αποβιβαστείτε από την δεξιά πλευρά της αμαξοστοιχίας

Τα τρένα περνούν ακόμη . Τα βράδια που κοιμάμαι τα ακούω (και μετά σου λένε για ηχομόνωση …), μα εγώ απέχω από το σταθμό και τα ιδρωμένα βαγόνια (αυτά με την μπόχα καλέ , ο κλιματισμός δεν έχει φτάσει εδώ ακόμα …)
Έπαψα να ακολουθώ τις ράγες . Απερχόμενο travel girl , το δέχτηκα και παραχώρησα τον τίτλο σε κάποια δεκαοχτάχρονη που επιβιβάζεται στο τρένο που αποχαιρέτισα .
Τερματικός σταθμός . Παρακαλούμε να αποβιβαστείτε από την δεξιά πλευρά της αμαξοστοιχίας , δεν φέρουμε καμία ευθύνη για τις αναμνήσεις που αφήσατε πίσω..
Πετώ την γόπα στην πυρακτωμένη άσφαλτο (είδες ελληνική νοοτροπία , απαπαπαπα)
Σαν γόπα από τσιγάρο τούτη η οθόνη . Μαυρισμένη από την πίσσα, όχι αυτή που κατακάθισε στα σωθικά μου … Λέω γι αυτή την επιφανειακή που ίσα που πρόλαβε να κρατήσει αυτό εδώ το blog … Δεν είναι παρά μόνο η επιφάνεια που κιτρινίζει τα δάχτυλα , δεν είναι παρά η στάχτη που λερώνει το πληκτρολόγιο … Τα πιο σημαντικά είναι στα μέσα μου , τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν γράφτηκαν και δεν θα γραφτούν ποτέ σε αυτή την οθόνη … Γιατί μόνο τα backstage αξίζουν

