Είναι αλλιώς

Είναι αλλιώς .Τεντώνομαι κι ανοίγω τα δάχτυλα των ποδιών μου , είναι υπέροχα .Κάθε βράδυ όταν τελειώνω από την εφημερίδα φεύγω χαρούμενη και όχι μόνο για τους προφανείς λόγους ,όπως το να ζει κάποιος τις νύχτες του στη Λάρισα με ανθρώπους που δουλεύουν το πρωί κι όμως κάθονται για να πιούν κρασί μαζί σου .Είναι κι άλλοι πιο ουσιώδεις και πολύ ρομαντικοί για να αντέξουν στα στενά όρια της λέξης «δουλειά».

Οι τυπικούρες , το τρέξιμο και οι χιλιάδες χειραψίες , το ψάρωμα, οι ανιαρές συνεντεύξεις τύπου, το φωτορεπορτάζ ,τα τετριμμένα έχουν μεγάλο χαβά! Όσο για την αέναη πολιτική μαλακία , αυτή πέφτει σύννεφο, αλλά δεν πειράζει οι πολιτικοί είναι για τους δημοσιογράφους ότι ο Γκάλης για τους μπασκετμπολίστες, είναι το ψωμί τους .

Προσπαθώ να μάθω τη λεγόμενη διαχείριση χρόνου, δεν μου είναι εύκολο για δυο λόγους .Πρώτον γιατί το χάος είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου και δεύτερον το πάθος μου . Δεν δουλεύω μόνο τα βράδυ , η δουλειά, μου τρώει όλες τις ώρες πλην του ύπνου , μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μετουσιώνεται στην νοικοκυρά που κάνει έρωτα με τον άντρα της και σκέφτεται τι θα μαγειρέψει αύριο. Ο άντρας είναι η ζωή μου και το φαγητό οι σκέψεις μου .

Δεν μπορούσα ποτέ πριν να φανταστώ πως μπορώ να πιάσω τέτοιες ταχύτητες , όλα γίνονται τόσο γρήγορα, σκέφτεσαι γρήγορα, γράφεις γρήγορα, τρέχεις γρήγορα . Όταν τρέχεις τα δυο πρώτα , σίγουρα με τον καιρό δεν χρειάζεται να τρέχεις για το τρίτο!
Talk Show Host

I want to, I want to be someone else or I'll explode
Floating upon the surface for
The birds, the birds, the birds

You want me, well fucking well come and find me
I'll be waiting with a gun and a pack of sandwiches
And nothing, nothing, nothing, nothing

You want me, well, come on and break the door down
You want me, fucking come on and break the door down
I'm ready,
I'm ready,
I'm ready,
I'm ready
I'm ready

