Κυνηγός Μερέντας

Πάει καιρός που εκείνος με παρακολουθούσε !Πόσο θα ήθελα να τον βρω , να δω το μέρος που ζει .Το φανταζόμουνα σκοτεινό ...

Ένα μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο , καθόλου μοναχικό όμως ! Είναι γεμάτο φωτογραφίες ανυποψίαστων γυναικών που απλώνουν ρούχα , που βάφουν χαρωπές τα νύχια τους στις βεράντες , που τινάζουν τα χαλιά και τις κουβέρτες , που καλούνε φίλες τους και πίνουν καφέ κάποια ηλιόλουστα μεσημέρια ...
Θα ήθελα να τον βρω, να εισβάλλω στο μυαλό του , όπως εκείνος εισέβαλλε στο κορμί μου , όταν το απαθανάτιζε ενώ εγώ ήμουν ανυποψίαστη , δεν θα τον ρωτούσα γιατί το έκανε , ίσως γιατί δεν μπορούσε να εισβάλλει στο κορμί μου διαφορετικά , δεν ξέρω τι γύρευε , δεν ξέρω γιατί πάντα κρυβόταν ...
Χιλιάδες φωτογραφίες πεταμένες στο πάτωμα , ναι τον είχα βρει, ήταν ξαπλωμένος ανάμεσα στις δεκάδες γυναίκες του, στις γυναίκες που παρακολουθούσε τόσο καιρό από τις απέναντι πολυκατοικίες , ήξερε κάθε τους κίνηση , τις αγαπούσε όλες , είχε αγαπήσει την ρουτίνα τους , αφού αυτός δεν είχε ... Ήθελα να ορμήξω πάνω του , ήμουνα τόσο θυμωμένη μαζί του , ήθελα να του φωνάξω το πόσο ανώμαλος μπορεί να ήτανε , όμως δεν το έκανα ...Τον αιφνιδίασα , είχε έρθει η ώρα να του το κάνω κι εγώ , τον πλησίασα και του έκλεισα το στόμα , εκείνος με κοιτούσε τρομαγμένος , έτρεμε, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά , άρχισα να τον φιλάω , ενώ από τις φωτογραφίες του , χιλιάδες γυναίκες μας παρακολουθούσαν , ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω γιατί το έκανε , αλλά τώρα ήταν δικός μου , και ήταν τόσο τρομαγμένος ...
Δεν ξέρω γιατί, μα τον είχα ερωτευτεί , έτρεχα κάθε τόσο στο σπίτι του , ήθελα να τον αγγίζω, να τον φιλάω ... Δεν σταμάτησε να παρακολουθεί τους ανθρώπους , δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί τις γυναίκες των απέναντι πολυκατοικιών , δεν θα σταματούσε ποτέ να το κάνει , ήταν το πάθος του, μόνο όταν οι άνθρωποι είναι ανυποψίαστοι είναι αυθεντικοί μου έλεγε ...
Μια μέρα πήγα στο σκοτεινό δωμάτιο μα αυτός έλειπε , έξω από την πόρτα είχε ενοικιαστήριο ... Έφυγε, ίσως γιατί πάντα να προτιμούσε εκείνη την ιδιότροπη μοναξιά του , εξάλλου χιλιάδες ανυποψίαστες γυναίκες τον περίμεναν , σε καινούργια γειτονιά , εκεί θα ήταν πάντα και θα τον περίμεναν στις απέναντι πολυκατοικίες , θα γινόντουσαν τα μοντέλα του, χωρίς παράλληλα ποτέ να το μάθαιναν ...
Έφυγα, ήξερα πως ποτέ δεν θα τον ξαναέβλεπα , πίστευα πως αυτή τη φορά είχα βρει την τεράστια δεξαμενή μερέντας ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, πως αυτή τη φορά δεν θα μου έδιναν λίγη για να γλυκαθώ και μετά θα μου την έπαιρναν , μέχρι τώρα έτσι είχα συνηθίσει ... Πάντα έβρισκα την πιο απίστευτη μερέντα μίλια μακριά από το σπίτι μου , δεν έπαψα ποτέ να είμαι κυνηγός μερέντας , έβρισκα πάντα τις πιο σπάνιες και πιο λαχταριστές μερέντες, και όσο μακριά κι αν ήταν αυτές έκανα πάντα βουτιές μέσα τους και χανόμουνα στα πιο άγρια σοκολατένια όργια , αλλά πάντα ή θα έπρεπε να βγω γιατί είχα μουλιάσει , γιατί είχα λιγωθεί , γιατί θα μου την έπαιρναν και πάντα θα είχα ένα τεράστιο ταξίδι επιστροφής...Ναι κάθε φορά στον ύπνο μου έβλεπα πως κολυμπούσα μέσα στο σοκολατένιο Καραϊβικό αρχιπέλαγος , στη θάλασσα των Σαργασσών που είχε μετουσιωθεί στην πιο γλυκιά και σοκολατένια απόλαυση , τίποτα όμως δεν κράτησε ποτέ παραπάνω από μια στιγμή , έτσι και τώρα πίστεψα για μια στιγμή πως αν έβγαινα στο μπαλκόνι μου θα αντίκριζα την σοκολατένια θάλασσα των Σαργασσών , μα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα σοκολατένιο όνειρό μου , που τελείωσε πίνοντας έναν πρωινό πικρό καφέ ...

Επιτέλους...

Επιτέλους κάθομαι στην κουνιστή καρέκλα μου … Όχι ούτε και τώρα έχω χρόνο , ευτυχώς και δυστυχώς αυτόν τον μήνα δεν μου έφτασε κανένα εικοσιτετράωρο , βάζω για λίγο στην πάντα τις άλλες υποχρεώσεις που τρέχουν , τις συσσωρεύω στη ειδική γωνιά τους , τελικά υπό πίεση λειτουργό καλύτερα …
Δεν έχω χρόνο κι όμως εγώ κουνιέμαι , αλήθεια δεν θυμάμαι τίποτα, ούτε καν τι έφαγα το μεσημέρι, να πάω να δω την κατσαρόλα , το ταψί ; Αχαχαχαχαχα! Όπως πάντα είναι πεντακάθαρα και σκονισμένα!!! Ατελείωτες μηχανικές , μισοκοιμισμένες κινήσεις , τόσα ταξίδια , τόσες δουλειές , τόσες συναντήσεις ,αλλά ο εγκέφαλος κλινικά νεκρός !!! Επιτέλους μαζεμένα λεφτά , σήμερα μου είπαν ότι θα πληρωθώ και για τις περσυνές εργατοώρες μου στο ράδιο ,αυτό τουλάχιστον το θυμάμαι , αχαχαχαχα! Άλλο ένα ξεκίνημα από το μηδέν … Είναι τόσο όμορφες και κουραστικές οι αρχές , δεν με φοβίζουνε όμως έχω κάνει τόσες και τόσες , εμένα φοβάμαι καμιά φόρα… Πώς να μάθεις να δαμάζεις όλα εκείνα που σε κατατρέχουν , πώς να αφήσεις τους παλιούς σου φόβους , και οι γαμημένες αποτυχημένες απόπειρες του παρελθόντος όλο και συσσωρεύονται και στέκουν σαν βουνό πίσω μου , γυρνάω το κοιτάω καμιά φορά και με τρομάζει , είναι τόσο μεγάλο το πούστικο !
Αρχές , αρχές , αρχές … Κάθε αρχή και δύσκολη λένε , δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν το ασπάστηκα αυτό , το μοναδικό πρόβλημα μου σε κάθε αρχή μου ήτανε το κατά πόσο καλό ή κακό ήταν το προηγούμενο τέλος… Από τα λάθη μαθαίνεις λένε , κι εγώ εξακολουθώ να επαναλαμβάνω συνεχώς τα ίδια ! Όχι τελικά δεν είναι λάθη που επαναλαμβάνω είναι απλά ο τρόπος που διάλεξα να ζω και να σπαταλώ το χρόνο μου , όσο λάθος κι αν είναι αυτός , είναι ο τρόπος που γουστάρω κι αυτό πρέπει να το πάρω απόφαση … Τι να πω τώρα για τα ταξίδια μου , ότι έγιναν και πάλι τα πιο απίθανα πράγματα, με το να χτυπήσει ο οδηγός του λεωφορείου αυτοκίνητο της ασφάλειας και να περιμένουμε δυο ώρες για να μας τον ξαναφέρουνε πίσω ; Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι το έχω πει τόσες φορές , εμένα τα ταξίδια δεν μου πάνε αλλά εγώ εκεί εξακολουθώ να παίρνω στο λαιμό μου τους συνταξιδιώτες μου !!!
Τουλάχιστον μέσα από όλα αυτά έμαθα και κάτι από αυτό το τελευταίο tour διασχίζοντας και διασταυρώνοντας τη μισή χώρα, για χάρη του έρωτα τελικά ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά κι ας το είχα ξεχάσει εγώ εδώ και καιρό …
Όταν είδα τη συμφοιτήτρια μου στη Λάρισα αγκαλιά με τον γκόμενο της τα έχασα για λίγο , τι δουλεία έχεις εσύ εδώ της είπα ; Να μωρέ μου είπε , το αγόρι μου είναι στο Διδυμότειχο , εγώ στον Πύργο και θέλαμε να βρεθούμε και είπαμε να μοιράσουμε την απόσταση …. Μα καλά της λέω και στη Λάρισα που μείνατε , έχεις κανέναν γνωστό ; Τα ξενοδοχεία γιατί υπάρχουν Σοφία , μου είπε γεμάτη απορία !!!
Η Παρασκευή δεν είναι μακριά , πλησιάζει απειλητικά γρήγορα ! Τι ειρωνεία; Σήμερα άδειασα τις βαλίτσες , άντε πάλι από την αρχή , θα καταντήσει ρουτίνα σε λίγο!!! Ακόμα δεν ξέρω αν θα κάνω 300 χιλιόμετρα ή τα διπλάσια , αλλά αν τελικά ο δρόμος με βγάλει στην πρωτεύουσα και όχι στην συμπρωτεύουσα , που προς πρωτεύουσα οδηγούνε όλα , ελπίζω να έχω την ανάλογη υποδοχή και φιλοξενία που είχα στη Θεσσαλονίκη !