Μπάτε σκύλοι αλέστε

Πως τα κατάφερα πάλι έτσι ; Έβαλα νταβατζήδες στις σκέψεις μου.. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά , που έγραφα ότι ήθελα , που δημιουργούσα ότι ήθελα και που μπορεί να μην τα διάβαζε και να τα έβλεπε κανείς , αλλά ω Θεέ μου ήταν πραγματικά καλύτερα τότε .
Δεν φταίει κανείς ,αλλά δεν μπορώ να γράψω όπως πριν , δεν μπορώ να γράψω αλήθειες , γιατί οι αλήθειες προϋποθέτουν να είσαι ελεύθερος άνθρωπος κι εγώ δεν είμαι πια …
Το ψέμα σε δεσμεύει , σε κάνει πιο κλειστό , επιφυλακτικό σε κάθε κίνηση σου , μην τυχόν και αποκαλυφθεί η αλήθεια …
Όταν ήμουνα μικρή έγραφα σε κώδικα , σε μια δική μου γλώσσα που θα μπέρδευε τους άλλους και κυρίως την μητέρα μου , που πάντα παραβίαζε τα προσωπικά μου ημερολόγια…
Αυτό με έθλιβε πάντοτε κι αν και της είχα ζητήσει πολλές φορές να μην το κάνει γιατί δεν ήταν σωστό εκείνη συνέχιζε κι έτσι κι εγώ είχα μάθει να γράφω υπονοώντας και όχι εννοώντας και ξέρετε έχει μεγάλη διαφορά το ένα με το άλλο …
Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να γράψουν χωρίς φύκια και μεταξωτές κορδέλες και να έχουν πιάσει το νόημα . Λίγοι είναι αυτοί που χωρίς να κρύβουν και να υπονοούν δήθεν κουλτουριάρικες ατάκες , αλλά να γράφουν την μια και μοναδική τους αλήθεια , να μπορούν να κάνουν την ανάσα σου να σταματά .
Πολλές φορές είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναέγραφα , γιατί δεν μπορούσα να κρατήσω κανένα μυστικό όπου και να έκρυβα τα γραπτά μου. Η μητέρα μου θα τα έβρισκε και θα έβλεπε τις σκανταλιές που είχα κάνει κι αλήθεια έκανα πολλές .
Όμως δεν μπορούσα να νικήσω αυτό μου το πάθος , όπως και η μητέρα μου το είχα πάρει απόφαση πως δεν θα σταματούσε ποτέ να ψάχνει τα πράγματα μου , έτσι έπρεπε να λυτρωθώ γράφοντας και παράλληλα πολλές φορές να πρέπει να καμουφλάρομαι , να κρύβομαι … Έγραψα σε κώδικα , έγραψα μελαγχολικά , έγραψα ποιήματα που μόνο υπονοούσαν , αλλοίωσα τις αναμνήσεις μου γράφοντας όχι για εκείνα που είχα πυρποληθεί το εκάστοτε βράδυ , αλλά για αυτά που θα ικανοποιούσαν την μητέρα μου , πάντα έγραφα για την μητέρα μου , γιατί πάντα ήξερα ότι έχω έναν αναγνώστη . Έγραφα κι άφηνα σημάδια πάνω στα κείμενα μου, σημάδια που μόνο εγώ θα μπορούσα να αποκωδικοποιήσω ..
Όταν έγραψα την πρώτη κιόλας παράγραφο γι αυτό εδώ το blog ήξερα πως ήμουν ήδη ελεύθερη , έγραψα έτσι όπως ήθελα πάντα να γράψω . Έγραψα την αλήθεια , την αλήθεια μου , χωρίς να νοιάζομαι αν κάποιος το διαβάσει , αν κάποιον αγγίξει , αν έχω αναγνωσιμότητα , αν πειράξουν αυτά που έγραφα τον πρώην γκόμενο , τον συγγενή , τον φίλο .
Από τότε που άρχισαν να με απασχολούν όλα αυτά έχασα το νόημα , την μαγεία του να γράφεις ελεύθερα , ανυποψίαστα , χύμα , ξεκάθαρα . Έγινε κι αυτό εδώ το blog σαν ένα άλλο παραβιασμένο ημερολόγιο μου , όχι γιατί διαβάσατε όλοι εσείς τις σκέψεις μου , εγώ άφησα επίτηδες ανοιχτή την κλειδαριά αυτή τη φορά , αλλά γιατί πια δεν μπορώ να γράψω ελεύθερα …
Όλοι οι φίλοι , οι γνωστοί ,οι γκόμενοι έχουν άποψη, γνωρίζουν πια βλέπετε το blog μου και δεν τους αρέσει εκείνο και το άλλο , τρελαίνονται γι αυτά που γράφω αλλά τα θέλουν μόνο για ιδιωτική χρήση .
Κατέβασα το προηγούμενο post , γιατί ένας πρωταγωνιστής , μου ζήτησε να βγάλω τις φωτογραφίες εκείνες που υπήρχε αυτός και οι φίλοι του . Φυσικά δεν μπορούσα να το κάνω , γιατί όλο αυτό είχε μια ιστορία , είχε τη ζωή μου , που μες σε αυτή ήταν και εκείνος και οι φίλοι του ή οι φίλοι μας δεν έχει σημασία . Αποφάσισα να το βγάλω όλο , και να σας πω και κάτι, άλλα ήθελα να γράψω απόψε και άλλα έγραψα. Μα δεν μπορώ πια, κουράστηκα να γράφω με κώδικες ή να γράφω όλα αυτά που εσείς θα θέλατε να διαβάσετε , ότι σας αγαπώ και σας λατρεύω και ότι είστε τα καλύτερα παιδιά , ενώ ήθελα να γράψω ότι είστε μπάσταρδοι και ότι δεν σας γουστάρω με την καμία . Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα η λύτρωση μου , ήταν ο τρόπος μου να αντιμετωπίζω και να βλέπω τη ζωή . Από μικρή το μόνο που θυμάμαι να κάνω είναι να προσπαθώ να γράψω την αλήθεια και κάποιος να μου το απαγορεύει , ποτέ δεν έμαθα συντακτικό και ορθογραφία και ας με κοροϊδεύει ακόμα η φίλη μου η Αικατερίνη γι αυτό . Έμαθα πολλά όμως, κι ότι ξέρω , δεν το έμαθα διαβάζοντας αλλά γράφοντας .
Παρατηρούσα ασυνείδητα τη ζωή , τους ανθρώπους , τον κόσμο γύρω μου και το βράδυ πήγαινα στα χαρτιά μου και τα λέρωνα με λέξεις , δεν μπορούσα να καταγράψω τι είδα , ούτε να μαρτυρήσω με αυτόν τον τρόπο στη μητέρα μου , πως είχα βρεθεί εκεί που δεν έπρεπε και έτσι πάντα έγραφα μόνο τα συναισθήματα που μου είχαν προκαλέσει οι εικόνες, σε αυτά δεν μπορούσα να κάνω σκόντο , αλλά και από αυτά με ανακάλυπτε !

Γι αυτό σας λέω , δεν είμαι ελεύθερη πια …

Y. Σ Ήταν μεγάλο , σκληρό , απολαυστικό …

Πόσες ερμηνείες αλήθεια μπορούν να δοθούν , πόσες παρεξηγήσεις και παρανοήσεις να δημιουργηθούν ; Κι εγώ απλά σας έλεγα για τον χωνάκι παγωτό που έφαγα σήμερα … Χα-χα-χα-χα…

Το μπλουζ του Αη-Ονούφρη

Ανεβάζω και πάλι το παλιό post χωρίς φυσικά αυτούς που δεν θέλουν να υπάρχουν στις αναμνήσεις μου και ευχαρίστως τους βγάζω ...!

