Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
το χέρι όρθιο στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας
Ανδρέας Εμπειρίκος
Παρασκευή, Αυγούστου 27, 2010
Στα αμπέλια της Ραψάνης
Αμφιθεατρικό χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου που φημίζεται για το κρασί του
Hμερομηνία : 19-04-10
Του Ντινου Κιουση
kathimierini.gr
Στον δρόμο για τη Ραψάνη, εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών, προσέξτε μην σας μπερδέψει ο σταθμός του ΟΣΕ που βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό και γράφει «ΡΑΨΑΝΗ», καθώς και τα λίγα σπίτια που υπάρχουν γύρω γύρω.
Αυτός είναι ένας νέος οικισμός λίγων δεκαετιών. Το χωριό βρίσκεται 8 χλμ. μακρύτερα σκαρφαλωμένο σε πλαγιά. Κτισμένο αμφιθεατρικά σε ύψος 550 μ., στη βόρεια πλευρά των στενών, στους πρόποδες του Ολύμπου, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Κάτω Ολύμπου. Εχει 1.000 περίπου κατοίκους που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αμπελουργία. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Ραψάνη. Πιθανώς ιδρύθηκε τον 10ο μ.Χ. αιώνα από την ένωση μικρών κοντινών οικισμών με το όνομα Ολυμπιάδες, ενώ κατά τον μύθο η Ραψάνη ήταν μια πανέμορφη, δυναμική γυναίκα που πρωτοστάτησε για την συνένωση των οικισμών.
Είναι σίγουρο πως το χωριό υπήρχε κατά τη βυζαντινή περίοδο και αυτό το γνωρίζουμε από την Αννα Κομνηνή (1140), όταν ο Αλέξιος Κομνηνός εκστρατεύει κατά του Βασμούντα, που πολιορκεί τη Λάρισα, περνώντας μέσα από τη Ραψάνη. Πάντως, για την ονομασία της η επικρατέστερη εκδοχή είναι πως προήλθε από τους σχιστόλιθους (ραψάνες) της περιοχής. Την εποχή της Τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα πλουσιότερα χωριά με ζωηρή πνευματική κίνηση. Υπήρξε κέντρο παραγωγής μεταξιού και κόκκινων νημάτων που εξάγονταν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο τα προϊόντα της συναγωνίζονταν αυτά των γειτονικών Αμπελακίων. Η Ραψάνη, όπως και η γειτονική Κρανιά είχαν κάποια ειδικά προνόμια επί Τουρκοκρατίας ως «βακούφιον της Σουλτάνας», έτσι για παράδειγμα, εκεί δεν κατοικούσαν Τούρκοι.
Κρασιά ΟΠΑΠ
Σήμερα η Ραψάνη είναι πανελληνίως, αν όχι παγκοσμίως γνωστή για τα κρασιά της. Οι Ραψανιώτες έκαναν κρασί από τότε που έκτισαν το χωριό τους. Οταν στις αρχές του 19ου αιώνα η σηροτροφία και η υφαντουργία συρρικνώθηκαν, στράφηκαν σχεδόν αποκλειστικά στην αμπελουργία. Η φήμη του οίνου της Ραψάνης οδήγησε το ελληνικό κράτος ήδη από το 1932, στην επίσημη αναγνώρισή του ως ονομασίας προέλευσης, εποχή κατά την οποία το 53% του εισοδήματος των Ραψανιωτών προερχόταν από την αμπελουργία. Το ΡΑΨΑΝΗ ΟΠΑΠ παράγεται από την συνοινοποίηση τριών γηγενών κόκκινων ποικιλιών: το Ξινόμαυρο, το Σταυρωτό και το Κρασάτο. Το κλίμα της Ραψάνης είναι από τα ωραιότερα της Θεσσαλίας. Οι κάτοικοι λένε πως το καλό κλίμα, τα νερά και το κρασί τους είναι αυτό που τους «τρέφει» και τους δίνει χρόνια.
