Έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα

Μονόλογος ενός πρωτοετή φοιτητή ιατρικής πάνω στο αστικό 4 ,στη διαδρομή(Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο-Τέρμα Καραγάτση)ενόψει εξεταστικής,ενώ κάθεται δίπλα μου….

"Το στυλό είναι χοντρό,χαλάει η βιβλιοδεσία, ακόμα και οι σελιδοδείκτες είναι χοντροί, γι αυτό βάζω χαρτομάντιλο,αν και τώρα τελευταία έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα…"

Έχω ακόμα πολλά να πω, θα είσαι εδώ για να με ακούσεις;

Δεν θα το αφήσω, δεν θα κλείσει ποτέ,οι λέξεις είναι ο αέρας που αναπνέω,δεν ξέρω γιατί δεν γράφω,ίσως δεν έχω χρόνο.

Θέλω χρόνο για να ζήσω,να σε αγαπώ,να σε φροντίζω,να βλέπω φίλους,να πάω ταξίδια, να αράζω και από την άλλη χαλάω τόσο δημιουργικό χρόνο στη δουλειά(!!!), όπου να ’ναι θα επανέλθω…

έχω τόσα πολλά να γράψω ακόμα …

Στο ρελαντί

Επιστροφή στη δουλειά και στη χαλάρωση,σχήμα οξύμωρο,μα ετούτη τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι λέξεις,μασουλάω κουλούρι Θεσσαλονίκης και ρουφάω ένα φραπέ μέτριο γάλα!

Και τώρα τι;Αυτό ήταν;Αααα όχι,θέλω κι άλλο διάβασμα,κι άλλες εξετάσεις και άλλο τρέξιμο και άλλο άγχοςκι άλλα ταξίδια.Η ζωή και πάλι στο ρελαντί,που έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας,που έτσι πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή,όταν έχουμε κάτι για να αγαπάμε και σε κάτι να ελπίζουμε.

Είναι ωραίες και οι στιγμές πίεσης και άγχους γιατί η αλήθεια είναι ότι μόνο όταν πάρουμε μπρος και σπινάρουμε κατακτούμε κάτι στη ζωή,αν και πολλές φορές είναι και άλλοθι για να γεμίσουμε το απέραντο κενό μας…



Κάθομαι στη γραφειάρα μου,δεν παραπονιέμαι που έχουν αργήσει χαρακτηριστικά να με πληρώσουν,τανιέμαι πάνω στις καινούργιες απίστευτες καρέκλες γραφείου που μας φέρανε ,έχει δουλειά αλλά όλα κυλούν χαλαρά …

Άρχισα να λατρεύω τον εσωτερικό τουρισμό και ψάχνω ιντερνετικά μια όαση απόδρασης για το επόμενο τριήμερο,έχετε καμία πρόταση για το που να κάψουμε τον καρνάβαλο και που να πετάξουμε τον χαρταετό;

Υ.Γ Εγώ για Καθαρά Δευτέρα έχω να προτείνω Τύρναβο και Μπουρανί !


Y.Γ 2 Η καθυστέρηση τελικά μάλλον θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από ότι νόμιζα.Θα τα πάρεις κάποια στιγμή,το κάποια στιγμή μπορεί να είναι και μετά από δέκα χρόνια.

Είναι καιρός να εγκαταλείψω τη χώρα,δεν υπάρχει ούτε μέλλον,ούτε αύριο εδώ.Μήπως να πάω στο χωριό μου και να σπέρνω χόρτα;

Δεν θέλω να το παίζω Κασσάνδρα αλλά η κατάσταση είναι γάματα.Να μαζέψω ότι είναι να μαζέψω,να πάω και τα πολλά μου λεφτά στην Ελβετία και μετά να φύγω για Τζαμάικα;
Τι φαγητό έχει για σήμερα;ΦΑΣΟΛΑΔΑ.Ε ναι μωρέ σιγά όπως λέει και ο bob ""Don't worry about a thing,'Cause every little thing gonna be all right." αλλά όταν αυτό το little thing αρχίζει και μπαίνει στον κώλο σου πονάει

Και εσείς καθίστε σαν μαλάκες να ασχολείστε με τη Μενεγάκη ζώα, εεεεε ζώα

Y.Σ 3 Έχει ο σκύλος την πείνα του, έχει και το χουζούρι του...

Καθημερινότητα

Ξύπνα,φάε,τρέχα,ανέβα,φτιάξε,στείλε,διαμαρτυρήσου.Συμπαραστάσου,βοήθα,άπλωσε το χέρι, φρόντισε, χάιδεψε, κοιμήσου, χαμογέλα…
Άλλη μια μέρα στο γραφείο,ο εγκέφαλος σήμερα δεν θα ξυπνήσει,αντιστέκεται σθεναρά,η πρώτη γουλιά καφέ που πίνω με λαχτάρα μου καίει τη γλώσσα και τα σωθικά,αλλά εκείνος αμετανόητος,αρνείται να δουλέψει.

Βρες νέες ιδέες,γίνε παραγωγικός και άρες,μάρες,κουκουνάρες κι εγώ σκέφτομαι γέλια και αγκαλιές μαζί σου,τα αντίδοτα μου στην καθημερινότητα …

Ψωλοχώρι

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα,μπορεί να σπατάλησα μια ώρα στο δρόμο και στην κίνηση στο λεωφορείο και να έγινα σαρδέλα μέχρι να φτάσω στη δουλειά,μπορεί η μάπα μου να μη λέει με τίποτα να ανανεωθεί,μετά από ένα διήμερο αραλίκας,αλλά όλα τα λεφτά ήταν η φοβερή ατάκα,που άκουσα περνώντας το πρωί από τη λαϊκή αγορά της Δευτέρας …

«Εδώ οι καλές ντομάτες από το χωριό του Ψινάκη,εδώ οι καλές ντομάτες…»
Τον πλησιάζει μια γιαγιούλα και του λέει και ποιο είναι το χωριό του Ψινάκη;
«Μα,δεν ξέρεις το χωριό του Ψινάκη;Το Ψωλοχώρι κυρία μου»
Χα,χα,χα μου έφτιαξε τη μέρα για να μπορώ να τα αντέξω και σήμερα και όλη την εβδομάδα που προβλέπεται δυσοίωνη,σε αυτό το Ψωλοχώρι που λέγεται Ελλάδα..

