My grandparents στα νιάτα τους

Αθήνα- Ζάππειο  1945
Θανάσης και Σοφία Χολέβα 

υ.σ όταν οι γονείς του πατέρα μου δεν είχανε καν παντρευτεί! Φωτογραφία που βρήκα τον δεκαπενταύγουστο στο σπίτι στο χωριό :)

Ε όχι και καλό χειμώνα!

Άρθρο που γράφτηκε για το ArtnCity

Γράφει η Σοφία Χολέβα

Γυρίσατε πουλάκια μου στις βάσεις σας; Τι όχι ακόμα; Ναι θα μου πείτε αυτά είναι τα καλά της ανεργίας! Εμείς γυρίσαμε πάντως και είμαστε έτοιμοι να ταλαιπωρήσουμε τα πληκτρολόγια μας, να βασανίσουμε τις ξύστρες μας για να είστε εσείς πάντα στα πολιτιστικά ενημερωμένοι. Δεν θέλω χαζομάρες όμως, με ευχές του τύπου “καλό χειμώνα” και τέτοια, από αύριο χτυπάει σαραντάρια πάλι. Εξάλλου ο χειμώνας και ημερολογιακά ξεκινάει καλό Δεκέμβρη, μέχρι τότε έχετε άλλες τόσες ευχές για να δώσετε, όπως ας πούμε, καλή τύχη, καλή λευτεριά, καλά μυαλά, άντε και με μια δουλειά, με ένα καλό κορίτσι, καλές περικοπές, καλό φθινόπωρο, καλή σχολική χρονιά, καλή ξενιτιά, καλή χρεοκοπία, ο θεός να αναπαύει την ψυχούλα του και του χρόνου φουντούνια.

Δεν ήρθε  η ώρα να διπλώσετε ακόμα  την αιώρα και έχετε πολλά σαββατοκύριακα μπροστά σας για να τσουρουφλιστείτε στις κοντινές αμμουδιές, αλλά να μαζεύετε και κανένα σκουπιδάκι αγαπητοί μου, δεν χρειάζεται να κάνουμε κωλοχανείο και τις παραλίες, μας φτάνουν όλα τα άλλα. Κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του λοιπόν, στην ψάθα του(τώρα σε ποια ψάθα είναι άλλο θέμα) και στην ξαπλώστρα του. Το ελληνικό καλοκαίρι σίγουρα δεν τέλειωσε, είτε γυρνάτε τώρα από τις διακοπές σας ή τώρα φεύγετε, το σίγουρο είναι ότι θα τσεκάρετε σαν μανιακοί από το laptop σας ή το κινητό σας  ή από το pc του γραφείου σας τα πολιτιστικά δρώμενα, μέσα από το ArtnCity. Γιατί θα τσεκάρετε σαν μανιακοί; Μα τι; Θέλει και ερώτημα; Γιατί όπως πάντα σας έχουμε τα καλύτερα, συγκεντρωμένα, τακτοποιημένα, νοικοκυρεμένα. 

Έτσι κι αλλιώς αγαπητέ φίλε Λαρισαίε, εσύ ξέρεις πως έχεις να περιμένεις πολλές γιορτές από εδώ και πέρα. Γιορτές κρασιού να πιουν και οι κότες, γιορτές χαλβά και πάει λέγοντας, άσε που σιγά-σιγά πλησιάζει και το παζάρι σε κανά μήνα στη σκεπαστή της Νεάπολης και όσο να’ναι ένα καινούργιο παζαρίσιο σόβρακο το έχεις ανάγκη ειδικά τώρα με την κρίση.