Τα αξιοθέατα
Στο χωριό σώζονται μόνον δύο παλιά αρχοντικά από την περίοδο της ακμής του, που αντικατοπτρίζουν τη μεγάλη ευημερία που γνώρισε η περιοχή εκείνη την περίοδο. Ομως υπάρχουν 22 εκκλησίες και ξωκλήσια, κάποια εξαίρετης αρχιτεκτονικής. Στα 100 μ. από τα τελευταία σπίτια του χωριού, μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο υπάρχει το ξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου.
Η επιγραφή στο υπέρθυρο αναγράφει πως ανεγέρθηκε και αγιογραφήθηκε το έτος 1546 «ΕΞΟΔΟΥ ΚΟΠΟΥ Κ(ΑΙ) ΜΟΧΘΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΟΤΑΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΡΑΨΑΝΗΣ...»
Σε ένα περίπου χλμ., στην αρχή της απέναντι πλαγιάς, σε μια περιοχή γεμάτη τεράστιες βελανιδιές βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων. Σώζεται μόνον η βυζαντινή εκκλησία με όμορφες αγιογραφίες που θα σας θυμίσουν Μετέωρα. Η Αγία Τράπεζα χρονολογείται από τον 10ο αιώνα, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο από τον 13ο αιώνα.
Στο μέσο περίπου της διαδρομής από την Εθνική Οδό στη Ραψάνη υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο παλιό μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (18ος αιώνας) κτισμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση.
Αν συνεχίσετε τον δρόμο από τη Μονή των Αγίων Θεοδώρων θα φτάσετε στην κορφή του Προφήτη Ηλία όπου θα έχετε κυριολεκτικά στα πόδια σας την κοιλάδα των Τεμπών.
Αν έχετε σπηλαιολογικά ενδιαφέροντα τότε στη θέση «Ρούτσι», 7 χλμ. από τη Ραψάνη θα βρείτε το πρώτο σπήλαιο μήκους 140 μ. και το δεύτερο στα δυτικά, μήκους 400 μ. στα 3 χλμ. από το χωριό.
Τέλος, αξίζει να επισκεφθείτε τον Πυργετό που είναι και η έδρα του Δήμου Κάτω Ολύμπου. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του Ολύμπου και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί ως βιότοπος, καθώς από εδώ ξεκινάει το Δέλτα του Πηνειού. Στη θέση Λιβάδι υπάρχουν υπολείμματα γέφυρας ενετικής κατασκευής. Στον Πυργετό δολοφονήθηκε ο πρωτοπόρος του αγροτικού κινήματος Μαρίνος Αντύπας (1873-1907).
Η μνήμη του τιμάται με πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις στα τέλη Μαρτίου ή στις αρχές Απριλίου.
Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:
Απέχει από την Αθήνα 390 χλμ. Με το Ι. Χ. μετά τα Τέμπη θα στρίψετε αριστερά στην πινακίδα. Το χωριό απέχει 8 χλμ. περίπου από την Εθνική. Αν έρχεστε από Θεσσαλονίκη θα διανύσετε 125 χλμ. και πριν από τα Τέμπη στρίβετε δεξιά.
Πού θα μείνετε:
Ξενώνας «Ισβορος». Βρίσκεται στη μέση της απόστασης από την εθνική για το χωριό. Τηλ. 24950-61.535.
Hμερομηνία : 19-04-10
Του Ντινου Κιουση
kathimierini.gr
Στον δρόμο για τη Ραψάνη, εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών, προσέξτε μην σας μπερδέψει ο σταθμός του ΟΣΕ που βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό και γράφει «ΡΑΨΑΝΗ», καθώς και τα λίγα σπίτια που υπάρχουν γύρω γύρω.
