύτερο μεζεδάκι κι εγώ να στριφογυρνάω τα βράδια στο σπίτι και να μην μπορώ να κοιμηθώ κι εδώ ο πρωινός καφές να μην έχει γεύση παρά μονάχα τουλάχιστον τρία ευρώ  και αντί για βιβλία και γνώση να μένω αποχαυνωμένη μπροστά από οθόνες και το νερό της βροχής να μην κάνει το χώμα να μυρίζει αλλά να ρουφιέται από τους υπονόμους και η υγρασία να μην είναι μικρές διαμαντένιες σταγονίτσες στα φύλλα αλλά θολούρα στα παρπρίζ. Αύριο θα είναι Σάββατο και το σάββατο θα το ζήσουμε τουλάχιστον ολόκληρο ζωή ....

σ.χ 

Επισκέψεις στο σπίτι του " Ε.Χ. Γονατά."

έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να κάνουμε τέχνη...(αν κάνουμε ποτέ)

Καλημέρα :)

Καφές με τη Λίνα ...

 

Αριστερά κάτω φαίνεται λίγο κεφάλι Λίνας !

Πουλί Άγιος Ποδηλάτης