Σιωπή

Βρίσκομαι στο εξοχικό μας στη Ραψάνη , ζητώντας απεγνωσμένα ένα εικοσιτετράωρο γαλήνης … Πίνω καφέ, έξω βρέχει κι εγώ φτιάχνομαι με τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα. Σκέφτομαι την επιστροφή στη Λάρισα, βρέχει κι εγώ εδώ ήρθα με ανοιχτά παπούτσια ,πρέπει να περάσω από το σπίτι να αλλάξω και μετά να πάω στην εφημερίδα. Διαβάζω τις κυριακάτικες , και το μάτι μου κολλάει στη συνέντευξη του Ρέντσο Πιάνο στον Γιώργο Αρχιμανδρίτη, στο ΒΗΜagazino.Ο Ρέντσο Πιάνο, Ιταλός αρχιτέκτονας , σχεδιάζει τα νέα κτίρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης που θα χτιστούν στο Δέλτα Φαλήρου. «Εγώ όπως σας είπα έχω μάθει να ακούω τους άλλους από μικρός και προσπαθώ να παίρνω από αυτούς , να κλέβω, να κλέβω, να κλέβω … Γιατί ένας αρχιτέκτονας είναι σαν τον κουρσάρο . Πρέπει να ζει ελεύθερος και να αρπάζει . Δίχως μάσκα . Πρέπει, όμως, κάποια στιγμή να επιστρέψει αυτά που έχει πάρει . Γι αυτό πρέπει να ακούει την καρδιά των τόπων και των ανθρώπων . Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που λέει πως “όταν δημιουργείς , πρέπει να ξέρεις να κοιτάς μέσα στο σκοτάδι”. Κι αυτό είναι αλήθεια». Κολλάω , το μυαλό μου κάνει διάφορους συνειρμούς και σκέψεις , διαβάζω λίγο παρακάτω .
…Όπως και το να ακούς μες στη σιωπή …
«Ακριβώς! Όταν, για παράδειγμα, μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , δεν βλέπουμε τίποτε. Έπειτα, όμως , από δύο λεπτά η κόρη των ματιών μας διαστέλλεται και αρχίζουμε να διακρίνουμε πράγματα που δεν βλέπαμε πριν . Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα . Χρειάζεται τη σιωπή . Και, για να μπορέσεις να αφουγκραστείς ένα τόπο , πρέπει να περιμένεις , να είσαι τίμιος και ανοιχτός , να μην εμμένεις στις δικές σου απόψεις …» Σιωπή η ομορφότερη λέξη που άκουσα ποτέ μου , ανακάλυψα εδώ και καιρό την αξία της . Δεν μιλάω πια πολύ , μονάχα για τα απαραίτητα , η Σοφία της σιωπής , χα-χα-χα! Στο δρόμο συναντώ καθημερινά «πεθαμένες καλησπέρες» ανθρώπους που ανήκουν μια για πάντα στο μπαούλο του μυαλού μου . Τα καλύτερα πράγματα που σκέφτηκα, είναι αυτά που δεν έχω πει ποτέ . Κατεβάζω τους διακόπτες και πάλι σκοτάδι ,επιστροφή στα τετριμμένα , ο Σουφλιάς σε λίγο θα βρίσκεται στο Ομόλιο για τα εγκαίνια της σήραγγας των Τεμπών , άραγε θα βρω κίνηση στο δρόμο;

Δεύτερη μέρα στη δουλειά

Δεύτερη μέρα στη δουλειά . Ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στο πηγούνι , η ζώνη μπαίνει στην τελευταία τρύπα , η μυωπία μου από 0,25 έφτασε τους 8 βαθμούς , τα μάτια μου βγάζουν φλόγες .Ήπια δέκα φραπέδες σε μια μέρα , μίλησα με οποιαδήποτε ξεχασμένη άκρη για πληροφορίες , κοιμήθηκα λιγότερο από πέντε ώρες όπως ο Μάκης (δες Γαριφαλλόπουλος ). Πληκτρολόγησα απίστευτααααααα Πανηγύρια Πίττας –Πι__ς δελτία τύπου τοπικών οργανώσεων , πολιτιστικά δρώμενα .


Σήμερα το πρωί κατέρριψα το μύθο πως οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν πρωί , αφού βγήκα από τις οκτώ για συνέντευξη και ρεπορτάζ , τυπικά δουλεύω από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Αναγκάστηκα να πάρω 200 τηλέφωνα, να σερφάρω σε απίστευτες σελίδες στο internet και να γίνω κοινωνική κι ας είμαι το πιο αντικοινωνικό πλάσμα στον κόσμο .

Μετά από όλα αυτά το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι γουστάρω , είμαι με το φασολάκι κολλημένο ακόμα πάνω στο δόντι, άυπνη με τα νεύρα τεντωμένα κι όμως δεν βλέπω την ώρα να πάω στην εφημερίδα . Η κομμώτρια δεν μπορούσε να φτιάξει το μαλλί μου στο ενδιάμεσο πρωινό μου τρέξιμο κι έτσι και σήμερα θα σκάσω μύτη με τον κότσο της θεούσας !

Απίστευτη εμπειρία το πεζοδρόμιο αν και τελικά είναι εντελώς μαζοχιστικό επάγγελμα, έτσι κι αλλιώς λίγο πολύ όταν περνάνε τα χρόνια τους περισσότερους που είπαν να το δοκιμάσουν τους περιμένει ή το δημόσιο ή ο θάνατος .

Και τέλος ,κλείνω καθώς ο χρόνος με πιέζει με το λαϊκό άσμα «Πέρνα κι εσύ , όπως πέρασαν κι άλλες , πέρνα κι εσύ κάνε το κορμί μου σκάλες !