Larissa downtown

13/5/2011

Το δεύτερο βιντεάκι αν και παλιό το αφιερώνω στον ξάδερφο Χρυσόστομο :P

Get up Stand up

Σαν σήμερα πέθανε ο αγαπημένος μου Bob Marley το 1981 . Έζησε μόλις τριάντα έξι χρόνια αλλά κι αυτά ήταν υπεραρκετά για να τραγουδήσει τους ακόλουθους στίχους :

One love, one heart

Let’s get together

and feel allright!

Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, στην Αθήνα σφάζονται για κάμερες, οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, η γενιά μου ή μεταναστεύει ή μένει άνεργη ή τρώει ακόμα από τα λεφτά του μπαμπά που λιγοστεύουν. Η χώρα δεν πάει για φούντο γιατί ήδη έχει φουντάρει και το χειρότερο από όλα  είναι ότι βλέπεις κάποιους αιώνια βολεμένους επειδή τώρα τους μπήκε λιγουλάκι  αγγουράκι και στη δική τους κωλοτρυπίδα  να μας σπάνε τα παπάρια για επανάσταση. Εντάξει δε λέω δεν είναι ώρα για τέτοια, όχι εσύ φταις λιγότερο, εσύ περισσότερο γιατί στο τέλος θα βρεθούμε να πλακωνόμαστε αναμεταξύ μας πάλι και άκρη δε θα βγάλουμε.

Κάθε εποχή ανήκει στη γενιά της , απλά στο τώρα άλλος ήπιε , άλλος έφαγε και άλλως πληρώνει . Δεν είναι η πρώτη φορά μην τρελαθούμε , ο κόσμος πέρασε  και χειρότερα απλά τόση μαλακία συσσωρευμένη πρώτη φορά στην εποχή μας ζούμε. Απορώ γιατί οργίζονται κάποιοι τόσο, αφού εδώ και αρκετά χρόνια η κατάσταση έδειχνε που θα πάει και υπεύθυνοι περισσότερο από όλους είναι όσοι έφαγαν και όντως φάγανε πολλοί , άλλοι πολύ άλλοι λιγότερο για μένα ηθικά είναι όλοι ένοχοι. Πληρώνουν όμως το τίμημα όλοι, κι αυτοί απλά που έβλεπαν τους άλλους να τρώνε. Ο Bob to είπε :

Get up, stand up: stand up for your rights! 
Get up, stand up: stand up for your rights! 
Get up, stand up: stand up for your rights! 
Get up, stand up: don't give up the fight! 

 Η κατάντια μας δεν είναι τόσο οικονομική στο κάτω-κάτω. Τα περισσότερα μυαλά είναι σάπια. Αξία, ηθική, άγνωστές λέξεις, τα ίδια θα λέμε τώρα ;Παράθυρα, μίζες, κλεψιά. Πάτα επί πτωμάτων αρκεί εσύ να’ σαι καλά. Αυτό που μας έφαγε ήταν η μπασταρδεμένη δημοκρατία τους και η ασυδοσία τους . Σε ακραίες εποχές, ακραία αντιδράς  ή μένεις και βουλιάζεις και όπως και να το θέλετε δεν θα βουλιάξουμε όλοι παρέα. Κάποιοι αρνιούνται το σκοτάδι σας ακόμα και τώρα, κάποιοι από τα μυαλά τους βγάζουν φως. Κάποιοι κράτησαν τα ιδανικά τους, τα μυαλά τους τα αερίζανε κάθε μέρα , κάποιοι ξέρουν ότι υπάρχουν αξίες μεγαλύτερες από το χρήμα, όσοι τις έχουν κρατιούνται από εκεί. Όπως έστρωσε ο καθένας θα κοιμηθεί . Πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος πραγματικά αξίζει δε θα χαθεί όσο κι αν άθελα του θα επηρεασθεί και η δική του ζωή. «Το Φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί» Νίκος Καζαντζάκης .

Αι σιχτίρ με τους μαλάκες δηλαδή. Ζώσου με εκρηκτικά και πήγαινε και σκάσε μέσα στη Βουλή στο κάτω-κάτω αν είσαι επαναστάτης , μαλακοχλεχλέ να πούμε.

Λοιπόν πηδάω σε άλλο θέμα τώρα, εκτός από το ομαδικό δράμα που ζούμε σαν χώρα, σαν Ευρώπη, σαν πλανήτης , πάντα και παντού υπήρχαν άνθρωποι που ζούσανε τα δικά τους δράματα στα σπίτια τους και οι περισσότεροι τα αντιμετώπιζαν και τα αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια, γιατί για μένα μέχρι και η επιλογή της αυτοκτονίας είναι ακόμα μια αξιοπρεπής στάση. Με αφορμή λοιπόν το παρακάτω γεγονός http://www.guardian.co.uk/uk/2011/may/09/mother-killed-autistic-son-trial,  αλλά και το ρεαλιστικό διήγημα του Σωτήρη Δημητρίου, Ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη, «Με νύχια και με δόντια», Κέρδος ,Αθήνα 1989. Σας παρουσιάζω την πρώτη γραφή της παρακάτω απόπειρας μεταποίησης του κειμένου σε μοντερνιστικό. Καλό θα ήταν κάποιος να έχει διαβάσει και του Δημητρίου πρώτα.