Του σταυρού σήμερα,βοήθεια μας και καθώς διέσχιζα το δρόμο για να πάω στη στάση του λεωφορείου άκουσα κι ακόμα μια θεϊκή κουβέντα από έναν παραδίπλα πάγκο στη λαϊκή,«Καλά ρε Μήτσο, ογδόντα χρονών έφτασες,δεν βαρέθηκες ακόμα να τους χτυπάς παλαμάκια;»

Και σκέφτομαι εγώ,τι παλαμάκια και αηδίες, πάρε από παραδίπλα τις ψωλοντομάτες από το χωριό του Ψινάκη κι άρχισε να τους τις τρίβεις στη μάπα,ψωλοντομάτα και άγιος ο Θεός …

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα να έχουμε,ώρα για δουλειά…

Υ.Σ
Αν αγαπάς κάτι, άστο ελεύθερο.
Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα...
Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου....

Αλλά....

Αν κάθεται στο σαλόνι σου, χρησιμοποιεί το τηλεκοντρόλ σου, ανακατώνει τα πράγματά σου, τρώει το φαγητό σου, μιλάει στο τηλέφωνό σου, δανείζεται το αυτοκίνητό σου, παίρνει τα λεφτά σου και δε φαίνεται να συνειδητοποιεί πως το έχεις αφήσει ελεύθερο τότε... προφανώς
είτε το έχεις παντρευτεί είτε το έχεις γεννήσει!!

EVERYDAY LIFE

Παρασκευή στη δουλειά,πρώτη εβδομάδα στο γυμναστήριο,κάθε μέρα έξω,είτε με το μωρό είτε με παρεάκι για ποτό.. Εγώ η Σοφία Χολέβα η αγία του αραγκλαμαντάν,δηλώνω υπεύθυνα ότι έχω σαλτάρει,αλλά ζω…

Ευτυχώς που το απόγευμα φεύγω για μια 2ήμερη απόδραση που ελπίζω να με ξεκουράσει, γιατί πραγματικά βρίσκομαι στα όρια της υπερκόπωσης.Που να δούλευα και πουθενά αλλού που θα κουραζόμουνα κιόλας;

Σήμερα δεν έχω έρθει ακόμα σε συγγραφικό οργασμό,δεν με ενδιαφέρει να γράψω τίποτα το εντυπωσιακό ή φαμφαρώδες,ούτε να ακούσω καλά λόγια για το γράψιμο μου.Βασικά δεν με ενδιαφέρει τίποτα,το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα τεράστιο μαλακό κρεβάτι με ένα τεράστιο πουπουλένιο μαξιλάρι,τέλεια θερμοκρασία δωματίου,ησυχία,λούτρινα αρκουδάκια στα πόδια μου και το μεγάλο μωρό δίπλα μου και ύπνο βαθύ,γαλήνιο, ήρεμο.

Πρωινό μαζί,τσιγαράκι στη βεράντα,μασάζ,απίστευτές λιχουδιές,θα τις κάψουμε από εβδομάδα στο γυμναστήριο,χωρίς ίντερνετ και μαλακίες, μόνο αγκαλιές με αγαπημένους ανθρώπους που δεν ξέρεις ποτέ γιατί τους αγαπάς,γιατί σου χαμογελούν πάντα,γιατί ήταν πάντα ή δεν ήταν πάντα εκεί,γιατί το έχουν αποδείξει ότι αξίζει να είσαι το καλό παιδί μαζί τους…


Υ.Σ Σήμερα έχω ακόμα ένα λόγο παραπάνω να χαίρομαι,γιατί έλαβα ένα email από την καλύτερη φίλη των παιδικών μου χρόνων τη Μαρούλα που ζει στο Λονδίνο και που έχουμε χαθεί από τότε που ήμασταν σχεδόν δεκατέσσερα. Της υποσχέθηκα ότι με το που έρθει Ελλάδα θα βρεθούμε,γιατί οι παιδικοί φίλοι,οι φίλοι των πιο αγνών χρόνων, ότι μα ότι κι αν γίνει δεν ξεχνιούνται ποτέ

Υ.Σ2 Ελπίζω σήμερα να μην πέσουν τίποτα δίδυμοι πύργοι ή ότι άλλο σε δίδυμο anyway , ούτε κανένα σινούκ κλπ κλπ! Πάμε όλοι μαζί αφιερωμένο για τη σημερινή μέρα, πρέζααααα όμορφη τις πάπιες ταΐσαμε…

Εμπνευσμένη ζωή/Always Mazoxa

Άδεια,ύπνος,κραιπάλες…

Απίστευτη κατανάλωση αλκοόλ,γλυκών,φαγητού…

Τούρτες,σαμπάνιες,κεράκια,κερασάκια,στριγκάκια,ξαπλωτές,ατελείωτο αχαλίνωτο σεξ,παραλίες,Αρμενιστής,μαύρισμα,ηλιοθεραπεία,Χαλκιδική,Θεσσαλονίκη,ταξίδι,σπίτι Κωστή, Παπάφη,γενέθλια,αρκούδος,αγάπη,χαμόγελα,πολλά χαμόγελα,ηδονή,παρεάκι,εγώ και το μωρό μουυυυυ!

Λίγες ώρες επέμειναν πριν την μεγάλη απόδραση, δεν έχω έμπνευση να γράψω γιατί την τρώω με το κουτάλι σε καθημερινή βάση,ζω την απόλυτα εμπνευσμένη ζωή αν και δεν μπορώ να πω ότι την αντέχω, ζω σε τόσο έντονους ρυθμούς που βλέπω να πάω από υπερκόπωση, αλλά μ’αρέσειιιιιιιι!!!!

Always μαζόχα!

Κάθε μέρα κοιμάμαι το πολύ 4 ώρες, το πρωί στη δουλειά, χιλιόμετρα πολλά κάθε μέρα πήγαινε έλα παραλία, καφέδες, ποτά, μαλακίες, να δεις το μωρό σου, τους φίλους, τους γονείς, τον αδερφό και όλοι να έχουν παράπονα ότι δεν σε βλέπουν ποτέ…

Κι όμως ναι έρχονται,πλησιάζουν,αυτές οι άγιες μέρες της άδειας που δεν θα κάνω τίποτα άλλο, εκτός από ύπνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, φαίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ύπνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, ξύδιααααααααααααααααααααααααα, σεξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξ*2, φαίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ύπνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, ξύδιαααααααααααααααααααα, σεξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξ*2, άντε και καμιά βουτιά στην παραλία και κανένα τσιγαράκι!!!!

Υπομονή αύριο το μεσημέρι το μαρτύριο μου θα έχει τελειώσει και οι ονειρεμένες διακοπές θα έχουν αρχίσει!

Φιλιά στα μούτρα!!!

