Ημιτελής, φυγόπονη και βαθιά ανικανοποίητη

Να ένα κείμενο που γράφτηκε πριν πέντε χρόνια, όχι από εμένα αλλά με εκφράζει απόλυτα τούτη την ώρα...Κοίμισα τα θέλω μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, εκτός από εσένα και την αγάπη σου, τελικά δεν έχω σχεδόν τίποτα από όσα θέλω, γιατί δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ακόμα και όταν μαθαίνω δεν κάνω τίποτα γι αυτό.... Η συνέχεια στο παρακάτω κείμενο από το blog http://unknownevent.blogspot.com

Δευτέρα, Ιούλιος 04, 2005

Ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος

Κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούργιο έγγραφο doc και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω είμαι σίγουρος εκ των προτέρων πως θα γκρινιάξω. Ομολογώ πως τελικά μάλλον δεν ξέρω τι θέλω. Το μόνο που είμαι σε θέση να γνωρίζω με σιγουριά είναι πως είμαι μόνιμα βαθιά ανικανοποίητος.


Το γεγονός αυτό, εκτός από τη θλίψη που μου προξενεί -επειδή ακριβώς μπορώ να μυρίσω τη ματαιότητα των πραγμάτων- με θυμώνει επιπλέον, γιατί συνειδητοποιώντας το, παίρνω γι άλλη μια φορά απόφαση πόσο κοινότυπος είμαι. Ολοι είμαστε ανικανοποίητοι.


Απλώς κάποιοι έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν την αίσθηση τους του ανικανοποίητου σε κάτι θετικό, να την τοποθετούν σε μια δημιουργική περιοχή και να εισπράττουν δίκαια εν τέλει όσα ζηλεύουν κάποιοι άλλοι. Αυτοί που δεν έχουν αυτή την ικανότητα και ξοδεύονται σε σκέψεις αντί να επιδοθούν σε πράξεις. Εγώ ανήκω σ αυτούς.


Και ενώ ξέρω πως μια ζωή που περνά βυθισμένη σε μια μόνιμη αίσθηση του φόβου, σίγουρα δεν έχει πλάκα, ενώ έχω επανειλημμένα βιώσει πόσο ανόητο είναι να υπερεκτιμά κανείς τη δύναμη της αβεβαιότητας και να μην παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, παρόλα αυτά εγώ αφήνομαι. Αφήνομαι στην ευκολία της κατήφειας μου.


Είναι εύκολο να είναι κανεις κατηφής. Ανώδυνο τελικά, καθώς κατ' ουσίαν έτσι αποφεύγει τις δοκιμασίες. Αρα φυγόπονος.


Σε αντίθεση με όσα έχω διδαχτεί η φαντασία μου δεν καταφέρνει να είναι ανεμπόδιστη. Ισως γιατί τα όσα με τόλμη υποστηρίζω σε θεωρητικό επίπεδο λίγες φορές καταφέρνω να τα κάνω και πράξη. Κι έτσι λέω ψέματα.


Νιώθω πως είμαι ημιτελής. Αυτό το παγιωμένο αίσθημα ημιτέλειας έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου που μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στη δύναμη του. Ετσι, ακόμη κι όταν απροσδόκητες στιγμές έμπνευσης ταράζουν την πλαστή ηρεμία μου, γρήγορα, αυτόματα σχεδόν τις αποκωδικοποιώ με τόσο ανούσιο τρόπο που άμεσα χάνουν την ένταση τους. Μαζί μ αυτές χάνομαι κι εγώ.


Γι αυτό δεν τελειώνω ποτέ αυτά που ξεκινώ. Οταν επιστρέφω πρόσκαιρα σ αυτά, όταν τα ξανασυναντώ, καταλαβαίνω πάντα πόσο ή τί μου κοστίζει αυτή η έλλειψη αφοσίωσης. Ομως τίποτα δεν αλλάζει.


Παραμένω ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος.

Androulakis Vaggelis Online Portfolio

http://blacksheepdesign.110mb.com/

Αλήθεια

Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς.

Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο.

Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει.

Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ…

Στην Ελλάδα το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μάθαμε ποτέ την αλήθεια και ούτε θα τη μάθουμε ποτέ,γιατί η αλήθεια είναι πικρή,αλλά όπως αποδεικνύεται το μακροχρόνιο ψέμα έχει πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από αυτές της αλήθειας.