Τώρα που είπα γιορτή κρασιού, θυμήθηκα τις ωραιότατες αναρτήσεις που έγραψα διακοπάρωντας στη Ραψάνη, δες εδώ (http://scholeva.blogspot.gr/2012/08/i-love.html) και εδώ  (http://scholeva.blogspot.gr/2012/08/blog-post_17.html ). Αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις την Παρασκεύη  24 και το Σάββατο 25 Αυγούστου, ανηφόρισε προς την Ραψάνη στη Γιορτή  Κρασιού και δεν θα χάσεις. Άφθονο ραψανιώτικο κρασί , άφθονος καθαρός αέρας, άφθονη θέα, κλαρίνα και πρόβειο κεμπάμπ είναι η εγγύηση ότι θα περάσεις καλά.Τι θες κι άλλα; Ε θα τα έχεις λοιπόν καθώς το Σάββατο 25 Αυγούστου 2012 θα γίνουν και τα εγκαίνια  του μουσείου Οίνου και Αμπέλου Ραψάνης…

Άντε και καλά κρασιά 

Εdinburgh world writers conference

Εdinburgh world writers conference

Welcome

The Edinburgh World Writers’ Conference is a unique series of events that will bring writers together around the world to create an historic picture of the role of literature today.

The conversation begins at the Edinburgh International Book Festival where 50 world renowned writers will join members of the public every afternoon from 17-21 August 2012 to discuss the five topics that almost brought writers to blows during the infamous Writers’ Conference of 1962. If you'd like to be in the audience for one of these groundbreaking discussions tickets, priced at £10 (£8 concessions), are available online or through the Book Festival Box Office on 0845 373 5888. Each event will also be broadcast live on-line on this website.

After Edinburgh, the World Writers’ Conference will go on to visit 15 different cities over the following 12 months giving writers and readers in different countries the chance to add their voice to the growing debate about writing and its relationship to contemporary life.

The conversation will continue online, here on the Edinburgh World Writers’ Conference website, with live broadcasts of the events in Edinburgh, videos of the international events and plenty of opportunities to have your say.

Use the menu and pictures above to find out more about the themes and events, read about the history of the conference and join the online discussion.

Δεκαπενταύγουστος

Απογευματινός, μυρωδάτος καφές στο ραψανιώτικο μπαλκόνι της απεραντοσύνης, έπειτα από ένα τετράωρο μεσημεριανό υπνάκο. Αν έχετε προβλήματα αυπνίας ή και γενικότερα υγείας σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το χωριό μου. Ρουφώ τον καφέ από τον «Μουσταφά»*, παρέα με μια μεγαλούτσικη ακρίδα κοιτώντας την κορυφή του Κισσάβου. Όμορφος τόπος, άσχημοι άνθρωποι. Μήπως κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα σε ολάκερη την Ελλάδα;

Όλοι οι δεκαπενταύγουστοι της ζωής μου με έβρισκαν εδώ, να ανάβω κερί στην Παναγιά, να ακολουθώ την περιφορά με τα ταμπούρλα, να παρακολουθώ την αρτοκλασία και να καταλήγω στην πλατεία με τις λαικές ορχήστρες, σε τραπέζια στρωμένα με μεγάλες πιατέλες νόστιμο πρόβειο κεμπάμπ και άφθονο ραψανιώτικο κρασί. Με εξαίρεση κανένα δυο δεκαπενταύγουστους που αλλαξοπίστησα, όλους τους άλλους τους περνούσα εδώ στους πρόποδες του Ολύμπου. Να σαν πέρυσι που βρέθηκα στη Λευκάδα, στη Βόνιτσα και σε εκείνα τα νοτιοδυτικά μέρη και σαν ήρθα στο χωριό νόμιζα πως μου κρατάει μούτρα, όχι τόσο γιατί δεν είχα έρθει τον δεκαπενταύγουστο, όσο γιατί και στη Λευκάδα με τα αφρώδη κύματα, είχα περάσει έναν αξέχαστο και αξεπέραστο δεκαπενταύγουστο, παρέα με τον Φωτεινό του Βαλαωρίτη και τις φακές της Εγκλουβής.

