waiting in vain

Don't talk to me as if you think I'm dumb

In this great futureyou can't forget your past

Άσε με να έχω έναν ήρεμο θάνατο

Δεν ήθελε να φύγει από εκείνο το μέρος,ήταν ο παράδεισος της ψυχής της,με την χρυσορόζ αμμουδιά,τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά … Όταν το πρωτοαντίκρισε,θυμάται ότι καθότανε κι εκείνος εκεί.Κάνανε συμφωνία ότι θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά μαζί και έτσι κι έγινε,ώσπου μια μέρα εκείνος άρχισε να τη διώχνει κλωτσηδόν,και εκείνη πήρε των ομματιών της και έφυγε…

Πέρασαν μήνες,μέρες και εκείνος έψαξε να τη βρει και να της ζητήσει να επιστρέψει. Είπε πως ήταν καλύτερα να είναι μαζί της,γιατί αλλιώς ένιωθε μοναξιά.Εκείνη ξαναγύρισε γιατί πουθενά δεν βρήκε καλύτερο μέρος και γιατί είχε συνηθίσει να μοιράζεται τη ζωή μαζί του και δεν της άρεσε να παίρνει τα βουνά και να ζει μόνη …

Έτσι και έγινε,ζήσανε και πάλι αρμονικά και χαιρόντουσαν μαζί την χρυσορόζ αμμουδιά, τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά,αλλά εκείνος για κάποιο λόγο που ποτέ εκείνη δεν κατάλαβε,την έδιωχνε συνεχώς και μετά τη ζητούσε ξανά πίσω,κι αυτό έγινε πολλές-πολλές φορές …

Ένα βράδυ έφυγε,δεν άντεχε άλλο,ξέχασε για πάντα εκείνον τον άντρα και τον παράδεισο της ψυχής της.Έκανε τα πάντα για να ξεχάσει πως κάποτε υπήρξε εκείνο το μέρος, πολλές φορές έκλαιγε,το μοναδικό πράγμα που ήθελε στη ζωή της ήταν να ξαναγυρίσει πίσω εκεί,αλλά όσο κι αν το ήθελε ήξερε ότι πάλι θα την έδιωχνε,ένιωθε τόσο αδικημένη που ήξερε ότι κάπου υπάρχει ο παράδεισος της και κάποιος της τον στερούσε…

Πέρασαν μήνες και πολλά-πολλά χρόνια,γέρος πια και ανήμπορος,ρωτούσε συνέχεια για εκείνη και τη συνάντησε τυχαία σε ένα από τα τελευταία του ταξίδια και της ζήτησε να γυρίσει στην δικιά τους αμμουδιά για να πεθάνουνε μαζί,κι εκείνη του απάντησε : Άσε με τουλάχιστον να έχω έναν ήρεμο θάνατο,αφού ποτέ δεν με άφησες να έχω μια ήρεμη ζωή…

Έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα

Μονόλογος ενός πρωτοετή φοιτητή ιατρικής πάνω στο αστικό 4 ,στη διαδρομή(Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο-Τέρμα Καραγάτση)ενόψει εξεταστικής,ενώ κάθεται δίπλα μου….

"Το στυλό είναι χοντρό,χαλάει η βιβλιοδεσία, ακόμα και οι σελιδοδείκτες είναι χοντροί, γι αυτό βάζω χαρτομάντιλο,αν και τώρα τελευταία έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα…"

What kind of hell?

-Imagine...If you have suddenly learned that the people and the moments most important to you were not gone,not dead, but worse....Had never been...What kind of hell would that be?
-Please don't do this to me. Please don't...
-I can't do this to you, your memory does...

εντομοπαγίδα

Νιώθω σαν τη μύγα πάνω στην εντομοπαγίδα.Το ίδιο που με τραβάει σε αυτήν το ίδιο και με σκοτώνει…

σ.χ

Ο Λύκος σαν εγέρασε....

