Έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα

Μονόλογος ενός πρωτοετή φοιτητή ιατρικής πάνω στο αστικό 4 ,στη διαδρομή(Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο-Τέρμα Καραγάτση)ενόψει εξεταστικής,ενώ κάθεται δίπλα μου….

"Το στυλό είναι χοντρό,χαλάει η βιβλιοδεσία, ακόμα και οι σελιδοδείκτες είναι χοντροί, γι αυτό βάζω χαρτομάντιλο,αν και τώρα τελευταία έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα…"

What kind of hell?

-Imagine...If you have suddenly learned that the people and the moments most important to you were not gone,not dead, but worse....Had never been...What kind of hell would that be?
-Please don't do this to me. Please don't...
-I can't do this to you, your memory does...

εντομοπαγίδα

Νιώθω σαν τη μύγα πάνω στην εντομοπαγίδα.Το ίδιο που με τραβάει σε αυτήν το ίδιο και με σκοτώνει…

σ.χ

Ο Λύκος σαν εγέρασε....

Ανοίγω αυτό το post με ένα γνωστό στίχο που τραγούδησε ο Παπάζογλου,«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κιόλα τα ίδια μένουν».Έτσι και το βλέμμα του,όσος καιρός κι αν πέρασε μένει ίδιο σαν χθες,μπορεί να υπάρχει κάποια υποψία ρυτίδας αλλά κατά τα αλλά είναι ολόιδιο,σχήμα,χρώμα,και ως γνωστόν «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…» από άλλο άσμα αυτό.

Είμαι οπαδός της άποψης,δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.Μπορεί να αλλάζουν ρούχα,να σταματούνε να τρώνε τζατζίκι και να το ρίχνουνε στο σούσι,αλλά όταν έρθει η ώρα να στην φέρουν θα στην φέρουν με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο που το έκαναν και πριν δέκα και είκοσι χρόνια…Ναι συμφωνώ αλλάζουν οι συνθήκες,ο τρόπος ζωής,κυρίως οι προτεραιότητες και οι ανάγκες ενός ανθρώπου καθώς μεγαλώνει,αλλά όχι η ουσία …

Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου,έχουν αλλάξει πολλά πάνω μου τα τελευταία πέντε χρόνια,από τον τρόπο ζωής,την οικονομική ανεξαρτησία,την ιδιότητα(από αυτές άλλαξα πολλές κιόλας),τον σύντροφο,τους φίλους,τον τόπο διαμονής,το χρώμα στα μαλλιά κλπ. Μπορεί τώρα να σκέφτομαι λιγάκι πιο ώριμα και πιο σοφά,να απέκτησα καινούργιες εμπειρίες,μπορεί να έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους γι αυτό ακριβώς που είναι και να τους αποφεύγω παράλληλα για τον ίδιο ακριβώς λόγο,το αίσθημα της αυτοσυντήρησης όσο μεγαλώνεις γίνεται πιο έντονο,αλλά μέσα μου είμαι όπως όταν ήμουνα δεκαέξι!

Επτά χρόνια ενήλικης ζωής,ένα τίποτα δηλαδή μπροστά στην αιωνιότητα,ξέρω ότι θα ξεστομίσω μεγάλη κουβέντα αλλά θα το πω, τι έχω να χάσω το πολύ-πολύ στα επόμενα μου post να αυτοαναιρεθώ.Μετά από επτά χρόνια ενήλικής ζωής,ξέρω τι θέλω,ξέρω να ξεχωρίζω ανάμεσα στο τι μου αρέσει και στο τι με κάνει ευτυχισμένη(στους αυτοκαταστροφικούς αυτά τα δυο δεν πάνε πακέτο),έμαθα να χαίρομαι τη ζωή και να ξέρω τι πραγματικά αξίζει,αλλά είπαμε ο άνθρωπος δεν αλλάζει και φοβάμαι μήπως με πιάσουν πάλι τάσεις αυτοκτονίας και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που λέγαμε παραπάνω πάει περίπατο…

Κλείνω αυτό το post με τη σιγουριά που μου δίνουν όλα όσα έχω καταφέρει μόνη μου αυτά τα λίγα χρόνια που άρχισα να μπουσουλάω στη ζωή και μου απέδειξα ότι είμαι ικανή ανά πάσα στιγμή να πέσω στα σκατά αλλά και να βγω με την ίδια ευκολία από αυτά ,όσα ψυχικά αποθέματα κι αν χρειαστεί να σπαταλήσω,δεν στερεύω ποτέ από ψυχική δύναμη,απλά ξαναγεννιέμαι.Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνιά,αλλά ότι κι αν έρθει είμαι έτοιμη για όλααααα!!!