Υ. Σ Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις ,όλα εκείνα που σου φορτώνουν σπέρμα και μνήμες από τις παλιές χαμένες σου απόπειρες … Γιάννης Αγγελάκας
(Πόσες φορές να το έχω γράψει ; )

Έπος...

Νύσταζε τόσο και δεν υπήρχε τίποτα για να την εμποδίσει να κρατήσει τα μάτια της κλειστά σε όλο το ταξίδι κι ας ήταν ένα από αυτά τα συνηθισμένα της , τα πολύωρα, τα μακρινά ταξίδια ..
Όταν έφτασε όμως μια ώρα νωρίτερα στον προορισμό της , αναρωτήθηκε το γιατί , αλλά είπαμε , νύσταζε τόσο πολύ για να δει την παράκαμψη στην Ναύπακτο και στη Γραβιά , ναι από ότι μπόρεσε να θυμηθεί , ήταν η μέρα που είδε ο Μπράλος κίνηση λόγω των κατολισθήσεων, κι όμως εκείνη είχε φτάσει νωρίτερα και πήγε προς το περίπτερο , πήρε τσιγάρα , πήρε και καπνό, γιατί άλλοτε δημιουργεί κι άλλοτε πάλι απλός βαριέται , ήθελε να χαλάσει τα πράσινα χαρτονομίσματα , ήθελε να κάνει ψιλά για το ταξί … Τον δρόμο για την πιάτσα τον ήξερε καλά , έσυρε όλο χάρη τα ροδάκια της βαλίτσας της πάνω στην βρεγμένη άσφαλτο , και με δυσκολία κατάφερε να την σηκώσει για να την βάλει στο πορπαγκάζ , άνοιξε την δεξιά πίσω πόρτα και γέμισε με τη ζεστή παρουσία της το ταξί , του είπε την διεύθυνση , όχι δεν θα πήγαινε ακόμα στο πατρικό της, αυτό ήταν έκπληξη , πρώτα είχε μια συνάντηση με το παρελθόν της , είχε να πάει εφτά χρόνια εκεί , κι όμως δεν είχε ξεχάσει ποτέ όνομα και αριθμό … Πήρε το βροχερό ταξί , γύρισε το κεφάλι στα δεξιά και κόλλησε τη μύτη της στο τζάμι , στην αρχή σοκαρίστηκε νόμιζε πως απλά δεν είχε δει καλά , κι όμως το σχολείο που έμαθα να συλλαβίζει , είχε ισοπεδωθεί , στη θέση του υπήρχαν μόνο μπάζα, άφησε τους συναισθηματισμούς όμως στα γρήγορα, άλλωστε δεν της ταιριάζουν , πάντοτε ήταν αρκετά κυνική , για να σε πείσει ότι υπήρχαν στιγμές που έβαζε τα κλάματα.. Καιρός ήταν , είπε από μέσα της, το σχολείο ήταν σωστό ερείπιο από την εποχή που πήγαινε κι εκείνη, και δυστυχώς είχε περάσει πολύς καιρός από τότε …
Ακόμα θυμάται τα μάρμαρα στις σκάλες που είχαν λιώσει σαν κεριά , που είχαν σχηματίσει λακκούβες στη μέση , μιας και τα είχαν ανεβοκατέβει τόσα και τόσα πόδια , να και το τελευταίο ήταν και σπασμένο , όχι από τον Κολοκοτρώνη όπως στο Ναύπλιο , αλλά σίγουρα από κάποιον της γενιάς του …
Έφτασε και η μπλε πόρτα άνοιξε , δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρει να ξεχάσει την στιγμή.. Πόσο τυχερή ήταν τελικά , μετά από εφτά χρόνια και δυο αγκαλιές ήταν ακόμα εκεί για εκείνην, την περίμεναν , ήταν μεγάλες και ζεστές , και δεν λέγανε να την αφήσουνε, οι τρεις τους και πάλι μαζί , είχαν κάνει έναν μεγάλο κύκλο και ήταν σαν να φώναζαν και οι τρεις , ας μην ξαναπεράσουν αλλά εφτά χρόνια για να ξαναβρεθούμε και την ίδια ώρα που το έλεγαν , ήξεραν πως κάπως έτσι θα ήταν τα πράγματα , μιλούσανε για ώρες ατελείωτες, πίνοντας πικρούς καφέδες , είχαν τόσα να πούνε, άλλα τόσα να θυμηθούν από τα παλιά , εκείνη μετά από εφτά χρόνια είχε γίνει γυναίκα , είχε ρίξει μπόι, τον Γιώργο τον είχε περάσει… Ο Άκης άθικτος , όπως τότε έτσι και τώρα , μα είχε άλλα σημάδια εκείνος , σημάδια χαραγμένα στην ψυχή εδώ και χρόνια, όσο για τον Γιώργο πια δεν ήταν 18 με μακρύ μαλλί , ούτε άκουγε reggae , ήταν 25, χωρισμένος μετά από 5 χρόνια σχέσης που ήταν μια ιστορία σκέτη Παπακαλιάτης , χωρίς σταθερή δουλειά , και το κυριότερο χωρίς μια τρίχα στο κεφάλι … Εκείνη είχε πάθει σοκ , τον είχε αφήσει μακρομάλλη και τον έβρισκε καραφλό , τον έβλεπε γερασμένο , κι όμως δεν άργησε να καταλάβει ότι παρόλες τις ρυτίδες και το μεγάλο μέτωπο , είχε ακόμα απέναντι της , τον Γιώργο της … Θέλανε να κάνουνε συγκρότημα , να γίνουνε Rock σταρ, εκείνη γελούσε μαζί τους , γιατί νόμιζε πως της έκαναν πλάκα ! Όταν κατάφερε να συνέλθει από τους πόνους στην κοιλιά της , που της είχε προκαλέσει το ακατάπαυτο γέλιο , τους κοίταξε με απορία στα ματιά και τους είπε … Μα είστε σοβαροί ; Ποιος ξεκινάει συγκρότημα στα 25 του είστε παππούδια ρε μαλάκες , πάρτε το χαμπάρι τους φώναξε, μέχρι τα τριάντα πρέπει να έχετε ψοφήσει από την πολλή πρέζα , εμείς θα γίνουμε σαν τους Rolling stones , είπε ο Άκης και γελούσε δυνατά… Ήξεραν ότι η πιτσιρίκα τους δούλευε , μια ζωή την είχανε στο πείραγμα που ήτανε τσουτσέκι και τώρα ήρθε η σειρά της να τους βγει από πάνω, μα δεν άργησε κι εκείνη να καταλάβει ότι αυτό που λέγανε το εννοούσανε , κι αυτό είχε σημασία, θέλανε να παίζουνε μόνο για την πάρτη τους κι αυτό το είχαν καταφέρει ήδη για τα καλά ..
Ένας , ένας άρχισαν να αποχωρούν από το σπίτι , μέχρι που άδειασε εντελώς …