Σοφία άρον την ξαπλώστρα σου και περιπάτει…

Δεν γράφω και δεν θα γράψω σύντομα , σας χαιρετώ από την όμορφη Κουρούτα , πίνω φραπέ, λιάζομαι και προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ για να δροσιστώ γιατί αν και καλοκαιρινός τύπος , τέτοιο καύσωνα δεν τον μπορώ !

Πατέρα δώσε σε μένα τα λεφτά να σας κάνω καλύτερο site !!!

Σ.Ο.Φ.Λ.Α

Μουνόψειρα υπό εξαφάνιση

Μια φορά κι έναν καιρό στο υπουργείο Παιδείας είχε πέσει μια βαριά αρρώστια … Φέρανε γιατρούς από το εξωτερικό για να τους εξετάσουνε , κι όλοι με μια φωνή διαπίστωσαν ότι βρήκαν ένα σπάνιο είδος μουνόψειρας . Μιας μουνόψειρας που ήταν υποεξαφάνιση και μόνο στους ελληνικούς φαλλούς και τα αιδοία κυκλοφορούσε… Αυτή προκαλούσε οκνηρία και κνησμό σε όσους είχαν κωλύσει , καθώς και εγκεφαλικές βλάβες. Έτσι ολημερίς τα ξύνανε το βράδυ τους γινόταν πάλι τούμπανο .. Όλοι άρχιζαν να είναι καχύποπτοί , ποιος/α ήταν εκείνος/η που τους είχε κωλύσει ; Δεν βρέθηκε ποτέ φάρμακο γι αυτό το συγκεκριμένο είδος ψείρας , μόνο κάποιοι Δήμαρχοι (παλιοί κοινοτάρχες δηλαδή , άρε Καποδίστρια τι μας έκανες )και κάποιοι τοπικοί παράγοντές από την Καρδιτσομαγούλα και άλλα μεγάλα κεφαλοχώρια κατέβαιναν στην Αθήνα , τους έδιναν κάτι μαγικά σύκα με καταπραϋντικές ιδιότητες . Σαν αντάλλαγμα τους ζητούσαν να ανοίξουν τμήματα ΤΕΙ ή ΑΕΙ στα μέρη τους , γιατί οι φοιτητές που θα ερχότανε θα άφηναν λεφτά στην τοπική κοινωνία . Φυσικά δεν είχε γίνει κανένα πρόγραμμα , τι χρησιμότητα θα είχε ένα ΤΕΙ Αγελαδογονιμοποιητή ή ένα Πανεπιστήμιο Πυρηνικής Φυσικής στον Άνω Πλατανιά , ούτε τι ανάγκες είχε η αγορά εργασίας , ούτε που θα μπορούσαν να απασχοληθούν οι απόφοιτοι αυτών των σχολών . Συν της άλλης δεν υπήρχαν καθόλου υποδομές , στήνανε ένα τσαντίρι ή ένα προκάτ στη μέση του πουθενά , φέρνανε από σχολεία –Πανεπιστήμια –στάνες και τα συστεγάζανε μαζί , τρώγανε τα λεφτά και όλα τα άλλα άστα να πάνε στο διάολο . Όσο για τα επαγγελματικά δικαιώματα αυτών των τμημάτων ; Τι είναι αυτά; Κανείς δεν γνώριζε .Υποδομές , βιβλιοθήκες , εργαστήρια ;;;; Χα-χα-χα! Τι είναι αυτά ; Τα λεφτά είπαμε φεύγανε στα σύκα … Και όλο αυτό το ονομάζανε αποκέντρωση !!!! Εμείς δεν ζούμε στην Ελλάδα ρε , αφού Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα … Και δεν το λέω για μένα που τώρα ζω στο κατσικοχώρι του κερατά , αλλά και όλοι εσείς που ζείτε στην Θεσσαλονίκη , στην Πάτρα , στο Ηράκλειο ,στη Λάρισα νομίζεται ότι νοιάζονται τι γίνεται στις τοπικές κοινωνίες σας ; Παπάρια