Υ.Σ Φιλιά σε όλους όσους κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε,σας αγαπώ γιατί μοιράζομαι μαζί σας κάτι από μένα… Καλήμέρααααααααααα

1 χρόνος νοιάξιμο

Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να γράψω,στέκομαι ακόμα μουδιασμένη σε όλα όσα μου συμβαίνουν,δεν αντιδράω,απλά βλέπω,τις περισσότερες φορές κοιτάζω τη ζωή μου και έχω την αίσθηση πως είμαι παρατηρητής της ζωής κάποιου άλλου…

Περνάνε μέρες,συνειδητοποιώ πως αυτό δεν είναι απλά μια εικόνα που είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο,όπως αυτή που βλέπω τούτη την ώρα με το ζευγάρι που μαλώνει,ούτε σκηνή από αμερικάνικη ταινία,είναι η ζωή μου…

Για ακόμα μια φορά η ζωή μου κάνει πλάκα,για ακόμα μια φορά μου πετάνε το μπαλάκι, κάτι ήξεραν οι δικοί μου,όταν στα επτά μου, με έστελναν να μάθω τέννις και πινγκ πονγκ στον Καλύβα,αλλά εγώ ως συνήθως για ακόμα μια φορά δεν τους άκουσα,ίσως τώρα να ήξερα καλύτερα τους κανόνες να παίξω το παιχνίδι,τώρα έχω μείνει με ένα μπαλάκι στο χέρι σαστισμένη…

Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από τότε που πνιγόμουνα κάπου στο Αιγαίο και ήρθες εσύ και μου έδωσες το φιλί της ζωής,θα σου είμαι ευγνώμον για πάντα,θα είμαι η γυναίκα σου κι ας λες ότι πολλές φορές δεν στηρίζω τις επιλογές σου,ξέρω ότι είσαι αυτοδημιούργητος και πιστεύω αρκετά σε σένα ακόμα κι αν δεν στο δείχνω…

Νιώθω ευλογημένη που σε συνάντησα και κατάλαβα πως η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι μόνο πόνος και απόσταση,θυσίες και κλάματα,εγωισμός και παιχνίδι εξυπνάδας και υπεροχής…Έρωτας είναι νοιάξιμο και φροντίδα και εσύ ήσουν ένα χρόνο τώρα δίπλα μου σε όλα τα καλά και τα κακά, που αντέχεις τη γκρίνια μου, που θαυμάζεις τα πάντα πάνω μου και λατρεύεις τα κουσούρια μου…

Το λένε και οι άλλοι ξέρεις, έχεις τέλειο άντρα,κρυφογελάω,κατά βάθος το ξέρω πολύ καλύτερα από αυτούς,γιατί ξέρω πως ηρέμισες την πληγωμένη μου ψυχούλα και ξέρεις είχε τόσες γρατσουνιές και ξέρεις ήμουν τόσο χαμένη και τόσο πληγωμένη από τα απανωτά λάθη που έκανα …

Δεν επιδίωξα ποτέ να ζήσω μια χολιγουντιανή ζωή και όμως η ζωή μου μέχρι να σε γνωρίσω ήταν κάπως έτσι…

Ξαφνικά ηρέμισα,σ’ αγάπησα για τα πολλά κοινά μας και τα πολλά παράξενα μας, το παρελθόν μου το είχα τακτοποιήσει μέσα μου καιρό πριν σε γνωρίσω,αλλά είναι μερικές πληγές που αφήνουν για πάντα σημάδια και ξέρω πως τα είδες πάνω μου και παρόλα αυτά με αγάπησες ακόμα πιο δυνατά.

Λες συνέχεια πως είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος, που με γνώρισες και είμαι ότι καλύτερο θα μπορούσε να σου είχε συμβεί στη ζωή σου,αλήθεια δεν ξέρω αν είναι έτσι όντως,εκείνο που ξέρω είναι ότι από τότε που σε γνώρισα ζω με μια μόνιμη ευτυχία γιατί βρήκα έναν άνθρωπο να μοιραστώ την καθημερινότητα μου…

Σ’ ευχαριστώ μωρό μου γι αυτόν τον υπέροχο χρόνο που μοιράσθηκες μαζί μου,είσαι ότι πιο ειλικρινές και τρυφερό είχα ποτέ στη ζωή μου, μακάρι να μπορούσα να σου εγγυηθώ ότι δεν θα σε στεναχωρήσω ποτέ αλλά σου υπόσχομαι πως ότι και να γίνει θα το περάσουμε μαζί.

in another life

And I don't know, maybe we'll be together again
Sometime, in another life

Έχω ακόμα πολλά να πω, θα είσαι εδώ για να με ακούσεις;

Δεν θα το αφήσω, δεν θα κλείσει ποτέ,οι λέξεις είναι ο αέρας που αναπνέω,δεν ξέρω γιατί δεν γράφω,ίσως δεν έχω χρόνο.

Θέλω χρόνο για να ζήσω,να σε αγαπώ,να σε φροντίζω,να βλέπω φίλους,να πάω ταξίδια, να αράζω και από την άλλη χαλάω τόσο δημιουργικό χρόνο στη δουλειά(!!!), όπου να ’ναι θα επανέλθω…

έχω τόσα πολλά να γράψω ακόμα …