Μαθαίνεται η υψηλή σκέψη;

George Steiner, Δέκα (πιθανοί) λόγοι για τη μελαγχολία της σκέψης, μτφ. Σεραφείμ Βελέντζας, Scripta, 2007, σ.73-5

Μαθαίνεται η υψηλή σκέψη; Διδάσκεται; Η εκγύμναση και η εξάσκηση μπορεί να δυναμώσουν τη μνήμη. Τεχνικές διαλογισμού μπορεί να δώσουν βάθος στη συγκέντρωση του νου, στα χρονικά διαστήματα εσωτερικότητας και αυτοσυγκέντρωσης. Σε ορισμένες ανατολικές και μυστικιστικές παραδόσεις, στον βουδισμό λόγου χάρη, αυτή η πειθαρχία μπορεί να οδηγήσει σε σχεδόν απίστευτο βαθμό αφαίρεσης και έντασης[…]

Το να εμποδίζουμε τα παιδιά να μαθαίνουν μέσω αποστήθισης σημαίνει ότι φροντίζουμε να ατροφήσουν, ίσως μονίμως, οι μύες του μυαλού. Οπότε, όσον αφορά τις εγκεφαλικές δεξιότητες, την ανεπτυγμένη δεκτικότητα και την ερμηνεία, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να ενισχυθούν και να εμπλουτιστούν με τη διδασκαλία και την πρακτική εξάσκηση.
Όσο γνωρίζουμε, όμως, δεν υπάρχει παιδαγωγικό κλειδί για τη δημιουργικότητα.

Η καινοτόμος, η μεταμορφωτική σκέψη, τόσο στις τέχνες όσο και στις επιστήμες, τόσο στη φιλοσοφία όσο και στην πολιτική θεωρία, μοιάζει να γεννιέται από «προσκρούσεις», από κβαντικά άλματα στη γωνία επαφής μεταξύ υποσυνειδήτου και συνειδητού, μεταξύ του τυπικού και του οργανικού σ’ ένα παιχνίδι και μια «ηλεκτρική» τέχνη ψυχοσωματικών φορέων, που ως επί το πλείστον είναι απρόσιτοι τόσο για τη βούλησή μας όσο και για την κατανόησή μας.

Τα βοηθητικά μέσα μπορούν να διδαχτούν- η μουσική σημειογραφία, η σύνταξη και η μετρική, ο μαθηματικός συμβολισμός και οι συμβάσεις, η ανάμειξη χρωστικών ουσιών. Η μεταμορφωτική όμως χρήση αυτών των μέσων με στόχο νέες διαμορφώσεις του νοήματος και νέες χαρτογραφήσεις των ανθρώπινων δυνατοτήτων, με στόχο μια vita nuova της πίστης και του αισθήματος, δεν μπορεί ούτε να προβλεφθεί ούτε να θεσμοθετηθεί. Δεν υπάρχει δημοκρατία για την ιδιοφυία, μόνο μια τρομερή αδικία κι ένα θανάσιμο βάρος. Οι λίγοι, όπως είπε ο Χαίλντερλιν, είναι αναγκασμένοι να πιάνουν τον κεραυνό με γυμνά χέρια.

Αυτή η ανισορροπία, μαζί με τις συνέπειές της, η έλλειψη προσαρμογής της μεγάλης σκέψης και της δημιουργικότητας στα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι μια ένατη πηγή μελαγχολίας.

hey bobby marley

sometimes i dream about reality

sometimes i feel so gone

sometimes i dream about a wild wild world

sometimes i feel so lonesome

hey bobby marley

sing something good to me

this world go crazy

it's an emergency

tonight

i dream about fraternity

tonight i said: one day!

one day my dreams will be reality

like bobby said to me

hey bobby marley

Πήγαινε -έλα Φλώρινα

ΚΤΕΛ Λάρισας.Περιμένω αμέριμνη το διερχόμενο λεωφορείο από Αθήνα για Φλώρινα.Ένας κύριος με πλησιάζει και μου λέει.