ΝέΑ ΖωΗ 705

Άφησα την δημοσιογραφία,πολλές φορές σκέφτομαι ότι με άφησε αυτή,το πάλεψα,ίσως όχι με όλη την δύναμη και την πίστη μου σε εκείνη,αλλά το πάλεψα,μου έδωσε μόνο χαστούκια,μερικές φορές σκέφτομαι πως υπερβάλω, δεν μπορείς να αφήσεις κάτι όταν καλά-καλά δεν το έχεις πιάσει,εγώ ίσα που το ακούμπησα απογοητεύτηκα και την έκανα με ελαφρά, τουλάχιστον δεν ζω από αυτό πλέον. Ίσως να φταίνε και οι περιστάσεις,ισχνές αγελάδες,ο καθένας ζει την εποχή του και η δικιά μας είναι κωλό εποχή,αλλά δεν ζορίζομαι γι αυτό,κάποιος λόγος θα υπάρχει,κάτι καλύτερο μπορεί να γεννηθεί μετά.

Κάνω λιγότερο δημιουργικά πράγματα,μάλλον για να είμαι σωστή πληρώνομαι για να κάνω λιγότερο δημιουργικά πράγματα,με έσωσε αυτή η ριμαδό πληροφορική στο μπροστινό μέρος του πτυχίου μου,Πληροφορικής&Μ.Μ.Ε,τι με έσωσε δηλαδή,με έκανε να γίνω αυτό που πάντα έλεγα ότι δεν θα γίνω ποτέ,μερικές φορές τρομάζω,με το πόσους συμβιβασμούς κάνω όσο περνούν οι στιγμές και τα χρόνια.Πρώτος και καλύτερος;Ξυπνάω πρωί,είχα να το κάνω αυτό από την εποχή που πήγαινα σχολείο, και τότε πάντα τις πρώτες ώρες έκανα κοπάνα…

Το Σάββατο στο «Σπιτάκι» βρήκα το Θανάση,μου άρεσε όταν μου είπε πως πάει εμένα και τον αδερφό μου, γιατί δεν αλλοτριωθήκαμε ποτέ,σε ότι φάση της ζωής μας κι αν μας πετύχαινε, είχαμε πάντα ανοιχτή την καρδιά μας,κι αυτό εύχομαι να μην αλλάξω ποτέ μέσα μου. Ναι μπορεί να έγινα μια συμβασιούχα του δημοσίου,με μια καθημερινή ρουτίνα που μπορεί να σου τσακίσει τα νεύρα,αλλά δεν παραπονιέμαι,θα πεθάνω μόνο όταν πάψω να γράφω,να κάνω δημιουργικά πράγματα, ταξίδια σε αγαπημένους προορισμούς με αγαπημένα πρόσωπα,όταν πάψω να ερωτεύομαι και να με ερωτεύονται,όταν πάψω να ζω…

Εδώ και καιρό διατυμπανίζω το πόσο ερωτευμένη είμαι,το πόσο καλά περνάω και το πόσο τέλεια είναι αυτή η περίοδος της ζωής μου,και όντως είναι έτσι,αλλά ήρθε η ώρα να ρίξω τους τόνους και να βιώσω αυτά τα τόσο πρωτόγνωρα, αθώα συναισθήματα στο έπακρο χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες.

Αθώα,εκεί είναι όλη η μαγκιά και το μυστικό της ευτυχίας μου,χωρίς καμία πατινή,χωρίς επιφυλάξεις ρίχνομαι στην πυρά,βάζω στοίχημα πως δεν θα καώ ζωντανή αλλά από έρωτα, αλλά σαν παλιόλυκος είμαι προετοιμασμένη και για ολοκαύτωμα,είμαι έτοιμη να πληγωθώ ξανά,είμαι ελεύθερη…

Η Χαλκιδική περιμένει να πετάξω την ατελείωτη κορμάρα μου,στα γαλανά νερά της,αν και κάτι μου λέει ότι ο καιρός θα χαλάσει τα σχέδια μου για αρχές του μήνα,θα σβήνω τα κεράκια με βροχές!!!!

Καλημέρα σε όλουςςςςςς



Y.Σ Η φωτογραφία είναι από τα graffitti's που έγιναν για την Ευρωπαϊκή γιορτή μουσικής στο Pantheon Plaza της Λάρισας και την δανείστηκα από το blog http://graffiti-in-larisa.blogspot.com

Πες ότι θες

Σήμερα κάπνισα ένα πακέτο Marlboro lights και έναν εικοσπεντάρη καπνό old holborn κίτρινο, έφαγα σάντουιτς Στέλλας και δυο ντάκους ,έβλεπα τον Άκη να παίζει wow, έβαλα το cellu reverse της Elancyl κατά της κυτταρίτιδας .
Ο Γιάννης μου έκλεισε εισιτήριο για Israel vibration 2/7 στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη (θα ανέβουμε παρέα πάνω), μύρισα τα πόδια του Γιώργου να δω αν βρωμάνε , έκοψα τις πίπες και τις μαλακίες (μεταφορικά).
Χόρευα τσιφτετέλι αγκαλιά με τη σημαία της Jamaica , έσπαγα τα σπυριά της Χαράς στην πλάτη, έτρεχα στις τράπεζες να βάλω λεφτά , βρίστηκα με συνάδελφο , ευτυχώς δεν πλακώθηκα με κανέναν σήμερα, όπως τις προηγούμενες μέρες.
Δεν πήγα στο meeting για τους εθελοντές για την Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής, αλλά έδωσε τα στοιχεία μου η Έλενα και με τοποθέτησαν υπεύθυνη καλλιτεχνών και κοινού, τρέχα γύρευε! Έχω να κοιμηθώ κανονικά πάνω από 3 μέρες, πάω να ξεραθώ γεια !

Υ.Σ Το τραγούδι μου πάει γάντι!