Στην Ελλάδα δεν μάθαμε και να λέμε αλήθεια, κοιτάξτε μέσα στις οικογένειες σας, στις σχέσεις, στις δουλειές σας και κυρίως κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα χειρότερα από όλα. Καλά δε μιλάω για τους πολιτικούς μας,μια κοινωνία βασισμένη στη λήθη και στο ψέμα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Υ.Σ γιατί η αλήθεια του καθένα μας…ό,τι έχουμε να δώσουμε είναι ό,τι έχουμε ζήσει κι ό,τι θα επιλέξουμε να ζήσουμε…

Rol με δράση ξύδι-Επιλογή που δεν μετανιώνεις 2

Τις τελευταίες μέρες έχουν πέσει όλες οι δουλειές του σπιτιού του εξοχικού και πάει λέγοντας στα όμορφα μαλακά μου χεράκια…

Δεν μπορώ να πω, τα κάνω όλα και συμφέρω.Μαγειρεύω,πλένω,απλώνω,σφουγγαρίζω, σκουπίζω,πετάω τα σκουπίδια(δεν σιδερώνω),βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων αν και συνήθως τα έπλενα στο χέρι!Να τώρα,λίγο πριν ανοίξω αυτό εδώ το word,έβαλα το βραδινό μου πλυντήριο πιάτων…

Πάντα λέω ότι είμαι άσχετη με τα οικοκυρικά,η αλήθεια είναι βέβαια ότι όποτε καταπιάστηκα έστω και για λίγο μια χαρά τα πήγα(λέμε τώρα),με συμφέρει βέβαια να με θεωρούνε οι άλλοι ακαμάτα γι αυτό και το συντηρώ με κάθε τρόπο.Για δουλειές του σπιτιού κλπ, όποτε μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ τις αφήνω να τις αναλάβουν άλλοι, σχεδόν πάντα!

Μπάνια,δουλειές στο σπίτι,τρελά ξενύχτια,ποτά,μεθύσια,μπάνια στη θάλασσα,ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας,βαφτίσια,γάμοι,φίλοι,πλυντήρια,κίνηση στο δρόμο και άντε αύριο το πρωί να ξυπνήσεις πάλι από τις εφτά.Ευτυχώς που υπάρχει και το μουντιάλ και το μωρό μου απασχολείται περισσότερο με την μπάλα!

Ωραίες μέρες δε λέω,τρελές,ξέγνοιαστές,με χρώμα και πολύχρωμες εικόνες,αλλά σκέφτομαι και τα λόγια του ψηλού σήμερα στην παραλία…

Αράξαμε σε μια και καλά ερημική παραλία που τώρα τελευταία την έχουνε μάθει όλοι. Τεσπά,αφού βαρεθήκαμε τα μπιτσόμπαρα και τις τρεντιές,την αράξαμε Ρακοπόταμο, πετσέτα και άμμο και να προσπαθείς να ρίξεις κανέναν ύπνο μπας και ισιώσεις,δίπλα όμως μια οικογένεια με μωρά …

Δεν μπορώ να πω ότι μας ενόχλησαν ιδιαιτέρα αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγουνε εκεί ήταν σκέτη τρέλα,με τόσα συμπράγκαλα που κουβαλούσανε για τα μωρά,μπορεί να μαζεύανε και κανένα μισάωρο,τότε ο ψηλός είπε τη φοβερή ατάκα στον Γιάννη «Γιατί δεν κάνετε κι εσείς έναν τέτοιο ρε;» Ακολούθησε διάλογος του στιλ "ε θα κάνουμε κι εμείς αργότερα κλπ κλπ κλπ."

Τότε είναι που χάθηκα στον δικό μου κόσμο…Μια βδομάδα τώρα έχει πέσει το μπαλάκι των οικοκυρικών πάνω μου και μην φανταστείτε τίποτα τρελό,τα βασικά,μόνο για δυο άτομα όχι καμιά φαμίλια τεράστια και στη δουλειά κάθε μέρα να δίνω το "παρών".Δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα,το έκανα και με ευχαρίστηση,ίσως γιατί το κάνω σπάνια.