Κι έτσι εδώ που ο χρόνος κυλάει τόσο ήρεμα, ποτίζοντας τα λουλούδια και φροντίζοντας τον κήπο,αναπνέω αυτόν τον καθαρό αέρα που μου λείπει και βλέπω κάθε απόγευμα αυτή την παρδαλή γάτα να πλησιάζει φοβισμένη το αλουμινόχαρτο που βάζω με λίγο φαγητό κάτω από το γιασεμί, να αρπάζει τη λεία της και να κατευθύνεται στην ήρεμη κρυψώνα της για να την φάει με την ησυχία της. Γυρνώντας στο δωμάτιο μου, μπουχτισμένη από Καραγάτση πια, κοιτάω την παραφορτωμένη βιβλιοθήκη που γέρνει σαν τον πύργο της Πίζας, για να ξεφυλλίσω λίγο Π.Π του Θουκυδίδη αλλά να καταλήξω  τελικά σε αυτό το βιβλίο με το άσπρο εξώφυλλο και τα Κινέζικα γράμματα, του Eric Orsenna κατά κόσμον Erik Arnoult που πριν δυο χρόνια παραλάμβανα από τον Δήμαρχο Πύργου, σαν δώρο την ημέρα της ορκωμοσίας μου, μέσα στο Λάτσιο Δημοτικό Μέγαρο.Δυο χρόνια μετά δεν αξιώθηκα ακόμα να διαβάσω το ταξίδι στις χώρες του βαμβακιού αλλά να που ήρθε η ώρα τελικά.

Θα το έχω διαβάσει λέω, αν όχι μέχρι την άλλη εβδομάδα που είναι η Γιορτή Κρασίου στη Ραψάνη(24-25 Αυγούστου)σίγουρα μέχρι να φύγω από  τούτο το σπίτι που τρέφεται και με τρέφει με μνήμες.

Υ.Σ Ποίημα χαραγμένο σε χαλκό, στην οδό Φρόντ του Μέμφις(δρόμος που εκτείνετε κατά μήκος του  Mee-zee-see-bee)

Front Street

Many have traveled far and wide

Who have lived on F.S

They have fought and bled and died on F.S

But with memories of the past

Growding around me thick and fast

I want to stay until the way last on F.S

There’s been many a gallow knight on  F.S

Who has fought a valiant fight on F.S

There’ve been battles won and lost

There’ve been clawed and gored and torred

By bulls and bears at awful cost on F.S

You’re not a very tidy place F.S

And you have a dirty face F.S

But in your buildings bleak and cold

There beats many a heart of gold

                                               W.J. Britton

*Λαικό προσκύνημα έξω από τον «Μουσταφά»  στην Κομοτηνή που λέτε,  μισή ώρα περίμενα στην ουρά για να πάρω λίγο από τον πολυπόθητο καφέ. Καλός καφές δε λέω αλλά τίποτα το ιδιαίτερο , είναι να μην σου βγει το όνομα που λένε!

Μπαλκόνι....

Μπαλκόνι - 31/8/2011

Μπαλκόνι 31/8/2011

Μπαλκόνι  31/8/2012

Ραψάνη μετά από βροχή

Ραψάνη

Ραψάνη

Υπόσχομαι να βγάλω καινούργιες αυτές τις μέρες...
Αν και πιστεύω ότι καμία φωτογραφία και κανένα βίντεο δεν μπορούν να σου μεταφέρουν απόλυτα το συναίσθημα που βιώνεις στην πραγματικότητα...