Στοργή και Proderm

Καθόμουνα στη βεράντα για ένα βραδινό τσιγάρο, ψάχνοντας να βρω , ένα μαγικό κουμπάκι delete και να το κάνω δαχτυλίδι. Μπορεί να μην υπάρχουν νεράιδες και μαγικά ραβδιά, αλλά σίγουρα υπάρχει κάπου αυτό το μαγικό κουμπάκι του delete και τότε για μερικά δευτερόλεπτα αναπόλησα τα φοιτητικά μου χρόνια, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο για εκείνα τα άγρια πρωινά , που είχα μάθημα στη σχολή με την πατρινιά καθηγήτρια, που τόνιζε το χαρακτηριστικό λι στη λέξη delete, μειδίασα….
Δεν είναι του χαρακτήρα μου να αναπολώ, αγαπώ το παρελθόν μου , γιατί ίσως να είναι και η μοναδική μου κληρονομιά , αλλά μέχρι εκεί, ήμουν πάντα υπέρμαχος του ενεστώτα και ειδικά τώρα, όσο για το αύριο δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο, εκτός κι αν υπάρχει κάτι πιο κάτω και από την άβυσσο .
Μύριζα τις άκρες των δαχτύλων μου που ευωδίαζαν τσιγαρίλα , δεν υπάρχουν ούτε μαγικά κουμπιά μου ψιθύρισα όπως κι αν τα προφέρεις, στην καρδιά δεν υπάρχουν keyboard, χορδές κι άλλες μαλακίες, το μυαλό άμα είναι να κολλήσει, κολλάει όσα restart και format κι αν κάνεις, μόνο στην αγία λήθη προσεύχομαι μήπως και με φωτίσει και κρύψει μέσα μου βαθιά παλιούς και νέους ανεκπλήρωτους πόθους…
Καληνύχτα λοιπόν με ένα φιλί στα ματόκλαδα , να θυμάσαι κάθε φορά που μου χτυπάς την πόρτα για να ζητήσεις κάτι, πως θα έχω πάντα για σένα φυλαγμένα όλα τα προϊόντα της Proderm

Να και κάτι ακόμα που αναπολώ από τα φοιτητικά μου χρόνια, 3 Οκτωβρίου 2006

Καθώς διασχίζω με μάτια ορθάνοιχτα χώρες της προστυχιάς με τη καρδιά ενός θηρίου γελοίου και παράτολμου

Καθώς άπλωνα το γιαουρτάκι με λίγα λιπαρά πάνω στο τσουρουφλισμένο αγύμναστο κορμί μου,χαζεύοντας τα σημάδια του,που εδώ και μέρες δεν λένε να υποχωρήσουν θυμήθηκα πως πριν λίγες ώρες έξυνα αμέριμνα τα χθεσινά τσιμπήματα από χιλιάδες γαμημένα κουνούπια,πίνοντας την παγωμένη carib κάτω από την ομπρελίτσα,πλαισιωμένη από χαμογελαστές φάτσες, γιατί ναι,οι φίλοι μου αν και έχουν πολλές πληγές χαμογελούνε πάντα.

Άκουγα reggae,και το μόνο που έλειπε για να μου δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ήταν μια βουτιά στη θάλασσα,που η γαμημένη περίοδος, δεν μου επέτρεψε να απολαύσω. Ξεκινήσαμε για ένα απίστευτο διήμερο, εγώ, ο Αχιλλέας και ο Γιώργος, που αν και ήμασταν χρόνια φίλοι, κάποτε χαθήκαμε τελείως για να ξαναγίνουμε αχώριστοι.

Ξεκινήσαμε τρεις και πριν το καταλάβουμε μας κάνανε ντου και τα άλλα τα αλάνια και γίναμε πολλοί, τους αγαπάω τους φίλους μου, γιατί ποτέ δεν μου ζήτησαν τίποτα, έδιναν πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα κι εγώ ασυναίσθητα έκανα το ίδιο γι αυτούς.

Δεν φανερώνω τα μέσα μου εύκολα, ίσα-ίσα σκάβω μια τεράστια γούρνα στην άμμο και κρύβομαι μέσα της, αλλά οι φίλοι μου, πάντα με βρίσκουν.Είναι φορές που ξέρουν πως δεν θέλω να βγω από το λάκκο μου, πως δεν θέλω να μιλήσω κι αυτό το ξέρουν, κι έρχονται και μου τραγουδούν κι ανάβουν φωτιές πάνω από το λάκκο μου, για να μη νιώθω μόνη. Έτσι και τώρα, τα πίναμε το βράδυ στο μπιτσόμπαρο, καθένας μας ένα μυθιστόρημα από μόνος του, στο σπίτι λες και μας κούρδισες κοιμηθήκαμε ταυτόχρονα και ξυπνήσαμε μαζί( όταν εγώ άρχισα να φωνάζω από τους πόνους περιόδου!!!!)

Το μεσημέρι σκάσανε μύτη και ο Νίκος, η Ντίνα, ο Βασίλης, ο Γιάννης κλπ και έγινε το σώσε!

Όσο κι αν κλείνομαι μέσα μου,όσο κι αν πονάω μέσα μου,όσο κι αν μένω στο λάκκο μου, το ότι δεν έπαθα ασφυξία το χρωστάω στους φίλους μου,γιατί δυστυχώς όλοι νομίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρουν και πως μπορώ να αντέξω περισσότερα από εκείνους,δυστυχώς είναι αλήθεια,έρχονται ώρες που προσεύχομαι να’ μουν πιο αδύναμη ή έστω να μπορούσα να το καμουφλάρω.

Παλιότερα δεν με πείραζε ο δρόμος μου,ήμουνα ευτυχισμένη και περήφανη, το έβγαζα προς τα έξω και με μια επίφαση μαγκιάς που έκανα αυτή τη ζωή που έκανα, όσο μεγαλώνω και νιώθω ότι γερνάω,αισθάνομαι πως ο δρόμος αυτός είναι πολύ μοναχικός, μαγκιόρικος,ζόρικος και ηρωικός, και δεν ξέρω αν έχω τα κότσια να συνεχίσω στις ίδιες ράγες με αυτό το βαγόνι.

Δειλιάζω,φοβάμαι,βλέπω τις νορμάλ ζωές να περνούν και να με προσπερνούν,τις βλέπω, τις ζηλεύω,πάω να αλλάξω πορεία,κάνω ένα βήμα,δειλιάζω,πάω προς τα πίσω,κι όσο κι αν πονάει ο δρόμος που διάλεξα να ζω, νομίζω πως γεννήθηκα για να τον περπατήσω,αλλά πια συνειδητοποιημένα,χωρίς καμία επίφαση μαγκιάς,απλά σκύβω το κεφάλι,γλείφω λίγο γιαουρτάκι από το μπούτι μου,κλείνω το μάτι στον Αχιλλέα που οδηγάει δίπλα μου και του φωνάζω,στρίψε αριστερά,δεν είναι για εμάς οι ευθείες!

Υ.Σ Στο gcast παίζει Tori Amos-Siren
Y.Σ 2

Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά

Πες μου μαμά

Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά

Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δε μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά

Πες μου μαμά...