Κοπελιά πας Φλώρινα;
Ναι, του λέω.
Η ανιψιά μου ξέχασε τις μπότες της και ξέρεις εσύ εκεί έχει κρύο, δεν γίνεται χωρίς μπότες. Μπορείς να τις πάρεις και να τις πας;
Μααα, του λέω. Περιμένετε να έρθει το λεωφορείο να τις δώσετε στον οδηγό.
Μα πρέπει να πληρώσω και να περιμένω.
Εντάξει και να τις πάρω που θα βρω εγώ την ανιψιά σας; Δεν μπορώ να περιμένω στα ΚΤΕΛ, του λέω.
Αυτή ενδιαφέρεται, αυτή θα σε βρει. Ραφαέλα την λένε, κι αν δεν έρθει, πέταξε τες .
Τι να σας πω, αφήστε τες.
Σ’ ευχαριστώ, μου λέει

Όσο περνούσε η ώρα και το λεωφορείο δεν ερχότανε η περίεργη σακούλα που είχα στα χέρια μου άρχισε να με βάζει σε σκέψεις. Κι αν μέσα δεν έχει μπότες, κι αν έχει ναρκωτικά; Χμμμ, όχι δεν μπορώ να την πάρω. Τι να κάνω τώρα; Να την ανοίξω να δω; Δεν είναι σωστό. Να την δώσω στον οδηγό; Θα μου πει να πληρώσω. Και τι να του πω δηλαδή ήρθε εδώ ένας κύριος μου έδωσε μια σακούλα κι εγώ την πήρα; Πήρα τηλέφωνο τον Γιάννη.

Το και το,του λέω. Τι να κάνω;
Δεν έπρεπε να την πάρεις, μου λέει.
Εεε, τώρα την πήρα.
Άνοιξε να δεις τι έχει.
Καλά θα την ανοίξω και θα σε πάρω.

Ανοίγω τη σακούλα. Μέσα είχε ένα ζευγάρι μαύρες μπότες και ένα φάκελο. Ο φάκελος ήταν κλειστός. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε μέσα. Δε μπορούσα. Κοίταζα τριγύρω μου, μήπως ήταν κάπου κρυμμένος ο μπάρμπας και με έβλεπε. Ανοίγω το γράμμα,ντράπηκα είναι η αλήθεια, αλλά το έκανα. Βλέπω μέσα ένα CD και μια A4 εκτυπωμένη σελίδα, σε άγνωστη για μένα γλώσσα. Μάλλον σλάβικα ήταν, ούτε που ξέρω βέβαια. Κλείνω το φάκελο και τον βάζω ξανά μέσα. Παίρνω ξανά τον Γιάννη.

Έλα εντάξει, μπότες έχει μέσα.
Και τι να λέει, μου λέει. Μέσα στα τακούνια έψαξες; Εκεί βάζουν συνήθως τα ναρκωτικά.
Σιγά μην κάθομαι να σπάω τακούνια. Είσαι με τα καλά σου;
Καλά, κάνε ότι θες , αφού δεν είσαι σε αεροδρόμιο πάλι καλά.
Καλά θα δω, φιλιά.

Θα βάλω τη σακούλα κάτω με τα άλλα πράγματα κι αν γίνει τίποτα θα πω ότι δεν είναι δικιά μου σκέφτηκα και αυτό έκανα όταν εμφανίστηκε το λεωφορείο.

Πάνω βρήκα τους συμφοιτητές μου από Αθήνα που ανεβαίναμε μαζί. Είχε ωραία μέρα, ήλιο. Κάθισα με το Γιώργο. Του είπα την ιστορία μου. Γέλασε. Μετά άρχισε να μου λέει τα δικά του.Ο άτιμος από το μάθημα στην Αθήνα με είχε ψυχολογήσει,λες και είχαμε καθίσει και μιλούσαμε ώρες. Ψυχολόγος θα μου πεις, κρίμα που δεν το εξασκεί σκέφτηκα. Τι τα θες στην Ελλάδα είμαστε. Αν έχεις ένα ταλέντο, σίγουρα εδώ θα πάει στράφι.

Φτάσαμε Φλώρινα. Με το που κατέβηκα η Ραφαέλα ήταν εκεί και με πλησίασε με σπαστά ελληνικά. Που με κατάλαβε η άτιμη; Είχε πέσει περιγραφή σκανάρισμα μάλλον. Έλα της λέω να στις δώσω . Ευκαριστώ μου λέει και φεύγει. Τι μόνο αυτό ήταν σκέφτηκα; Άσε που θα δει ότι άνοιξα το φάκελο και ντράπηκα όσο πάει. Ε μααα!Ας μην μου το έδινε δεν θα σκάσω κιόλας. Δε μου φάνηκε για μέλος του ουράνιου τόξου πάντως!