Ανοίγω αυτό το post με ένα γνωστό στίχο που τραγούδησε ο Παπάζογλου,«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κιόλα τα ίδια μένουν».Έτσι και το βλέμμα του,όσος καιρός κι αν πέρασε μένει ίδιο σαν χθες,μπορεί να υπάρχει κάποια υποψία ρυτίδας αλλά κατά τα αλλά είναι ολόιδιο,σχήμα,χρώμα,και ως γνωστόν «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…» από άλλο άσμα αυτό.

Είμαι οπαδός της άποψης,δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.Μπορεί να αλλάζουν ρούχα,να σταματούνε να τρώνε τζατζίκι και να το ρίχνουνε στο σούσι,αλλά όταν έρθει η ώρα να στην φέρουν θα στην φέρουν με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο που το έκαναν και πριν δέκα και είκοσι χρόνια…Ναι συμφωνώ αλλάζουν οι συνθήκες,ο τρόπος ζωής,κυρίως οι προτεραιότητες και οι ανάγκες ενός ανθρώπου καθώς μεγαλώνει,αλλά όχι η ουσία …

Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου,έχουν αλλάξει πολλά πάνω μου τα τελευταία πέντε χρόνια,από τον τρόπο ζωής,την οικονομική ανεξαρτησία,την ιδιότητα(από αυτές άλλαξα πολλές κιόλας),τον σύντροφο,τους φίλους,τον τόπο διαμονής,το χρώμα στα μαλλιά κλπ. Μπορεί τώρα να σκέφτομαι λιγάκι πιο ώριμα και πιο σοφά,να απέκτησα καινούργιες εμπειρίες,μπορεί να έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους γι αυτό ακριβώς που είναι και να τους αποφεύγω παράλληλα για τον ίδιο ακριβώς λόγο,το αίσθημα της αυτοσυντήρησης όσο μεγαλώνεις γίνεται πιο έντονο,αλλά μέσα μου είμαι όπως όταν ήμουνα δεκαέξι!

Επτά χρόνια ενήλικης ζωής,ένα τίποτα δηλαδή μπροστά στην αιωνιότητα,ξέρω ότι θα ξεστομίσω μεγάλη κουβέντα αλλά θα το πω, τι έχω να χάσω το πολύ-πολύ στα επόμενα μου post να αυτοαναιρεθώ.Μετά από επτά χρόνια ενήλικής ζωής,ξέρω τι θέλω,ξέρω να ξεχωρίζω ανάμεσα στο τι μου αρέσει και στο τι με κάνει ευτυχισμένη(στους αυτοκαταστροφικούς αυτά τα δυο δεν πάνε πακέτο),έμαθα να χαίρομαι τη ζωή και να ξέρω τι πραγματικά αξίζει,αλλά είπαμε ο άνθρωπος δεν αλλάζει και φοβάμαι μήπως με πιάσουν πάλι τάσεις αυτοκτονίας και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που λέγαμε παραπάνω πάει περίπατο…

Κλείνω αυτό το post με τη σιγουριά που μου δίνουν όλα όσα έχω καταφέρει μόνη μου αυτά τα λίγα χρόνια που άρχισα να μπουσουλάω στη ζωή και μου απέδειξα ότι είμαι ικανή ανά πάσα στιγμή να πέσω στα σκατά αλλά και να βγω με την ίδια ευκολία από αυτά ,όσα ψυχικά αποθέματα κι αν χρειαστεί να σπαταλήσω,δεν στερεύω ποτέ από ψυχική δύναμη,απλά ξαναγεννιέμαι.Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνιά,αλλά ότι κι αν έρθει είμαι έτοιμη για όλααααα!!!

Υ.Σ Φιλιά σε όλους όσους κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε,σας αγαπώ γιατί μοιράζομαι μαζί σας κάτι από μένα… Καλήμέρααααααααααα