Δεν έκατσε ούτε 48 ώρες , στην πόλη με την περισσότερη υγρασία που δεν έχει θάλασσα, αφού πήγε στο κανονισμένο ραντεβού με τον γιατρό της , κι αφού της επιβεβαίωσε ότι όλα όσα της είχαν πει στο νοσοκομείο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαλακίες , πήρε ένα τρένο κι έφυγε βιαστικά , όσα χρόνια και να περάσουνε πάντα ο βορράς θα την κάνει να αισθάνεται ελεύθερη , κι ας καταδικάζει τον εαυτό της στον αέρα του νότου … Έφτασε στο γνωστό σταθμό , καμία αίσθηση πια, κανένα ρίγος , κατάντησε ρουτίνα , όμως κάθε επάνοδο της στη Θεσσαλονίκη , ήταν και μια καινούργια ιστορία , ένα μικρό κι όμορφό παραμύθι !Στα δεξιά της την περίμενε εκείνος ήταν ο ψυχολόγος της , τον αναγνώρισε αμέσως , εκείνη το έπαιζε χαλαρή, (μάλλον θα ήταν), εκείνος πάλι νόμιζες πως ήθελε να κρυφτεί πίσω από τα γυαλιά του , δεν έκρυβε την αμηχανία του … Δεν την βοήθησε με τα πράγματα , δεν της το πρότεινε καν , πήρανε το 10 .. Στο λεωφορείο της πρότεινε να κάτσει κι εκείνος έμεινε όρθιος από πάνω της να στέκεται και να την κοιτάει, την πείραζε για τα τεράστια σκουλαρίκια της , ενώ εκείνη τον σκανάριζε από πάνω μέχρι κάτω, το κινητό της χτυπούσε ασταμάτητα , λίγο πριν κατέβουν στην Καμάρα εκείνη τον κοίταξε και είπε …Όρε γλέντια! Άφησε τα πράγματα της στην φίλη που βρίσκεται στη Σβώλου και είναι πάντα εκεί , αγκαλιαστήκανε στα γρήγορα , της πρότεινε να πάνε για καφέ μαζί με τον καινούργιο φίλο της , τον πολυτεχνίτη που τα παράτησε όλα μετά από χρόνια για να γίνει ψυχολόγος και που περίμενε από κάτω, αυτή την πήγε στην κουζίνα και της έδειξε ότι έκανε την πρώτη της προσπάθεια να φτιάξει μουσακά και ότι δεν μπορούσε να αφήσει το φαί στη μέση , εκείνη δεν είπε τίποτα κι έφυγε, θα γύριζε βέβαια το βράδυ για να δοκιμάσει τον υπέροχο μουσακά της φίλης της …Ένας καφές στην Ροτόντα , πάντα επιβάλλεται , ήθελε να πάει στο «Ξάγναντο»όμως δυστυχώς είχε κλείσει , μάλλον είχε καιρό να ανέβει προς τα εδώ … Δεν σταματούσε να την πειράζει σε όλη την διάρκεια του καφέ , της είπε να μην τον παίρνει στα σοβαρά , κι ότι το πείραγμα του απλώς ήταν ένας τρόπος για να ξεπεράσει την αμηχανία του , αυτή πάλι δεν τον πίστευε , όπως κάνει πάντα με τις συμπεριφορές των ανθρώπων , κρίνει εξιδίων τα αλλότρια , και όπως έμαθε αργότερα και από τον άντρα που καθότανε απέναντι της , αυτό που έκανε λεγότανε αιτιολογικός προσδιορισμός , σε μια πιο επιστημονική γλώσσα … Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα που καθόντουσαν εκεί ανυποψίαστοι και ξαφνικά έσκασε μύτη η ψηλή ξαδέλφη της , είχε το γνωστό στυλάκι της δικηγόρας , της έλεγε πόσο καλά θα περάσουνε στις εκλογές , και πόσο λίγο θα την χρειαστεί , τι ειρωνεία , τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά (μερικές φορές , ούτε η ηλικία , μα ούτε και τα πτυχία , μας δίνουν την απαραίτητη εξυπνάδα , που απαιτείτε να έχουμε για να τα βγάζουμε πέρα σε αυτή την μπαμπέσα κοινωνία , ένα να ξέρετε , όλη την δουλεία του 1384 στην Νεάπολη , την έβγαλε η κοπέλα με τα μεγάλα σκουλαρίκια …) Οι μέρες που επακολούθησαν ήταν βασανιστικές , που να ήξερε η άμοιρη όταν πήγαινε ότι είχε να κάνει με άχρηστους , που να ήξερε , ότι αυτή η εμπειρία θα της έμενε όντως αξέχαστη σαν μια από τις χειρότερες της ζωής της , που να ήξερε ότι θα πάθαινε τόσο χοντρή ζημιά , που δεν θα ήθελε να ξαναδεί στη ζωή της κάλπη , και παραβάν , και από ότι όλα δείχνουν , μάλλον θα έκανε χρόνια να πάει και να ψηφίσει …
Όλες αυτές τις μέρες , έτρεχε και δεν έφτανε μια κοιμόταν στην Παπάφη, μια στην Δελφών , όσο για το κοιμότανε, τρόπος του λέγειν , μιας και δεν είχε κοιμηθεί πάνω από πέντε ώρες, τα τρία τελευταία εικοσιτετράωρα , κι όλοι την μάλωναν , κι όλο αυτή θύμωνε , που δεν μπορούσε να γίνει χίλια κομμάτια ... Ξημέρωνε Τρίτη εκείνη κοιμότανε , άρρωστη και συναχωμένη κι όμως έκανε έναν από τους καλύτερους ύπνους της ζωής της , δεν είχε καταλάβει πως έγιναν όλα , αλλά ένιωθε πανέμορφα , ένιωθε ευτυχισμένη , κι ας ψηνότανε στον πυρετό κι ας μην του έλεγε τίποτα , καθόταν και τον χάζευε ενώ εκείνος κοιμότανε, οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του δεν έλεγαν να φύγουν , ήξερε ότι είχε ταλαιπωρηθεί εξαιτίας της και γύρισε και του ψιθύρισε ένα συγνώμη στο αυτί, ένα συγνώμη που δεν άκουσε ποτέ … Χτύπησε το τηλέφωνο , ο αδελφός του είχε μπει στο αεροπλάνο , σε λίγο θα ερχότανε , ένιωσε για λίγο τρομερά άτυχος , αλλά μάλλον είχε βιαστεί … Το πότε βρεθήκανε στο 31 με άλλα κλειδιά στο χέρι , και με μια διάθεση για εξερεύνηση του άλλου σπιτιού στο Βαρδάρη , δεν το κατάλαβαν , μιλούσανε με τόσο πάθος , κοιταζόντουσαν στα μάτια , γελούσαν ασταμάτητα , που και που εκείνος της έπιανε το χέρι , είχε έρθει η ώρα να νιώσει εκείνη αμήχανα , μπουγάτσα με κρέας της είπε στο αυτί κι εκείνη έπεσε κάτω από τα γέλια , εκείνος κατάλαβε πως είχαν περάσει τη στάση που έπρεπε να είχαν κατεβεί, την έπιασε από τη μέση