Σκέφτηκα όμως το ενδεχόμενο όλο αυτό να γίνει καθημερινότητα μου και τότε τέρμα τα ταξίδια ότι κάτσει και όπου μας βγάλει,τέρμα το αραλίκι και η φιλοσοφία στο μπλόγκ, τέρμα τα μπαράκια και οι ατελείωτες φραπεδοώρες.Που να αραδιάσεις και δυο τρία κούτσικα;

Φρίκη…

Ήδη εδώ και ένα χρόνο που δουλεύω σε πρωινή δουλειά(τι ωραίες ήταν οι εποχές της εφημερίδας ),τα βράδια είμαι συνήθως ζόμπι ενώ τις καθημερινές κοιμάμαι με τις κότες και οι αντοχές μου έχουν μειωθεί τρελά,και μετά σου λένε ότι αν κοιμάσαι νωρίς και ξυπνάς νωρίς είναι καλύτερα.

Σκατά είναι,σας το λέω εγώ,ειδικά αν είσαι σκοτεινός τύπος της νύχτας σαν κι εμένα τότε είναι γάματα! Θες και δουλειά στο σπίτι όταν γυρίζεις από την δουλειά και παιδιά και σύζυγο και μετά παντόφλα και ρόμπα,τα φαντάζομαι και έπαθα αναφυλαξία!

Εντάξει το δέχομαι,οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν οι προτεραιότητες τους. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουνα στα δεκαεννιά,που μια χαρά ήμουνα δηλαδή απλά σε άλλη φάση,σίγουρα έχω βαρεθεί και τα μεθύσια και το κάθε βράδυ έξω και τα ξενύχτια με ξύδια γενικώς και τα ταξίδια ότι να’ναι όπου κάτσει και ούτε με ενοχλεί τόσο που ξυπνάω πρωί το συνήθισα,όπως συνήθισα να έχω και έμπνευση για γράψιμο το πρωί. Αυτό είναι που με τρομάζει,«το συνήθισα» και έτσι ένα πρωί θα ξυπνήσω και θα έχω συνηθίσει και να ξεσκατώνω τα παιδιά μου!

Ουφ δεν ξέρω μια κρίση ήταν και πάει πέρασε.Δεν γεννηθήκαμε όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε γονείς,άσχετα αν αυτό μπορεί να στεναχωρεί τον μπαμπά μου που θα ήθελε εγγονάκι,εγώ τη ζωή μου την φαντάζομαι κάπως αλλιώς …


Ένα μεγάλο σπίτι,παραιτημένο,μια φορά την εβδομάδα έρχεται η «γυναίκα» και το καθαρίζει.Ένα τεράστιο γραφείο,βιβλία,σημειώσεις και για διάβασμα και για ντεκόρ, χεχε μια κουνιστή καρέκλα κι εγώ πάνω.Ο Γιάννης μέσα στην κουζίνα με το μπαστούνι να ψήνει ελληνικό καφέ,εγώ πάνω στην κουνιστή καρέκλα να προσπαθώ να στρίψω κανένα τσιγάρο αλλά με δυσκολία λόγω πάρκινσον.Μπακούρια,δίχως παιδιά σκυλιά,μόνο γατιά θα έχει το σπίτι μας,να καθόμαστε δίπλα δίπλα,να λέω εγώ ιστορίες στο Γιάννη,ο οποίος δεν θα με ακούει,γιατί θα παίζει στοίχημα και θα διαβάζει αθλητική εφημερίδα.Εγώ θα του φωνάζω ότι δεν ντρέπεται που με γράφει στα παπάρια του,ενώ εκείνος πια θα έχει δικαιολογία ότι δεν φοράει το ακουστικό βαρηκοόιας !

Ξέρω αυτή είναι μια εγωιστική ζωή,μια ζωή μόνο για την πάρτη μας,μοναχική,χωρίς πολλή δόσιμο.Πειράζει που εμένα αυτή μ’αρέσει;Πειράζει που εγώ θέλω να δώσω αλλιώς;

Κοντός ψαλμός αλληλούια,αν γεννήσω ποτέ παιδιά θα τα στείλω εσώκλειστα στην Ελβετία και ας λέει ο Γιάννης ότι θα τα μεγαλώσουμε μαζί,χαχαχαχα!

Σας καληνυχτώ και σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε ακόμα ένα παραλήρημα μου!

Υ.Σ Να ζήσεις αδερφούλη και χρόνια πολλά μεγάλος να γίνεις με βυσσινί μαλλιά παντού να σκορπίζεις χαπάκια,depon και όλοι να λένε πώς θα μοιάσουμε σ’αυτόν!

