Τόσο ήρεμος τόσο νεκρός...

Και κάπως έτσι τέλος και η Δημόσια Διοίκηση, έκλεισε ωραία...

Αντίο Νίκο...

Πηγή :https://www.karditsalive.net

Τη δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας έκανε 30χρονος, μέσα σε ενάμιση χρόνο και σήμερα Παρασκευή (16/6) έδωσε τέλος στη ζωή του.

Την προηγούμενη φορά οι γιατροί τον κράτησαν στη ζωή, αλλά η σημερινή “βουτιά” από τον 4ο όροφο πολυκατοικίας στην οδό Δεληγιώργη, ηταν μοιραία.

Ο Ν. Μ είχε αποφασίσει πως δεν ήθελε να ζήσει και το είπε πει πολλές φορές στους δικούς του.

Σήμερα μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του Βόλου μετά την πτώση και ξεψύχησε λίγη ωρα αργότερα...

Αντίο μικρέ μου πρώτε ξάδερφε, όπως την πρώτη φορά έτσι και τώρα το έμαθα από το κινητό μου χαζεύοντας ειδήσεις μόνο που αυτή η φορά είναι η τελευταία. Βαθιά, απέραντη θλίψη... 

:)

Σήμερα βρέθηκα στην καλοκαιρινή  και αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου της κόρης μου, η οποία μια για πάντα αποχαιρετά το νηπιαγωγείο και από Σεπτέμβριο ξεκινάει το ανηφορικό ταξίδι της στο δημοτικό. Ευτυχώς είχα γυαλιά ηλίου κι ας είχε συννεφιά. Ευτυχώς δάκρυζε και η διπλανή μου άρα δεν ένιωθα μόνο εγώ έτσι. Το σκηνικό ήταν πολύ χαρούμενο με τραγούδια, γέλια, μπαλόνια, παγωτά κι όμως εμένα με πήραν τα ζουμιά , για την αγάπη, το χρόνο, την αγωνία, τον κόπο, την προσπάθεια που κατέβαλε κάθε γονιός και εκπαυδευτικός για αυτά τα παιδιά και με πήραν ακόμα περισσότερο τα κλάματα με τα παιδιά από το τμήμα ένταξης . Πρέπει να είμαστε εδώ παρόντες για αυτά τα παιδιά, για όλες αυτές τις ψυχές. Τι να είναι άραγε πραγματική αγάπη, αν δεν είναι αυτό που κάνουμε και αυτό που είμαστε για τα παιδιά μας; 

Με αυτό μας τραγούδησαν τα παιδάκια μας για να μας ευχηθούν καλό καλοκαίρι...

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.

Τα θεριά ν' αγαπάς και τ' ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τ' αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια .

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.

Ν' αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
τη δική σου γαλήνη και κείνα
που μ' αγάπη το νου μας φωτίζουνε,
και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.

Τελευταία εξεταστική forever 🎊💕

You

In memory of the poet #Nazim_Hikmet, who died like today 3rd of June 1963

" You "  

You are my enslavement and my freedom. 

You are my flesh burning like a raw summer night. 

You are my country.

You are the green silks in hazel eyes. 

You are big, beautiful and triumphant. 

And you are my sorrow that isn't felt

the more I feel it.

Και κάπως έτσι πέφτει η αυλαία σιγά σιγά...

8 χρόνια πίσω...

Σελφι!

Τζα, γυρνώντας από τη δουλειά... Κάτι άρχισε να κάνει το γυμναστήριο 😂

Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου...

Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο σου
ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές σου και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Παππούς Γιαγιά Αντηλιά

Κάποιοι καλό περνούν όσο εγώ παρακολουθώ αισίως το τελευταίο μάθημα για το δεύτερο πτυχίο μου στη Δημόσια Διοίκηση. Εντάξει πρώτη Ιουλίου συνάντηση για μπουγέλο! 

Κάποτε...

Με κουμπάρο και νονό!

όλα είναι δρόμος number 987526241713987543

Βρίσκομαι σε μια φάση ζωής που έχω κάνει μεγάλη διαδρομή από τα σταυροδρόμια και τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι.

Πήρα τον δρόμο μου, αυτόν που διάλεξα και τον έχω περπατήσει αρκετά για να γυρίσω πίσω. Προφανώς και θα βρεθούν κι άλλα μονοπάτια κι άλλες διαδρομές στο διάβα μου αλλά προς το παρόν δεν αχνοφαίνεται κάτι είναι μακρύς ο δρόμος και το μονοπάτι ανηφορικό και από ότι φαίνεται δεν έχω φτάσει ούτε καν στα μισά της διαδρομής όμως την απολαμβάνω κι ας πήρα πεπατημένο αλλά δύσκολο δρόμο, ο καθένας έτσι κι αλλιώς τον περπατάει διαφορετικά όμως δεν έχω δεύτερες σκέψεις για δρόμους που δεν πήρα ή προσπέρασα. 

Τιμώ τους συνοδοιπόρος μου, τον ίδιο μου τον εαυτό, την διαδρομή μου και μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι είμαι εδώ για να φτάσω αυτή τη διαδρομή μέχρι τέλους. 