Σπλάχνο μου τι να σε κάνω

Ειρωνεία της τύχης μου

Διάδρομοι νοσοκομείων ∙ ατροφικά άκρα

Γυρισμένες κόρες. Ιδρύματα

Κουκουδιασμένη ζωή, κολλημένη στα τσίνορα

Αλύτρωτα παραλογίζομαι

Πόσες φορές ζωντανό να σε θάψω;

Το είχα πει –να το πεθάνετε

Τα ουρλιαχτά του  μας ντροπιάζανε

Στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας

Σκιές παρατηρήσεων στους τοίχους

Ερχότανε και μας χέζανε το χαλάκι της εξώπορτας για εκδίκηση

Η αδερφή σου,

Σάλεψε.  Έμενε εκεί στο μικρό μπάνιο

Να κλείνει το ένα το αυτί με το ένα χέρι και με το άλλο

Να προσπαθεί να μεταφράσει τα ουρλιαχτά σου

Ουυυ και μουυυ και ουγκ

Σάλια.

Παπάδες

Μοιράζανε  απλόχερα  αμαρτίες

Σταυρός από σάρκα, με το δικό μου αίμα.

Αχ , το μπαλοντίβανο

Κοιμόμασταν παρέα

και στα όνειρα

 ήθελες συμπαράσταση

Το’ καψα.

Υγρές βλεφαρίδες

ΚοινΩνία

Γεννήθηκες για να καταπιείς το γέλιο μου

Δεν ξαναγέλασα ποτέ από τότε που ήρθες

Τι το’ θελε  κι εκείνο το παιδικό πάρτυ  η μικρή

Είπαμε ότι θα κλείναμε την πόρτα.

Μην τον δουν τα άλλα παιδιά

Τα ουρλιαχτά του όμως πώς να τα χωρέσεις

σε ένα δωμάτιο;;;;

Πώς να τα καταπιείς  με κλειδί;

Και έτυχε να ανοίξει η πόρτα,  ήταν

η Μαρούλα εκεί. Το παιδάκι τρόμαξε

η  μάνα της μου έκανε  παρατηρήσεις

η μικρή έπαψε να πηγαίνει στο ίδιο σχολείο

Και όταν ποια την ρωτούσαν αν έχει αδέρφια, έλεγε όχι- όχι-όχι

Μαύρες ψυχές, όλοι μας

Πόνος μεγαλύτερος από το θάνατο

Αν σε είχα θάψει τότε, θα’ χα ξενοιάσει

Θα’ χα βγάλει και τα μαύρα.

Κάθε μέρα, αργός θάνατος .

Μαύρη ψυχή

Δε ξέρω ποιος φταίει

Όχι εσύ.

Όχι

Όχι αλήθεια

Αφού αντέξαμε εδώ

Η κόλαση είναι παράδεισος

‘Έστω  και ακρωτηριασμένοι

Το χειρότερο είναι η κατανόηση

Κανείς δε μπορεί

Βαρέθηκα πια να δίνω εξηγήσεις

Ο πατέρας σου

Δεν ξέρω ποιον αγαπούσε  περισσότερο

Εσένα ή τον εαυτό του

Ο πατέρας σου μια αγκαλιά

Γι αυτό σε σκότωσε

Με αυτή σε σκότωσε

Όταν εγώ παρέδωσα

Εκείνος σε κράτησε

Εκείνος σκούπιζε με σφουγγαράκια

Τον κώλο σου και μετά

Πήγαινε στην τουαλέτα και

Έκανε εμετό

Κάθε πρωί  έκανε εμετό.

Τουλάχιστον τώρα, ησύχασε η ψυχή του

Ησύχασε γενικώς.

Σύζυγος δεν ήταν πια

Δε φταίει

Ούτε εγώ ήμουνα

Παραδομένος στα ζεμπέκικα  σου

Πνιγμένος
 Έβγαλα 

Καρκίνο

Θυμήθηκα τότε στο ίδρυμα

Που ερχόμουνα και σε έβρισκα

Με δεμένα τα χέρια στα κάγκελα

Ίδιος ο εσταυρωμένος

Τόση πίκρα έφαγα

Τόσους κόμπους δέθηκα

Αρρώστησα

Γέννηση

Θάνατος

Μακάρι να είχαμε ζήσει στη διαδρομή

Θαμμένοι ζωντανοί

Ανάσταση για μας

Ο  Θάνατος

Ουυυ και μουυυ και ουγκ

Σάλια

Μ’ ακούς μάνα;

Εδώ  οι ψυχές

Μιλάν την ίδια γλώσσα

Δεν ουρλιάζω!