Συνέχεια εδώ

I love Καραγάτσης

Είναι τρομερό συναίσθημα να πίνεις τον πρωινό καφέ σου στη βεράντα του σπιτιού μας στη Ραψάνη. Είναι μια στιγμή που σίγουρα θα ήθελα να μοιραστώ με τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Είναι αυτή η απεραντοσύνη της θέας, είναι το πρωινό αεράκι του Ολύμπου, ο ήλιος που ανατέλλει από τη θάλασσα,δεν ξέρω τι, μα τους φαντάζομαι όλους δίπλα μου και ευτυχισμένους. Ευτυχισμένους το δίχως άλλο, έτσι όπως θα’θελα να ήταν στις  ζωές τους, τι κι αν αυτό στην  πραγματικότητα πολλές φορές είναι μια αυταπάτη, για τη βεράντα μου δεν ισχύει το ίδιο. Τους καθίζω στη σκούρα κυπαρισσί καρέκλα και αγναντεύουμε παρέα την ανατολή. Μετά φευγάτοι από την σκέψη μου γυρίζουν στις υλικές υποστάσεις τους και ξυπνούν από τον βαθύ τους ύπνο  ανακουφισμένοι, ελπίζω. 

Είναι ακόμη πιο  τρομερό να ξέρω ότι σε αυτή τη βεράντα έπινε κάποτε ο Καραγάτσης τον καφέ του, όταν μάλιστα τον τελευταίο καιρό μελετώ το  έργο του , αναλύω τη γλώσσα του, γίνομαι ένα με τους χαρακτήρες του. Μελετώντας τον, δεν θεωρώ ότι μελετώ μόνο  Δημήτρη Ροδόπουλο(το πραγματικό όνομα του Καραγάτση), μελετώ νεοελληνική λογοτεχνία και πόσο θα’θελα να τον είχα δίπλα μου, να μου έλεγε για τα ταξίδια του.  

Όχι δεν θα τον ρωτούσα, γιατί έγραψες αυτό, εδώ μήπως το παραφόρτωσες Δημητράκη μου, ούτε καν  για το πώς γράφει. Εξάλλου τέτοιου είδους απορίες δεν έχουν απαντήσεις. Το να ρωτάς ένα συγγραφέα το γιατί και το πώς γράφει είναι το ίδιο με το να ρωτάς γιατί υπάρχω, γιατί ζω και αναπνέω. Κοίτα να δεις που θα τον ερωτευτώ στο τέλος κι έτσι θα γίνει γιατί είναι ταξιδιάρης και ελαττωματικός και μερικές φορές μου τη δίνει στα νεύρα που το παίζει ξερόλας αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν οι αψεγάδιαστοι! Ποια είμαι εγώ θα μου πεις για να πω τον Καραγάτση ελαττωματικό; Είμαι μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια δημιουργικής γραφής που κάνει την διπλωματική της πάνω του και με τόσα που διάβασα και με τόσες αναλύσεις που μας έκαναν αυτά τα δυο χρόνια έφτιαξα κι εγώ την κριτική λογοτεχνική μου άποψη ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...

Ξεκίνησα ανάποδα να τον μελετώ, διαβάζοντας πρώτα το τελευταίο και ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα του  «Το 10».  Αναμφισβήτητα για μένα το πιο καλογραμμένο του και το πιο ώριμο έργο του. Ξέρω ότι πολλοί τον κατηγορούσαν ως προχειρολόγο γιατί δεν έκανε σχεδόν καμία διόρθωση στα έργα του, τα έγραφε μονοκοπανιά που λέμε. Αυτό σίγουρα φαίνεται στο «Γιούγκερμαν», ένα από τα τρία πρώτα του μυθιστορήματα που αποτελούν μια τριλογία με τίτλο Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο.(Συνταγματάρχης Λιάπκιν, Χίμαιρα, Γιούγκερμαν) αλλά από την άλλη δεν φαίνεται με τίποτα «Στο 10». Βέβαια το ένα με το άλλο έργο γράφτηκαν και με διαφορά είκοσι ετών κοντά τριάντα. 

Ναι είναι ένας προχειρογράφος, ένας υπέροχος προχειρογράφος, φαντάσου που να είχε και λίγη υπομονή να τα διόρθωνε κιόλας, γι αυτό τον ζήλευαν και τον κατηγορούσαν οι όμοιοι του.  Ο άνθρωπος ήταν γεννημένος πεζογράφος, η αφηγηματική του ευχέρεια δεν έχει όρια και θα ήθελα πολύ να του έπαιρνα ένα τόσο δα μικρό κομματάκι από αυτή του την ευκολία. Μαζί του κοιμάμαι και μαζί του ξυπνάω τον τελευταίο καιρό και τα βράδια έτσι μου έρχεται να του αρπάξω το τσιγάρο από το στόμα και να το καπνίσω εγώ. 