την σήκωσε και της είπε ότι έπρεπε να κατέβουν τουλάχιστον στην επόμενη … Σταμάτησαν στην στάση που είναι απέναντι από τα δικαστήρια, αν τους έβλεπε κάποιος από μακριά ήταν και οι δυο στον κόσμο τους , για αυτούς τίποτα δεν ήταν αδύνατο , έμοιαζαν τελικά τρομακτικά πολύ , λες κι εκείνη η στιγμή ήταν αφιερωμένη , λες κι ο ένας αφιέρωνε εκείνη τη στιγμή του ολοκληρωτικά στον άλλο , δεν υπήρχε τίποτα άλλο για αυτούς τριγύρω , ναι ήταν στον Βαρδάρη περιτριγυρισμένοι από δεκάδες τεράστιες κόκκινες ταμπέλες από κέντρα αδυνατίσματος , όταν εκείνος τη σταμάτησε και σε μια κρίση αυθορμητισμού της είπε , αρχίζω και σε ερωτεύομαι , δεν του απάντησε, τον κοίταξε στα μάτια , γέλασε και χάθηκε στην αγκαλιά του … Τα επόμενα λεπτά ήταν από αυτά που ήθελε να τα κλειδώσει βαθιά μέσα στην μνήμη της , τα μάτια της έλαμπαν διαρκώς κι αυτό είχε πολλά χρόνια να το ζήσει , φτάσανε στην είσοδο της πολυκατοικίας , όταν κατάλαβαν ότι το ασανσέρ ήταν υπό κατασκευή , και το σπίτι στον έκτο, δεν κώλωσαν , ανέβηκαν από τις σκάλες και ίσως κατάλαβαν ότι έπρεπε να πέσουν και οι δυο τους από τα τρία πακέτα πια που κάνανε την ημέρα τουλάχιστον στο ένα !
Το σπίτι του αδερφού του ήταν όντως χλιδάτο , τελικά το ρεύμα είχε έρθει και θα τον βρίσκανε στην Αριστοτέλους για να του δώσουν τα κλειδιά από το καινούργιο του σπίτι … Εκείνη ήξερε καλά πως είναι να είσαι μαύρο πρόβατο , αλλά ήξερε ακόμα καλύτερα πως είναι να έρχεται η ώρα που κάποιος άλλος παίρνει τη θέση σου … Δεν ήταν σίγουρη γιατί ακριβώς τον θαύμαζε , ίσως και για τίποτα, ήταν ακόμα αρκετά επιφυλακτική , ήταν ακόμα πληγωμένη , ήθελε να αφήσει τα μάτια της να δούνε καθαρά , στο παρελθόν θαύμαζε σκουπίδια , ώσπου μια μέρα από την μπόχα έπαθε ασφυξία , δεν ήθελε να κάνει και πάλι το ίδιο λάθος …Μπήκανε στο μαγαζί εκεί Ερμού με Αριστοτέλους , που δούλευε μια φίλη και συμφοιτήτρια του … Τελικά ήταν τόσο όμορφη όσο της την είχε περιγράψει , μόνο με την παρουσία της γέμιζε όλο το μαγαζί , πανέμορφη , με μια λάμψη στα μάτια , την παρατηρούσε πως κινιότανε μέσα στο μαγαζί , δεν μπορούσε να μην την συμπαθήσει , ήταν ένα αξιολάτρευτο πλάσμα … Μετά ήρθαν και άλλοι δυο τύποι , που αν τους έκοβες από φάτσα και μόνο , έλεγες δεν πάω πουθενά , πουθενά εδώ θα μείνω … Ο ένας ήταν από το Βόλο, του 81 , πήγαινε και στο 5 λύκειο ήξερε και τον Γιώργο που μένει στην Μητροπόλεως , αλλά και τον ξάδερφο του στην Αγγλία , βασικά ήξερε πολλά , και απλά εκείνη είχε καταλάβει το πόσο μικρός ήταν ο κόσμος τελικά ! Τα γνωστά αστειάκια δεν έλειψαν, αιώνια κόντρα , έχουνε και σπίτι στην παραλία λένε οι Λαρισαίοι είπε εκείνος , μόνο που απέχει 40 χιλιόμετρα από το σπίτι τους !
Την επόμενη θα έφευγε , είχε έρθει η ώρα κι όμως δεν ένιωσε λύπη , μονάχα χαρά που είχε καταφέρει και είχε γνωρίσει για ακόμη μια φορά αξιόλογους ανθρώπους …
Στο σταθμό καθόντουσαν απέναντι και πίνανε όχι τον τελευταίο τους καφέ , αλλά τον πρώτο , την κοιτούσε συνεχώς στα μάτια , εκείνη που και που κοιτούσε το ρολόι του σταθμού για να μην χάσει το τρένο αν και θα το ήθελε να το έχανε για πάντα , πόσες φορές δεν είχε νιώσει το ίδιο συναίσθημα , στο συγκεκριμένο σταθμό … Τελικά πήγε και πήρε την υπόσχεση στον Βαρδάρη και ήταν η ώρα να γυρίσει πίσω , στα χέρια της είχε ένα βιβλίο του Κούντερα «Γελοίοι Έρωτες» της το έδωσε για να το διαβάσει στο ταξίδι , της είχε τσακίσει και την σελίδα από την οποία έπρεπε να αρχίσει να διαβάζει πάνω στο τρένο , σελίδα 87. Εκείνος αφού είχε στρίψει το τσιγάρο κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτομάντιλο , όχι για να της το κουνήσει όταν θα έφευγε , αλλά τον είχε κολλήσει άσχημα, ψηνότανε στον πυρετό κι όμως ήταν εκεί , την ανέβασε στο τρένο , δεν έφυγε μέχρι να την πάρει το τρένο μακριά του , εκείνη τον κοίταζε συνέχεια στα μάτια , μέχρι που χάθηκε …. Στο τρένο άρχισε να διαβάζει από την σελίδα 87 , είχε χαθεί κι όμως ήταν σαν να ήτανε εκείνη το κορίτσι του ωτο-στοπ !
Όταν έφτασε στον προορισμό της , στην πόλη που έχει τρομερή υγρασία , αλλά δεν έχει θάλασσα , την περίμενε ο πατέρας της , έτρεξε και να τον αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε , εκείνος τα έχασε δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η μικρή του κόρη τον αγκάλιαζε τόσο σφιχτά και ίσως ούτε ήθελε να μάθει , όμως ήταν χαρούμενος , που την έβλεπε να λάμπει … Της είχαν απομείνει 3 μέρες ακόμη για να απολαύσει τα μητρικά χάδια .. Θυμάται τόσα πολλά που έζησε μέσα σε αυτό το σπίτι από τότε που ήταν τοσοδούλα και αρρώσταινε , η μάνα της δεν έλειψε ποτέ από το προσκέφαλο της και ούτε τώρα έλειπε … Έπρεπε να πάρει δυνάμεις γιατί ήξερε πως το Σάββατο είχε ταξίδι στην πρωτεύουσα, γιατί ήξερε ότι τώρα όλα αρχίζουν !