ούτε καν...

και μοσχαράκι αλέσαμε και από Ταρκόφσκι σκαμπάζουμε και όλα στο μπλέντερ μπήκαν και η ύπαρξη μας εξαϋλώθηκε για να υπάρξει μια άλλη...

Μάνα εγώ διάλεξα να μη γίνω κι έτσι έκρινα πάντα με το μάτι του παιδιού. Ξέρετε πότε κατάλαβα τι τρελή θυσία κάνουν οι μητέρες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Όταν  ήμουν φοιτήτρια κι έκανα για ένα εξάμηνο baby sitting σε τρία αξιολάτρευτα παιδάκια στη Νέα Κηφισιά. Πήγαινα σπίτι τους στις 7 το πρωί (δηλαδή ξυπνούσα 5.30!) και έφευγα 7 το βραδάκι. Περνούσα τέλεια μαζί τους. Παίζαμε, ψήναμε κουλουράκια, γελούσαμε.

Όμως όταν έπαιρνα το τρένο να κατεβώ στην Αθήνα να συναντήσω τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μου, αυτοί συζητούσαν για τέχνη, πολιτική και επιστήμη κι εγώ στεκόμουν βουβή ανάμεσά τους. Ένιωθα ότι ήμουν ένα ούφο από άλλον πλανήτη. Στο μυαλό μου κολυμπούσαν πάμπερς και αλεσμένο μοσχάρι με καρότα. Η ανησυχία μου δεν ήταν αν ο «Καθρέφτης» του Ταρκόφσκι ήταν η καλύτερή του ταινία, αλλά αν θα κατάφερνα τον Κωστάκη να φάει φρουτόκρεμα αύριο. Μου έπαιρνε τουλάχιστον μια δυο ώρες να επανέλθω στην κανονική πνευματική μου φάση. Ε λοιπόν, τότε κατάλαβα τι  τεράστια θυσία κάνουν αυτές οι γυναίκες.

Και οι περισσότερες δεν κάνουν τη θυσία επειδή τη διάλεξαν, αλλά επειδή η κοινωνία με τον τρόπο της τους είπε ότι αν δεν το κάνουν είναι εγωίστριες και άπονες. Τους μπαμπάδες η κοινωνία δεν τους κρίνει ποτέ- ακόμα κι αν τελικά ασχολούνται με τα παιδιά τους μισή ώρα κάθε βράδυ και καμιά Κυριακή…

Φτάνει όμως καλές μου μαμάδες, δώστε στον μπαμπά τη μισή δουλειά που του αναλογεί, κάντε τη δουλειά σας χωρίς τύψεις και  και πιείτε ένα ποτό στην υγειά σας!

(κι επειδή δεν είπα ποτέ ευχαριστώ στη δική μου μαμά παρά μόνο σε μια αφιέρωση βιβλίου -σιγά το ευχαριστώ δηλαδή- το λέω τώρα. Την ακούω βέβαια να μου λέει από το υπερπέραν "λίγο αργά το θυμήθηκες. Τώρα που έγινα φωτογραφία δίπλα στο φυτό;". Don't we all ρε μάνα;)

Λένα Διβανή.

 

Μπορεί να κοιμάμαι όρθια αλλά έχω γεμάτη αγκαλιά  

Γιασεμί...

❤️

Πάμε κουπάκι...

Όλα είναι δρόμος και κυρίως ανηφορικός γιατί καλά τα Yolo αλλά κάποια στιγμή μπαίνεις στην πραγματική ζωή και καταλαβαίνεις (...) είτε μπεις στα είκοσι είτε στα σαράντα είτε όποτε, γιατί αν δεν μπεις μην θαρρείς πως μας ξεγέλασες μάλλον εσύ είσαι ο χαμένος καθώς πέρασες από εδώ και δεν πήρες χαμπάρι τίποτα! 

Κι όμως αυτή η πραγματική ζωή όσο τραχιά κι αν είναι, τελικά είναι ωραία και είναι ακόμα πιο ωραία γι' αυτούς που αν και έχουν πλήρη επίγνωση της δυσκολίας και της ματαιότητας της την παλεύουν τη ζωή, τη ζουν, προσπαθούν και τραβούν την ανηφόρα, κατακτούν βουνοκορφές ενίοτε οροσειρές ολόκληρες κι από εκεί η θέα είναι απέραντη, αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα βρίσκονται σε αυτές, αλίμονο, τις περισσότερες μέρες απλά σκαρφαλώνουν ή αν προτιμούν αλλάζουν σπορ και τραβούν κουπί κάνοντας rafting στον Αχέροντα...

Σε αυτό το ατελείωτο κουπί της ζωής σας εύχομαι να βρείτε ανθρώπους που να ξέρουν να κωπηλατούν, να έχουν μάθει να κατακτούν κορυφές γιατί αλλιώς είτε θα σας τραβήξουν στον πάτο ή αν είστε μάγκες και δεν χαμπαριάζετε, θα βρεθείτε πριν καλά καλά το καταλάβετε να τραβάτε μόνοι σας την ανηφόρα και εντάξει δεν έγινε και τίποτα αφού το γνωστό "μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε" είναι ίσως από τις ελάχιστες απόλυτες αλήθειες της ζωής αλλά στη διαδρομή ρε παιδιά, στη διαδρομή; Θες με κάποιον να μοιραστείς τούτη τη θέα, για αυτό να βρείτε σωστούς συνοδοιπόρους για μια ωραία διαδρομή...