Το ΠΣΚ στη Φλώρινα έχει γίνει πια λατρεμένη συνήθεια και οι συναντήσεις με τους συμφοιτητές και τα μαθήματα. Ταξιδεύω πάλι,δραπετεύω πάλι,είμαι μόνη μακριά από όλους και από όλα και πιο κοντά στον εαυτό μου από ποτέ .Απομόνωση, αυτονομία. Μετά και τα καλά λόγια της Νικολαίδου,πήρα λίγο θάρρος. Νόμιζα πως θα μου πει ,πως τα κείμενα μου είναι για τα σκουπίδια. Είμαι σε καλό δρόμο ,μου είπε, και χάρηκα.

Ήρθε η Κυριακή, τα μάζεψα από το ξενοδοχείο και πήγα στη σχολή. Δεν θα έφευγα με το συνηθισμένο μου τρένο.Έκλεισαν το σταθμό στη Φλώρινα. Δεν θα ξανάρθει εκεί!Είχαμε συμφωνήσει με τη Στεφανία, που μένει στην Έδεσσα να με πάρει μαζί της, με το αυτοκίνητο και να με αφήσει στο ΟΣΕ της Έδεσσας, να πάρω το τρένο για Πλατύ και από εκεί να πάρω τον προαστιακό για Λάρισα. Έτσι κι έγινε.

Έφτασα στην πανέμορφη Έδεσσα αρκετά νωρίτερα από την ώρα που θα έφευγε το τρένο και πήγα στον ΟΣΕ να βγάλω εισιτήρια. Εκεί ήταν μια ξανθιά κοπέλα που ήθελε να φύγει για Βόλο και μιλούσες με τους οσετζήδες.

Που πας εσύ μου λέει ο ένας οσετζής .
Πλατύ και μετά Λάρισα, του λέω.
Ωραία λέει και απευθύνεται στην άλλη. Δεν την παίρνεις μαζί σου μέχρι Πλατύ. Το τρένο θα αργήσει να έρθει.
Ευχαρίστως απάντησε η ξανθιά κοπέλα. Αν θέλει εγώ δεν έχω πρόβλημα είπε.

Προσπάθησα να μπω στο νόημα. Η τύπισσα είχε πάει για να μάθει τα δρομολόγια. Θα πήγαινε μέχρι Πλατύ με το αυτοκίνητο της, θα το άφηνε εκεί , θα έπαιρνε προαστιακό για Λάρισα, των 4:26 και όχι των 6:05,που θα προλάβαινα εγώ αν έφευγα με το τρένο από Έδεσσα και μετά εκείνη θα έφευγε με των 6:00 από Λάρισα για Βόλο. Σκέφτηκα πως θα ήμουνα σχεδόν μιάμιση ώρα νωρίτερα Λάρισα και έτσι αμέσως δέχτηκα. Ναι αμέ είπα, αν δεν έχεις πρόβλημα έρχομαι μαζί σου!

Έτσι και έγινε. Πήγαμε στο αυτοκίνητο της. Έβαλα τα πράγματα και έκατσα στη θέση του συνοδηγού και ξεκινήσαμε για Πλατύ.

Πόση ώρα θα κάνουμε της είπα;
Σαράντα πέντε λεπτά , μου λέει.

Μέχρι να πάμε στο Πλατύ είχαμε πει σχεδόν τα πάντα, εξομολογήσει κανονική. Μέχρι και για νυν και πρώην!

Η Λένια, έτσι την έλεγαν , ήταν από την Έδεσσα και κατά τρία χρόνια μεγαλύτερη μου, είχε τελειώσει οικονομικά στο ΠΑΜΑΚ, είχε διοριστεί στο ΙΚΑ του Πολύγυρου αλλά είχε πάρει μετάθεση στο Βόλο, γιατί από εκεί ήταν ο κατά εννιά χρόνια γκόμενος της που ήταν μαζί από φοιτητές στη Θεσσαλονίκη και πήρε μετάθεση για να πάει να μείνει μαζί του. Δεν της αρέσει καθόλου μου είπε. Δεν έχω φίλους, δεν ξέρω κανέναν, έχω φρικάρει, γι αυτό κάθε τρις και λίγο ανεβαίνω Έδεσσα μου είπε. Ανταλλάξαμε κινητά. Της είπα ότι κι εγώ περιμένω διορισμό στο Βόλο, χάρηκε. Το μεθεπόμενο πσκ κανονίσαμε να κατέβουμε μαζί. Αυτή τη φορά θα κάνει όλη την διαδρομή μέχρι Βόλο με το αυτοκίνητο!