Έφυγα !

Φουλάρισα το iPod , και είμαι έτοιμη για αναχώρηση ! Σαλόνικα σου έρχομαι ! Γιούχου!!!!

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα
Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης
Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώσ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι
Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσαν
εδώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα
Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Εφηβικές μνήμες …

Αυτό το post αφιερώνεται στον Άκη , τον Μιχάλη και το Γιώργο … Τι κι αν έπιασε ο καθένας μας από μια άκρη σε αυτόν τον πλανήτη, όπου βρήκε ο καθένας μας , όπου μας χωρούσε καλύτερα, όπου βολευτήκαμε , έχουμε τόσα να μας φέρνουνε και πάλι κοντά …Σήμερα σήκωσα το τηλέφωνο και με μιας ξεθάφτηκαν οι στιγμές που σπαταλήσαμε πριν από εφτά χρόνια μαζί …
Για μένα έτσι κι αλλιώς τα εφηβικά μου χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο, από Άκης –Μιχάλης – Γιώργος και οι στιγμές που σπαταλήσαμε τότε με όλη την παλιό παρέα που έχει χαθεί χρόνια τώρα ! Όταν σήκωσα το τηλέφωνο και ήσουνα εσύ, το πρώτο πράγμα που κάναμε και οι δύο ήταν να βάλουμε τα γέλια , μετά από 7 χρόνια αξιώθηκες να διαβάσεις , τον τόμο, το έπος που είχα γράψει για πάρτη σου και για τις στιγμές μας τότε , μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια από τότε που στον είχα χαρίσει τώρα αξιώθηκες να τον διαβάσεις αχαΐρευτε … Καθώς το διάβαζες έβαλες τα γέλια , αλλού έκλαψες , αλλού εξαγριώθηκες , δεν άντεξες και με πήρες τηλέφωνο … Αλήθεια πόσα χρόνια έχουμε να μιλήσουμε ;Πόσα χρόνια έχω να δω εσένα , το Μιχάλη , το Γιώργο ; Το καλύτερο σενάριο μου είπες ,αν γινότανε ταινία θα πουλούσε τρελά φώναξες , κι όμως δεν ήταν τίποτα άλλο από στιγμές μας , δεν ήταν τίποτα άλλο , από όλα αυτά που ζήσαμε τότε μαζί , δεν είναι τίποτα άλλο από το πώς έβλεπα εγώ όλες εκείνες τις στιγμές μας …
Μετά ήθελες να πάθεις κατάθλιψη και δεν άντεξες και ξέθαψες τις κασέτες , τι κόλλημα είχαμε φάει με τις κάμερες τότε ; Η δικιά μου από ότι θυμάσαι ήταν καλύτερη και ζήλευες γι’ αυτό, θυμάσαι τότε που σου χτύπησα την πόρτα να σε μπουγιελώσω κι εσύ άνοιξες με την κάμερα στο χέρι και μετά την στεγνώναμε με το πιστολάκι ;Θυμάσαι τότε που ήμασταν ξαπλωμένοι στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού; Τότε μπορούσαμε και καταλαβαίναμε τα μυστικά που μας ψιθύριζε το ποτάμι, η υγρασία μας τρυπούσε τα κόκαλα , θυμάσαι ; Ήρθε η ώρα και γυρνάμε δειλά στη γέφυρα.. Ναι θα ανεβείς στο λόφο όπως παλιά, θα κλείσεις τα μάτια και θα μυρίσεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, και θα έρθω κι εγώ να σου πω το μυστικό στο αυτί (Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι … )Θυμάσαι το τραγούδι που μου αφιέρωσες 17/07/1999 ; Θα το έχω και να το λέω πάντως ο πρώτος μου μεγάλος εφηβικός έρωτας , μου την έπεσε με Anathema , θυμάσαι ;Εγώ να είσαι σίγουρος δεν ξέχασα ποτέ αυτούς τους στίχους , θυμάσαι που το έμαθα και στο έπαιζα και στην κιθάρα ; Τότε μου το είχες αφιερώσει εσύ , τώρα ήρθε η σειρά μου …

PARISIENNE MOONLIGHT

I fell I know you
I don’t know how
I don’t know why
I see you feel for me
You cried with me
You would die for me

I know I need you
I want you
To be free of all the pain
You have inside
You cannot hide
I know you tried
To be who you couldn’t be
You tried to see inside of me

And now I’m leaving you
I don’t want to go
Away from you

Please try to understand
Take my hand
Be free of all the pain
You hold inside
You cannot hide
I know you tried
To feel

Θυμάσαι τότε 28 Οκτωβρίου του 99 στο τσιπουράδικο που είχα γίνει λιάρδα ; Ήταν το πρώτο μου μεθύσι , το θυμάσαι ; Θυμάσαι πόσες φορές πήγε να με σκοτώσει ο Γιώργος με την μηχανή , πόσο τρελός ήτανε ;
Θυμάσαι τότε στον οίκο νυφικών «Αθηνά» , που τον είχαν οι γονείς του Αντρέα και έπαιρνε τα κλειδιά και ανεβαίναμε καμιά δεκαριά άτομα και τα πίναμε μέσα στα σκοτάδια , ανάμεσα στα νυφικά , τι φάσεις Θεέ μου ..
Θυμάσαι τη μάνα μου που φώναζε , που έκανα παρέα με εσάς τους μαντράχαλους ;
Αλήθεια εκείνα τα χρόνια δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ , ήταν τελικά τα πιο έντονα και αθώα χρόνια της ζωής μου …
Αφού μιλήσαμε , πάνω από 4 ώρες στο τηλέφωνο , αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου μπλοκ , ελπίζω να μην παραλήψεις να αναφέρεις ότι αν δεν ήμουνα εγώ να σου ανοίξω τα μάτια , ακόμα θα με ρωτούσες με απορία , τι είναι αυτό το πράγμα !
Ξέρω ότι είσαι κατεστραμμένος , όπως όλοι μας έτσι κι αλλιώς , ξέρω ότι μπορεί τα κείμενα σου να με ψυχοπλακώσουνε , αλλά εκτονώσου , τώρα που σου δίνεται η ευκαιρία εκτονώσου, σου λέω , έλα μην αργείς , περιμένω το πρώτο σου post , μην με απογοητεύσεις !!!
Μην πεις τίποτα στον Γιώργο , η έκπληξη θα γίνει την Τετάρτη όπως κανονίστηκε , όσο για τον Μιχάλη , ξέρεις ότι ήταν ο λατρεμένος μου , δεν το συζητώ ότι θα πάμε Λονδίνο , χωρίς να ξέρει ότι θα σκάσω μύτη κι εγώ ! Έτσι κι αλλιώς η τραγική σύμπτωση είναι ότι συνάντησα τον αδερφό σου τέλη Αυγούστου την ώρα που τρώγαμε την ταλαιπωρία για ένα διαβατήριο τότε έβγαζα το διαβατήριο για το ταξίδι στο Λονδίνο που τελικά όμως ακυρώθηκε με τον χειρότερο τρόπο , αλλά τελικά είδες πως τα φέρνει καμιά φορά , η μπαμπέσα η ζωή; Λοιπόν αρκετά ,μου θύμισες τώρα άντε , ξέρω ότι εσύ έχεις πολύ περισσότερο υλικό από εμένα , αλλά κοίτα κακομοίρη μην με κάνεις ρεζίλη και βγάλεις τίποτα με τα μαύρα χάλια που είχα τότε , σε απειλώ έχω κι εγώ , ειδικά τότε που είχα χάσει το στοίχημα και σου έδωσα το πλαστό δεκαχίλιαρο με τον Παπανικολάου κι εσύ δεν πήρες πρέφα τίποτα , και άλλα τόσα , γι’ αυτό σου λέω, πρόσεχε !

Καθαρίστε τους !!!!

Xέρια που ξέρουν να χαϊδεύουν …

Τρίτη πρωί , ζω ένα δράμα ! Αν και στην αρχή αναρωτιόμουνα για αρκετή ώρα μέχρι να ανοίξω για τα καλά τα μάτια μου :Ποιο μήνα διανύουμε ; Τώρα ο ήλιος δύει για ανατέλλει ; Σήμερα αλήθεια τι να είναι ; Δευτέρα –Τρίτη ; Κάποια άλλη μέρα ίσως;
Και τότε ήταν που άνοιξα για τα καλά τα μάτια μου , και το ρολόι στον απέναντι τοίχο έλεγε 07:00 , και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή , κι εμένα με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ και φορούσα τα ρούχα ακόμα από χθες … Μετά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που βρίσκεται κάτω από το ρολόι , το θέαμα τρομακτικό … Και όπως λέει και ο Πασχαλίδης μαζί με τον Παπακωνσταντίνου , «Τα χρόνια φεύγουν θες δεν θες, σαν των ματιών σου τις βαφές», και είχαν φύγει οι βαφές, και ήταν σαν χθες στον ύπνο μου κάποιος να με είχε αρχίσει στις μπουνιές , κι ένιωθα όλο το κορμί μου να πονάει , τελικά ή κάποιος με είχε σαπίσει στο ξύλο ή απλά πιάστηκα γιατί είχα κοιμηθεί με ορθάνοιχτα παράθυρα ! Κι αυτή η υγρασία στο μαξιλάρι , ύποπτη … Κοίταξα να δω μήπως έτρεχε αίμα από τη μύτη μου , μα μπα , τίποτα !Μήπως πάλι από το πολύ ξύλο έβαλα τα κλάματα; Όχι, μάλλον θα ήταν το γλυκό σάλιο που έτρεχε από το στόμα μου την ώρα που κοιμόμουνα , και ίσως στον ύπνο μου , να μην βόγκαγα από τους πόνους , απλά να ροχάλιζα ρυθμικά , αν και δεν μπορώ αυτό να το γνωρίζω, μιας και δεν ήταν κανείς εδώ για να μου πει , αν άκουγε βογκητά ή μια γλυκιά μελωδία ! Προσπάθησα να θυμηθώ μα μάταια , υπήρχε ένα τεράστιο κενό μνήμης !
Μετά την υπερένταση ήρθε η πλήρης αποχαύνωση και δυσκολεύομαι να μπω πάλι σε πρόγραμμα ! Κοίταξα πάλι το ρολόι , σκέφτηκα για λίγο τι έχω να κάνω σήμερα , ΤΙΠΟΤΑ , κι έτσι απλά άλλαξα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου …
Και τότε είδα ένα όνειρο , αν και τον τελευταίο καιρό , δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τι γίνεται στην πραγματικότητα και τι είδα χθες στον ύπνο μου! Έβλεπα τους φίλους μου να γελάνε και αυτό με έκανε χαρούμενη γιατί σκεφτόμουνα το μέλλον πιο αισιόδοξο , πιο λαμπερό , μα όχι , μάλλον γελούσαν μαζί μου και τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει :
-Τώρα ξύπνησες Σοφία ;
-Εεεε, ναι !
-Φαίνεται ! Αχαχαχαχα!
Ναι τελικά είχα ξυπνήσει και η πείνα μου με οδήγησε στη λέσχη , που είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου … Πήρα το δίσκο μου και κάθισα κι εγώ μαζί με τους άλλους , κι ενώ σήκωνα μηχανικά το πιρούνι, αυτοί έλεγαν , έλεγαν , έλεγαν … Τους ξέρω τρία χρόνια τώρα , τους βαρέθηκα, τους σιχάθηκα , τους έχω μάθει πια …

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι , μ’ αρέσει να τους ακούω ειδικά όταν δεν έχω τίποτα να πω , μ’ αρέσει να τους παρατηρώ! Μ’ αρέσουν οι κοκαλωμένες βλεφαρίδες από την μάσκαρα, της απέναντι , μ’ αρέσουν τα αντράκια που περνάνε, με δέκα κιλά ζελέ στο κεφάλι , μ’ αρέσουν οι τύποι με τα σκουλαρίκια, με τις κοτσίδες ! Με γοητεύουν οι κουλτουριάρηδες, τα σκοτεινά αναστήματα , οι μελοδραματικοί…
Η μόνη πίστη που μου απέμεινε έτσι κι αλλιώς είναι η πίστη μου στα πάθη των ανθρώπων !
Μετά γυρίζω σπίτι και καταβροχθίζω ότι σοκολατένιο υπάρχει , αράζω στον καναπέ και μετά το τέταρτο Johnnie , χαλαρώνω …
Παλιότερα σε παρόμοιες φάσεις ήδη θα είχα γεμίσει τη βαλίτσα , ήδη θα είχα διανύσει αξιόλογα χιλιόμετρα , άυπνη και αναμαλλιασμένη , ήδη θα είχα αναλωθεί σε σπουδαιοφανείς συζητήσεις , θα άκουγα τις φαμφάρες κάποιου που ήλπιζα ότι θα με κάνει να αισθανθώ λίγη αληθινή ευτυχία !
Τώρα πια προτιμώ τον καναπέ μου και τις σοκολάτες μου , κι όχι το δρόμο που είναι ασφυκτικά γεμάτος , από πετυχημένους , άτυχους , φιλοσόφους , παραμυθατζήδες , οργασμούς, υστερίες , τρέλες ! Τον περπάτησα αυτόν τον δρόμο … Δεν έχω άλλα χιλιόμετρα για χάσιμο πια!
Θέλω λιγότερα γυαλιστερά χαμογελά , θέλω χείλη μόνο που ξέρουν να γελούν αληθινά , χείλη που ξέρουν να φιλούν , χέρια που ξέρουν να χαϊδεύουν …

Road movie...

Αν και μέχρι χθες ανίδεη , με το πώς ανεβάζει κανείς , ένα βιντεάκι στο blog του , τελικά τα κατάφερα … Ήξερα , ότι δεν πρέπει να τάζεις σε τρελούς και μικρά παιδία , από εδώ και πέρα έμαθα ότι στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι μπλόγκρες είναι αρκετά απαιτητικοί !Τώρα που πήραμε το κολάι , ίσως στο μέλλον δούμε όλοι κάτι καλύτερο μέσα από αυτό το blog !;Ένα ευχαριστώ στον Ανδρέα , νομίζω είναι πολύ λίγο … Όσο για τον ήχο κόπηκε για ευνόητους λόγους , γιατί θα πέφτανε πολλά μπιπ!

Το αφιερώνω με πολλή αγάπη στοργή και Protherm , μα που αλλού στον Ανδρέα που σήμερα έπαιξα με την υπομονή του !

Μάθε παιδί μου γράμματα !

Κρατάω στα χέρια μου το πρόγραμμα σπουδών της σχολής μου ! Ναι κυρίες και κύριοι , μετά από τρία χρόνια λειτουργίας της, είπαν να βγάλουνε και πρόγραμμα σπουδών ! Το τι περάσαμε αυτά τα τρία χρόνια δε λέγεται , είμαι από τους πρώτους που μπήκαν σε αυτή τη σχολή που άνοιξε πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 2003 , περιττό να πω ότι έχουμε κάνει θαύματα , και τεράστια άλματα, αυτή η σχολή , κακά τα ψέματα θα χρωστάει για πάντα πάρα πολλά σε μας, για τους περισσότερους φοιτητές πολλά πράγματα είναι δεδομένα , εμείς δεν είχαμε καν ούτε αυτά , αφού όταν ήρθαμε ακόμα τρίβανε τα πλακάκια του κτιρίου , κι εμείς καταφέραμε πολλά πράγματα πέρα και από τα δεδομένα !
Όταν πέρασα εδώ το τι δούλεμα έφαγα από γνωστούς και φίλους ,δε λέγεται , τι κράξιμο Θεέ μου ! Τα πρώτα χρόνια ήταν όντως αρκετά δύσκολα , τώρα σιγά-σιγά αρχίζω και λέω , τελικά δεν έκανα λάθος , αυτή η σχολή στο μέλλον να μου το θυμηθείτε έχει να δώσει πολλά !
Σας δίνω παρακάτω μια μικρή γεύση , για το τι κάνουμε εμείς εδώ στο τμήμα Πληροφορικής και Μ.Μ.Ε στους Αγίους Τόπους !

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ


Γνωστικό αντικείμενο του τμήματος : Το περιεχόμενο σπουδών του Τμήματος καλύπτει το γνωστικό αντικείμενο σύγχρονες τεχνολογίες των Πληροφοριακών Συστημάτων στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας . Σκοπός του προγράμματος σπουδών είναι η δημιουργία στελεχών με εξειδικευμένες γνώσεις και ικανότητες στην ανάπτυξη , υλοποίηση και διαχείριση των σύγχρονων πληροφοριακών συστημάτων , πλαισιωμένες με επιστημονικές γνώσεις στον τομέα της μαζικής επικοινωνίας .
Αποστολή του τμήματος :Οι μεταλλαγές που συντελούνται στην δομή και τον χαρακτήρα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας , έχουν καταστήσει την τεχνολογία καθοριστικό παράγοντα τόσο στον οργανωτικό μετασχηματισμό τους , όσο και στην ανάπτυξη νέου «τύπου» Μέσων (π.χ διαμόρφωση ηλεκτρονικής γραφής στο διαδίκτυο, δημοσιογραφία online . Σύμφωνα με όλες τις δημοσιευμένες έρευνες , υπάρχει αυξανόμενη ζήτηση στελεχών που να έχουν την δυνατότητα διεπιστημονικής προσέγγισης στον χώρο των ηλεκτρονικών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας . Αποστολή του τμήματος είναι να προσφέρει ένα οργανωμένο και σύγχρονό πρόγραμμα σπουδών που θα προετοιμάζει εξειδικευμένα στελέχη τα οποία θα μπορούν να λειτουργούν στο υπό διαμόρφωση νέο τεχνολογικό περιβάλλον των ΜΜΕ !
Περιγραφή του πτυχίου του τμήματος : Οι πτυχιούχοι του Τμήματος με την ολοκλήρωση των σπουδών τους , αποκτούν τις απαραίτητες επιστημονικές τεχνολογικές γνώσεις , ικανότητες και δεξιότητες έτσι ώστε :
· Αναλύουν , σχεδιάζουν και υλοποιούν εφαρμογές πολυμέσων
· Παράγουν προϊόντα όπως ταινίες , διαφημιστικά , ντοκιμαντέρ, video clips και υλικά παρουσίασης .
· Επεξεργάζονται το παραγόμενο οπτικοαουστικό υλικό (post-production)
· Δημιουργούν γραφικά υπολογιστών σε δύο και τρεις διαστάσεις καθώς επίσης και συνθετικές ταινίες ( animation)
· Αναπτύσσουν δικτυακές εφαρμογές και διαχειρίζονται δικτυακούς ιστοτόπους .
· Παράγουν ράδιο-τηλεοπτική εκπομπή μέσω διαδυκτίου
· Έχουν την γραφιστική και σελιδοποιητική επιμέλεια και την προεκτυπωτική εποπτεία κάθε είδους εντύπου (εφημερίδες , περιοδικά, αφίσες , διαφημιστικά φυλλάδια , κλπ)
· Έχουν την γραφιστική επιμέλεια ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας (newsletters, παρουσιάσεων κλπ)
· Χειρίζονται ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης δημοσιογραφικής ύλης που αυτοματοποιούν ολόκληρη την ροή εργασίας μιας εφημερίδας .
· Γνωρίζουν τον τρόπο επιτυχούς επικοινωνίας με τον θεατή , ακροατή , αναγνώστη .
· Προγραμματίζουν και αυτοματοποιούν την λειτουργία και την ροή των εργασιών στις μονάδες ΜΜΕ .
· Εγκαθιστούν και χειρίζονται προγραμματίζουν εύρος υπολογιστικών συστημάτων και περιφερειακών ήχου, εικόνας , βίντεο .

Δεν μετανιώνω για το κράξιμο που έφαγα όταν ήρθα να σπουδάσω εδώ , πάντα κάτι το άγνωστο και το καινούργιο το κριτικάρουμε αρνητικά ή έστω το βλέπουμε με καχυποψία , τώρα πια βλέπω ότι καλά έκανα και δεν τα παράτησα αν και βρέθηκα πολλές φορές , σε αυτό το δίλλημα !

Δημιουργική Αϋπνία

Τις τελευταίες μέρες , με ταλαιπωρούν οι αϋπνίες μου , η βροχή που από χθες το βράδυ δεν λέει να σταματήσει να σαπίζει τα πάντα, αλλά είναι τόσο όμορφες αυτές οι ώρες της αγρύπνιας μου , γιατί τόσο καιρό κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου και ήρθε η ώρα να ξυπνήσω … Άνοιξα τα μάτια μου για τα καλά και τώρα πια δε λέω να τα κλείσω με τίποτα …Επιτέλους είδα φως σε μερικά μυαλά και μπήκα !
Ατελείωτες ώρες δημιουργικής αϋπνίας , μαζί με ανθρώπους που με έφεραν σε πολλαπλούς και απανωτούς πνευματικούς οργασμούς , πόσο στεναχωριέμαι που τους είχα δίπλα μου και άργησα τόσο πολύ να τους ανακαλύψω..
Δεν το κρύβω ότι έχω φτάσει στα πρόθυρα υπερκόπωσης , αφού κοντά μια βδομάδα τώρα κοιμάμαι το πολύ 3 με 4 ώρες το εικοσιτετράωρο , κι όμως δεν θα άλλαζα με τίποτα την τρεχάλα με το παγωτό στο χέρι μέσα στην βροχή , τις μπύρες και το παρεάκι στου Αντρέα , το αγκάλιασμα της Τάνιας , το αληθινό ευχαριστώ της Χριστίνας , ούτε τον δωδεκάωρο διάλογο με τον Γείτων (είναι αυτό που λένε με μερικούς έχεις πρόβλημα επικοινωνίας και δεν ξέρεις τι να πεις και με άλλους , όσα και να πεις δεν θα είναι ποτέ αρκετά !)…
Τις τελευταίες μέρες , άρχισα να νιώθω ότι ξαναζώ , άρχισε να επιστρέφει το χρώμα στα πράγματα γύρω μου, άρχισα να γίνομαι πάλι , η καλή , παλιά Σοφία , να ανοίγομαι ! Σε λίγες μέρες θα ανηφορίσω με ένα Σομπρέρο για Θεσσαλονίκη , θα κάτσω κοντά στις δύο βδομάδες , και έχουμε κάνει τα κουμάντα μας με τον Γείτων , να κάνουνε μια μικρή συνάντηση , όση πιστή προσέλθετε , (θα γράψω σχετικά με το θέμα πιο αναλυτικά εκείνες τις μέρες).
Γιώργο , τσίφτη μου , μην παραπονιέσαι , τέλη Οκτώβρη , θα φροντίσω να έρθω στην Αθήνα κανένα τετραήμερο , δεν θέλω να έρθω τώρα αν κι έχω χρόνο , θέλω να χαθώ στην πόλη που ξέρω πως σίγουρα θα με κάνει όχι απλά να χαμογελάω δυνατά , αλλά θα μου φέρει πίσω τα πιο ζωηρά χρώματα που μου κλέψανε !
Αυτοπροσκαλούμαι λοιπόν , και σε μια ενδεχόμενη συνάντηση με μπλόγκερς στην Αθήνα , δεν έχω ξαναζήσει παρόμοια εμπειρία και θα ήθελα να δω , πως μπορεί να συνυπάρξει στο ίδιο τραπέζι , ένα κράμα ανθρώπων , από 18 μέχρι φεύγα , που να είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, κι όμως να έχουνε τόσα πολλά να πούνε!
Εγώ σας αποχαιρετώ κάπου εδώ , ακούγοντας Tom Waits και «I Hope That I Don't Fall In Love With You»
Well I hope that I don't fall in love with you'Cause falling in love just makes me blue,Well the music plays and you display your heart for me to see,I had a beer and now I hear you calling out for meAnd I hope that I don't fall in love with you.Well the room is crowded, people everywhereAnd I wonder, should I offer you a chair?Well if you sit down with this old clown, take that frown and break it,Before the evening's gone away, I think that we could make it,And I hope that I don't fall in love with you.Well the night does funny things inside a manThese old tom-cat feelings you don't understand,Well I turn around to look at you, you light a cigarette,I wish I had the guts to bum one, but we've never met,And I hope that I don't fall in love with you.I can see that you are lonesome just like me, and it being late,You'd like some some company,Well I turn around to look at you, and you look back at me,The guy you're with has up and split, the chair next to you's free,And I hope that you don't fall in love with me.Now it's closing time, the music's fading outLast call for drinks, I'll have another stout.Well I turn around to look at you, you're nowhere to be found,I search the place for your lost face, guess I'll have another roundAnd I think that I just fell in love with you.

Που οδηγεί αυτή η σκάλα ;

Γεννήθηκα ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του 80, τότε που οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν:Μήπως είμαι fashion victim;Τότε που άρχισε να ακούγεται συχνά το:Ποια είναι αυτός;και άλλες τόσες φράσεις…

Μια δεκαετία που δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτή αλλά επειδή ήμουν η μικρότερη σε ένα ολόκληρο σόι,είχα τόσους συγγενείς αλλά μετέπειτα και φίλους να μου την περιγράφουν κάπως έτσι...