Πες μου αν πεθαίνουν

Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά

Amatriciana

Καταγγελία αναγνώστη . Σε ολόκληρη Θεσσαλονίκη κοτζάμ συμπρωτεύουσα δεν βρίσκει μια amatriciana. Ντροπή και αίσχος και όνειδος μαζί !

My life ....

Today, I had a very intense sexual dream that made me come. It was the best orgasm I'd ever had. The trouble was, it wasn't about a hot boy, or anything sexy. It was about toblerone.

Today, my best friend got a new boyfriend. She asked him what he wanted for his upcoming birthday, and he said he just wanted to hang out with her and watch a movie or two. I thought it was sweet, so I asked my boyfriend what he would like for his upcoming birthday. He said a blow job.

Today, I went bowling. The guy at the lane next to us was bowling by himself and had a few of his own bowling balls, and he had one that looked like a yin-yang and it looked very cool spinning down the lane into the pins. Not really thinking, I casually said to him "Hey, I like your balls."

Today, I found out that the guy i've been having sex with for over a month didn't know my name until today. No wonder he always ever called me 'girl.'

Today, I was talking to my boyfriend on the phone. After a moment pause I hear him say "I love you." Smiling I say, "I love you to." Then he says, "I was talking to my dog.

Today, I was giving my friend sex advice when she asked me when was the last time for me. Not only did I lie but I realized that it was in November and the time before that was June. I have had sex less times this year than she has this week

One Love-"Εδώ"

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα,με μια προκαταβολή σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, ετοιμαστείτε,σε λίγο καιρό,τέσσερεις θα με κουβαλάνε!Ζω την πιο αβέβαιη φάση της ζωής μου,ελπίζω σε πολλά και δεν περιμένω τίποτα,γνωρίζω αρκετό κόσμο και δεν θυμάμαι κανέναν.Η καρέκλα του γραφείου μου έχει γεμίσει καρφίτσες,δεν μπορώ να στρώσω τον κώλο μου κάτω,από παλιά το είχα αυτό,δεν το έπαθα τώρα, θέλω πάλι να οργώσω την Ελλάδα. Μην νομίζετε ότι μ’ αρέσει να ζω έτσι,με μια βαλίτσα στο χέρι και να τριγυρνάω, αλλά μια ζωή μένω ανικανοποίητη,έχω τόσες πολλές τάσεις φυγής γιατί ποτέ και πουθενά δεν βρήκα κάτι τόσο δυνατό,για να με ολοκληρώσει και να με κάνει να μείνω «εδώ».
Μέχρι να βρω το δικό μου «εδώ»,μέχρι να σταθεροποιήσω την γαμημένη ζωή μου, απλά διέρχομαι από έδω κι από εκεί,απ’τις ζωές σας,απλά περνάω, σπαταλάμε λίγο χρόνο και αφήνω σε όλους και από μια ανάμνηση,να με έχετε να με θυμάστε. Όμως εγώ δεν θέλω να ζω με αναμνήσεις, θέλω να ζω πάντα σε παρόντα χρόνο, γι αυτό συνέχεια με θυμάμαι με μια βαλίτσα στο χέρι, να βάζω στα άπλυτα τις παλιές αναμνήσεις για να χωρέσουν μέσα οι καινούργιες και να έχω ωραίες ιστορίες να διηγούμαι στους φίλους μου. Εδώ και έξι χρόνια η ίδια ιστορία, ταξίδια, μυρωδιές,αγκαλιές, άνθρωποι,γλέντια, γέλια, αποχωρισμοί, ξύλο, βρισίδια, έρωτες, απιστίες, πουστιές, ψυχολογικά προβλήματα, κρίσεις πανικού, διαλυμένες σχέσεις, ανεργία, πόνος, ζήλεια, ξύδια, λεφτά, χιλιόμετρα, αδρεναλίνη, πόσο ακόμα; Θέλω να βάλω τις παντόφλες του παππού μου, θέλω να κάτσω στην κουνιστή καρέκλα της γιαγιάς, θέλω να πάρω σύνταξη από την τρέλα κι αυτή δεν με αφήνει, θέλω να βρω ένα «εδώ» για να αγαπήσω και να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα σε αυτό, να μην κουνιέμαι με τίποτα!
Μέχρι τότε, μέχρι να βρω το «εδώ», που πια αρχίζω και το παίρνω απόφαση ότι μπορεί και να μην το βρω ποτέ ή απλά το δικό μου «εδώ» να χωράει μόνο μέσα σε μια βαλίτσα, θα ζω, όπως έμαθα, φτερό στον άνεμο και μέρα με τη μέρα οι αγέρηδες θα με σκληρύνουν πιο πολύ, μόνο φοβάμαι ,ξέρεις φοβάμαι μήπως στο τέλος δεν μου μείνει ψυχή, με τόσες γρατσουνιές από τους αγέρηδες,βαρέθηκα να γλείφω πληγές.


Ανεβάζω καθυστερημένα, μια φωτό με το μπαμπουλίνο μου, επί το έργο , μεγάλος ψήστης στη Ραψάνη, καθώς και τα σκουλαρίκια γατουλίνες που μου έφερε από την Ισπανία η Αικατερίνη, γιατί να πω ευχαριστώ για τα σκουλαρίκια ή για τις άπειρες φιλοξενίες στη Θεσσαλονίκη;



- Κάνε μια ευχή με μια λέξη
- Όχι πόνος.
- Μα αυτές είναι δυο
- Στα αρχίδια μου.
Γιάννης Αγγελάκας

Άστα ράστα

Άστα ράστα,καταλαβαίνω πως μεγαλώνω από τις άσπρες τρίχες των παλιών συμμαθητών μου, και από ένα τετράδιο που βρήκα χθες καταχωνιασμένο σε ένα συρτάρι.Ξέρεις ένα τετράδιο από αυτά,με τα μαγικά στιχάκια,τις ζωγραφιές,ναι το χέρι μου δεν έπιανε ποτέ, αλλά τότε το πάλευα,όταν είδα τις ημερομηνίες ένα μαχαίρι καρφώθηκε στην καρδιά, πέρασε μια δεκαετία,μεγαλώνω και εξακολουθώ να είμαι το ίδιο μαλακισμένο με τότε! Ακούω Ride The white Horse και χτυπιέμαι,φοβερά διδάγματα αυτό το song, αφιερωμένο στον ξάδερφο Χρυσόστομο

If you wanna ride
Don´t ride the white horse
If you wanna ride
Don´t ride the white horse
White horse
Don´t ride the white horse
White horse
Don´t ride the white horse.

