Γιατί έτσι

Σπίτια που νιώθουν μοναξιά

Η φωτογραφία είναι από το φωτογραφικό ημερολόγιο του Ανδρέα Κατσάκου
http://www.photodiary.gr 6.11.09

Είναι κάτι σπίτια που νιώθουν μοναξιά,όπως εκείνο στη Θεσσαλονίκη,ανεβήκαμε για ένα Σαββατοκύριακο και μας εγκλώβισε μέσα του… Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά όλα μοιάζουν,συνήθως έχουν κλειστό νερό,κλειστό γενικό και ανοιγμένο ψυγείο,όλα είναι καλυμμένα με σκόνη,τα πατζούρια κλειστά,στο γραφείο τα σημάδια από μια κούπα καφέ που ακούμπησε παλιά,είχαμε να πάμε εδώ και αρκετούς μήνες.Εκείνες τις μπύρες εμείς τις είχαμε πάρει,θυμάσαι; …

Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά,δεν κατοικούνται,ούτε είναι εγκαταλελειμμένα,κάποιος πληρώνει γι αυτά τα κοινόχρηστα,όμως σπάνια ζει μέσα τους. Σπίτια που οι τοίχοι τους μαρτυρούν πως κάποτε άνθρωποι έζησαν ένδοξες στιγμές και που τώρα για κάποιο λόγο ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που ο κάτοικος τους αποφάσισε να αλλάξει πόλη διαμονής και δεν πήρε την απόφαση ούτε να το νοικιάσει ούτε να το πουλήσει…

Ζήσαμε απίστευτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι,κι όσο ζεστή,βρόμικη και όμορφη μας περίμενε η πόλη έξω,βγήκαμε από το σπίτι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα,γυρίσαμε πρωί και ξαναβγήκαμε όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής… Όλα φάνταζαν τόσο τέλεια μέσα σε εκείνο το σπίτι, τα φαγητά ήταν πιο νόστιμα από ότι απέξω,η αγκαλιά σου,ο ύπνος,το ατελείωτο άραγμα στον καναπέ και δεν ήθελα τίποτα άλλο,μου αρκούσε που έλιωνε στο στόμα μου εκείνη η θεσπέσια τρίγωνη σοκολάτα ενώ σε έβλεπα να διαβάζεις εφημερίδες.

Πόσες φορές δεν κάναμε να σηκωθούμε για να βγούμε έξω και μια αόρατη μαγική δύναμη μας καθήλωνε στον καναπέ και στο κρεβάτι.Αυτή η αόρατη μαγική δύναμη,που στο χωριό μου τη λέμε «μουργκέλα»,μας πιάνει συνήθως σε όποιο σπίτι κι αν βρισκόμαστε είναι η αλήθεια,αν και υποτίθεται ότι ανεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη και καλά για να πάμε εκδρομή,το μόνο που κάναμε ήταν να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα για να αράξουμε και να λιώσουμε σε άλλο σπίτι,ότι κάνουμε δηλαδή κάθε σαββατοκύριακο,απλά αλλάξαμε παραστάσεις,μεγάλη υπόθεση κι αυτή.

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι να πας και πουθενά,την τελευταία φορά που βγήκαμε με το αυτοκίνητο κάναμε μια ώρα με το ρολόι για να βρούμε να παρκάρουμε και το αφήσαμε τρία τετράγωνα πιο μακριά από το σπίτι,θα μου πεις συνηθίσαμε πια…

Μέχρι την τελευταία στιγμή το σπίτι που νιώθει μοναξιά ασκούσε πάνω μας απερίγραπτες δυνάμεις,είχε περάσει για τα καλά η ώρα κι εμείς βλέπαμε ταινία και κάναμε αγκαλιές στο καναπέ, όταν κοίταξα το ρολόι στο τραπεζάκι,αμάν...

Κλείσαμε tv και dvd,μαζέψαμε πράγματα και την κάναμε με ελαφρά,το ψυγείο άνοιξε ξανά,το νερό έκλεισε,το καζανάκι σταμάτησε να τρέχει και ο γενικός υποκλίθηκε, τραβήξαμε την πόρτα,γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και έδωσα μια υπόσχεση πως θα ξανάρθουμε, άγνωστο πότε μα θα ξανάρθουμε …

ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Χθες ήμουνα πτώμα από την κούραση,ξάπλωσα στο κρεβάτι,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,με είχε κυριεύσει ένας απερίγραπτος φόβος.Ο φασισμός ανασαίνει στο αυτί μου,κι εσύ μου λες πως δεν τον βλέπεις,γιατί φοράς παρωπίδες και νομίζεις ότι ο φασισμός διαλέγει να κάτσει μόνο σε μια γωνιά,είναι στολισμένος με γαλόνια και φοράει μπλε,κι όμως όχι φιλαράκο,ο φασισμός είναι παντού,και δεξιά και αριστερά και πάνω και στο σβέρκο μου, φοράει κίτρινες,πράσινες,μπλε και κόκκινες στολές και δεν έχει έλεος…

Εσύ νομίζεις πως κάνεις κάτι,γιατί χτυπάς αυτούς που νομίζουν ότι έχουν εξουσία επάνω σου,και αφήνεις ανενόχλητους και το χειρότερο τους ψηφίζεις κιόλας αυτούς που έχουν πραγματική εξουσία πάνω σου,πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι;

Κι εγώ φοβάμαι και κρυώνω και είμαι μόνη και όλα φαντάζουν μαύρα κι άραχνα
,χαίρομαι για λίγο στη σκέψη ότι μπορεί να περνάω δεύτερη εφηβεία,να είδες πόσο μικρή είμαι ακόμα;Το πρωί που σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά όμως όλα έχουν ήδη φτιάξει και ο φόβος και το τρέμουλο έχουν φύγει.