Κοιτάω τα πεφταστέρια που κατακλύζουν τον ουρανό και σκέφτομαι διαρκώς τον Μιχάλη Καραμάνο. Ξέρω ότι πίσω του κρύβεται αυτός και νομίζω ότι δεν το κρύβει κιόλας εδώ που τα λέμε. Καλώς ή κακώς αυτό είναι άλλο θέμα.Μένω μόνη στη βεράντα, βράδιασε πια, κοίτα τα διαολεμένα τα αστέρια πέφτουν ξανά ποιος ξέρει ποια μαύρη τρύπα να τα συμμαζεύει, κοίτα πόσες σημειώσεις στα τετράδια με τα γατιά…

M.K

Συνύπαρξη ή μοναξιά;

Άρθρο που γράφτηκε για το ArtnCity

Γράφει η Σοφία Χολέβα 

Καλή η επικαιρότητα, ο καύσωνας και το πανηγύρι των Ολυμπιακών αλλά κάθε ελληνικό καλοκαίρι επιβάλλει φιλοσοφικές συζητήσεις  χύμα στο κύμα με ξαστεριά. Να, να, είναι σαν να σε βλέπω. Στοιχηματίζω πως τόσες νύχτες καλοκαιρινές σε βρήκαν ξαπλωμένο σε παραλίες  με βότσαλα  που τρύπωσαν στις τσέπες. Με κεφάλι νηφάλιο ή μη , κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό, να αναρωτιέσαι, «Ποιος είμαι;Που πάω;Τι έχω κάνει στη ζωή μου;» κι ένα σωρό άλλα τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα. Επίμονα ερωτηματικά που γυρνούν μέσα στο κεφάλι σου και απάντηση δε βρίσκουν και συνεχίζεις να ζεις και αυτά συνεχίζουν να στριμώχνονται στην άκρη του μυαλού σου και να στήνουν το δικό τους πανηγύρι. Τύφλα να έχει αυτό του Μπόιλ τις προάλλες δηλαδή.Φιλοσοφικά ερωτηματικά που σαν άλλες ιπτάμενες βασίλισσες ήρθαν και  κατσικώθηκαν στα βράδια μας.

Μην ανησυχείς όμως αγαπημένε αναγνώστη, το ArtnCity είναι εδώ νηφάλιο για να σου δώσει χώρο στα πιο τρελά και επίμονα υπαρξιακά ερωτηματικά σου, αυτά που σε κάνουν να βλέπεις εφιάλτες μέσα στα αποπνικτικά καλοκαιρινά βράδια. Μην διστάσεις λοιπόν να στείλεις τα δικά σου υπαρξιακά!

Σήμερα λίγο πριν αποχαιρετίσουμε τον Ιούλη για τα καλά, είπα να ξεκινήσουμε με το «Συνύπαρξη ή μοναξιά;»  Άντε να απαντήσεις θα μου πεις. Δεν υπάρχει μια απάντηση ή μια αλήθεια. Τώρα που το σκέφτομαι  έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο καιρό η μοναξιά θα αποτελεί πολυτέλεια, αφού βλέπω μέσα σε ένα σπίτι να στριμώχνεται νύφη, κουνιάδος, πεθερά, εγγόνια και πάει λέγοντας! Από την άλλη τις παλιές, καλές, απατηλές μέρες της ευημερίας που περάσαμε, η μοναξιά είχε τον πρώτο ρόλο στις ζωές πολλών ανθρώπων και τότε την στολίσαμε με τόσο αρνητικά επίθετα που στην πραγματικότητα πιστεύω δεν της άξιζαν. Εξάλλου μην ξεχνάτε ότι η πιο ύπουλη μοναξιά είναι αυτή της πολυκοσμίας, όταν δηλαδή βρίσκεσαι μέσα σε ένα πλήθος κόσμου αλλά εσύ νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. 