Η Λένια είναι τρια χρόνια στο Βόλο και ακόμα να προσαρμοστεί. Το φέρνει βαρέως που «ξενιτεύτηκε» για χάρη του. Με ρωτούσε γιατί πάντα κάνουμε εμείς τις θυσίες για τους άντρες και τα παρατάμε όλα και τρέχουμε από πίσω τους. Δεν ήξερα τι να της πω; Εγώ ήμουνα πάντα δυνατή και στήριζα τους άλλους,μου είπε. Είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθω έτσι. Δεν εκτιμάνε τίποτα αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο…

Την κοιτούσα με απορία, μα δεν είναι πως δεν την καταλάβαινα ή δεν είχα τι να της πω, απλά είχαμε φτάσει ήδη Λάρισα και έπρεπε να πηγαίναμε μέχρι Αθήνα και πάλι δεν ξέρω αν προλάβαινα να της πω την θεωρία μου.

Έφτασα Λάρισα, ένα τέταρτο αφότου είχε ξεκινήσει στην άλλη άκρη της πόλης, στο Α.Ε.Λ.F.C Arena το μάτς με τον Ολυμπιακό Βόλου. Το μωρό μου ήταν στο γήπεδο άσε που ήθελα να του κάνω και έκπληξη μιας και με περίμενε αργότερα. Η Α.Ε.Λ να πέφτει από τον Ολυμπιακό Βόλου στη Β’ Εθνική; Άρε Πηλαδάκη σε λάθος άρμα ανέβηκες, ήθελες Βγενόπουλο και γήπεδα. Το αλκαζάρ δεν σου έφτανε; Α ρε ΑΕΛΑΡΑ… Για τη βυσσινί τη φανέλα μέσα στο μυαλό έχω τρέλα!

February 6 is Bob Marley's Birthday

Ελεύθερη Πολιορκημένη

Η ζωή τελικά είναι ωραία ακόμα κι όταν συνεχώς σε πολιορκεί,ακόμα κι όταν χρειάζεται να σφάξεις της ζωής την μια την ομορφιά να πιει αίμα η άλλη.Κι αν πόνεσαν άνθρωποι εξαιτίας μου πολλοί,το ξέρει μόνο η γωνιά του παιδικού μου δωματίου. Από τη μια τοίχος από την άλλη παράθυρο!

Χαβιαράς,Γιατρομανωλάκης,καφέδες στο Θησείο,Αρ Νουβώ και Μοντερνισμός στην Εθνική Πινακοθήκη, κινέζικο στο golden hall,νηστίσιμα σάντουιτς στη Ριζάρειο και ατελείωτο φαγοπότι στο kitchen bar του Χαλανδρίου.Τι ηδονή κι αυτή όταν κράτησα στα χέρια μου την Βατραχομυομαχία από εκδόσεις της Βενετίας του 1500 ή όταν κάπνιζα στην βεράντα του Acropol που έβλεπε στη Λεωφόρο Πεντέλης;Σταθμός Λαρίσης. Η κούραση είναι πια εμφανής. Οι ράγες που σε ταξιδεύουν οι ίδιες σε φέρνουν πίσω...


Υ.Σ 1 Αν ο Στρατής Χαβιαράς κατάφερε μόνο με απολυτήριο Δημοτικού να πάρει Master και να διδάξει στο Harvard,τότε όλα είναι δυνατά!
Υ.Σ 2 Το κακό νέο είναι ότι για να περάσουμε το μάθημα «Ποίηση και στιχουργική» θα μας εξετάσει ο Γιατρομανωλάκης (Κλάφτα Χαράλαμπε!)
Υ.Σ 3 Το παράλογο είναι ότι ο Γιατρομανωλάκης μας έκανε μάθημα στη Ριζάρειο!
Υ.Σ 4 παραφράζοντας Σολωμό:ελεύθερη και πολιορκημένη...