In this great future, you can't forget your past

Δεν ξέρω τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο αισιόδοξο . Ξέρω όμως για τα καλά τι είναι εκείνο που κάνει εμένα να χαμογελάω , τι με κάνει να είμαι θεριακλού, με τα έτσι και με τα εκείνα μου ! Δεν πάει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα , έχω τόσα αποθέματα κουράγιου και ψυχικής ηρεμίας που δεν χαμπαριάζω τίποτα . Χμ… Ξέρω η εύκολη εξήγηση σε όλο αυτό , μπορεί να τη δώσει κανείς βιαστικά μέσα σε μια λέξη «αναισθησία» . Όχι φιλαράκο μου δεν είναι αυτό . Όταν έχεις δει τα χειρότερα και τα μη αναστρέψιμα ξέρεις καλά πως είναι το παιχνίδι και ξέρεις και καλά να το παίζεις . Τώρα βέβαια θα πει κάποιος μεγάλος μαγκάκος, πως τα ξέρεις εσύ μωρή από τα 22 σου . Δεν φταίω ρε μεγάλε που εσύ στα 22 σου ήσουν αραχτός και light και παρόλα αυτά τίγκα στην μελαγχολία και την ανασφάλεια … Δεν φταίω εγώ που το έργο το ανακάλυψες 30 χρόνια μετά , καλύτερα για σένα .Πέρα από όλα αυτά όμως, η αισιοδοξία πιστεύω είναι κάτι που πηγάζει από τα μέσα του καθενός μας , είναι στάση ζωής , είναι νίκη στην μιζέρια μας, είναι οπτική γωνία .

Μόνο όποιος δεν φοβάται μπορεί να είναι αισιόδοξος , μόνο όποιος μπορεί να αγαπάει μπορεί να είναι αισιόδοξος , μόνο αυτός που μπορεί να σηκώνεται από τα συντρίμμια και να τραγουδάει μπορεί να είναι αισιόδοξος . Για παράδειγμα στις 4 Μαρτίου το 2004 είχα πιάσει φωτιά , μαλλιά, ρούχα φρύδια ,βλεφαρίδες όλα είχαν πάρει φωτιά ..

Όσοι βρισκότανε κοντά μου άλλοι κλαίγανε , άλλοι τρέξανε να βοηθήσουνε , άλλοι πάγωσαν από τη σκηνή , κι εγώ μετά το πρώτο σοκ και αφού είχα μπει ολόκληρη μέσα σε μια μπανιέρα και βρεχόμουνα τραγουδούσα πιάνω φωτιάααααααααα, πιάνω φωτιάαααα !!! Γέλασαν όλοι , ψυχραιμία και αισιοδοξία πάνε πακέτο . Πραγματικά αισιόδοξος δεν είναι εκείνος που από τις συνθήκες μπορεί να είναι αισιόδοξος , πραγματικά αισιόδοξος είναι εκείνος που όλα του ήρθαν σκατά κι ακόμα ελπίζει , πραγματικά αισιόδοξος είναι όποιος μπορεί να τραγουδάει σαν τον Bob :

Get up, stand up: stand up for your rights!
Get up, stand up: stand up for your rights!
Get up, stand up: stand up for your rights!
Get up, stand up: don't give up the fight!

Ή αλλιώς

Cause - 'cause - 'cause I remember when a we used to sit
In a government yard in Trenchtown,
Oba - obaserving the 'ypocrites - yeah! -
Mingle with the good people we meet, yeah!
Good friends we have, oh, good friends we have lost
Along the way, yeah!
In this great future, you can't forget your past;
So dry your tears, I seh. Yeah!

No, woman, no cry;
No, woman, no cry. Eh, yeah!
A little darlin', don't shed no tears:
No, woman, no cry. Eh!

Η αισιοδοξία είναι κουλτούρα

Πουθενά δεν κολλάω

«Θέλω να πω, δεν πάω μόνο με τους αμόρφωτους , ούτε μόνο με τους μορφωμένους ,με όλους κάνω παρέα , αλλά πουθενά δεν κολλάω κανονικά . Έτσι νιώθω . Εκείνο που μου έχει μείνει από μια τέτοια στάση είναι μια σχεδόν μόνιμη μοναχικότητα ,όχι μοναξιά , με «κλάψες και γκρίνιες» που έλεγε «Ο Πασατέμπος» πριν. Μοναχικότητα ηθελημένη , ήρεμη με αξιοπρέπεια, που προσπαθώ να την εμφανίσω και με κάποια επίφαση μαγκιάς , ειδικά στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου . Βοηθάω τους άλλους , υποστηρίζω, τρέχω , αλλά καθόλου δεν γουστάρω το αντίθετο . Δεν θέλω υποστήριξη και βοήθεια από τους άλλους . Πέστε το συναισθηματική αναπηρία , πέστε το ότι θέλετε. Αλλά ακριβώς στα δύσκολα είναι που δεν θέλω να δω άνθρωπο , που κάτι έννοιες όπως « συμπαράσταση», « αλληλεγγύη», «ανθρωπιά», μου φαίνονται κενές περιεχομένου , πιεστικές και ενοχλητικές , όταν πρόκειται για μένα τον ίδιο , τελεία και παύλα . Απόσπασμα από το βιβλίο « Πλατεία Λένιν Πρώην Συντάγματός» (σελ. 145)
Μια αράδα λέξεις , που όμως λένε όσο θα ήθελα να σου πω για να με καταλάβεις ….