Κανείς δε με κρύβει

Ούτε μου δένουνε τα χέρια

Σε κάγκελα

Εδώ βάζω το πόδι στο στόμα

Και κανείς δε δίνει σημασία

Ούτε και έχει σίδερα για να καώ

Θυμάσαι τότε που χτύπησε το τηλέφωνο;

Πήγες να απαντήσεις κι έμεινα

Μόνος δίπλα στην σιδερώστρα

Ήθελα να δω τι κάνει

Κάηκα

Όταν ήρθες έκλαιγες

Ψάχνω τον μπαμπά

Δεν τον βρίσκω

Δεν βρίσκω κανέναν

Είμαι μόνος

Ψάχνω το καροτσάκι μου

Που είναι το μπαλοντίβανο;

Εδώ κανείς δεν φοράει τίποτα,

περιφέρουν όλοι

Τους κώλους τους άντυτους

Εδώ δεν κολλάς Μηνιγγίτιδα

Δεν ξέρω καν αν μπορείς να

Πεθάνεις

Δεν θα αφήσω ξανά κανένα πούστη

Να με κρατήσει με το έτσι θέλω στη ζωή

Και να μου την πάρει όταν ΜΕ κουραστεί

Δύσκολο να ζεις μ’ ένα φάντασμα έτσι;

Είμαι Ε λ εύ  ΘΕΡΟΣ 


σ.χ

Πικρά αυτοδίδακτοι

Φωτογραφία από την εποχή της καριέρας μου στο μπαλέτο :P Ετών 5 !

Κυριακή πρωί, γιορτή της μητέρας, μακριά από την δικιά μου όχι για πολύ και οι πρώτες φωνούλες που ακούω χορωδιακά με το που ανοίγω τα μάτια μου ενώ κοντεύει  μεσημέρι :πρώτη φωνή νοικοκυρά, δεύτερη καθαρίστρια, συναυλιακός χώρος το μπαλκόνι κάτω από την κρεβατοκάμαρα του καλού μου. Έπονται κινήσεις καθημερινές ή μάλλον όχι τόσο αφού δεν έχω το laptop μου εδώ. Νομίζω ότι η δεύτερη κίνηση που κάνω αφού ξυπνήσω  είναι να ανοίξω laptopκαι μετά να βάλω καφέ. Το τσιγάρο το έκοψα πόσο θα ήθελα να μπορούσα να έκανα το ίδιο και με την καφεΐνη. Μέχρι να μεταφερθώ στον καναπέ του καθιστικού στο τραπέζι έχω από όλα, Κυριακάτικες, κρουασάν, μπόλικη καφεΐνη και ένα υπέροχο ήλιο να φωτίζει το διαμπερές δωμάτιο.Το κινητό στο τραπεζάκι δονείται κι εγώ το αγνοώ, ενώ λίγο αργότερα θα το χρησιμοποιήσω για τις ευχές στη  μητέρα που έχει και τα γενέθλια της. Θυμάμαι πως πολλές φορές συμπίπτουν αυτές οι γιορτές, το δώρο μου το έχω δώσει από χθες, τίποτα μπροστά στο δώρο που μας κάνουν αυτές, ακόμα κι αν προερχόμαστε από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.  

Κάνω τις απαραίτητες αγκαλιές και συνεχίζω να διαβάζω  τον πρώτο τόμο από τις Δοκιμές του Σεφέρη, το έχω φτάσει κάτι παραπάνω από τη μέση και τολμώ να πω, πως ότι μας έχουν μάθει στο μεταπτυχιακό το έχουν πάρει από εδώ, φράσεις και λέξεις που χοροπηδούν μέσα στο μυαλό μου, τις διαβάζω και ναι τις έχω ακουστά! Σκέφτομαι πως τελικά χρωστάω πολλά στην αμάθεια ή την ημιμάθεια μου, ίσως να μην έγραφα όπως γράφω, ίσως  να μην ενθουσιαζόμουνα τόσο . Ούτε εγώ το πιστεύω αλλά διαβάζω πια τόσο γρήγορα και με τόση λαχτάρα, διψάω  να μάθω, να με μιαν ανάσα διάβασα τα ποιήματα του Σαχτούρη, ενώ με περιμένουν τα άπαντα του Σολωμού με τα προλεγόμενα του Πολυλά και φυσικά η Ελληνική μυθολογία του Τσιφόρου, που την αφήνω για το τέλος για να ευχαριστηθώ! Όπως λέει και ο Σεφέρης στην Ελλάδα όλοι είμαστε πικρά αυτοδίδακτοι … 

Εδώ και λίγες μέρες έχω στα σκαριά δυο διηγήματα για δυο διαφορετικούς διαγωνισμούς , ο ένας με συγκεκριμένο θέμα ο άλλος χωρίς, το ένα προχωράει το άλλο όχι και τόσο, δεν ξέρω αν τελικά καταφέρω να τα τελειώσω ή νιώσω τόσο σίγουρη για να τα στείλω έτσι κι αλλιώς θα είναι η πρώτη φορά που αποπειρώμαι να το κάνω. Αυτά τα πράγματα βέβαια θέλουν ησυχία και χρόνο και ούτε από αυτά έχω πολύ, πρέπει όμως να βρω.