Το μπλουζάκι

Σας έχει ζητηθεί ποτέ να διαλέξετε κάτι;Σίγουρα!Εδώ για μπλουζάκι πας και μπαίνεις σε δίλημμα. Ακόμα κι αν δεν σας έγινε ευθέως η ερώτηση,υποσυνείδητα όλοι μας επιλέξαμε με τον τρόπο μας.Οδηγηθήκαμε κάπου.Αν είστε ψωνάρες βέβαια,θα μου πείτε ότι αυτό που είστε σήμερα σας διάλεξε και δεν το διαλέξατε εσείς. Δε σας αδικώ κι εγώ την ίδια άποψη έχω:P

Πέρα από όλους τους εξωτερικούς παράγοντες που δεν παύουν να είναι ισχυροί και να είναι συνέχεια γύρω σου,όπως η φίλη σου ή η μάνα σου στο πολυκατάστημα,που σου ορκίζονται ότι με αυτό το μπλουζάκι είσαι απαίσια και σου προσθέτει πέντε κιλά, σωστός τόφαλος δηλαδή.Εσύ το πήρες μόνο και μόνο γιατί το γούσταρες και μεταξύ μας χάλια το μπλουζάκι αλλά χαλάλι σου.

Θα μου πεις η ζωή δεν είναι ένα μπλουζάκι την πετάς παίρνεις καινούργια αλλά αδέρφια αν έχεις την υγεία σου όλα μπορείς να τα κάνεις και ζωές σαν μπλουζάκια να αλλάζεις. Καλά όλα αυτά,αλλά εμένα αν μ’ αρέσει το μπλουζάκι το φοράω πάνω μου μέχρι να λιώσει και τώρα με την κρίση νομίζω ότι θα γίνει και μόδα.

Κι όσο πιο πολύ θέλω την ηρεμία και την σταθερότητα στη ζωή μου,όσο λαχταράω βεβαιότητες τόσο η ζωή μου φέρνει ανασφάλεια και αβεβαιότητες και ένα σωρό μπλουζάκια στη μάπα που πρέπει να διαλέξω.Κι εκεί που έλεγα έκλεισα,όλα μπήκαν σε πρόγραμμα,είμαι ήρεμη και ευτυχισμένη,η ρόμπα και το τηλεκοντρόλ μου έλειπαν,για ακόμα μια φορά βρίσκομαι μπροστά στο ίδιο γαμημένο σταυροδρόμι .

Όσες φορές στο παρελθόν μου είχε ζητηθεί να επιλέξω,ακολούθησα την πεπατημένη με ότι αυτό συνεπάγεται και ανεπιφύλακτα σας λέω ότι δεν το μετάνιωσα καθόλου,ίσα-ίσα πιστεύω ότι μέχρι τώρα έκανα στις δέκα επιλογές τις εφτά σωστές.Αν με ρωτάτε αν ήθελα να ακολουθήσω την πεπατημένη,θα σας απαντήσω,εννιά στις δέκα φορές πως όχι.

Πάντα είχα αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου ότι εγώ για άλλου ξεκίνησα και αλλού η ζωή με πάει αλλά δεν της αντιστάθηκα κιόλας, είπα ότι ίσως αυτή ξέρει καλύτερα και ίσως και να ήξερε.

Τώρα που το σκέφτομαι αυτό που με κρατούσε στον «εύκολο δρόμο» ήταν ο φόβος μου και οι ανασφάλειες μου ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στο κάτι καλύτερο, το ήθελα αλλά δεν μπορούσα να το φτάσω. Η πορεία μου έδειξε ότι έκανα λάθος και ότι αργότερα στη ζωή μου ήρθε η ευκαιρία μπροστά στα πόδια μου και πια ήμουνα σίγουρη για τον εαυτό μου και έκανα το βήμα, χαλαρά και κουλ χωρίς να χρειάζεται να έρθει πρώτα η συντέλεια του κόσμου. Όταν κοιτούσα πίσω, είχα μείνει κι εγώ έκπληκτή με τον εαυτό μου. Η ζωή τελικά με αυτοαναιρούσε. Μπορούσα και αυτό που πραγματικά ήθελα το κατάφερνα έστω και με καθυστέρηση, τη στιγμή που εκείνη θεωρούσε καταλληλότερη. Δεν χρειαζόταν απλά να εκτεθώ ή να ρισκάρω,με είχε κάνει εκείνη τόσο σίγουρη για το επόμενο μου βήμα και απλά το έκανα.

Και να που είμαι πάλι μπροστά από έναν καθρέφτη,που δυστυχώς δεν λέει το μέλλον.Το μόνο που βλέπω είναι η αντανάκλαση μου και αναρωτιέμαι,όχι ότι δεν ξέρω δηλαδή αφού έχω ερωτευτεί το άθλιο μπλουζάκι ασυζητητί,αν πρέπει να το πάρω τώρα ή να έρθω αργότερα όταν θα έχω γίνει πετσί και κόκαλο και δε θα γκρινιάζουν οι άλλοι ότι με παχαίνει.