Αυτός είναι ένας νέος οικισμός λίγων δεκαετιών. Το χωριό βρίσκεται 8 χλμ. μακρύτερα σκαρφαλωμένο σε πλαγιά. Κτισμένο αμφιθεατρικά σε ύψος 550 μ., στη βόρεια πλευρά των στενών, στους πρόποδες του Ολύμπου, ανήκει διοικητικά στον Δήμο Κάτω Ολύμπου. Εχει 1.000 περίπου κατοίκους που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αμπελουργία. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Ραψάνη. Πιθανώς ιδρύθηκε τον 10ο μ.Χ. αιώνα από την ένωση μικρών κοντινών οικισμών με το όνομα Ολυμπιάδες, ενώ κατά τον μύθο η Ραψάνη ήταν μια πανέμορφη, δυναμική γυναίκα που πρωτοστάτησε για την συνένωση των οικισμών.
Είναι σίγουρο πως το χωριό υπήρχε κατά τη βυζαντινή περίοδο και αυτό το γνωρίζουμε από την Αννα Κομνηνή (1140), όταν ο Αλέξιος Κομνηνός εκστρατεύει κατά του Βασμούντα, που πολιορκεί τη Λάρισα, περνώντας μέσα από τη Ραψάνη. Πάντως, για την ονομασία της η επικρατέστερη εκδοχή είναι πως προήλθε από τους σχιστόλιθους (ραψάνες) της περιοχής. Την εποχή της Τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα πλουσιότερα χωριά με ζωηρή πνευματική κίνηση. Υπήρξε κέντρο παραγωγής μεταξιού και κόκκινων νημάτων που εξάγονταν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο τα προϊόντα της συναγωνίζονταν αυτά των γειτονικών Αμπελακίων. Η Ραψάνη, όπως και η γειτονική Κρανιά είχαν κάποια ειδικά προνόμια επί Τουρκοκρατίας ως «βακούφιον της Σουλτάνας», έτσι για παράδειγμα, εκεί δεν κατοικούσαν Τούρκοι.
Κρασιά ΟΠΑΠ
Σήμερα η Ραψάνη είναι πανελληνίως, αν όχι παγκοσμίως γνωστή για τα κρασιά της. Οι Ραψανιώτες έκαναν κρασί από τότε που έκτισαν το χωριό τους. Οταν στις αρχές του 19ου αιώνα η σηροτροφία και η υφαντουργία συρρικνώθηκαν, στράφηκαν σχεδόν αποκλειστικά στην αμπελουργία. Η φήμη του οίνου της Ραψάνης οδήγησε το ελληνικό κράτος ήδη από το 1932, στην επίσημη αναγνώρισή του ως ονομασίας προέλευσης, εποχή κατά την οποία το 53% του εισοδήματος των Ραψανιωτών προερχόταν από την αμπελουργία. Το ΡΑΨΑΝΗ ΟΠΑΠ παράγεται από την συνοινοποίηση τριών γηγενών κόκκινων ποικιλιών: το Ξινόμαυρο, το Σταυρωτό και το Κρασάτο. Το κλίμα της Ραψάνης είναι από τα ωραιότερα της Θεσσαλίας. Οι κάτοικοι λένε πως το καλό κλίμα, τα νερά και το κρασί τους είναι αυτό που τους «τρέφει» και τους δίνει χρόνια.
Τα αξιοθέατα
Στο χωριό σώζονται μόνον δύο παλιά αρχοντικά από την περίοδο της ακμής του, που αντικατοπτρίζουν τη μεγάλη ευημερία που γνώρισε η περιοχή εκείνη την περίοδο. Ομως υπάρχουν 22 εκκλησίες και ξωκλήσια, κάποια εξαίρετης αρχιτεκτονικής. Στα 100 μ. από τα τελευταία σπίτια του χωριού, μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο υπάρχει το ξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου.
Η επιγραφή στο υπέρθυρο αναγράφει πως ανεγέρθηκε και αγιογραφήθηκε το έτος 1546 «ΕΞΟΔΟΥ ΚΟΠΟΥ Κ(ΑΙ) ΜΟΧΘΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΟΤΑΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΡΑΨΑΝΗΣ...»
Σε ένα περίπου χλμ., στην αρχή της απέναντι πλαγιάς, σε μια περιοχή γεμάτη τεράστιες βελανιδιές βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων. Σώζεται μόνον η βυζαντινή εκκλησία με όμορφες αγιογραφίες που θα σας θυμίσουν Μετέωρα. Η Αγία Τράπεζα χρονολογείται από τον 10ο αιώνα, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο από τον 13ο αιώνα.
Στο μέσο περίπου της διαδρομής από την Εθνική Οδό στη Ραψάνη υπάρχει δρόμος που οδηγεί στο παλιό μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (18ος αιώνας) κτισμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση.
Αν συνεχίσετε τον δρόμο από τη Μονή των Αγίων Θεοδώρων θα φτάσετε στην κορφή του Προφήτη Ηλία όπου θα έχετε κυριολεκτικά στα πόδια σας την κοιλάδα των Τεμπών.
Αν έχετε σπηλαιολογικά ενδιαφέροντα τότε στη θέση «Ρούτσι», 7 χλμ. από τη Ραψάνη θα βρείτε το πρώτο σπήλαιο μήκους 140 μ. και το δεύτερο στα δυτικά, μήκους 400 μ. στα 3 χλμ. από το χωριό.
Τέλος, αξίζει να επισκεφθείτε τον Πυργετό που είναι και η έδρα του Δήμου Κάτω Ολύμπου. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του Ολύμπου και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί ως βιότοπος, καθώς από εδώ ξεκινάει το Δέλτα του Πηνειού. Στη θέση Λιβάδι υπάρχουν υπολείμματα γέφυρας ενετικής κατασκευής. Στον Πυργετό δολοφονήθηκε ο πρωτοπόρος του αγροτικού κινήματος Μαρίνος Αντύπας (1873-1907).
Η μνήμη του τιμάται με πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις στα τέλη Μαρτίου ή στις αρχές Απριλίου.
Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:
Απέχει από την Αθήνα 390 χλμ. Με το Ι. Χ. μετά τα Τέμπη θα στρίψετε αριστερά στην πινακίδα. Το χωριό απέχει 8 χλμ. περίπου από την Εθνική. Αν έρχεστε από Θεσσαλονίκη θα διανύσετε 125 χλμ. και πριν από τα Τέμπη στρίβετε δεξιά.
Πού θα μείνετε:
Ξενώνας «Ισβορος». Βρίσκεται στη μέση της απόστασης από την εθνική για το χωριό. Τηλ. 24950-61.535.
Πέμπτη, Αυγούστου 26, 2010
Χρησιμοποιείστε το iPad για να παραγγείλετε!
H Ιαπωνία δεν αγαπάει μόνο το iPad, βρίσκει και δημιουργικούς τρόπου να το χρησιμοποιεί. Η Sharp δοκιμάζει ένα σύστημα παραγγελίας μέσω αυτοεξυπηρέτησης για τα γιαπωνέζικα εστιατόρια Izakaya, που βασίζεται στην συσκευή αυτή.
Η ιδέα είναι να απαλλαγείς από από τους χάρτινους καταλόγους και να αφήσεις τους πελάτες να διαλέξουν απ΄ευθείας να παραγγείλουν ότι επιθυμούν μέσω του iPad. Η Sharp ελπίζει ότι μια συσκευή γενικής χρήσης όπως το iPad μπορεί να προωθήσει τον αριθμό των παραγγελιών γιατί θα είναι διασκεδαστικό να την χρησιμοποιείς. Το πλαίσιο είναι ότι τα εστιατόρια Izakayas (και άλλα στην Ιαπωνία) έχουν δώσει στους πελάτες οθόνες αφής για να διαλέξουν και να παραγγείλουν εδώ και χρόνια. (που σημαίνει ότι η γενική ιδέα δεν είναι νέα)
Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_9576.html#more
Ανάρτηση από tromaktiko
Πρώτη φορά παίρνω το θάρρος να στείλω και εγώ κάτι με αφορμή ένα φαινόμενο που παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά και την επίδρασή του σε δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα.
Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό.
Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ.
Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα.
Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε.
Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους.
30 χρονό έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ.
Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους.
"Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμή με το Σωτήρη ν'αγοράσουμε σπίτι".
Τεσσάρι φυσικά και καινούριο, γιατί θέλουμε να κάνουμε και παιδιά.
"Ναι, αλλά τα χρόνια περνούν, πότε θα τα κάνετε αυτά τα έρημα τα παιδιά?" απορείς.
"Ε, τώρα δε γίνεται, δέκα χιλιάρικα στοιχίζει μία γέννα", σου απαντάνε.
Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκτός από κάποιους που έχουν όντως σοβαρό οικονομικό θέμα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δείγμα αίσχιστης ευθυνοφοβίας.Στην επαρχία που ζω εγώ, στο σταυρό που σας κάνω, ένα νέο ζευγάρι αν κρατάει λίγο το χεράκι του μαζεμένο, μια χαρά ζει με δύο μισθούς των 800.
Όλα είναι πολύ φτηνά, εκτός από το σούπερμάρκετ.
Ναι ρε παιδιά, δε θα πάτε διακοπές στο πεντάστερο, ούτε χρειάζεται να γεννήσετε σε σουίτα σαν τον Τσίπρα, μια χαρά νοσοκομεία έχουμε εδώ.
Ποιός σας κακόμαθε έτσι και δεν ξέρετε ούτε να μαγειρεύετε? (αγόρια και κορίτσια).
Ποιός σας είπε ότι πρέπει να διαθέτετε τρία και τέσσερα οχήματα?
Εμεις φύγαμε στην κυριολεξία μ'ένα βρακί από το πατρικό μας και όχι για να πάμε στο αγορασμένο τεσσάρι αλλά στο δυάρι και ενοίκιο.
Εννοείται.
Και σιγά σιγά, ήρθε το παιδί, πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, βρήκαμε και από τους δικούς μας κάτι, δε λέω, αλλά όλα έγιναν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Μα γιατί έχω γιο που ζει μαζί μου.
Είναι 31.
Είναι με μια κοπέλα ενάμιση χρόνο και δείχνουν να αγαπιούνται.
Κι'όμως κανείς δεν κάνει το βήμα.
Κανείς δεν προτείνει τη συγκατοίκηση.
Μη νομίζετε, και για μας τους γονείς είναι, με την καλή έννοια πάντα, "βάρος"ένα παιδί τέτοιας ηλικίας στο σπίτι.
Αγχωνόμαστε.
Τι θα γίνει, γιατί ζει εδώ, που χαλάει τα λεφτά του, γιατί οι φίλοι του ζουν με τις γυναίκες/κοπέλες τους και αυτός τίποτα?
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, μεθαύριο θα θέλει να κάνει παιδί και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ.
Η φύση μας έχει φτιάξει να τεκνοπιούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, για τη γυναίκα ακόμη πιο στενεμένα, αλλά και για τους άντρες όπως είναι η ζωή σήμερα με το άγχος, τα τσιγάρα, το τρέξιμο...ξέρε τι ανικανότητα προκαλούν αυτά όσο περνούν τα χρόνια?
Και τα λέω όλα αυτά γιατί ο γιος μου έχει δηλώσει ότι ΘΕΛΕΙ οικογένεια, αν δεν ήθελε μεγειά του και χαρά του.
Μεθαύριο όμως που η γυναίκα του και αυτός θα σαρανταρίζουν, δε θα μπορούν.
Και θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο που αντί να βάλουνε κάτω τι έχουν και να πάνε σε μία γκαρσονιέρα, ζούσαν ΧΩΡΙΣΤΑ γιατί είναι κακομαθημένοι.