Σήμερα το βράδυ στις εννιά στο θέατρο ΟΥΗΛ εδώ στη Λάρισα, θα ολοκληρωθεί η έκθεση «Ένδυμα θεάτρου» που ήταν μια παρουσίαση των σημαντικότερων κουστουμιών της 35χρονης ιστορίας του Θεσσαλικού Θεάτρου. Η έκθεση θα κλείσει με τη συναυλία της Ορχήστρας Νέων του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας αλλά και με την Έλενα Γκατζά που με κάλεσε και με χαρά θα πάω μαζί με την μητέρα μου για να την ακούσω !

Και ενώ προς το παρόν ακούω ρέγκε και ξεφυλλίζω το ένθετο «Πολιτισμός» της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, το μάτι μου πέφτει στο αφιέρωμα για το Θεσσαλικό μπαλέτο-τη Δημοτική σχολή μπαλέτου Λάρισας και την ανώτερη σχολή χορού Λάρισας, που άνοιξαν το 1989. Συγκινήθηκα και αν θέλετε το πιστεύετε η γράφουσα ήταν από τις πρώτες μαθήτριες της εν λόγω σχολής, έχω ακόμα κρατημένη την ταυτότητα εγγραφής μου, με φωτογραφία με αγορέ μαλλιά. Το μόνο που θυμάμαι από τη σχολή είναι ότι έφυγα τρέχοντας και δεν έκατσα πάνω από μήνα ίσως γιατί τα πράγματα εκεί δεν ήταν μόνο αυστηρά, ήθελε τόσο πειθαρχία που στο μυαλό μου όλο το σκηνικό φαντάζει χειρότερα και από στρατό, γι αυτό ίσως μέχρι στιγμής έχει βγάλει πάνω από εξήντα χορευτές και χορεύτριες με παγκόσμιες πρωτιές, μερικοί από αυτούς χορεύουν στην κρατική όπερα του Βερολίνου, άλλοι στο βασιλικό μπαλέτο της Δανίας και όπου μπορεί να βάλει ο νους σας. Η δικιά μου εξέλιξη σαν μπαλαρίνας τελείωσε σε μια συνοικιακή σχολή μπαλέτου «ΠΑΛΜΟΣ» του Αγίου Κωνσταντίνου, λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου, όπου θυμάμαι ότι μετά το τέλος κάθε μαθήματος ακριβώς από κάτω υπήρχε φαστφουντάδικο και εγώ έπαιρνα πάντα κάτι να φάω!

Σαν πολλά να είπα σήμερα μου φαίνεται κι έτσι εδώ κάπου πρέπει να κλείσω με κάτι που διάβασα στο ίδιο ένθετο. Μια παρουσίαση από την Άννα Σταυράκη για όσο ειπώθηκαν  στην ομιλία του ψυχιάτρου-ψυχαναλυτή Ματθαίου Γιωσαφάτ στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Αντιγράφω φυσικά το κομμάτι που με ενδιαφέρει και αναφέρεται στην φάση της ζωής που εγώ βρίσκομαι τώρα και εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που αισθάνομαι και λέω και γράφω τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου, ότι έχω αλλάξει τα πάντα κατά 180 μοίρες, το ότι πάω κάθε μέρα γυμναστήριο και σπα, ότι έκοψα το κάπνισα, ότι διαβάζω από το πρωί μέχρι το βράδυ, ότι πίνω ελάχιστα αλκοόλ,ότι ξεκίνησα μεταπτυχιακό και άλλα πολλά. Ναι το ένιωθα,το έβλεπα.Η αλλαγή στις συνήθειες μου ήταν τεράστια σε σημείο να το παρατηρήσω εγώ και οι γύρω μου αλλά μέχρι τότε δεν ήξερα που οφειλόταν . Τώρα έμαθα!