Ξέρω ότι αργότερα μπορεί να μην το βρω,ξέρω ότι εγώ μάλλον δεν έχω καμία πιθανότητα να γίνω πετσί και κόκαλο αλλά με αυτά και με αυτά και τέτοια κρίση δεν έχω ιδέα τι γεράματα μου ξημερώνουν οπότε δε λέω μεγάλες κουβέντες.

Δεν ξέρω πως θα το αποκτήσω κι αν τελικά θα τα καταφέρω, σίγουρα δεν με ενδιαφέρει πια το τι λένε οι άλλοι γι αυτό ή αν τους αρέσω.Τώρα είμαι μόνο εγώ με την αντανάκλαση μου παρέα και πραγματικά είμαι ένα βήμα πριν σπάσω την παράδοση κι βγω τρέχοντας από τα δοκιμαστήρια φορώντας το μπλουζάκι.Μια φορά ζωή κι εγώ θα σε τρέξω.Τι μόνο εσύ ;


Να βγάλω γλώσσα στη ζωή;

2010

Κάθε χρόνο, έτσι για το καλό, κάνω έναν προσωπικό απολογισμό του χρόνου που φεύγει. Αν και ομολογουμένως ακούω από όλους ότι το 2010 ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής τους και δεν απορώ καθόλου γι αυτό, για μένα, αν εξαιρέσω τους δυο τελευταίους του μήνες, ήταν ένας υπέροχος χρόνος.

Γιατί όταν έχεις κάτι να περιμένεις , κάποιον να αγαπάς, κάτι να δημιουργείς, κάτι να πετυχαίνεις • η ζωή σου δίνει κι άλλα. Σε τοποθετεί, σου χαρίζει καινούργιες εικόνες και μυρωδιές, σε βάζει να ψάχνεσαι , να διαβάζεις, να απορείς, να περιγράφεις, να γράφεις να ταξιδεύεις σε νέους τόπους όσο σου το επιτρέπει η τσέπη σου και η υγεία σου και τέτοια προβλήματα φέτος δεν είχαμε.

Καταρχάς ήταν η μοναδική χρονιά της ζωής μου που δούλευα όλο το χρόνο(!!!) που έκανα και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα για να ικανοποιήσω τον ταξιδιάρικο εαυτό μου και πήγα από την Άνδρο μέχρι την Φλώρινα και από τον Πύργο Ηλείας μέχρι την Κωνσταντινούπολη!Mε δυο χρόνια καθυστέρηση έγινε και η ορκωμοσία μου, μιας και ήμασταν από τους πρώτους απόφοιτους και μάλλον περιμέναμε να μαζευτούμε πολλοί!

Η πρώτη χρονιά που δεν πήρα από τους γονείς μου δεκάρα τσακιστή , η πρώτη φορά που δάνεισα αρκετά μεγάλο ποσό από καρδιάς άσχετα αν ακόμα παραμένουν δανεικά• μου έφτασε μόνο που είχα τη δυνατότητα να το κάνω. Η πρώτη φορά που έκανα αποταμίευση και κατάφερα να βάλω ένα αξιόλογο ποσό στην άκρη. Το 2010 είχα στο πλάι μου συνέχεια ανθρώπους που με την παρουσία τους και μόνο με έκαναν ίσως να βλέπω το 2010 υπέροχο και ας μην ήταν τόσο.

Το 2010 κατάφερα να πω αλήθειες , κατάφερα να εξομολογηθώ στον εαυτό μου πράγματα που του έκρυβα. Κατάφερα να συμφιλιωθώ με το παρελθόν , να ξαναγίνω και πάλι φοιτήτρια , να επιβεβαιώσω λίγο την ματαιοδοξία μου με την επιτυχία μου στο μεταπτυχιακό δημιουργικής γραφής ,να γνωρίσω άλλους τρελαμένους συγγραφείς, να πάω σε βροχερούς γάμους. Κατάφερα να κρατήσω στο πλάι μου για έναν ολόκληρο χρόνο και χωρίς διακοπές και χιλιομετρικές αποστάσεις , τον άνθρωπο που λατρεύω κι αγαπώ.