Τρίτος Παγκόσμιος

Ποιο να είναι αυτό το αόρατο χέρι που ρίχνει μια γροθιά σε όλα όσα χρόνια πάλεψαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν;Ποια δικαιώματα; Ποια ποιότητα ζωής;

Γιατί δεν κάνουμε τίποτα;Κι αν δεν είναι αόρατο χέρι;Φαίνεται καθαρά;Μας δέσανε τα χέρια δίχως καν να το καταλάβουμε… Ποιος έκλεψε το μέλλον μας,ποιος έκλεψε τη ζωή μας, μέχρι και τα γεράματα μας ;Ποιος;

Δεν είναι μόνο ετούτη η χώρα που βογκάει.Παντού με προσχήματα ή χωρίς δίνει γροθιές το αόρατο χέρι,γροθιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά,μια γενιά που θα ζήσει τον τρίτο παγκόσμιο και θα πρέπει να καλωσορίσει τη νέα τάξη πραγμάτων.

Τέλος σεζόν,τέλος εποχής,τέλος πάντων,σε λίγο το περίφημο New Age θα είναι η καινούργια πραγματικότητα και είναι κι αυτές οι περίεργες διαθέσεις του Ισραήλ και το πρόσφατο γκανγκστερικό έγκλημα του εναντίον του πλοίου της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και είναι κι αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτή την θερμή και ακατανόητη υποστήριξη στις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και των Αράβων…

Ο τρίτος παγκόσμιος είναι εδώ.

Your Hand In Mine

μπρίκι

Κατακρεούργηση

eBook

Κάθε πρωί οι ίδιες κινήσεις και κάθε μέρα εκείνος ο τοίχος λίγο πριν από τη στάση του λεωφορείου, που γράφει… «Ότι δεν πρόλαβα να ζήσω είναι όλη μου η ζωή»Μανώλης… σαν καμπανάκι που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ζήσω, χωρίς απωθημένα και κυρίως χωρίς να εγκλωβιστώ στα "πρέπει".

Είμαι στη δουλειά και ο νους μου ταξιδεύει στην πρώτη συλλογή κειμένων μου.Ναι θέλω να κάνω ένα e-Book στο lulu.com.Ζήτησα από τον Marianno Fabregnes,να αναλάβει το εξώφυλλο και την εικονογράφηση,δέχτηκε αμέσως και είμαι τόσο χαρούμενη γι αυτό!

Δε είναι κάτι που θα γίνει αύριο,αλλά έχει γίνει η αρχή,ακόμα είμαι στη διαδικασία συλλογής κειμένων,ήδη έχουν μαζευτεί κάμποσα,κάποια βγαίνουν,κάποια μπαίνουν έτσι πάει.Ποιο θα μπει πρώτο, αν τα χωρίσω σε ενότητες κλπ.

Τα περισσότερα είναι μέσα από αυτό εδώ το blog άλλα δεν τα έχω δημοσιεύσει ποτέ, είναι κείμενα και σκέψεις που μαζεύτηκαν με τα χρόνια,ήθελα να το κάνω αυτό κάποτε, να τα μαζέψω,να τα κατηγοριοποιήσω.

Είναι μια δύσκολη και επίπονη προσπάθεια ειδικά για μένα που ποτέ δεν ήμουνα άνθρωπος της τάξης κι όμως μέσα στην πλήρη αφασία μου, ξέρω που βρίσκεται το κάθε τι. Θα μπορούσα να το κάνω και σε χαρτί σου δίνει αυτή τη δυνατότητα το lulu.com και να το αγοράσουν όσοι θέλουν , φίλοι και συγγενείς δηλαδή, χαχαχα.
Όχι όμως , θα ήθελα όσο τίποτα το πρώτο μου βιβλίο να είναι e-Book!

Σας αφήνω τώρα για να προλάβω να ζήσω…

Άρε Κάθαρμαααααααα

When you were here before,
Couldn't look you in the eye
You're just like an angel,
Your skin makes me cry

You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You're so fuckin' special

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here

I don't care if it hurts,
I wanna have control
I want a perfect body
I want a perfect soul

I want you to notice
when I'm not around
You're so fuckin' special
I wish I was special

But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here, ohhhh, ohhhh

She's running out again
She's running out
She run run run run...
run... run...

Whatever makes you happy
Whatever you want
You're so fuckin' special
I wish I was special

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here

I don't belong here...


Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, το έχω ξαναπεί ε; Ε μάλλον!