«Μέχρι τα τριάντα λίγο πολύ πρέπει κάποιος να έχει καθορίσει ένα επάγγελμα για να βγάζει τα προς το ζην και σιγά-σιγά να ερωτεύεται, να βρει δηλαδή έναν ή μια σύντροφο. Το σαφάρι έχει ξεκινήσει. Είναι η αρχή της σεξουαλικής  ζωής και η επίγνωση ότι ο σύντροφος θα είναι για την υπόλοιπη ζωή μας , άρα η επιλογή δύσκολη και κάπως μόνιμη.  Αρχίζει το φλερτ, οι ερωτοτροπίες, οι πειραματισμοί. Είναι η παγίδα της φύσης η σεξουαλική ευχαρίστηση, γι αυτό και κάνουμε παιδιά, αλλιώς θα είχαμε πέσει σε νάρκη. Το δεύτερο καθήκον , το να κερδίζει δηλαδή κάποιος το ψωμί του, είναι πιο κουραστικό(εμένα μου λες!!!)Παλιότερα ο άντρας ήταν ο κυνηγός και η γυναίκα ετοίμαζε τη φωλιά για τα παιδιά. Τώρα και οι δυο ετοιμάζονται για την πρώτη κρίση που φτάνει σε 3 με 5 χρόνια από τη σχέση. Στόχος να αποδώσουμε  περισσότερα στη δουλειά , ίσως να κάνουμε και μια άλλη, και μεταξύ 27 και 32 μπαίνουμε στην κρίση αυτογνωσίας.(Εμένα με έπιασε λίγο νωρίτερα φαίνεται αφού ακόμα δεν έχω κλείσει τα 26, και τώρα παρακάτω είναι όλο το ρεζουμέ!) Το ποτάμι μέχρι τώρα κυλούσε ομαλά, αλλά τώρα στην στροφή έχει κινδύνους. Στα 30 το ποτάμι κάνει καμπή και στρόβιλο. Η κρίση αγγίζει το ερώτημα, να παντρευτώ ή να μην παντρευτώ; Η άλλη ερώτηση, να πάρω αυτή τη γυναίκα ή την άλλη; Εκεί σκεφτόμαστε αν κάτι πάει καλά μέσα μας ή όχι. Τότε γίνονται δύσκολες οι σχέσεις ή αρχίζουν τα προβλήματα στο επάγγελμα, την οικογένεια, οι δυσκολίες με το σόι και το γεγονός ότι δεν έχουμε φύγει ακόμα από το σπίτι των γονιών. Αν είναι κάποιος ψυχικά υγιής ξεπερνάει τη φάση. Συχνά αλλάζει σύντροφο, γιατί κάτι δεν τον βολεύει, άλλος ξεκινάει ένα μεταπτυχιακό(χα-χα) ή φεύγει στο εξωτερικό. Οι γυναίκες βλέπουν ότι δεν είναι πια και τόσο νέες και αρχίζουν τα γυμναστήρια, τα ινστιτούτα και τα σπα (χα-χα-χα κι όμως έχω επιτέλους καλοσχηματισμένα πόδια και η ζυγαριά δείχνει νούμερο που δεν το έβλεπα ούτε όταν πήγαινα στο γυμνάσιο!)Τότε  κάποιοι εκτονώνονται με διάφορους τρόπους. Τσακώνονται  ή τα σπάνε, γίνονται εγκληματίες και εναντιώνονται στο σύστημα.»

Τελικά μια φάση είναι όλο αυτό που περνάω αν και λίγο πρόωρα καθώς φαίνεται και όπως λέει και ο ψυχίατρος μάλλον είμαι ψυχικά υγιής, όσο γι αυτούς που τα σπάνε και εναντιώνονται στο σύστημα, δεν νομίζω στους καιρούς μας να τους κατηγορήσει κανείς γι αυτό , χρειαζόμαστε περισσότερους "τρελούς" ... 

Σας φιλώ 

Gustave Flaubert

Προτείνω για διάβασμα Joe Dunthorne "Υποβρύχιο" μετάφραση Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Ίνδικτος,


Έλα μωρέ Πανάθα! Το 96 δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

Πλάνα αρχείου

Πάει κι αυτό το Πάσχα, θα μπορούσε κάλλιστα να καλυφθεί και με πλάνα αρχείου. Προστέθηκαν κάποιες φάτσες, λείπανε μερικά αγγλό-γερμανικά από το τραπέζι αλλά «παρών» έδωσε όπως και κάθε χρόνο το αρνί πλάι στο κοκορέτσι. Γέλια είχαμε, χορούς είχαμε και το τζάκι αναμμένο! Καταπιεζόταν ο πολύγλωσσος πατέρας , που μιλούσε στα αγγλικά στον συνταξιούχο εισαγγελέα, ενώ εκείνος του απαντούσε «Δύο είναι τα μειονεκτήματα μου, ότι είμαι κοντός και δεν ξέρω ξένες γλώσσες» . Ο δεκαοχτάχρονος, ξάδερφος από τον Βόλο, έκανε όνειρα πως φέτος είναι το τελευταίο Πάσχα που βλέπει τις φάτσες μας για την ακρίβεια ήταν και το πρώτο αφού ονειρεύεται να γίνει εμποροπλοίαρχος  στην Ύδρα…

Κάπως έτσι πέρασε και φέτος το Πάσχα στη Ραψάνη, διαβάζοντας τα άπαντα του Καρυωτάκη, το 10 του Καραγάτση, τους Προσανατολισμούς του Ελύτη (το πήρα από την δημοτική βιβλιοθήκη της Λάρισας, είναι εκδόσεις του 1987 και με ημερομηνία εισαγωγής στην βιβλιοθήκη το 1989 και όλες οι σελίδες ήταν άκοπες. Συμπέρασμα, τόσα χρόνια δεν το διάβασε κανείς…), όσο για το Μπολιβάρ  του Εγγονόπουλου , μαγευτικό , ίσως γιατί το διάβασα από την δεύτερη έκδοση (Ίκαρος 1962) οι σημειώσεις για το ποίημα στο τέλος είναι κατατοπιστικότατες, χωρίς αυτές ίσως να μην καταλάβαινα και τίποτα για το ποίημα αλλά και πάλι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα. Η συγκεκριμένη έκδοση εμπεριείχε και οκτώ έγχρωμους πίνακες του Εγγονόπουλου, τους οποίους δεν βρήκα ποτέ γιατί απλά τους είχανε κλέψει…

Εκείνο που με ταρακούνησε περισσότερο ήταν η συνέντευξη του Στίβεν Πρέσσφιλντ στον Μάκη Προβατά στο μεγαλοσαββατιάτικο ΒΗΜagazino . Ξαναγράφω εδώ μερικές από τις απαντήσεις του.