Και από μας θα βρουν μεγαλύτερο σπίτι κάποια στιγμή, αυτόν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και εμείς θα πάμε μόνιμα στο εξοχικό όταν πάρει ο άντρας μου σύνταξη.
Συγγνώμη αν στενοχωρώ κάποιους αναγνώστες, αλλά όλα σαν παιδιά μου σας βλέπω...και πρέπει να ειστε τολμηροί.
Και να μάθετε να μαζεύετε το χεράκι σας.
Γιατί εν αγνοία σας, στο βωμό της καλοπέρασης, θυσιάζετε πολύ-πολύ σημαντικά πράγματα.
Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, τριάντα χρόνια πριν, εγώ δε δούλευα και το σύζυγό μου τον είχαν απολύσει (γινόταν και τότε).
Ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε από το μυαλό να ρίξουμε το παιδί.
Απλώς ζήσαμε ένα διάστημα με τα πεθερικά μου.
Κι'εμείς στο πατρικό!
Ζόρικα ήταν, αλλά τα καταφέραμε και για τίποτα δεν μετανιώσαμε.
Ανάρτηση από tromaktiko
Πρώτη φορά παίρνω το θάρρος να στείλω και εγώ κάτι με αφορμή ένα φαινόμενο που παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά και την επίδρασή του σε δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα.
Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό.
Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ.
Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα.
Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε.
Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους.
30 χρονό έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ.
Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους.
"Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμή με το Σωτήρη ν'αγοράσουμε σπίτι".
Τεσσάρι φυσικά και καινούριο, γιατί θέλουμε να κάνουμε και παιδιά.
"Ναι, αλλά τα χρόνια περνούν, πότε θα τα κάνετε αυτά τα έρημα τα παιδιά?" απορείς.
"Ε, τώρα δε γίνεται, δέκα χιλιάρικα στοιχίζει μία γέννα", σου απαντάνε.
Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκτός από κάποιους που έχουν όντως σοβαρό οικονομικό θέμα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δείγμα αίσχιστης ευθυνοφοβίας.Στην επαρχία που ζω εγώ, στο σταυρό που σας κάνω, ένα νέο ζευγάρι αν κρατάει λίγο το χεράκι του μαζεμένο, μια χαρά ζει με δύο μισθούς των 800.
Όλα είναι πολύ φτηνά, εκτός από το σούπερμάρκετ.
Ναι ρε παιδιά, δε θα πάτε διακοπές στο πεντάστερο, ούτε χρειάζεται να γεννήσετε σε σουίτα σαν τον Τσίπρα, μια χαρά νοσοκομεία έχουμε εδώ.
Ποιός σας κακόμαθε έτσι και δεν ξέρετε ούτε να μαγειρεύετε? (αγόρια και κορίτσια).
Ποιός σας είπε ότι πρέπει να διαθέτετε τρία και τέσσερα οχήματα?
Εμεις φύγαμε στην κυριολεξία μ'ένα βρακί από το πατρικό μας και όχι για να πάμε στο αγορασμένο τεσσάρι αλλά στο δυάρι και ενοίκιο.
Εννοείται.
Και σιγά σιγά, ήρθε το παιδί, πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, βρήκαμε και από τους δικούς μας κάτι, δε λέω, αλλά όλα έγιναν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Μα γιατί έχω γιο που ζει μαζί μου.
Είναι 31.
Είναι με μια κοπέλα ενάμιση χρόνο και δείχνουν να αγαπιούνται.
Κι'όμως κανείς δεν κάνει το βήμα.
Κανείς δεν προτείνει τη συγκατοίκηση.
Μη νομίζετε, και για μας τους γονείς είναι, με την καλή έννοια πάντα, "βάρος"ένα παιδί τέτοιας ηλικίας στο σπίτι.
Αγχωνόμαστε.
Τι θα γίνει, γιατί ζει εδώ, που χαλάει τα λεφτά του, γιατί οι φίλοι του ζουν με τις γυναίκες/κοπέλες τους και αυτός τίποτα?