Ένα βράδυ ήτανε μονάχα,από αύριο θα είσαι εδώ να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά πριν κοιμηθώ,να μου λες πως μ’αγαπάς και να κάνεις φωναχτά όνειρα για μας,μόνο με αγάπη μπορώ να αντέξω τόσο φασισμό.

Μόνο με αγάπη επουλώνονται οι πληγές και φεύγει ο θυμός κι όσο μεγαλύτερη η συχνότητα της αγάπη σου τόσο μικραίνει ο χρόνος για να σε ξαναδώ …

Μείνε εδώ...

Ανοικοδόμησε με

Σε ισοπεδώνω , με ισοπεδώνεις , μας ισοπεδώνει, σε ισοπεδώνουμε, μας ισοπεδώνετε, μας ισοπεδώνουν και κάθε μέρα κάτι εξοφλούμε. Μην μένεις στη γη, σκάψε την , βάλε θεμέλια, σε παρακαλώ πίστεψε σε μένα για να ανοικοδομηθώ σε ικετεύω.

Κάθε φορά που θα ρίχνουν λάσπη για μένα και θα με κατηγορούν , ακόμα και οι πιο αγαπημένοι σου,υπερασπίσου με, εσύ πάρε τη λάσπη τους και σπείρε χόρτα στην αυλή μας ,δώσμου να ξεδιψάσω με αγάπη,τούτη την ώρα δεν πιστεύω σε τίποτα άλλο εκτός από σένα κι από τη δύναμη των βλεφάρων σου όταν βλέπεις εφιάλτες, στήριξε με, θαύμασε με , αποθέωσε με , γιατί κάθε μέρα , σε ισοπεδώνω , με ισοπεδώνεις , μας ισοπεδώνει, σε ισοπεδώνουμε, μας ισοπεδώνετε, μας ισοπεδώνουν και κάθε μέρα κάτι εξοφλούμε…

Θυμήσου να ζήσεις

Πάντα μου έλεγαν,πως πρέπει να μάθω και να χάνω,κι εγώ έμαθα, ξέχασαν να μου πουν τι πρέπει να κάνω όταν η χασούρα γίνεται συνήθεια. Μερικοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν «μεγάλοι», ήταν απλά πολύ άτυχοι, δεν θέλω να γίνω μεγάλη, μονάχα «μικρή» και ευτυχισμένη όπως τώρα, θέλω αυτό το τώρα να το ζήσω για πάντα.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος , μήπως και δεν μπορέσω να ζήσω μια «φυσιολογική»ζωή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φοβήθηκα να ζήσω, γι ‘αυτό και μέχρι τώρα, δεν έζησα μια «φυσιολογική» ζωή, γιατί δεν φοβήθηκα να κάνω λάθος. Βλέπω τους αποστειρωμένους φίλους μου, τη γενιά που φτιάξανε οι μπαμπάδες μας: «Να μην κάνει λάθος το παιδί,να μην πάρει λάθος δρόμο, να τα κάνει όλα με μια κωλογαμημένη σειρά με τα λεφτά του μπαμπά.» Η ζωή όμως δεν περιμένει, τώρα ο έρωτας, τώρα το διδακτορικό, τώρα το παιδί,τώρα ο χωρισμός…. Μια δυστυχισμένη γενιά, που δεν το ξέρει ακόμα , μια γενιά που ξέχασε να ζήσει, που φοβήθηκε να ζήσει, που φοβήθηκε να κάνει λάθος και πήρε όλη τη ζωή της λάθος…

Κι εγώ στέκομαι γεμάτη ενοχές γιατί ζω, γιατί χαμογελάω, γιατί είμαι ευτυχισμένη γιατί έγινα πάλι αφελής , γιατί αφέθηκα και πίστεψα και νιώθω ενοχές για τους φίλους που δεν ζούνε , νιώθω ενοχές που δεν τρώω τα λεφτά του μπαμπά μου, της μαμάς, του γέρου γκόμενου που ταΐζει τις περισσότερες φίλες μου μεταξύ μας και τους φίλους μου, ναι αμέ…. Νιώθω ενοχές που δουλεύω και δεν κάνω ακόμα παπαρό φιλοσοφικές συζητήσεις πίσω από την σιγουριά της φοιτητικής ιδιότητας.