Είναι τελικά η επιτυχία απλώς μια κατάσταση του μυαλού;

"Όταν ζεις σε μια κατάσταση  μετριότητας νιώθεις καλά και ασφαλής . Γιατί είσαι ήδη στον πάτο και δεν κινδυνεύεις να πας παρακάτω. Δεν είσαι εκτεθειμένος σε τίποτε, κάνεις παρέα με φίλους, που και αυτοί είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα, και είστε όλοι μια χαρά. Όταν όμως αποφασίσεις να ρισκάρεις, να βγεις μπροστά και να γράψεις εσύ το βιβλίο της ζωής σου, να εμφανιστείς επί σκηνής και να εκτεθείς, με την πιθανότητα να εξευτελιστείς και να νιώσεις πραγματική αποτυχία, τότε έρχεται ο φόβος της επιτυχίας και η αντίσταση σου που λέει: «Μια χαρά είσαι όπως είσαι, γιατί να αλλάξεις ;». Αυτός είναι ο φόβος της επιτυχίας. Οι άνθρωποι δεν τον αντιλαμβάνονται ιδιαίτερα, όμως υπάρχει, και τους συγκρατεί από το να κάνουν σπουδαία πράγματα στη ζωή τους.»

(Αχ, εγώ που τον αντιλαμβάνομαι αυτό τον φόβο; Εγώ που περνάω καλά και νιώθω ασφαλής στην μετριότητα μου; Όσο για τους φίλους μου, εκείνοι κι αν έχουν πιάσει πάτο άρα με τραβάνε κι εμένα πιο κάτω… )

Κάποιος έχει πει ότι «Κάθε φορά που ένας φίλος μου πετυχαίνει, κάτι σπάει μέσα μου»

«Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτό. Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει ότι όταν κάποιος αποφασίσει να ρισκάρει για να επιτύχει και να πάρει την τύχη στα χέρια του, συνήθως όλοι, ακόμη και η οικογένεια του, προσπαθούν να τον αποτρέψουν και να τον τραβήξουν κάτω»

Πιστεύεται ότι το κύριο καθήκον ενός συγγραφέα, κυρίως ιστορικού, είναι να «απογοητεύσει» τη χώρα του;

«Μου αρέσει αυτό. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει να είσαι απόλυτα ειλικρινής. Και ας απογοητεύσεις και την οικογένεια σου . Και όλους αν χρειαστεί.

Και  μερικές τελευταίες γραμμές από τη συνέντευξη.

«Ξεκουνήσου και άσε το βόλεμα, γιατί δε θα βγάλεις άκρη. Μόνο ο καθένας μας μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να την βελτιώσει ή να την αλλάξει!

Όλη μας η ζωή είναι μια πάλη με την αυτοκαταστροφη και τις δυνάμεις που μας υπονομεύουν εσωτερικά: η τεμπελιά, η αναβλητικότητα, η αλαζονεία, ο φόβος είναι μερικά ελαττώματα που πρέπει να διαχειριστούμε. (Κοίτα να δεις λίγο πολύ από όλα έχω!)

Χριστός Ανέστη λοιπόν σε όλους σας, φιλιά πολλά και ιδιαίτερα στον Πύργο που μου λείπει και στη Μαρία  που με διαβάζει από εκεί… 


ΣΤΙΒΕΝ ΠΡΕΣΣΦΙΛΝΤ

Έλεγα

Πόσο άλλαξα;

Όλη τη βραδιά η ψυχή μου νοσταλγεί

Πόσο ανόητα έζησα;

Πόσο ανυποψίαστα δόθηκα;

ΈΛΕΓΑ

Δεν μετανιώνω για τίποτα

ΛΕΩ - πως…

Μετανιώνω για όλα

                            σ.χ 

Σαν χθες, «έφυγε» ο μεγάλος Ρώσος ποιητής Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι

Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ποιητές και καλλιτέχνες του 20ού αιώνα αλλά και ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ρωσικού Φουτουρισμού. Γεννήθηκε στη Βαγδάτη της Γεωργίας στις 7 Ιουλίου του 1893, από πατέρα ευγενούς καταγωγής. Από τα 14 του ασπάστηκε το Σοσιαλισμό, συμμετέχοντας ενεργά σε αντιτσαρικές διαδηλώσεις. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, ο Βλαντιμίρ μαζί με τη μητέρα και τις δύο αδελφές του μετακόμισαν στη Μόσχα.

Το 1908 ο Μαγιακόφσκι έγινε μέλος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και φυλακίστηκε επανειλημμένα για τη δράση του. Στο κελί της απομόνωσης άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Μετά την αποφυλάκισή του σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας και προσχώρησε στο κίνημα των Ρώσων Φουτουριστών, όπου γρήγορα διακρίθηκε κι έγινε ο κύριος εκπρόσωπός τους.

