Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας Μουσική: Γιώργος Καρράς Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες
Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει Κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα 'δω Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ' αναγκάζεις Να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό
Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ
Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι Σαν τότε που ματώναμε μαζί Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς
Τρέχω συνέχεια να κρυφτώ μακριά από σένα Kαι όλο νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ Πάνω σου πέφτω ξαφνικά και απεγνωσμένα Στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ να αντισταθώ
Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ
Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι Σαν τότε που ματώναμε μαζί Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς
Έμπνευση τίτλου,τρείς το πρωί,καθώς ο Ottimista κοιτάει τον καιρό στο google toolbar χωρίς καμία προφανή απόδραση.Γιατί όπως και να το κάνεις,είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις,ακόμα και αν είναι ψευδαίσθηση.Έμπνευση video,από παλαιότερο post του Πυγμαλίων.Η ανατροπή έφτασε όταν η μούσα γίνεται ποιητής και ο ποιητής μούσα.
Το Αλτσχάϊμερ μου χτύπησε την πόρτα … Τακ-τακ-τακ…Ναι ποιος είναι είπα με την κουρασμένη μου φωνή . To Αλτσχάϊμερ είμαι , ανοίξτε μου σας παρακαλώ … Κοίταξα από το ματάκι , τίποτα … Τι ήθελα και άνοιξα ; Με χτύπησε κατακέφαλα , παρά τα 22 μου χρόνια , ποιος ξέρει πως του φάνηκα , μπήκε στη ζωή μου έτσι ξαφνικά … Μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αντώνη και του ανέλυα εμπεριστατωμένα , γιατί μου αρέσουν τα μοσχαρίσια μπιφτέκια και τα ανάμειχτα, δηλαδή μισός μοσχαρίσιος κιμάς, μισός χοιρινός , και γιατί δεν μπορώ να φάω με τίποτα τα χοιρινά μπιφτέκια , ειδικά αν δεν έχουν καρυκεύματα .Η αλήθεια είναι πως είχα μια πολύ δύσκολη και πιεσμένη μέρα , όπως συμβαίνει σε καθημερινή βάση τον τελευταίο καιρό , και το να αναλύω μαλακίες , μου χαλάρωνε τον εγκέφαλο , ο οποίος παρεμπιπτόντως έβραζε καθώς τον είχα τοποθετημένο δίπλα από μια σόμπα αλογόνου . Τότε ο Αντώνης , μου είπε πως εκείνου του αρέσουν τα χοιρινά μπιφτέκια και να μην λέω μαλακίες , γιατί μια φορά που γυρίζαμε από Αθήνα είχαμε σταματήσει στον Καραβόμυλο σε μια ταβέρνα και είχα τσακίσει κάτι τεράστια χοιρινά μπιφτέκια …Για λίγο σάστισα , με τον Αντώνη είναι γεγονός πως έχουμε κάνει υπερατλαντικά ταξίδια , και έχουμε φάει την άσφαλτο με το τσουβάλι . Εκείνος πάντα στη θέση του οδηγού βέβαια κι εγώ στη θέση του συνοδηγού , αλλιώς δεν θα είχα την τύχη να γνωρίσω ούτε το Αλτσχάϊμερ , ούτε τίποτα. Προσπάθησα να θυμηθώ , μάταια όμως … Θυμήθηκα άπειρες στάσεις που έχουμε κάνει μαζί (οδικές εννοώ, αμέσως εσείς ….)και άπειρα άγρια τσιμπούσια σαν συνταξιδιώτες , αλλά αυτό που μου περιέγραφε δεν μπορούσα να το θυμηθώ με τίποτα. Ορκιζόμουνα πως αν και ξέρω που είναι ο Καραβόμυλος , ποτέ στη ζωή μου δεν έτυχε να κάνω στάση και να φάω σε κάποια ταβέρνα εκεί . Εκείνος επέμενε , πως είχαμε πάει μαζί… Δεν θυμάσαι το ψημένο ψωμί στη σχάρα τίγκα στο λάδι και στη ρίγανη που μας είχε φέρει , μου είπε .Χμ… H εικόνα αυτή κάτι μου θύμιζε και με έκανε να τρίβω την κοιλιά μου, αφού από το πρωί δεν είχα βρει χρόνο να φάω . Ναι μου ερχότανε πολλές τέτοιες εικόνες , με το ψημένο ψωμί τίγκα στο λάδι και τη ρίγανη , αλλά όχι η συγκεκριμένη . Ήμουνα σίγουρη πως μάλλον εκείνος με μπέρδευε με άλλο πρόσωπο και η ανάμνηση ήταν δικιά του και όχι δικιά μας . Εξάλλου και στο παρελθόν έχει τύχη , να μην θυμάμαι ένα περιστατικό, αλλά αν μου έδινες δύο –τρία στοιχεία , αμέσως το ανέσυρα από την μνήμη μου . Μα καλά δεν μπορεί να μην θυμάσαι τις πατάτες τίγκα στο τυρί που μας είχε φέρει … Γκρρρρ, τα νεύρα μου …. Ειδικά αυτό δεν μπορεί να μην το θυμόμουν πατάτες τίγκα στο τυρί , και να μην το θυμάμαι εγώ ; Αδύνατον … Μάλιστα θυμάμαι ότι ήταν εκεί κοντά στο Πάσχα μου είπε , φορούσες ένα κοτλέ πανωφόρι, και ήσουν και αδιάθετη γιατί μου είχες πρήξει τα παπάρια σε όλη την διαδρομή … Χα-χα…Γνωστή εικόνα αυτή , μα γιατί το λες αυτό του είπα, εγώ όταν είμαι αδιάθετη δεν πρήζω τα παπάρια κανενός ! Χα-χα-χα… Κάποιο πιο συγκεκριμένο στοιχείο δεν έχεις να μου δώσεις ; Έχω … Το ότι χλαπάκιασες όλα τα μπιφτέκια κι εγώ δεν πρόλαβα να φάω τίποτα , και δεν τολμούσα να πω κουβέντα, γιατί θα με κοίταζες με αυτό το δολοφονικό σου βλέμμα … Με αυτά και με αυτά , του τα είχα κάνει μελιτζάνες και κλείσαμε το τηλέφωνο … Βρε τι έπαθα είπα , πρέπει να την κόψω την πολύ πίεση , δεν μου βγαίνει σε καλό σκέφτηκα . Από την άλλη βέβαια με την πιθανότητα πάντα , ο Αντώνης να έχει μπερδέψει τα μπούτια του και όχι εγώ να συνάντησα το Αλτσχάϊμερ , είμαι σε καλό δρόμο, αλλά ακόμα κι αν δεν είναι έτσι και όντως χλαπάκιασα κάποτε εκείνα τα τεραστίων διαστάσεων χοιρινά μπιφτέκια στον Καραβόμυλο , σίγουρα δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να έχω παραισθήσεις !
Υ.Σ Τώρα βέβαια μπορεί και να μην είμαι 22 αλλά 42 και έτσι να εξηγούνται όλα και o ερχομός του Αλτσχάϊμερ και το γεγονός ότι ακούω τραγούδια που άκουγε ο diastimatas στα νιάτα του …. Χα-χα-χα… Αφιερωμένο στα νιάτα του diastimata λοιπόν αυτό το post και το τραγουδάκι που παίζει στο gcast,και το πιο πάνω βιντεάκι !
