Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009

Πες ότι θες




Σήμερα κάπνισα ένα πακέτο Marlboro lights και έναν εικοσπεντάρη καπνό old holborn κίτρινο, έφαγα σάντουιτς Στέλλας και δυο ντάκους ,έβλεπα τον Άκη να παίζει wow, έβαλα το cellu reverse της Elancyl κατά της κυτταρίτιδας .
Ο Γιάννης μου έκλεισε εισιτήριο για Israel vibration 2/7 στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη (θα ανέβουμε παρέα πάνω), μύρισα τα πόδια του Γιώργου να δω αν βρωμάνε , έκοψα τις πίπες και τις μαλακίες (μεταφορικά).
Χόρευα τσιφτετέλι αγκαλιά με τη σημαία της Jamaica , έσπαγα τα σπυριά της Χαράς στην πλάτη, έτρεχα στις τράπεζες να βάλω λεφτά , βρίστηκα με συνάδελφο , ευτυχώς δεν πλακώθηκα με κανέναν σήμερα, όπως τις προηγούμενες μέρες.
Δεν πήγα στο meeting για τους εθελοντές για την Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής, αλλά έδωσε τα στοιχεία μου η Έλενα και με τοποθέτησαν υπεύθυνη καλλιτεχνών και κοινού, τρέχα γύρευε! Έχω να κοιμηθώ κανονικά πάνω από 3 μέρες, πάω να ξεραθώ γεια !

Υ.Σ Το τραγούδι μου πάει γάντι!

Κυριακή, Μαΐου 31, 2009

Israel Vibration - Herb is the healing

Πτώση



Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.

Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

Το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

Το βυνίλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.

Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελλό.

Τι να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.

Και χαζεύοντας τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους δε ούτε με τους μεν

κι ονειρεύομαι στον δρόμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.

Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ'αυτή
την καταραμένη πτώση!

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Σάββατο, Μαΐου 30, 2009

Μου λείπεις

-Γιατί κλαις;
-Πονάνε τα χέρια μου.
-Γιατί;
Γιατί χρειάζεται να κουβαλάω την καρδιά μου στα χέρια μου
-Γιατί δεν την έδωσες στον άγγελο που πέρασε πριν ;
-Ήταν πληγωμένος , με καμένα φτερά , με φίλησε ενώ εγώ έσβηνα στην αγκαλιά του, τότε έβγαλα την καρδιά μου να του τη δώσω γιατί άνηκε σε εκείνον πια.
-Και τι έγινε;
-Τρόμαξε, προσπάθησε με όλη του τη δύναμη , να μου δώσει την καρδιά μου πίσω , δεν καταλάβαινα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει την καρδιά μου γιατί κάποτε κάποια σαν κι εμένα του έκαψε τα φτερά . Μείνε κοντά μου του φώναξα, και τότε εκείνος το έβαλε στα πόδια και φώναζε, μην ελπίζεις σε μένα, εγώ έχω πεθάνει.
-Και τώρα τι θα κάνεις;
-Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος , κάθε βράδυ κλαίω, ξέρω πως αν αγκαλιάσω κάποιον θα πεθάνω γιατί θα χρειαστεί να αφήσω κάτω την καρδιά μου, έτσι από τότε δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν , ούτε και να αγκαλιάσω κανέναν και μένω μόνη μου, αυτό δεν με πειράζει όμως, για μια στιγμή μονάχα ζω, σε αυτή ελπίζω και υπομονετικά συνεχίζω να κουβαλάω την καρδιά μου, αλλιώς θα είχα ήδη πεθάνει.
-Και ποια είναι αυτή η στιγμή
-Η στιγμή που θα ξανασυναντήσω τον άγγελο μου με τα καμένα φτερά και θα τον αγκαλιάσω για τελευταία φορά

Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009

Στοργή και Proderm


Καθόμουνα στη βεράντα για ένα βραδινό τσιγάρο, ψάχνοντας να βρω , ένα μαγικό κουμπάκι delete και να το κάνω δαχτυλίδι. Μπορεί να μην υπάρχουν νεράιδες και μαγικά ραβδιά, αλλά σίγουρα υπάρχει κάπου αυτό το μαγικό κουμπάκι του delete και τότε για μερικά δευτερόλεπτα αναπόλησα τα φοιτητικά μου χρόνια, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο για εκείνα τα άγρια πρωινά , που είχα μάθημα στη σχολή με την πατρινιά καθηγήτρια, που τόνιζε το χαρακτηριστικό λι στη λέξη delete, μειδίασα….
Δεν είναι του χαρακτήρα μου να αναπολώ, αγαπώ το παρελθόν μου , γιατί ίσως να είναι και η μοναδική μου κληρονομιά , αλλά μέχρι εκεί, ήμουν πάντα υπέρμαχος του ενεστώτα και ειδικά τώρα, όσο για το αύριο δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο, εκτός κι αν υπάρχει κάτι πιο κάτω και από την άβυσσο .
Μύριζα τις άκρες των δαχτύλων μου που ευωδίαζαν τσιγαρίλα , δεν υπάρχουν ούτε μαγικά κουμπιά μου ψιθύρισα όπως κι αν τα προφέρεις, στην καρδιά δεν υπάρχουν keyboard, χορδές κι άλλες μαλακίες, το μυαλό άμα είναι να κολλήσει, κολλάει όσα restart και format κι αν κάνεις, μόνο στην αγία λήθη προσεύχομαι μήπως και με φωτίσει και κρύψει μέσα μου βαθιά παλιούς και νέους ανεκπλήρωτους πόθους…
Καληνύχτα λοιπόν με ένα φιλί στα ματόκλαδα , να θυμάσαι κάθε φορά που μου χτυπάς την πόρτα για να ζητήσεις κάτι, πως θα έχω πάντα για σένα φυλαγμένα όλα τα προϊόντα της Proderm

Να και κάτι ακόμα που αναπολώ από τα φοιτητικά μου χρόνια, 3 Οκτωβρίου 2006

Τρίτη, Μαΐου 26, 2009

Forgotten Hopes



Κάτι από τα παλιά , για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι!!! Ήμουν 15 χρονών όταν ξάπλωνα και έπαιζα στην κιθάρα το Forgotten hopes κι ας φορούσα μαύρο τζιν,που στην αριστερή κωλότσεπη είχα βάλει την μάνα μου και μου είχε κεντήσει το όνομα του Bob Marley, οι κακές παρέες εκείνης της εποχής με είχαν σκαλώσει με τους Anathema … Forgotten Hopes, τραγουδάρα!

Hey you rotting in your alcoholic shell
Banging on the walls of your intoxicated mind
Do you ever wonder why you were left alone
As your heart grew colder and finally turned to stone

Did I punish you for dreaming?
Did I break your heart and leave you crying?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping?

Pathetic oblivion
Forgotten hopes buried in your soul's lonely grave
Pathetic oblivion
Remember how you were before you locked your heart away

Did I punish you for dreaming?
Did I break your heart and leave you crying?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping?

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...