If you wanna be rich
You got to be a bitch
You got to be a bitch
I said rich, rich you bitch

If you wanna ride
Ride the white pony
Ride, ride the white pony
White pony, white pony

Έχασα το μέτρημα με τις μέρες γιατί τελικά θα έρθουν κάτι φίλοι μου από Θεσσαλονίκη και θα κατέβουμε με τουτού Αθήνα,πάλι γλύτωσα τον καρβουνιάρη, χαχα… Το νου σας ρεμάλια, έτσι και δεν έρθετε,αν και πάω στοίχημα ότι θα χαθούν στη Λάρισα,χαχα…

Υ.Σ Gorg Malteze τι κάνεις πρωτομαγιά;Μην κανονίζεις τίποτα,θα έρθω να πιάσουμε μαζί το Μάη,χαχαα!

Υ.Σ Δεν θα τον πιάσουμε μαζί το Μάη με τον Gorg Malteze γιατί θα είναι Θεσσαλονική,ούτε θα χαθούνε στην Λάρισα την Τρίτη,αφού θα ανέβω από Σάββατο Θεσσαλονίκη και θα φύγω την Τρίτη κατευθείαν για Αθήνα.

Οκτώ και σήμερα

Οκτώ και σήμερα,πριν τη φυγή από τα πάτρια εδάφη.Ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα.Ήγγικεν η ώρα,ανοιχτές από τώρα, δυο βαλίτσες να με περιμένουν, μια για Amsterdam και μια για την Αθήνα. Ο φίλος μου ο Μάνος μου έλεγε,ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσω από τη Λάρισα γιατί υπάρχει μια αόρατη δύναμη,που με κρατάει εδώ και δεν με αφήνει να φύγω.Έχει δίκαιο, αλλά πάντα τις γαμούσα αυτές τις δυνάμεις και έκανα το δικό μου,ακόμα κι αν έσπαζα τα μούτρα μου.Η ξαδέρφη μου η Ελίνα,μου είπε να πάω πάσο,αφού βλέπω ότι όλα μου πάνε στραβά και δεν με θέλει,βαρέθηκα να πάω πάσο, θα γίνει το δικό μου.
Που να χωρέσει όλη η προίκα μου;Πετσέτες,σεντόνια,να πάνε να γαμηθούν όλα, α πάρω από εκεί δεν κουβαλάω τίποτα. Θέλετε να σας πω αν χαίρομαι; Όχι δεν χαίρομαι. Εντάξει είμαι ξετρελαμένη με το ταξίδι στο Amsterdam και επειδή βρήκα τελικά παρέα και ίσως την καλύτερη που θα μπορούσα να βρω για εκεί, αλλού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι αυτά τα λόγια του Ελύτη:
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Για πολλοστή φορά κάνω το ίδιο λάθος,αλλού είναι εκείνα που αγαπώ γι’αλλου γι’αλλού ξεκινάω και αυτή τη φορά δεν με δεσμεύει τίποτα, μπορώ να πάω όπου θέλω,φτερό στον άνεμο έτσι κι αλλιώς όπου κι αν διαλέξω να κάνω την καινούργια αρχή,ξεκινάω από το μηδέν,με τα χέρια στις τσέπες,μια ζωή θα μετανιώνω που μπήκα στο καράβι του νότου.

Λάμπουσα

Σάββατο βράδυ στη «Λάμπουσα»,οι άντρες μου κι εγώ! Ψέματα,στην παρέα μας δυο αιθέριες υπάρξεις η Τζένη και η Βίκυ έκαναν τη βραδιά μοναδική.

Λάμπουσα= Ψησταριά - Κυπριακή Κουζίνα (Το χωριό του πατέρα του Βαλεντίνου στα κατεχόμενα της Κύπρου)


Αφεντικό= Βαλεντίνος= συμμαθητής του αδερφού μου στο δημοτικό

Λιάρδα…
Ο Αχιλλέας κι εγώ το κανονίσαμε,κάτι σε πασχαλιάτικο,σε αποχαιρετιστήριο για το κάψιμο στην Ολλανδία, κάτι σαν συνάντηση παλιών συμμαθητών,όλα μέσα.Ο Γιώργος δεν έπινε και δεν έτρωγε γιατί την Δευτέρα βγάζει τη χολή του και μετά πάμε Άμστερνταμ, και είχε σκάσει.

Ήπιαμε γύρω στις 15 κανάτες κόκκινο βιολογικό κρασί και μετά συνεχίσαμε στο “Reina”, με το Σταύρο να μας κερνάει απίστευτα σφηνάκια, να βαράει άσχημα κι εγώ να χτυπιέμαι,είχα γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα και να παίζουμε με τις ρόγες του Αχιλλέα,εγώ,ο Γιάννης και ο Νίκος,χα-χα,τελειωμένοι


Υ.Σ Το φαγητό ήταν υπέροχο,όποιος δεν έχει φάει στη «Λάμπουσα»,δεν ξέρει τι θα πει καταστηματική ηδονή.O Βαλεντίνος έχει κι αυτός μπλα-μπλά με πτυχίο και μου πρότεινε να κάνουμε κάτι μαζί στη Λάρισα,δημοσιογραφικά,κι εγώ του είπα αν θέλει κανένα alternative πορνοπεριοδικό είμαι μέσα!Ο αδερφός μου εξηγούσε πως πατάμε τον ναργιλέ στον Δαβλέρη που εκτός από χολή είχε βγάλει και τα μάτια του να παίζει με το iPhone του αδερφού μου,αφού δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο,χαχα!Άντε πάντα τέτοια παλικάρια μου!


(Αν κι εγώ χθες τραγουδούσα …

Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο
ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι εφτά

Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει
τα δικά μου χούγια και τα φυσικά
η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται
όταν η λήγουσα είναι μακρά

Υ.Σ2 Γιατί το 95% των φίλων μου είναι άντρες ; Γιατί τις γυναίκες τις βαριέμαι απίστευτα! Προτιμώ να ακούω για το στρατό, παρά για όζες…
(βλέπε για τους νότιους, όζα=μανό!!!)