Το 1912, ο κύκλος των Ρώσων Φουτουριστών εξέδωσε μανιφέστο με τίτλο «Χαστούκι στο γούστο του κοινού». Το κίνημα του Φουτουρισμού ανήγαγε σε φετίχ του το μέλλον και ύμνησε την τεχνολογική εξέλιξη. «Ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο αγώνων είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης» υποστήριζε ο Ιταλός Τ. Μαρινέτι, βασικός εκπρόσωπος του κινήματος.

Από την εποχή αυτή, η ποίηση του Μαγιακόφσκι άρχισε να γίνεται επιθετική και προκλητική, με έντονα τα στοιχεία της υπερβολής, της υπεροψίας και της αυτοαναφοράς. Το 1915 δημοσιεύει το πρώτο μεγάλο του ποίημα, το «Σύννεφο με Παντελόνια» ενώ το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου γνωρίζει και ερωτεύεται τη Λιλή Μπρικ, γυναίκα του εκδότη του Όσιπ Μπρικ.

Με την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Μαγιακόφσκι υποστήριξε με πολλούς τρόπους το νέο καθεστώς: Έγραφε στρατευμένα ποιήματα -Ωδή στην Επανάσταση, Αριστερή Πορεία- άρθρα, βιβλία για παιδιά και ζωγράφιζε αφίσες και σκίτσα, τα οποία συνόδευε με στίχους και συνθήματα. Το 1924 έγραψε μία ελεγεία 3.000 στίχων για το θάνατο του Λένιν.

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι αυτοκτόνησε σαν σήμερα στις 14 Απριλίου του 1930, μετά από προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα αλλά και απογοητευμένος από την άρνηση των αρχών να του επιτρέψει να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Η σφαίρα τον βρήκε ξαπλωμένο στο γραφείο του, στο σπίτι της οδού Λιουμπιάνκα, που σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο. Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του εξέδωσε δύο θεατρικά έργα, τον Κοριό και το Λουτρό, ασκώντας κριτική στη σοβιετική γραφειοκρατία.

Σε όλους 

Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα

και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά.

Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.

Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με –αυτός δεν είναι τρόπος- (δεν τον συμβουλεύω σε άλλους)

μα δεν έχω διέξοδο. 

Λίλια αγάπαμε

Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι

η Λίλια Μπρικ, η μητέρα, οι αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλοτοβα Πολόνσκαγια.

Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ.

Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ.

Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν.

«Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» καθώς λεν

και εμείς ας πούμε

τη βάρκα του έρωτα

τη συνέτριψε η ζωή.

Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας

και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή.

Να ‘στε καλά.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Υστερόγραφο 12.IV.30

Σύντροφοι της ΡΑΠΠ. Μη με θεωρήσετε λιγόψυχο.

Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει.

Γειά σας.

Πέστε του Γιερμίλοφ, λυπάμαι που έβγαλα το σύνθημα,

έπρεπε να συνεχίσω τον καυγά ως το τέλος.

Β.Μ.

Στο τραπέζι μου είναι 2.000 ρούβλια – δώστε τα στην Εφορία.

Τα υπόλοιπα πάρτε τα απ’ τις Κρατικές Εκδόσεις.

Β.Μ.

Το κίνημα του Φουτουρισμού

Ο Φουτουρισμός ήταν ένα λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα του 20ου αιώνα. Θεωρείται κυρίως ιταλική σχολή της λογοτεχνίας και της τέχνης που, όμως, υιοθετήθηκε και από καλλιτέχνες άλλων χωρών, ειδικότερα της Ρωσίας και χρονικά τοποθετείται την περίοδο μεταξύ 1909 και1920. Βασική μορφή του φουτουριστικού κινήματος ήταν ο Ιταλός ποιητής Φ. Τ. Μαρινέτι, που είναι και ο δημιουργός του περίφημου Ιδρυτικού Μανιφέστου του Φουτουρισμού. Το Μανιφέστο αρχικά δημοσιεύτηκε στο Μιλάνο αλλά και στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro, στις 20 Φεβρουαρίου 1909.

Οι Φουτουριστές εισήγαγαν κάθε νέο μέσο στην καλλιτεχνική έκφραση, αντιμετωπίζοντας τα νέα τεχνολογικά μέσα της εποχής ως ένα θρίαμβο του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Αντιτάχθηκαν στο Ρομαντισμό, τις παλιές τεχνοτροπίες, την παράδοση, την ηθική, την αρχαιολογία, τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες κλπ. και ύμνησαν την ταχύτητα και τις βιομηχανικές πόλεις. Πρότειναν, επίσης, τη χρήση ενός εναλλακτικού συντακτικού της γλώσσας στην τέχνη. Όπως θα γράψει και ο ίδιος ο Μαρινέτι:

«O Φουτουρισμός βασίζεται στην πλήρη ανανέωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, που προκαλείται από τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις. Oι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, το φωνόγραφο, το ποδήλατο, τη μοτοσικλέτα, το αυτοκίνητο, το υπερωκεάνιο, το πηδαλιοχούμενο, το αεροπλάνο, τον κινηματογράφο, τη μεγάλη εφημερίδα δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη πως αυτά τα μέσα επικοινωνίας, μεταφοράς και πληροφόρησης ασκούν αποφασιστική επίδραση στην ψυχή τους».