Για αρκετούς βέβαια η απάντηση είναι προφανής στο «Συνύπαρξη vs Μοναξιά».  Μα φυσικά συνύπαρξη θα σου πούνε με μια φωνή και θα έχουν και για σύμμαχο τον Αριστοτέλη που έλεγε πως για να είναι κάποιος μόνος του, θα πρέπει  να είναι ή Θεός ή θηρίο. Μεταξύ μας έχω γνωρίσει αρκετά θηρία και τους βρήκα μια χαρά, δεν είναι όλοι τους αποξηραμένοι άνθρωποι. Συνήθως είναι μόνοι από επιλογή και βαθιά γνώση του εαυτού τους , ίσως και να είναι έτσι φτιαγμένοι. Αναγκασμένοι να παλεύουν για να μπορούν να συνυπάρξουν με τους εαυτούς τους και να πλαταίνουν το πνεύμα τους. Όσο δύσκολο είναι κανείς να είναι μόνος, παρτάκιας, σοφός, εγωπαθής ή μοναχός, άλλο τόσο δύσκολο είναι να συνυπάρχει, να μοιράζεται , να δίνεται και να προσφέρει.

Αν και αποδεδειγμένα, κόλαση για μας είναι οι άλλοι, χωρίς αυτή την κόλαση πολλοί δεν θα υπήρχανε. Γιατί ζούνε από τους άλλους, αναπνέουν από τους άλλους, πορεύονται με τους άλλους.  Οι κοινωνίες μας είναι έτσι φτιαγμένες που πρέπει διαρκώς να συνυπάρχεις ,μέσα σε σχολεία και τάξεις, οικογένεια και φίλους, εκκλησίες και χορωδίες, σχέσεις και γάμους  αλλά κανείς δεν μας είπε ότι πρέπει να συνυπάρχουμε πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Γι’ αυτό και πολλές φορές όταν προδοθούμε από όλους κι από όλα, όταν μείνουμε πραγματικά μόνοι και ερημωμένοι, παρέα μονάχα με την πάρτη μας, τρομάζουμε.  Τρομάζουμε, γιατί για μας, ο εαυτός μας δεν είναι παρά ένας ξένος, ένας ξένος που δεν ακούσαμε ποτέ. Έπρεπε βλέπετε να συνυπάρχουμε, με τη μαμά , τον άντρα μας ή τη γυναίκα μας, τα πεθερικά και τους φίλους. Έπρεπε να ευχαριστήσουμε τους πάντες εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς . Άρα που καταλήγουμε. Αγία μοναξιά. Για να μπορέσεις να συνυπάρξεις αρμονικά πρέπει να έχεις μείνει μόνος, πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου , να του έχεις δώσει και να σου έχει δώσει, χώρο, χρόνο και αγάπη. Μόνο όταν έχεις καταφέρει να τα βρεις με εκείνον, μπορείς να ελπίζεις πως θα μπορέσεις να συνυπάρχεις αρμονικά και με τους γύρω σου, απαλλαγμένος από φοβίες, κομπλεξισμούς και στρες. Μόνο τότε δε θα φοβηθείς να ξαναμείνεις μόνος αν στα φέρει και πάλι έτσι η ζωή.

Δεν είναι η μοναξιά που είναι κακή, εμείς είναι που αφήσαμε τους εαυτούς μας, άδειους και κενούς και τόσο ανυπόφορους μερικές φορές. Είναι η καθημερινότητα με τα βιοποριστικά της άγχη που ευνούχισαν τις ψυχές και το μυαλό μας. Δώστε στον εαυτό σας λίγη μοναξιά για να συνυπάρχουμε όλοι μαζί αρμονικά.