Υ.Σ3 Έχει και βιντεάκι τρελλιάρικο, αύριο τώρα,κατεβάζω ταινίες και η σύνδεση γαμιέται. Πάω για DVD από του Γιώργου, αύριο τον βάζουμε για εγχείρηση και θα είμαστε όλοι στο Πανεπιστημιακό,με ένα χυμό στο χέρι!
Υ.Σ4

Βουτιά από ψηλά

Σε τέσσερεις μήνες από σήμερα κλείνω τα 24, κι αντί να πάω μπροστά, πάω πίσω.. Είδα ότι δεν έχει τίποτα παραπέρα και έκανα πισωγυρίσματα, τώρα τελευταία αισθάνομαι και ενεργώ σαν έφηβη, ο παλιμπαιδισμός θα κυριαρχήσει είπαμε!24 λοιπόν και τι έχω κάνει μέχρι τώρα; Εεεε όχι και πολλά πράγματα είναι η αλήθεια, αλλά όσα έκανα ήταν ουσιαστικά και έχω μαζέψει μέχρι τώρα ένα σωρό ιστορίες για να λέω στα γεράματα, στους ζιγκολό που θα πληρώνω για να έρχονται μαζί μου, γιατί εγγόνια δεν παίζει να καταφέρω να αποκτήσω! Αυτά είναι, είμαι με αναμμένα κάρβουνα και καρφιά στον κώλο, περιμένω απαντήσεις που δεν έρχονται, περίμενε και περίμενε και θα σου πούμε, κοντεύω να τρελαθώ, η μάνα να φωνάζει ότι γέρασα, εγώ να νιώθω πως μόλις γεννήθηκα, καλό και το λιώσιμο και το ατελείωτο κάψιμο των τελευταίων ημερών, αλλά και κάθε μέρα μέχρι και το κάψιμο στο τέλος καταντάει ρουτίνα! Έρχονται και κάτι ώρες που νιώθω μοναξιές κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου χαμογελάω και ξανά από την αρχή.. Στο gcast έβαλα Ενδελέχεια και Βουτιά από ψηλά, και γύρισα τότε το Μάη του 1998 σε εκείνο το σπίτι στην Λειτοχώρου, στην Παπάφη, ο Θανάσης, η Ελίνα κι εγώ να χτυπιόμαστε με το συγκεκριμένο τραγούδι, τι χρόνια κι αυτά…

Ο δρόμος μας,τυφλός της πιάτσας παραπαίδι.
Τα όνειρα υπόσχεση ρουφιάνου θυρωρού.
Στα τάστα της κιθάρας οργή που περισσεύει
σα φόνος που σχεδιάστηκε στη σκέψη ενός μωρου.

Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.

Τα λόγια,χαρτζιλίκι από μισθό της πείνας
που ωμά καταναλώθηκε χωρίς ανταμοιβή.
Τα μάτια σου,προάστιο χαμένο της Αθήνας,
που κυνηγά τη φήμη του σε ό,τι κι αν συμβεί.

Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.

Η δύναμη που ξέπεσε και έγινε κατάρα.
Η φήμη που απλώθηκε και έγινε λοιμός.
Η πίκρα πως κατάγεται απ'τη δική μας φάρα
μας έπεισε και έγινε αφέντης τιμωρός

(Δεν άφησα για πολύ το Βουτιά από ψηλά, γιατί είπα να μου αφιερώσω το «Γύρισε στη φύση» από τους Ψόφιους Κοριούς, μιας και κάπως έτσι βλέπω να καταλήγει η κάθοδος μου στην Αθήνα, με επιστροφή στη φύση! Αφιερωμένο)

Τσόντες για τυφλούς

Παλιότερα τα βράδια, ήταν οι δημιουργικές μου ώρες, τώρα πια απλά δεν υπάρχουν. Θέλω να φύγω για δυο μήνες να πάω στην Τζαμάικα να ηρεμίσω και προπαντός να μην σκέφτομαι τίποτα, τίποτα όμως. Θέλω να κατεβάσω όλες τις ηχητικές τσόντες για τυφλούς να τις βάλω στο iPod και να πίνω τεκίλες ενώ θα είμαι αραγμένη στην ξαπλώστρα.

Ναι τσόντες για τυφλούς, τελικά μου έκανε πάρα μα πάρα πολύ καλό που σήμερα το πρωί βρέθηκα στο ίδιο τραπέζι για καφέ εκτός από τους κατά τα άλλα αξιολάτρευτούς συναδέλφους Κώστα Κίτσιο και Χρήστο Γκατζούλη και με μια δεκαοχτάχρονη φίλη του Κώστα όπου μας είπε ότι κάποιος που ήταν παλιά λέει κιθαρίστας στα Υπόγεια Ρεύματα, έφτιαξε ένα site με ηχητικές τσόντες για τυφλούς, δεν ξέρω αν είναι ράδιο αρβύλα , αλλά όπως και να το κάνουμε και σαν ιδέα μόνο κωλολέει.

Κι επειδή η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από εμάς, κόπηκαν και αυτά τα λίγα για τις τσίχλες και επισήμως πια λύθηκε η συνεργασία μου με την εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ! Σήμερα παίρνεις συνέντευξη, αύριο δεν υπάρχεις.

Έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση και θα κάνω στροφή στην καριέρα μου και θα γίνω πορνοστάρ σε τσόντες για τυφλούς, εππππ δεν θέλω κακιούλεςςςςς!

Κι ενώ όλα στήνονται για το jump news και έχει πολύ δουλειά και πλάκα, ετοιμάζω επαγγελματική φωτογράφιση σπέσιαλ, με Δημήτρη Αμβράζη , εγώ γυμνή μέσα στη φάτνη με τους κινούμενους μάγους ντυμένους ΜΑΤ! Όσο για τον Κανταρά θα μας στείλει τις φωτογραφίες από τη Σαλαμίνα ενώ τρώει κρουασάν στο ΚΨΜ, χα-χα-χα-χα!

Το 2009 θα έχει πολύ πλάκααααα!