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, μεθαύριο θα θέλει να κάνει παιδί και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ.
Η φύση μας έχει φτιάξει να τεκνοπιούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, για τη γυναίκα ακόμη πιο στενεμένα, αλλά και για τους άντρες όπως είναι η ζωή σήμερα με το άγχος, τα τσιγάρα, το τρέξιμο...ξέρε τι ανικανότητα προκαλούν αυτά όσο περνούν τα χρόνια?
Και τα λέω όλα αυτά γιατί ο γιος μου έχει δηλώσει ότι ΘΕΛΕΙ οικογένεια, αν δεν ήθελε μεγειά του και χαρά του.
Μεθαύριο όμως που η γυναίκα του και αυτός θα σαρανταρίζουν, δε θα μπορούν.
Και θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο που αντί να βάλουνε κάτω τι έχουν και να πάνε σε μία γκαρσονιέρα, ζούσαν ΧΩΡΙΣΤΑ γιατί είναι κακομαθημένοι.
Και από μας θα βρουν μεγαλύτερο σπίτι κάποια στιγμή, αυτόν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και εμείς θα πάμε μόνιμα στο εξοχικό όταν πάρει ο άντρας μου σύνταξη.
Συγγνώμη αν στενοχωρώ κάποιους αναγνώστες, αλλά όλα σαν παιδιά μου σας βλέπω...και πρέπει να ειστε τολμηροί.
Και να μάθετε να μαζεύετε το χεράκι σας.
Γιατί εν αγνοία σας, στο βωμό της καλοπέρασης, θυσιάζετε πολύ-πολύ σημαντικά πράγματα.
Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, τριάντα χρόνια πριν, εγώ δε δούλευα και το σύζυγό μου τον είχαν απολύσει (γινόταν και τότε).
Ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε από το μυαλό να ρίξουμε το παιδί.
Απλώς ζήσαμε ένα διάστημα με τα πεθερικά μου.
Κι'εμείς στο πατρικό!
Ζόρικα ήταν, αλλά τα καταφέραμε και για τίποτα δεν μετανιώσαμε.
Τετάρτη, Αυγούστου 25, 2010
Μάνα;
Μπήκε στο μπάνιο μετά από έναν μεσημεριανό καλό υπνάκο.Δεν πρόλαβε να ρίξει νερό στο πρόσωπο του και άκουσε πάλι τις ίδιες φωνές να έρχονται από το μικρό παραθυράκι.Η φωνή της ίδια και απαράλλακτη,βαθιά μαστουρωμένη,από πρέζα,από αντικαταθλιπτικά;Ποιος ξέρει;Μάλλον το δεύτερο υπέθεσε και τι να λέει;Ποια η διαφορά; Απλά τα δεύτερα είναι νόμιμα ναρκωτικά.
Μένανε στον ίδιο όροφο,μεγάλωσαν μαζί στην ίδια πολυκατοικία,βέβαια εκείνη πρέπει να του έριχνε δέκα χρόνια,αλλά μια ζωή μένανε στην δίπλα πόρτα.Από όσα ήξερε και έβλεπε και από όσα ο κόσμος συνήθιζε να λέει η μητέρα τους,τους εγκατέλειψε όταν ήταν ακόμα μικρά και ήταν μόνο εκείνη με ακόμα τρις άντρες στο σπίτι,τους δυο αδερφούς της και τον πατέρα της.
Ποτέ δεν έμαθε το γιατί και το πως,εξάλλου δεν ήταν περίεργος.Bέβαια αν ρωτούσε τη Φανή από τον πρώτο όροφο,σίγουρα θα ήξερε να του πει γιατί αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς μάνα.Οι φήμες λένε πως είχε απλά εξαφανιστεί και ζούσε στην Αμερική.