Αλήθεια σας λέω με κάνουν και νιώθω ενοχές, που έχω άλλες προτεραιότητες από εκείνους κι ας ξέρω καταβάθος ότι ο δικός μου μπαμπάς, θα μπορούσε να με ζει για τώρα και για πάντα αλλά δεν θέλω να με ζει εκείνος, ούτε κανείς άλλος…

Μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και μην φοβηθείς τη ζωή, στα λέω για να τα ακούσω κι εγώ που τρέμω στην ιδέα , ότι θα έρθει η στιγμή που θα χάσω την πληρότητα και τη ζεστασιά που νιώθω ετούτη τη στιγμή μέσα στην ψυχή, την τρυφερότητα των δακτύλων του, ναι γιατί τι περίμενες, μια ζωή ήμουνα σκλάβα των συναισθημάτων μου. Μη φοβηθείς να ζήσεις όπως γουστάρεις εσύ, άσε τους άλλους, εκείνοι υπάρχουν απλά για να μας την σπάνε… Ε ψιτ, μην ξεχάσεις να ζήσεις.

Αναγεννησιακή Τέχνη

Κάποτε τα ονειρευόμουν και τώρα θέλω να γλυτώσω από αυτά . Δεν ξέρω αν μεγαλώνω ή αν συμβιβάζομαι ή αν παθαίνω και τα δυο αλλά συνέχεια αναθεωρώ τις αξίες μου, εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η δίψα και η συνεχής ανάγκη για δημιουργία με οποιονδήποτε τρόπο αλλά όχι να ζω από αυτή, αυτή να ζει από εμένα! Ονειρεύομαι μια μικροαστική ζωή, ναι το ομολογώ. Μερικοί φίλοι μου δεν το πιστεύουν, καμιά φορά τρομάζω με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, αλλά κι αυτή που είχα κι εγώ εδώ και καιρό για τον εαυτό μου. Εγώ με απομυθοποίησα πρέπει να αρχίζουν να το κάνουν και οι άλλοι.

Είναι μέρες που ρουτινιάζω μέσα στην μικροαστική ζωή που διάλεξα να ζήσω, το ομολογώ. Στο τώρα μου όλα είναι αρκετά στρογγυλά για τα μέτρα μου, όλα κυλούν ήρεμα, μέσα σε μια απόλυτη ασφάλεια, δουλειάς , αγκαλιάς, τάξης, ολοκλήρωσης και αν και όλα φαίνονται σωστά τοποθετημένα, και σταθερά, ξέρω ότι δεν είναι και τόσο, κι αυτό είναι που από τη μια με απογοητεύει και από την άλλη με γοητεύει. Τελικά δεν βολεύτηκα όσο θα’ θέλα να πιστεύω.

Πραγματικά δεν ξέρω πως θέλω να ζήσω κι ας με ρωτούνε , ποτέ δεν ήξερα, έχω την αίσθηση πως πάντα θα αναθεωρώ σύμφωνα με τις ανάγκες μου, παλιότερα φανταζόμουνα μια πιο φαμφαρώδη ζωή, με φύκια και μεταξωτές κορδέλες , σε στυλ pop art, με reggae ρυθμούς, άστατη ερωτική ζωή, με πολλά ταξίδια , ξύδια, δόξα και τα σχετικά, την έζησα κι αυτή.

Το βλέπω μέσα από τα μάτια των άλλων, αυτό πιστεύουν πως είναι η Σοφία, τουλάχιστον όσοι με ξέρουν από παλιά, ένα party animal,με λίγο κουλτοροδιάθεση, κάφρικο χιούμορ, ατελείωτο χιλιόμετρα στην πλάτη και γενικά ζωή ότι να’ναι!!!

Ναι αυτό ΗΤΑΝ η Σοφία;;;;;;; Δεν ξέρω. Να της κάνουμε μνημόσυνο;;;; Δεν ξέρω; Άλλαξαν οι ανάγκες μου, αλήθεια σας το λέω και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό, αν κρατήσεις το ότι πλέον κατανοώ πολύ καλύτερα από τότε τους reggae ρυθμούς και χορεύω σαν τζαμαϊκανή, το ότι βιώνω τη ζωή μου σαν να’ναι τέχνη ίσως όχι pop art κάτι σε πιο αναγεννησιακό μου κάνει αλλά σίγουρα όχι κάτι σε μανιερισμό.Επενδύω στην πιο σίγουρη αγκαλιά και δεν ξοδεύομαι από κουλτουριάρη σε κουλτουριάρη.Τα χιλιόμετρα είναι σίγουρα λιγότερα, αλλά πλέον με σκοπό και περισσότερο ουσιαστικά. Από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως το όλο σκηνικό είναι απλά ένα διάλλειμα, από την έξαλλη ζωή μου και πάλι με δόξα θα τραβήξω προς την ανούσια αβέβαιη πορεία μου και την διαρκώς ανικανοποίητη πάρτη μου με σκοπό να γράφω πιο πιασάρικα πόστ και καταλήγω πως ΟΧΙ, άλλαξα σίγουρα σταθμό και τρένο, πήγα από το camping σε πεντάστερο, αλλά όχι προορισμό!