2008

Γυρίζοντας από τη σημερινή συνέντευξη, μια από αυτές που δεν πίνεις ποτέ τον καφέ που σου προσφέρουν, κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού μιας και το καθιστικό είναι κατειλημμένο, απλώνω τα πόδια στο τραπεζάκι που βογκάει από το άχρηστο χαρτομάνι των χθεσινών κυριακάτικων και αρχίζω να γράφω.
Στην αρχή πίστευα ότι είναι δύσκολο να κάνεις 4 με 5 συνεντεύξεις την εβδομάδα, σιγά- σιγά γίνεται ρουτίνα . Το δίσεκτο 2008 φτάνει στο τέλος του και όπως κάνω κάθε χρόνο από το 2005 και μετά, αρχίζω τα μνημόσυνα. «Γέρε χρόνο φύγε τώρα πάει η δική σου η σειρά ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια με χαρά.» Δεν ξέρω με πόση χαρά θα έρθει, αλλά πάντα ήλπιζα στα νέα πράγματα. Το 2008 όμως μου έδωσε τόσα όσα δεν πήρα τα τελευταία πέντε χρόνια και αδιαμφισβήτητα σε αντίθεση με το 2007 που το είχα χαρακτηρίσει ως την πιο «ντούκου» χρονιά, το 2008 ήταν η πιο δημιουργική και παραγωγική χρονιά μου, αυτό δεν είναι απαραίτητα και καλό όμως. Έφυγα από τον Πύργο, πήρα πτυχίο, άσχετα αν δεν μας το δώσανε ακόμα, πέρασα από διάφορα ραδιόφωνα που δεν στέριωσα σε κανένα, πήρα δίπλωμα οδήγησης, πήρα τον πρώτο μου μισθό, αφού πρώτα είχα περάσει και είχα βγάλει την πρώτη κάρτα ανεργίας μου από τον ΟΑΕΔ, ξεχρέωσα την κάρτα που είχε ακόμα υπόλοιπο από το περσινό Λονδίνο, την ξανά χρέωσα πάλι με χαρά, πήρα μέρος στο Roots & Routes, πήγα στην Πράγα, στην Φλωρεντία όχι για διακοπές όμως αφού ξεσκίστηκα στη δουλειά αλλά ήταν ίσως από τις 10 καλύτερες μέρες της ζωής μου. Διέσχισα όλη την Ιταλία αφού έμεινα κοντά στον ένα μήνα και με ένα διάλλειμα 4 ημερών που επέστρεψα Ελλάδα, πέρασα το πιο ανεπανάληπτο οικογενειακό Πάσχα κάνοντας τον γύρο της Σικελίας. Ήπια τον πιο αγχωμένο καφέ με τον Θανάση στο Κερατσίνι και έφυγα με 10 μποφόρ για Χανιά. Αααα JUMP NEWS μπείτε έχουμε προβλήματα ακόμα, αλλά όπου να’ ναι θα είμαστε εδώ και να είστε επιεικείς ο Θανάσης φτιάχνει τη σελίδα ενώ παράλληλα είναι ναυτάκι στη Σαλαμίνα, μια έξω να φτιάχνει το site, μια μέσα! Όταν όλο αυτό το comfuzio τελείωσε, κατέβηκα και πάλι στα νοτιοδυτικά να θυμηθώ τα παλιά, περνώντας τόσο όμορφα όσο δεν είχα περάσει 4 χρόνια στον Πύργο και συνεχίζοντας τις διακοπές μου στο Γαλαξείδι. Μέσα στο καλοκαίρι μου τη βάρεσε και πήρα το ECDL, γιατί όταν ζεις στην Ελλάδα, απογοητεύεσαι τόσο που ή θα φύγεις έξω ή θα θελήσεις κι εσύ όπως οι μισοί Έλληνες να μπεις στο δημόσιο, και ναι ομολογώ με ντροπή ότι το σκέφτηκα. Στη Φλωρεντία έμαθα από μια Σοπράνο, ενώ τραγουδούσαμε μαζί ότι έχω φωνή όπως είπε και μου πρότεινε να πάω από το ΔΩΛ, κάτι που τελικά δεν έκανα όταν μέσα Αυγούστου κι ενώ οι άλλοι τα πίνανε στις παραλίες εγώ έπιασα δουλειά στην εφημερίδα χάρη στο blog μου και τότε κατάλαβα τι θα πει ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ! Οι πρώτοι μήνες ήταν αναγνωριστικοί, κουραστικοί και όμορφοι αλλά μέσα στον γενικό πανικό που επικρατούσε με άτομα να μπαίνω-βγαίνουν και την δημιουργία ενός ραδιοφώνου στα σπάργανα και με τελειωτικό χτύπημα την και καλά οικονομική κρίση πριν το καταλάβω απολύθηκαν οι μισοί από την εφημερίδα κι εγώ έμεινα να δουλεύω part-time με έναν μισθό που έφτανε μόνο για τα τσιγάρα μου, αφού ξανάρχισα το κάπνισμα μέσα Νοέμβρη ενώ το είχα κομμένο από τον Απρίλιο. Να’ μαι λοιπόν εδώ να στέκομαι στα πρησμένα πόδια μου, να περιμένω τις γιορτές για να αποδράσω, μένοντας σε μια δουλειά με τόσο αβεβαιό μέλλον που δεν ξέρω καν αύριο αν θα δουλεύω ακόμα, για να αγοράζω τις τσίχλες μου, στριμωγμένη και στεναχωρημένη που παρόλο τον ιδρώτα που έριξα δεν κατάφερα να φύγω από την σιγουριά του πατρικού μου σπιτιού. Είμαι εδώ περιμένοντας από το 2009 μια καλύτερη ευκαιρία, πολλές φορές την ονειρεύομαι μακριά από τη Λάρισα και την Ελλάδα, άλλες πάλι είναι πολλά που δεν με αφήνουν να το κάνω, το 2008 για μένα ήταν πολλά περισσότερα από αυτές τις αράδες. Είναι η μοναδική χρονιά που θα μπορούσα να γράψω τα περισσότερα για αυτή κι όμως γράφω λίγα γιατί είναι ακόμα στενάχωρα εδώ, αλλά όχι πια φοβισμένα όπως παλιά. Καλή Χρονιά σε όλους σας και μην ξεχνάτε πως όλα όσα ζούμε είναι μια ατελείωτη φάρσα.Τίποτα δεν θα'ναι όπως παλιά....


Υ.Σ Δεν ειν' αργά δεν ειν' αργά ποτέ
Φτάνει να θέλεις να επιμένεις να πιστεύεις
Για νέες ήττες για νέες συντριβές
Για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις

Γι' άλλη μια χρεοκοπία κι άλλη μια υποταγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Δεν ειν' νωρίς δεν ειν' νωρίς ποτέ
Στάσου στα πόδια σου μη πέφτεις, μη νυστάζεις
Για νέες πίκρες για νέες συμφορές
Για όσα σου ανήκουνε ξεκίνα μη διστάζεις

Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια ισορροπία κι άλλη μια ανατροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές
Λυσσασμένες θρησκείες πατρίδες οικογένειες
Σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες
Μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες

Μη λες ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ
Τ' αύριο πάντοτε θα' ναι μια άλλη μέρα
Καινούριοι θρήνοι και πιο βαθιές πληγές
Σε περιμένουνε λιγάκι παραπέρα

Γι' άλλη μια ιδεολογία κι άλλη μια διαστροφή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια κτηνωδία γι' άλλη μια σφαγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Μη σταματάς μη σταματάς ποτέ
Ο πιο αδίστακτος εχθρός μέσα σου στέκει
Μπορείς αν θες παντοτινά να κλαις
Φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι