Making of "Tα Τρόπαια 2"

Don't give up the fight

Οι πάλλευκες ταράτσες  κράτησαν για λίγο, και έξω μόλις σταμάτησε να βρέχει. Τα περιστέρια  πήραν τη γνωστή τους θέση. Η θέα από το παράθυρο του δωματίου η ίδια. Η μοναδική χαμηλή σκεπή, υγρή, κεραμιδί και πάλι. Έχω μέρες να βγω μέρα! Το τελευταίο καιρό ξεπορτίζω τα βράδια. Χθες οι Λαρισαίοι γλεντούσαν, στη μεριά της ταχυδρομείου που κρατάει ακόμα. Έπιναν υποβρύχια, τσούγκριζαν ποτήρια . Άραγε να πίνανε στην υγεία του χαμένου εργατικού δικαίου; Η μουσική ανέβηκε στο σι ύφεση.Ποιου χαμένου; Ποιου δικαίου;Χάνεται το βόλεμα και μαζί του παρασέρνει τα πάντα. Βλέπουμε το χρόνο να περνά σαν απλοί θεατές,πίνουμε και γελάμε περιμένοντας συνέπειες. Κάποιοι έζησαν τη ζωή τους, κάποιοι άλλοι δεν πρόλαβαν να την ξεκινήσουν. Μέσα στους καπνούς και το μισοσκόταδο, οι γκόμενες  καθόντουσαν σταυροπόδι στα σκαμπό, λίγο παραπάνω αλκοόλ και τους ξανάκανε ανθρώπους . Τους έβλεπες αμήχανους και μουδιασμένους, δυστυχισμένους το δίχως άλλο. Πόσες σκέψεις να παίδευαν το μυαλό τους ;

Μείναμε εκεί μέχρι να κλείσει το μαγαζί, μέχρι να σωπάσουν τα σκυλοτράγουδα , μέχρι όλα τα ποτήρια να μπουν στη θέση τους και ο κοκάκιας ιδιοκτήτης να χαιρετήσει  τους πελάτες του, με αυτό το ύφος της γλοιώδης φάτσας που πρέπει να κάνει δημόσιες σχέσεις με το ζόρι. Μέχρι να γυαλίσει το πάτωμα από το σφουγγάρισμα. Όλο και πιο κοντά έρχονται και μας αγκαλιάζουν οι δυνάμεις της παράλογης καταστροφής .Μικρή σιωπή, χαιρετούρες και μετά  τα χέρια να  γλιστρούν στις τσέπες. Χαθήκαμε  μες τα σκοτεινά κοιμισμένα δρομάκια, ο καθένας γύρισε σπίτι του.

Σαν σήμερα πριν 67 χρόνια, γεννήθηκε ένας μεγάλος άνθρωπος. Τι κι αν το ανάστημα του δεν ξεπερνούσε το 1,63; Τι κι αν έζησε  μόλις 36 χρόνια; Ο Bob Marley κατάφερε να αφήσει μια μεγάλη ιστορία πίσω του. Πότε θα ξεσπάσει η ψυχή; Πότε θα κάνουμε το ατομικό και το συλλογικό μας μπαμ; Πότε θα πούμε φτάνει ; Πότε θα τραγουδήσουμε:

You can fool some people sometimes

But you can't fool all the people all the time

And now we've seen the light

(What you gonna do)

We gonna stand up for our rights

Βαρύς χειμώνας , κάθε χάραμα αλλάζει ο καιρός. Απ’τις κορυφές του Ολύμπου φυσάει βοριάς  φέρνει σύννεφα χαμηλά που θάβουν τον ήλιο κι είναι σαν να μην βγήκε και σήμερα καθόλου. Τραβάω πάλι την κουρτίνα, τα περιστέρια ακόμα εκεί , μείνανε έξι στη σειρά, τα άλλα πετούν χαμηλά. Το χθεσινό γλέντι είχε και συνέπειες , ξινίλες στο στομάχι, βήχας ξηρός, ενοχλητικός, επαναλαμβανόμενος… Κοίτα να δεις, τώρα έμειναν μόνο δυο και σκύβουν τα κεφάλια σα να με χαιρετούν , σαν να κατάλαβαν  πως το ίδιο κάνω κι εγώ...

Σχέσεις από απόσταση

Καθαρίζω επιμελώς τα γυαλιά. Τα φοράω και αγγίζω τα ακροδάχτυλα μου στο πληκτρολόγιο. Κυριακάτικο πρωινό. Μουντάδα, υγρασία, περιστέρια που κάθονται  παρατεταγμένα στα απέναντι κάγκελα.Σύγκαιρα ξαναγυρίζω στην πραγματικότητα του δωματίου. Καφές φίλτρου, οθόνη, βιβλία. Από μέρα σε μέρα περιμένω το Μacbook pro μου. Να που γίνονται και θαύματα!

Ο Δημήτρης με ρώτησε αν έχω πρόβλημα να κοιμηθούμε σε μονό κρεβάτι κι αν μπορώ να του γράψω κάτι για τις σχέσεις από απόσταση. Για το πρώτο, μειδίασα! Γράφω βιβλίο για ιστορίες σε μονά κρεβάτια σκέφτηκα, για το δεύτερο γέλασα δυνατά. Ήρθες στην ειδικό, ήθελα να του πω. Σίγουρα αν κάτσω να ψάξω σε αυτό το blog θα βρω διάφορες αναρτήσεις αφιερωμένες στις σχέσεις μου από απόσταση. Έχω κάνει διατριβή πάνω σε τούτη τη συνηθισμένη διαδρομή κι  άλλες τόσες έχω φτάσει στο τέρμα της.

Όσο πιο μεγάλη απόσταση, τόσο πιο μεγάλη και η ιστορία για να διηγηθείς . Ιδρωμένα σαββατοκύριακα, κλεισμένοι σε δωμάτια με μονά κρεβάτια , να βγάλεις τα σπασμένα του μήνα που δεν βρεθήκατε, τους χειμώνες με θολωμένα παράθυρα, το καλοκαίρι με ανοιχτά…  Αεροδρόμια, τρένα , σταθμοί, κλάματα σε ταξί, ώρες στο skype, τηλέφωνα … Από απόσταση δε λειτουργεί ούτε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, μου είχε πει κάποτε ο Ανδρέας απ’ την  Πάτρα και είχε δίκαιο.

Εμένα όμως όσο με ξενέρωνε άλλα τόσο μου άρεσε η α π ό σ τα  σ η . Σε όλα τα πράγματα μου αρέσει η απόσταση μάλλον δεν ήταν τυχαίο που την διάλεγα συνέχεια ή με διάλεγε εκείνη. Φταίει που τους ανθρώπους που ερωτεύτηκα παράφορα τους γνώρισα σε αποβάθρες τρένων , είχαμε άλλες διαδρομές και ήταν δύσκολο. Δεν ξέρω ή δεν αγαπηθήκαμε όσο έπρεπε ή ήμασταν πολλοί εγωιστές , κάποτε και τα ταξίδια σε κουράζουν, θες έναν άνθρωπο δίπλα σου στο κάθε μέρα. Αλλάζουν οι προτεραιότητες αλλάζουν οι ανάγκες αλλά εσύ κατά βάθος δεν αλλάζεις ποτέ κι αυτό δυστυχώς το ξεχνάμε στην πορεία. Εδώ που τα λέμε ίσως να αγαπούσαμε περισσότερο την πάρτη μας από κάθε άλλων είναι κι αυτό μια καθαρή στάση αρκεί να την κρατήσεις.

Από απόσταση δύσκολα βαριέσαι τον άλλον αλλά συνήθως βαριέσαι την απόσταση. Τότε ένας από τους δυο πρέπει να την καλύψει κι αυτό είναι δύσκολο. Συνήθως δεν κάνει κανείς βήμα και η ιστορία τελειώνει εκεί, άλλες πάλι κάνει και καταλαβαίνει ότι εκείνο που ερωτεύτηκε ήταν η απόσταση και τώρα που την έχασε τίποτα πια δεν έχει νόημα. Σπανιότερα κάποιος από τους δυο την καλύπτει και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Απόσταση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης . Ούτε καν στην ίδια πόλη, ούτε καν στον ίδιο νομό, στην ίδια γεωγραφική περιφέρεια, στην ίδια χώρα, στην ίδια ήπειρο…Μακριά , μα τίποτα δεν είναι τόσο μακρινό που να μην μπορεί να φτάνει η σκέψη μας. Όμως έρχεται μια μέρα που δε θες να ζεις με τις σκέψεις, θες να ζήσεις αυτό που λέγεται ζωή , θες να βρεις κάποιον για να την μοιραστείς ή θες να την ζήσεις μόνος σου .

Τώρα ο Πηνειός κυλάει με θολά νερά και η βλάστηση γύρω του νεκρή καλυμμένη με χιόνια .  Ίσως κάποιο καλοκαιριάτικο βράδυ καθίσουμε κάτω από τις λυγαριές της ακροποταμιάς  κι αν έχω πιει αρκετά να μπορέσουμε να εξηγήσουμε το μυστήριο της ζωής και των σχέσεων , το μυστήριο του χρόνου και του χώρου. Ίσως καλύτερα να μπαίνουν χοντρά βότσαλα στις κωλότσεπες, εκεί κάτω από τον ΟΤΕ στη Σωτηρίτσα. Που ξέρεις μπορεί το μυστήριο ήδη και να το έχουμε λύσει και απλά να μην το θυμόμαστε . Αν εκείνο που σε απασχολεί  είναι ότι από απόσταση δεν μπορείς να ελέγχεις τις ηδονές του κρεβατιού, μονού, διπλού, υπέρδιπλου είναι κι αυτός ένας μύθος, αν είναι να το κάνεις ή να στο κάνουν μπορεί άνετα να σου συμβεί ακόμα κι αν μένετε στο ίδιο σπίτι.

Ζήσε όλες τις σχέσεις σου, ακόμα κι αυτές από απόσταση, με χοντρό, συρτό σίγμα…

Υ.Σ Να θυμάσαι πως η απόσταση δεν μετριέται μόνο σε χιλιόμετρα και μίλια. Μπορείς να κοιμάσαι με έναν άνθρωπο μαζί κάθε βράδυ, να νιώθεις την ανάσα του πάνω σου, να κοιμάσαι αγκαλιά με το ροχαλητό του και η απόσταση που σας χωρίζει να είναι αχανής. 

Αφιερωμένο στον Μ…. 

15 χρόνια χωρίς τον Αντώνη Παραρά

Σήμερα ο αέρας είχε μια αλκαλική μυρωδιά. Μυρωδιά κλεισούρας σε φρακαρισμένο ορίζοντα από πολυκατοικίες. Τα χιόνια συνέχιζαν να λιώνουν και να μας πιτσιλάνε από τις ταράτσες. Εγώ μετρούσα βήματα μέχρι τη γωνιακή καφετέρια. Έγινε το στέκι μου. Στην τσάντα , ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν. Κανείς από τους συνδαιτυμόνες μου δεν μπόρεσε να γονιμοποιήσει το μυαλό μου. Έμεινα μόνη με τις σκέψεις μου και έλεγα ναι και συμφωνούσα και κάπως  έτσι έφτασε η ώρα που σηκώθηκα να φύγω.

Μέχρι και ο Λιάπκιν διορίσθηκε στο ελληνικό δημόσιο , με μέσο, είχε γνωστό βουλευτή. Δε τα λέω εγώ, ο Καραγάτσης τα λέει και είναι της γενιάς του τριάντα.Έψαχνα να πάρω αυτές τις πλαστικές γαλότσες. Θα μου ήτανε χρήσιμες τώρα στο Εδιμβούργο σκέφτηκα. Δεν βρήκα τίποτα και η αγορά άρχισε να κλείνει. Γύρισα σπίτι  έβαλα να παίζει το Redemption song. Έβαλα πράσινο τσάι με γεύση μέντα στην πολύχρωμη κούπα μου, κληρονομιά από το σπίτι της γιαγιάς Άρτεμις . Έψαξα στο μαγικό κουτί μου. Βρήκα το “holy bible” βρήκα τις κασέτες που έγραφα στο video το κομφούζιο. Ένα μεγάλο χοντρό μπλε τετράδιο. Κάθε του σελίδα, μισό κίτρινη πια και πάνω  τους κολλημένα αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά της εποχής , εκεί στα μέσα του ενενήντα, όλα για το Comfuzio, όλα για τον Αντώνη και εκεί προς τα πίσω, στις τελευταίες σελίδες, τα  αποκόμματα με την είδηση του θανάτου του - 4 Φεβρουαρίου 1997- σε ακριβώς τέσσερις μήνες ο Αντώνης θα έκλεινε τα τριάντα, δεν πρόλαβε.

