Τρέλα η ζωή είναι τρέλα όσο σκέφτομαι ότι το Πάσχα θα ανηφορίσω με ένα κοκορέτσι στον ώμο για Γλασκώβη και ότι σε μια εβδομάδα θα ανέβω στη Θεσσαλονίκη μετά από 2 χρόνια που την απαρνήθηκα. Ναι δυο χρόνια, γιατί δεν μετράω τις φορές που πήγαινα στο Μακεδονίας κατευθείαν για να φύγω, ούτε για λίγες ώρες που είχα ανέβει στο μέγαρο.
Έχασα πολύτιμο χρόνο και τώρα τρέχω και δεν φτάνω, υποτίθεται ότι ανεβαίνω για να βρω δουλειά, αλλά ας μην πω γιατί ανεβαίνω, χα-χα-χα!
Το τρένο το χάσαμε, δε μπορεί κάποιο άλλο θα περνάει ….
Θα ακούσεις να σέρνω τα πόδια στο διάδρομο,να μπαίνω στο μπάνιο, στην κουζίνα,στο καθιστικό. Να ανοίγω το ψυγείο κι ενώ είναι γεμάτο, εγώ το βλέπω αδειανό,ασφυκτικά κενό
Κάνε ησυχία και θα ακούσεις το μελωδικό ροχαλητό, μέρα και νύχτα καθώς παραδίνομαι στην γαλήνη του ύπνου, όταν ξυπνώ, πονώ…
Φτάνει πια, μπαίνω στη μπανιέρα, να καθαγιαστώ από τη βρομιά, να καθαρίσω την παραιτησιά, πόσο ακόμα θα πενθώ για τα χαμένα χρόνια.
Ακούς, με κατατρέχουν τα νερά….
Δεν μου πάει η μάσκα της θλιμμένης που φορώ, αύριο δεν βλέπω, σήμερα δεν ζω, χθες σκοτωμένο. Μάτια πρησμένα, πόσα κολλύρια να βρω, μπας και δω τη φάτσα στον καθρέφτη, να με φτύσω για την τόση ομορφιά, μη ματιαστώ
Πρόσληψη 34 μοντέλων στην Aνωτάτη Σχολή Kαλών Tεχνών για το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009 με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου για τις ανάγκες των εργαστηρίων Zωγραφικής, Γλυπτικής και Xαρακτικής.
Oι υποψήφιοι μπορούν να υποβάλουν τις αιτήσεις τους στο Tμήμα Προσωπικού της Σχολής (κ. Zαμάνη Nίκο τηλ. 210-3897120) μαζί με τα παρακάτω δικαιολογητικά:
1. Aίτηση 2. Bιογραφικό σημείωμα 3. Φωτοτυπία ταυτότητας 4. Yπεύθυνη δήλωση του N. 1599/86 ότι δεν εκκρεμεί ποινική καταδίκη εις βάρος τους.
Ναι ναι ναι είμαι η κατάλληλη και θα πάρω τη θέσηηη,χα-χα-χα… Απαπα μαλακία αυτό να ψάχνεις να βρεις δουλειά και τίποτα, μήπως έχετε κανένα μπάρμπα από την Κορώνη να μου τον δανείσετε για λίγο, να με τακτοποιήσει και εμένα πουθενά το κακόμοιρο; Αλλά μην ανησυχείτε , 34 θέσεις είναι αυτές , δεν μπορεί θα θέλουνε και ένα αναγεννησιακό μοντέλο,χα-χα-χα-χα!!!!
Προσπαθώ να γεμίσω το κενό, κι αυτό το γαμημένο δε λέει να γεμίσει με τίποτα. Τι πίνω, τι καπνίζω, τι αδειάζω τασάκια, τι πάω για ψώνια, πάω θέατρο, πάω στη βιλάρα του Μιχάλη και παίζουμε όλοι μαζί trivial, γελάμε και κατεβάζουμε τα Jameson σαν μεταλαβιά, τίποτα…. Όταν είμαι με κόσμο είναι καλά, ξεχνιέμαι, προσποιούμε, αλλά έλα μου που έρχονται εκείνες οι ύπουλες ώρες που μένω μόνη μου με τη Σοφία. Σκατά, τελικά είμαι πολύ ανυπόφορη δεν με αντέχω ούτε λεπτό…
Έρχονται κι αυτές οι γαμημένες σκέψεις στο μυαλό και τρελαίνομαι περπατάω μόνη στο δρόμο και με πιάνουν τα κλάματα, κάνω ότι χαζεύω βιτρίνες για να μην βλέπουν οι περαστικοί ότι τα έμπηξα πάλι…σκατά…Κάνω σαν κακό πρεζάκι, στριφογυρνάω στο κρεβάτι, κλαίω, πονάω δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα, δεν τρώω τίποτα, είναι το μόνο καλό σε αυτή την ιστορία, τουλάχιστον στο τέλος θα μείνω στιλάκι!