Δεν είχε και τόσο χρόνο να παρακολουθήσει τη ζωή των διπλανών,εξάλλου και η δική του δεν ήταν εύκολη,κόντευε τα τριάντα και ακόμα έμενε στο πατρικό του.Ο πατέρας της είχε πεθάνει, ο μεγαλύτερος αδερφός της είχε πάρει τα λεωφορεία του πατέρα της, ο μικρός είχε γίνει πρεζάκιας της πόλης και εκείνη είχε μείνει με το σπίτι για προίκα και ένα πανέμορφο μωρό να μεγαλώνει.Ήταν παντρεμένη, μάλλον χωρισμένη το λες. Ο πατέρας εδώ και χρόνια είναι άφαντος. Έρχεται που και που καμιά φορά με το μηχανάκι από τη δουλειά του, είναι ντελιβεράς σε γνωστό ταχυφαγείο αλλά εκείνη κάθε φορά που έρχεται ουρλιάζει και τον διώχνει.Εκείνη ήταν άνεργη..
Θυμάται την τελευταία φορά που την είδε στο ασανσέρ,σκελετωμένη, αυτό θα πει νευρική ανορεξία, με ένα απίστευτα άσχημο πρόσωπο και ήταν τόσο όμορφη κοπέλα, με μακριά ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια. Ένα ανθρώπινο ερείπιο που πετάγονται από παντού τα κόκαλα της, τα μάτια τρομακτικά βαθουλωτά προς τα μέσα και γύρω-γύρω απίστευτοι μαύρη κύκλοι . Κι όμως στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα μικρό τρυφερό χεράκι, το χεράκι του γιου της, σωστό κουκλάκι, ομορφιά ζωγραφιστή που εκείνο της χαμογελούσε με αγάπη και εκείνη το έσπρωχνε με τρόπο…
Όσο βρισκόντουσαν στο ασανσέρ δεν μίλησε, είπε μόνο και μόνο ένα καλησπέρα με το ζόρι, βαρύ και μαστουριάρικο ενώ το μικρό ξανθό αγγελουδάκι με αυτές τις ματάρες και με τα μπουκλάκια στο μαλλί την κοιτούσε με αγάπη και της χαμογελούσε.Κατέβηκαν στον ίδιο όροφο και ξεκλείδωσαν τις πόρτες δεν πρόλαβε να μπει μέσα όταν άκουσε εκείνη τη γνωστή φωνή, ούρλιαζε σε αυτό το αγγελούδι, τσίριζε ακατονόμαστα πράγματα, ακουγόντουσαν τα γοερά του κλάματα όταν αυτή τσατίστηκε παραπάνω και του φώναζε να σκάσει.
Έριχνε νερό στο πρόσωπο του για να ξυπνήσει σε έναν εφιάλτη,πάλι τα ίδια για πολλοστή φορά. Μαζί με τις σταγόνες του νερού κύλησε και ένα δάκρυ στο πρόσωπο του.Ανήμπορος να κάνει κάτι και ανήμπορος να πει ποιος φταίει .Εκείνη; Η μάνα της που την εγκατέλειψε;; Τα ψυχοφάρμακα;
Πάντως σίγουρα όχι ο μικρός άγγελος της…
Τρίτη, Αυγούστου 24, 2010
Μη μαζί, γιατί...
Μη μαζί γιατί
μ' αρέσεις πιο πολύ
τα μάτια σου δυο λάθη μου μαζί...
Μη μαζί γιατί...
Μια στιγμή μαζί
μ' αρέσεις πιο πολύ
Μια στιγμή μαζί
δεν έχω φρένο μάτια μου για μας
Μη μαζί γιατί...
me and you baby...
Θα ξενυχτήσω να σε κοιτώ
πες μου πως θέλω...θέλω...
μες τα μάτια σου
Καψ' ένα βράδυ σου ένα
Χάλασε εσύ για μένα
ένα βράδυ σου
μες τα μάτια σου
Δε σταματούν να σε κοιτούν
τα μάτια μου τα μάτια σου
πες μου το πες μου πες μου
θέλω...
Μη μαζί γιατί
δεν έχω φρένο μάτια μου για μάς...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