Όταν έφυγε ο Αντώνης εγώ δεν είχα κλείσει ούτε καν τα δώδεκα, τον κράτησα όμως με όλη εκείνη την καθαρή και παιδική μου αγάπη μέσα μου και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι πάντα εκεί. Η πιο καθαρή παιδική μου ανάμνηση, ο άνθρωπος που με έκανε και αγάπησα τη reggae , ο λόγος που έγινα sophie_jamaica.

Στέλνω στην ψυχούλα σου, τον ήχο από ένα ρούφηγμα φιλιού, δυο στίχους του Bob, την εκτίμηση μου. Φιλιά όμορφε …. 

Η τέχνη της απόλαυσης

Salvador Dali 

Αγαπώ τα ταξίδια, τους δρόμους, την ποίηση. Αγαπώ τα βιβλία, τις γάτες, την ελευθερία. Αγαπώ το καλό φαγητό, τη μουσική και το γράψιμο. Αγαπώ την μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Αγαπώ τα τρένα, τα αεροδρόμια, τους σ τ α θ μ ο ύ ς.

Γράφω ταξιδεύοντας σε ράγες. Αφήνω πίσω μου μια Αθήνα που αγαπώ, μια Αθήνα που έκτισα με τις δικές μου αναμνήσεις. Σε λίγες μέρες θα ξανάρθω για να πετάξω απευθείας για την Αθήνα του Βορρά.

Το στοίχημα απλό. Αρκεί να μη χαθείς, αρκεί να αντιληφθείς, ότι οι οποιεσδήποτε

α σ φ ά λ ε ι ε ς στη ζωή μας, δεν έχουν να κάνουν και με την πληρότητα μας. Αλλαγή προοπτικής λοιπόν και λιγότερες εξαρτήσεις κάθε είδους, ίσως αυτό να μας φέρει πιο κοντά στην ελευθερία. Άραγε ελεύθερος, νιώθεις πλήρης;

Αγαπώ και το διάβασμα …

Μεγάλο πράγμα η γνώση της απόλαυσης , μα κι αυτή θέλει μια κάποια πείρα, μια αναζήτηση και μια τριβή με τα μέσα και τα έξω. Θέλω κι άλλα ταξίδια κι άλλες διαδρομές άλλες μυρωδιές κι άλλα όνειρα. Κάπως έτσι θέλω να ζήσω, έτσι κι αλλιώς δεν διαρκεί και πολύ.

Ακόμη ένας γυρισμός, κουβαλάω τόσα. Δακρυγόνα και λοστούς απ’ τα Εξάρχεια, ελληνικές σημαίες και μπάτσους στις γωνίες. Μαθήματα στην Ιπποκράτους, ξάγρυπνα όνειρα στο σπίτι του Γιώργου στα Πατήσια, ομοφυλόφιλα φιλιά στο Γκάζι, έκθεση βιβλίου στην πλατεία Κλαυθμώνος, φαγοπότι στο Floral, συναντήσεις στις εκδόσεις Μεταίχμιο, βόλτες στην Αλεξάνδρας , εξομολογήσεις με γιαουρτλού και reggae στου Ψυρή, άστεγοι στην Αθηνάς.

Όλα κι αν καταρρέουν, εμείς πρέπει να ζήσουμε, όσο μπορούμε, όπου μπορούμε, όπως μπορούμε και όπως γράφει και ο Λυκεσάς στο Έθνος «Αναχωρούν όχι πια για ταξίδι με φτηνό αεροπορικό εισιτήριο. Η γενιά της ξέφρενης ανεμελιάς συνετρίβη κατά την προσγείωση στην πραγματικότητα. Φεύγουν νιώθοντας τυχεροί αν καταφέρουν και βρουν χώρα υποδοχής»- Μαμά, μην κλαις θα τα λέμε από το «skype»

Υ.Σ 1 Ιπποκράτους 118, έβλεπες βαλίτσες να κατεβαίνουν το δρόμο. Το μεταπτυχιακό κατέβηκε Αθήνα- Ελένη Μπούρα, Ειρήνη Χριστοπούλου, Δημήτρης Καλοκύρης και Σάμης Γαβριηλίδης μας έδωσαν τα φώτα τους 

Y.Σ  2 Στην επιστροφή ξεκοκάλισα την Athens Voice, είχε αφιέρωμα στο Εδιμβούργο. Τυχαίο; Μάλλον!