Κι αν όλα έδειχναν απλά, στρωμένα και γαλήνια. Ήρθε και πάλι η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων και ανατροπών που σε ξεβολεύουν από την σιγουριά σου. Σε τρεις μέρες λήγει η σύμβαση μου αλλά σήμερα κιόλας ευτυχώς παρουσιάστηκε μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία. Θα την κυνηγήσω κι αυτή αν και έχω τόσα πράγματα να περιμένω. Σε τρεις μέρες θα είμαι και πάλι άνεργη, θα πρέπει να βρω ξανά την έμπνευση μου για να φέρω εις πέρας τις εργασίες του μεταπτυχιακού , που επιδεικτικά φόρτωσα στην γεμιστή γαλοπούλα. Θα πρέπει να συνηθίσω πως τα πρωινά του Ιανουαρίου τουλάχιστον θα με βρίσκουν με τις πιτζάμες στο σπίτι, ελπίζω να μην περάσουν πολλοί μήνες έτσι.

Δεν είναι αυτό το ξεβόλεμα όμως. Το ήξερα, το περίμενα, το αντιμετωπίζω. Είναι τα κακά μαντάτα, είναι ο πόνος της αρρώστιας που έτσι κι αλλιώς με κουβαλάει από γεννησιμιού και πίστευα ότι έχουμε πληρώσει αρκετά σε αυτή τη ζωή αλλά μάλλον όχι. Αλλαγή χρόνου σε νοσοκομείο φέτος θα κάνουμε οικογενειακώς , αυτό φτάνει! Αν με πειράζει; Έχω συνηθίσει. Πρέπει και θέλω να είμαι εκεί, δεν ξέρω πως μπορώ να βοηθήσω, να απαλύνω κάτι που δεν απαλύνεται αλλά θέλω να μπορούν να βασίζονται σε μένα.

Ήρθε και άλλη ανατροπή, αυτή τη φορά από μακριά. Ευκαιρία να το πεις; Δεν ξέρω. Να τα αφήσω όλα, όλα για όλα και να πάω στην Αμερική! Δεν νομίζω να έχω βρεθεί σε πιο δύσκολη θέση στη ζωή μου. Μου ζητάνε να διαλέξω. Να διαλέξω ζωή και το χειρότερο από όλα; Είμαι στη μέση. Δεν έχω ιδέα, ούτε τι θέλω, ούτε τι πρέπει , ούτε τι μπορώ να κάνω. Το 2011 πρέπει να με φωτίσει ο καλός Jah και να μου δώσει έναν «στέρεο» προσανατολισμό, να με τοποθετήσει ξανά όπως έκανε το αγαπημένο 2010.

Είχα κι άλλα να πω αλλά λίγες ώρες έμειναν και το 2010 δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ζούμε σε εποχές ανατροπών, μεγάλων αλλαγών και δυστυχώς αλλαγών προς το χειρότερο. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, έτσι κι αλλιώς συνηθίσαμε μόνοι . Να είστε όλοι καλά και ότι πιστεύετε να είναι μαζί σας .

Υ.Σ Δεν θέλω η Α.Ε.Λ να πέσει στη Β’ Εθνική!

Πίσω-πίσω

Στις φωτογραφίες πίσω-πίσω. Στη ζωή πίσω-πίσω. Στη δουλειά.Στο σπίτι.Να μην φωνάξει·μην ενοχλήσει. Να μην αλλάξει·να μην πληγώσει. Να μην βογκήξει μήπως και ακούσουν. Να κρατήσει ανάσα·να μην μυρίσουν,τα φιλιά στα τρένα,τις βρόμικες σκέψεις, τις ουσίες, τις ανοησίες. Σπρώχνουν να μπει μπροστά. Να ανέβει. Απλώνουν χέρια.Θέλουν να λάμψει,μα άμα λάμψει θα κάψει ότι είναι δίπλα της,ότι αγαπά,ότι την κρύβει πίσω-πίσω.Την αναγνωρίζουν κι αυτή φοβάται.Ψάχνει ψηλούς και κρύβεται από πίσω.Να μην τη δούνε. Αν τη δούνε δεν θα αντέξουν.Δεν θα τ’ αντέξει.

σ.χ

Καθαρή ήττα

Απόσπασμα από συνέντευξη της Κικής Δημουλά:

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο.Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα.Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου,αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή,σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο…
Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα».

Νοικοκυρά!

άνοιξε γιατί δεν αντέχω