Αρνούμαι πεισματικά να κάνω οτιδήποτε, το μόνο που με νοιάζει είναι να βρω κόσμο για να πάω για καφέ και ποτό και όταν όλοι δεν μπορούν, φρικάρω, κάθομαι σπίτι και οι σκέψεις έρχονται και με χαϊδεύουν απειλητικά, με γλείφουν, με τσιμπάνε . Κλείνω το φως, δαγκώνω την κουβέρτα κλαίω, η τηλεόραση παίζει μαλακίες, μέχρι που με παίρνει ο ύπνος.
Δεν θέλω να γυρίσω στην δουλειά , ούτε να βρω κάποια άλλη, δεν θέλω να μείνω εδώ, μα ούτε και να πάω πουθενά. Εκτός από το αδυνάτισμα το δεύτερο καλό, είναι ότι αρχίζω να ξαναδένομαι με το πληκτρολόγιο μου, κι αν για μένα το γράψιμο πάντα ήταν σαν το ποδήλατο, τώρα μετά από τόσο καιρό ζορίζομαι, δεν μπορώ να γράψω, με πετάει συνέχεια κάτω, και η σέλα με ενοχλεί, σαν ο κώλος μου να φάρδυνε μετά από τόσα χρόνια, που έμεινα ανέραστη με τη ζωή. Κλειδώθηκα στον εαυτό μου, κι αν κάποτε τα πήγαινα καλά με την πάρτη μου, τώρα δεν μπορώ να τα βρω με τίποτα, τόσα ψέματα, τόσος φόβος, τόση υποκρισία, τόσο κλάμα, με διέγραψα, ψάχνω τόσες μέρες να με βρω, να βρω τη sophie_jamaica, που τα περνούσαμε τόσο καλά δυο μας και η Jamaica πουθενά, όσες φορές έκανε να βγει στην επιφάνεια εγώ την έπνιγα, τώρα συνειδητοποίησα ότι την σκότωσα, την κυοφορώ ακόμα, μα είναι σαν ένα νεκρό παιδί μες στην κοιλιά μου.
Πρέπει να γεννήσω το πεθαμένο μου παιδί, πρέπει να κλάψω γι αυτό, να βρω ξανά τις γόνιμες μου μέρες και να το παλέψω για μια καινούργια Jamaica, για κάτι καινούργιο, προς το παρόν πάω να πάρω κανένα δερμάτινο να πνίξω τον πόνο μου.
Life has betrayed me once again, I accept some things will never change. I've let your tiny minds magnify my agony, and it's left me with a chem'cal dependency for sanity.
Yes, I am falling... how much longer till I hit the ground? I can't tell you why I'm breaking down. Do you wonder why I prefer to be alone? Have I really lost control?
I'm coming to an end, I've realised what I could have been. I can't sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask, I admit I've lost control.
Βλέπω εδώ και χρόνια το ίδιο όνειρο, έχω ακουμπήσει την κάνη στο μέτωπο σου, είμαι ιδρωμένη το ίδιο κι εσύ, φοβάμαι, το ίδιο κι εσύ, κρατάς στο χέρι σου ένα περίστροφο, το οπλίζεις. Ακουμπάς την κάνη του στο ιδρωμένο μέτωπο μου, φοβάμαι… Μετά ξυπνάω και ποτέ δεν θυμάμαι ποιος είσαι, το ίδιο όνειρο τα τελευταία πέντε έξι χρόνια, φοβάμαι πως μια από αυτές τις μέρες δεν θα ξυπνήσω, ήρθε η ώρα να σε αντιμετωπίσω, έστω να δω το πρόσωπο σου, λίγο πριν σκοτωθούμε και οι δυο… Ξύπνησα γεμάτη αίματα, τα δάχτυλα είχαν κολλήσει πάνω στα τάστα, όπως τότε που έπαιζα στην κιθάρα το Forgotten hopes από τους Anathema: Hey you rotting in your alcoholic shell Banging on the walls of your intoxicated mind Do you ever wonder why you were left alone As your heart grew colder and finally turned to stone
Did I punish you for dreaming? Did I break your heart and leave you crying? Do you ever dream of escaping... Don't you ever dream of escaping?
Pathetic oblivion Forgotten hopes buried in your soul's lonely grave Pathetic oblivion Remember how you were before you locked your heart away
Did I punish you for dreaming? Did I break your heart and leave you crying? Do you ever dream of escaping... Don't you ever dream of escaping? Τρέμω, αιμορραγώ μα δεν μπορώ να σταματήσω να σου τραγουδάω Did I punish you for dreaming? Did I break your heart and leave you crying? Do you ever dream of escaping... Don't you ever dream of escaping? Υ.Σ Ευχαριστώ το Μιχάλη, τον Γιώργο, τον Άκη και τον Αχιλλέα που ήταν δίπλα μου