ΟΧΙ

Χρόνια Πολλά Ξάδερφε Χρυσόστομε !

Χμμμ... Κατεβαίνω Αθήνα... Θα διασχίζω πάλι την Ιπποκράτους ,τώρα θα'ναι για καλό σκόπο:)

Τυρογαρυδάκι

Ξεκινάνε όλα σαν εφιάλτης. Είναι εκεί λίγο πιο κάτω από τα συνοικέσια. Αγορά εργασίας. Ποια αγορά; Ποια εργασία; Είναι και οι προβληματισμοί.

-Κι αν τον έχει τυρογαριδάκι με ρώτησε, τις προάλλες . 

-Τι να της πω; Δοκίμασε και θα δεις. Υπάρχουν κάποιοι που το εκτιμούν κι αυτό.

-Ναι , μου είπε, όσες έχουν φάει μόνο από αυτό ή μόνο αυτό!

Κορόιδευα παλιότερα, όχι για τα τυρογαριδάκια. Που να ήξερα πως εκεί που ήτανε, θα έφτανα. Ξέρω γνώριμο μέρος και οι αντιδράσεις οι ίδιες… όλα αυτά που δεν καταλάβαινα… Μετά βλέπω και τις κηδείες, πιο κάτω τα μνημόσυνα. Πενήντα δυο  χρονών, η φωτογραφία πρέπει να είναι από τότε που ήταν είκοσι.

-         Πως θα την ξεκολλήσουμε από τον τυρογαριδάκια μου λες; Η φίλη μας καταστρέφετε. Ο πρώτος της στα  εικοσιέξι αν είναι δυνατόν και της κόλλησε και κονδυλώματα.

Πιο δίπλα φωτογραφίες, από τις βραδινές εξόδους των νέων στην επαρχία. Τι το ήθελε και μου το είπε αυτό ο Γιάννης. Να θυμάσαι πως τώρα δεν είσαι είκοσι! Τι θα γράφει άραγε το «σαν σήμερα» του μέλλοντος ; Θα έχει  καταλάβει κανείς  τότε τι είναι το PSI ; Σαν σήμερα δεν διάβασε ο Χρυσοχοίδης το μνημόνιο. Έχασε η ΑΕΛ από τον Πανθρακικό! 

Έχω θυμό, έχω νεύρα… Κοίτα να δεις. Δεν το ελέγχω. Ελευθερώνεται ένα δάκρυ από το αριστερό μου μάτι.... και μου είπε η λούγκρα που με έβαφε στα Hondos ... 

Δε βάζεις κρέμα ματιών , θα σε μαλώσω. Στα σαράντα… κάτι για ένα πόδι χήνας, μου έλεγε...

-Μα καλά, ακόμα να καταλάβω γιατί δεν χωρίζει την γκόμενα του για να έρθει μαζί μου.

Κυλάει κι άλλο δάκρυ..

-         Κλαις;

-         Όχι είναι ένα κλισέ που μπήκε στο μάτι μου… ένα σκουπιδάκι , ήθελα να πω…

-         Είπα κι εγώ γιατί να κλαις άλλη τρώει το τυρογαριδάκι , όχι εσύ.

Κοιτάω κι αυτή τη διαφήμιση , με μια πατούσα που την τσιμπάνε ψάρια…kiss’n fish-fish spa, πιπιλίζουν το δέρμα και γλείφουν την μπίχλα από τα πόδια… Έχουν ένα φυσικό ένζυμο στο σάλιο τους λέει που θεραπεύει το δέρμα. Ωραία κι εγώ θα βουτήξω στη θάλασσα να βρω ψάρια που πιπιλάνε την ψυχή.

-Αυτή είναι σημερινή;

- Όχι

Θα ήθελα να πιστέψω ότι μπορώ. Θα ήθελα έστω σε αυτό να πιστέψω. Πως μπορεί και χαμογελάει στις κηδείες;

-Καλά τη βλέπεις αυτή; Πόσο αδύνατη είναι; Απαπα… χάλια

- Ναι,ναι

-Επιτέλους, τελείωσες να πούμε και καμιά κουβέντα. Ωραία δεν είναι εδώ;

Θέλω να φύγω...