Κάποια στιγμή τελειώνεις, όλα τελειώνουν. Κάποια στιγμή θα χάσω από τα μάτια μου τα κίτρινα σου δόντια, αυτό το κιτρινιασμένο υπέροχο χαμόγελο που αγάπησα. Θα χάσεις τα μαλλιά σου κι εγώ τη σταθερότητα μου, θα έχω πάρκινσον κι εσύ ίσως αλτσχάιμερ.Τα νύχια μου θα έχουν κάθετες γραμμές όπως και τώρα και δεν θα με νοιάζει που δεν έχω λόγια να περιγράψω το κενό, θα θέλω απλά να ζήσω λίγο ακόμα μέσα του. Γραμμές που θα ορίζουν μια κίνηση προς τα εμπρός, μια πτήση προς τα εμπρός, ένα ταξίδι, μα έκοψα τα αεροδρόμια όταν κατάλαβα πως ποτέ δεν μπορείς να ξεφύγεις από κάπου που ουσιαστικά δεν έφυγες ποτέ.
Θα στήνω οριζόντια τα λάθη μου και θα τα σπρώχνω προς τα εμπρός, θα πέφτουν θα τα πατώ, θα προχωράω. Ποτέ δεν ξεφεύγεις από τον εαυτό σου. Μα νομίζω πως άφησα πολλά χρόνια φωτεινά και ανεκπλήρωτα να αναβοσβήνουν μες στα μούτρα μου.Όποιος δεν πράττει αυτά που θέλει γεννάει την πανούκλα ,γράφει με μαύρο σπρέι στην απέναντι γκαραζόπορτα και ο φόβος με γκάστρωσε τη γέννησα και ένα πρωί την έπνιξα στην κούνια.Δεν μετανιώνω πια γι αυτά που δεν έκανα, ούτε για εκείνα που δεν ξέρω καν αν ήθελα, απλά θέλω να ζήσω κι όχι να κάθομαι και να μετράω σε ένα ταμείο, τι πλήρωσα και τι οφείλω, εξάλλου από μαθηματικά νάδα, δεν έμαθα ακόμα πως είναι όταν πολλαπλασιάζεσαι.
Συνεπής και πλήρης δεν γίνεται, το λέει και ο Γκέντελ, άρπαξα το στυλό κι έφτιαξα ράγες, είμαι πολύ περήφανη που με έβαλα στην τροχιά μου. Ασυνεπής και πλήρης να πάω προς τα έμπρος να σέρνω πάλι λίγο από το πάθος που άφησα πίσω μου, που θα μου πάει θα το ξαναμαγειρέψω, δεν θέλω ξαναζεσταμένα πράγματα. Όσο για τον κύριο στο ταμείο, θα του πω, όχι κύριε δεν θα πάρω, θα αφήσω πίσω τους φόβους, τις γαμημένες ανασφάλειες, ασυνεπής και πλήρης θα προχωράω μπροστά. Τίποτα δεν μπορεί να στενέψει περισσότερο από όσο οι γραμμές που με στρίμωξαν μέσα μου, από εδώ και πέρα ξεχειλωμένα όλα. Τίποτα δεν στενεύει πια, μια Κυριακή απόγευμα έφτανε. Όλα είναι δρόμος ακόμα και τις μέρες που όλα δείχνουν αδιέξοδα. Βλέμματα χειροπιαστά. Απλή ζωή.