Στα μελανά σημεία του Φουτουρισμού αναφέρεται, συχνά, η σύνδεσή του με τον Φασισμό, αφού οι ιδέες του αποτέλεσαν την καλύτερη προπαγάνδα του.

Ο Φουτουρισμός επηρέασε σημαντικά πολλά από τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα και ειδικότερα τον ρωσικό Κονστρουκτιβισμό, τον Ντανταϊσμό και τον Υπερρεαλισμό. Ως οργανωμένο κίνημα σταμάτησε να υφίσταται περίπου το 1920, γεγονός που συνδέεται και με τον χαμό πολλών εκφραστών του Φουτουρισμού στη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όταν μοναδικός υποστηρικτής του είχε μείνει τελικά ο Μαρινέτι.


Υ.Σ Θυμάμαι τις ιστορίες που μας έλεγε ο Πατρίκιος για τον Μαγιακόφσκι. Τώρα πια θα έχω και έναν ακόμα λόγο να θέλω να επισκεφθώ το Παρίσι. Να δω με τα ίδια μου τα μάτια την ταμπέλα που υπάρχει έξω από ξενοδοχείο και γράφει, ότι εδώ πρώτη φορά γα....σε ο Μαγιακόφσκι την Λιλή Μπρικ !
Υ.Σ 2 Επιστημονικό συνέδριο και φεστιβάλ ταινιών με θέμα «Εθνογραφικές ταινίες στην Ελλάδα: φιλμικές αποτυπώσεις της ετερότητας».

6 και 7 Μαΐου 2011, Βόλος

Δικτυακός τόπος:

http://extras.ha.uth.gr/ethnofilm2/

Tι θέλετε κύριε;Πρόκειται για λέξεις δεν έχουμε τίποτε άλλο

Κάθε απόπειρα γραφής είναι μια αισιόδοξη πράξη ακόμα κι αν αυτό που γράφεις είναι ότι πιο απαισιόδοξο,θυμωμένο έχουμε διαβάσει ποτέ. Ναι,σκέψου το λίγο,το γράψιμο σε απελευθερώνει, κάθε μορφή δημιουργίας δηλαδή αλλά ίσως από τη γραφή να παίρνεις την μεγαλύτερη ανακούφιση από οποιαδήποτε άλλη δημιουργία!(Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει!) Λέξεις, ντυμένες με θυμό, με φόβο, με αγωνία, λέξεις που βγαίνουν από μέσα σου! Λέξεις που δεν είπες και λέξεις που σε πλήγωσαν είναι η ώρα να τις βάλεις σε ένα doc! Μη κρατάς τίποτα μέσα, όλα στη φόρα!

Θα ήθελες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, αντί γι αυτό γράφεις, θα ήθελες να πυροβολήσεις το γείτονα, τον πρωθυπουργό, την πρώην σου, την νυν, τις κατά καιρούς πεθερές σου, αντί γι αυτό γράφεις. Θα ήθελες να παίξεις ξύλο ή να βάλεις μια θηλιά στο λαιμό σου,  αντί γι αυτό γράφεις.

Ωραία ακόμα κι αν η πέννα σου δεν είναι τόσο δυνατή  ώστε να σε εμποδίσει να το κάνεις και τελικά βρεθείς να κάνεις κούνια μπέλα με μια θηλιά στο λαιμό, θυμήσου  ότι έστω για μια στιγμή το καθυστέρησες όταν μου έγραψες εκείνο το τελευταίο σου γράμμα. Το γράψιμο είναι λύτρωση, εκτόνωση, ζωή, κάτι σαν κερκίδα σε γήπεδο. 

Το γράψιμο είναι τρόπος ζωής και μια μορφή τζάμπα ψυχανάλυσης!Έρχονται λένε  δύσκολες  μέρες, και τι να σου κάνει και το γράψιμο, όταν  σου απαγορεύουν να ζήσεις, να φας, να γεννήσεις, να κάνεις οικογένεια, να δουλέψεις,να ταξιδέψεις, να μορφωθείς, να αρρωστήσεις .  Κι αν δεν μπορείς να γράψεις, φώναξε, ούρλιαξε, μούγκρισέ, μίλα. Αν η σιωπή είναι χρυσός γιατί ο λαός φτωχαίνει κάθε μέρα ;Τόση μουγκαμάρα χαμένη τελικά. 

Κλείνω με μια ατάκα του Σάμουελ Μπέκετ  που γεννήθηκε σαν χθες!

"Tι θέλετε κύριε; Πρόκειται για λέξεις δεν έχουμε τίποτε άλλο"

Υ.Σ δΙΑΒΆΣΤΕ Πλωτή.. πλατεία ο Πηνειός