P.S "I am learning how to compromise the wild dream ideals and the necessary realities without such screaming pain." Sylvia Plath

19η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

 

Να μωρέ εδώ τα ίδια...

❤️

 Κατά βάθος όλοι κινούμαστε από τις ίδιες παρορμήσεις!Οι γάτες έχουν το κουράγιο να ζουν σύμφωνα με αυτές" Τζιμ Ντέιβις (καρτουνίστας)

Σούπερ γενικώς...

Χρόνια πολλά στο αγόρι μας το γλυκό ❤️

"Ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στο όνειρο." [Τάσος Λειβαδίτης]

Φοιτητικό σπίτι από την πίσω μεριά!

Πέμπτος όροφος από δεξιά! Αλλά κάγκελα, από ότι διακρίνω αλλά κουφώματα από μέσα και κλιματιστικό, ποιος ξέρει ίσως έχει γίνει και ολική ανακαίνιση στο εσωτερικό! 

Σκήτη

Η πεθερά μου με τα παιδιά μου στην περιφορά του επιταφίου στο χωριό της καταγωγής της, στην Σκήτη Αγίας, όσο εγώ απολάμβανα λίγες στιγμές χαλαρώσεις.... 

Λευκή Φασολάδα!

Οι γονείς μου πήγανε εκδρομή για να περάσουν τις ημέρες του Πάσχα κάτω από το αυλάκι και συγκεκριμένα στην Αρχαία Ολυμπία, πέρασαν και από τα φοιτητικά μου μέρη και με συγκίνησαν με φωτογραφίες που μου έστελναν στο messenger! 

Στον πατέρα μου έκανε εντύπωση χθες μετά το τέλος της περιφοράς του επιτάφιου, όταν γυρίζαν στην εκκλησία οι πιστοί πως μετά περνάνε όλοι κάτω από τον επιτάφιο για να μπουν μέσα στην εκκλησία καθώς αυτοί που περιφέρουν τον επιτάφιο στέκονται μπροστά από την πόρτα της εκκλησίας με τον επιτάφιο στα χέρια και περιμένουν να περάσει όλος ο κόσμος που ακολουθούσε για να μπει μέσα και όχι όπως στη Λάρισα που μετά ο κόσμος όλος σκορπάει από εδώ κι εκεί για να προλάβει να πάει να πιάσει θέση στα τσιπουράδικα!

Του είπα, τι τα θες αλλά ήθη αλλά έθιμα αλλά και μήπως μιλάμε απλά για άλλο όγκο κόσμου, οπότε δεν μπορούμε και να συγκρίνουμε και να είμαστε δίκαιοι; Επέμενε πως αν και όντως λιγότερος κόσμος από ότι στην εκκλησία της συνοικίας μας στη Λάρισα κι εκεί μαζί με τους τουρίστες ήταν αρκετοί!

Τότε του θύμησα πως είκοσι χρόνια πριν όταν τον Σεπτέμβριο του 2003 είχαμε πάει στο Πύργο, ομολογουμένως όχι για πρώτη φορά είχαμε ξαναπάει και το 1999 οικογενειακή εκδρομή, φάγαμε λευκή φασολάδα!!! 

Ρε πατέρα εδώ αυτοί έτρωγαν φασολάδα λευκή, τι περιμένεις, άλλος κόσμος εκεί κάτω από το αυλάκι!

Κι αυτό που κατάλαβα και συγκινήθηκα είναι ότι η ζωή μας κι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι αναμνήσεις μας και τα ταξίδια που έχουμε κάνει και ότι μου έχουν λείψει αφάνταστα οι νέες εικόνες, τα νέα πράγματα, να ανακαλύπτεις καινούργιες παραστάσεις, να όπως αυτή του πατέρα με τον επιτάφιο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως τα επόμενα χρόνια μαζί με τα παιδιά μας, μέχρι να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να κάνουν τα δικά τους ταξίδια(όπως κι εμείς στη σύνταξη στα 67!) θα ανακαλύψουμε μαζί νέες εμπειρίες και μέρη, να όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς μου με εμάς που από μικρά μας πήγαιναν τόσα ταξίδια και με τόσο δύσκολη συνθήκη μέσα στο σπίτι, οπότε εγώ δεν δικαιούμαι να προτάσσω δικαιολογίες κούρασης και άλλα κουραφέξαλα για να απολαύσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας νέες εμπειρίες, ειδικά τώρα που έχουν μια τρομερή αντιληπτική ικανότητα και ρουφούν τα πάντα!

Δεν έχω παράπονο έκανα αρκετά ταξίδια στη ζωή μου όμως η ψυχή δεν χορταίνει ποτέ και όλο διψάει για καινούργιες εμπειρίες κι έτσι κι αλλιώς άραγε τελειώνει ποτέ το ταξίδι;