Let’s go Brazilian –Α.Ε.Λ Forever- Τις Κυριακές τρώω στης μητέρας μου –Είμαι χάλια έχεις τίποτα να μου δώσεις –Ο Άγιος Βασίλης είναι αλήθεια –Let’s go camp –Σκληρός δίσκος –Βρήκα σε ευκαιρία όλα τα παλιά των Boney_M-Είναι trans –Κόκα,κρακ,αίμα, μάσκα οξυγόνου,σύριγγα,σκληρό νόμισμα-Παίζει στο χρηματιστήριο για να ξεχάσει-Είμαι παραγωγός ραδιοφώνου-Είμαι ντι-τζει –Είμαι σταρ- Θα μείνω μέσα-Φεύγω για Αφρική θέλεις τίποτα;-Χτες το βράδυ είδα ένα U.F.O- Ο Bob Dylan έχει φάρμα-Το έχετε και σε μαύρο;- Ξέβαψε το ρίμελ .Τσούζει το μάτι μου,γαμώτο!-Κλαίω.Φταίει ο εξαερισμός ή εκείνο το τηλεφώνημα;-Μα καλά αλήθεια ζει μέσα σε ένα θάλαμο οξυγόνου;

Εγώ αρχίζω να θυμάμαι κάπου εκεί κοντά στο θάνατο του Σιδηρόπουλου και μετά,τότε που ανοίγουν ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα ιδιωτικά κανάλια το ένα μετά το άλλο.Θυμάμαι τη θεία μου να με έχει αγκαλιά και να βλέπουμε στην τηλεόραση τον Ρουβά να τραγουδάει «1992 μαζί κι αυτό το χρόνο μαζί εμείς οι δυο»,θυμάμαι τον Τράγκα να κάνει τις εκπομπές του χωρίς αναισθητικό όντως,την Κανέλη να λέει ειδήσεις,τον Τριανταφυλλόπουλο να κάνει την Ζούγκλα και τον Κούγια να βγαίνει από τότε στα κανάλια.Tην υπόθεση με την Παναγωπούλου,τον Σπύρο Παπαδόπουλο με την Κουλιανού να κάνουν το Fantastico,to Ciao ANT1 με τον Μαρίνο,την Κορομηλά με το ΜΠΡΑΒΟ και τους μάγους της…

Αλήθεια αν κάτσω και απορυθμίσω όλα αυτά που θυμάμαι θα με πάρει το βράδυ μιας και είναι ξημέρωμα …Μεγάλωσα απότομα,μέχρι τα εννιά μου άκουγα όπως όλα τα παιδία της ηλικίας μου Ρουβά και θαύμαζα την Αλίκη Βουγιουκλάκη,από τα δέκα μου και μετά όμως,άρχισα να συμπεριφέρομαι αρκετά απροσάρμοστα για την ηλικία μου.

Άκουγα Σιδηρόπουλο,Άσιμο,χόρευα μόνο με το ντισκό τσουτσούνι στα παιδικά πάρτυ!!! Άκουγα,Μωρά στη Φωτιά,Ξύλινα Σπαθιά,Τρύπες,έβλεπα φανατικά Comfuzio στην ΕΡΤ3 και στα έντεκα μου έσβηνα τα κεράκια τραγουδώντας δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας!

Τελικά πολλοί παράγωντες με επηρέασαν,σε όλη την πορεία της ζωής μου για να γίνω αυτό που έγινα,καλό ή κακό δεν έχει σημασία.

Από τη μια πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς μου, ο αδερφός μου ο Δημήτρης,η κατά οχτώ χρόνια μεγαλύτερη ξαδέλφη μου,το Comfuzio,που αντί να βλέπω στην τηλεόραση τον Λυκούργο με την Καρολίνα στο Disney club,έβλεπα,τον Παραρά και τον Κανάκη,κι αντί να διαβάζω «Κατερίνα», διάβαζα «Βαβέλ»…

Δεν ξέρω τι φταίει,ίσως το γέρικο περιβάλλον που είχα τριγύρω μου,ίσως το ότι και βιολογικά,ωρίμασα γρήγορα αφού πριν καν κλείσω τα έντεκα,έπρεπε να μάθω για τις σερβιέτες και τα σουτιέν,αυτό είναι που λέμε ανάπτυξη.

Με επηρέασε και ο δάσκαλος που είχα στην πέμπτη και έκτη δημοτικού,να είναι καλά ο κύριος Μπίλης όπου κι αν βρίσκεται.Φανατικός γαύρος,αντί να μας μαθαίνει γράμματα, έφερνε το «Φως»,κάθε μέρα και ήμασταν όλοι στην τάξη ενημερωμένοι για τα μπασκετικά και ποδοσφαιρικά θέματα.Ακόμα θυμάμαι τις απειλές του,όταν ερχότανε πάνω σε μένα και σε αλλά δυο παιδιά το Θανάση που ήταν Παναθηναϊκός όπως κι εγώ και στον Ηλία που ήταν ΠΑΟΚ,πως αν δεν αλλάζαμε ομάδα,δεν θα μας έβαζε 10 όπως σε όλα τα άλλα παιδιά, οι απειλές του δεν έπιασαν,αλλά και εμείς δεν χάσαμε τα δεκάρια του..

Θυμάμαι ακόμα τα παρατράγουδα του ΠΑΟΚ με τον Βουλινό και το 1-0 του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ!Τότε είναι που άρχισα να ακούω και reggae. Πέθανε ο Παραράς και είναι κάτι,που τολμώ να πω,πως δεν το ξεπέρασα ποτέ,ήθελα με κάποιον τρόπο να τον θυμάμαι συνέχεια,η αφορμή που άρχισα να ακούω reggae λοιπόν,ήταν ο θάνατος του Αντώνη,αυτός με μύησε στην reggae …

Το Comfuzio είναι η μοναδική ελληνική εκπομπή που δεν έχασα ούτε ένα επεισόδιο της, και τις έγραφα όλες στο βίντεο,όταν πια τις είχα δει όλες τις εκπομπές πάνω από τριακόσιες φορές την κάθε μια,παρατήρησα ότι ο Αντώνης είχε μια τρομερή αδυναμία σε κάποιον κύριο Bob Marley,δεν άργησα να τον ανακαλύψω…

Επίσης στα δεκατρία μου ένα πενθήμερο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη,όπου σπούδαζε τότε η ξαδέλφη μου ήταν καταλυτικό,για το πώς θα άρχιζα να βλέπω τη ζωή από εκεί και πέρα, μια βραδιά στο «Άλλοθι» και μια στο «Bullshit» στα λαδάδικα,ήταν αρκετές για να με αλλάξουνε!Κάθε πράγμα στον καιρό του που λένε,πέρασα την εφηβεία μου,έτσι όπως αξίζει να την περάσει κανείς,με επανάσταση,φασαρίες και παντιέρες,αλλά ήδη στα δεκαέξι μου είχα σοβαρευτεί αρκετά,ώστε να μην δοκιμάσω κανένα από τα άπειρα ναρκωτικά,που περνούσαν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μου,στο σχολείο αλλά και παντού,κούνια που τους κουνάει μερικούς,ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πόλη μας,αλλά σίγουρα σε κάποιον άλλο πλανήτη!

Στα μαθητικά μου χρόνια με επηρέασε επίσης,κι ο καθηγητής των θρησκευτικών που είχαμε ο κύριος Μπάρλος,ο οποίος από ότι θυμάμαι έχει γράψει ένα-δυο βιβλία θρησκευτικών από αυτά που διδάσκονται στα σχολεία, όπως και ο κύριος Ράπτης ο καθηγητής των Λατινικών στην κατεύθυνση,που είναι σαν να τον ακούω ακόμα και τώρα να μου λέει "οι καιροί ου μενετοί" Σοφία,πόσο δίκαιο είχε τελικά…

Με τα πολλά –πολλά,φτάσαμε στο σήμερα,που τολμώ να πω,πως έχει λιγότερα χρώματα από το χθες,η δεκαετία του ενενήντα φαντάζει στο μυαλό μου,η δεκαετία με τις περισσότερες αλλαγές,.Σήμερα πια,τα περισσότερα τριγύρω μου,μου φαίνονται,στάσιμα και επαναλαμβανόμενα,τι κι αν στην δικιά μου ζωή οι μεγάλες αλλαγές ήρθαν μετά το 2003.

Τώρα πως εγώ έφτασα να σπουδάζω δημοσιογραφία,ενώ όπως έχω πει και πολλές φορές στο παρελθόν,ότι ήμουνα πιτσιρίκι όταν φώναξα για πρώτη φορά το «Αλήτες,ρουφιάνοι,δημοσιογράφοι»,είναι ένα άλλο θέμα,ίσως να το επιδίωξα,ίσως και να έτυχε,γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από αυτό,βέβαια τα όνειρα όταν πραγματοποιούνται πολλές φορές απομυθοποιούνται κιόλας,όπως ας πούμε με την εκπομπή στο ράδιο ή άλλα τόσα που ήθελα να κάνω και τελικά κάποια στιγμή τα κατάφερα …

Γενικά πάντως νιώθω τυχερή,που κατάφερα να γνωρίσω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους στην πορεία της ζωής μου και να ζήσω τόσες ξεχωριστές εμπειρίες,ξέρω οι μεγαλύτεροι θα μου πείτε και που είσαι ακόμα...
Έχω τοσα πολλά ακόμα να απομυθοποιήσω,μα οι μύθοι στη ζωή δεν τελειώνουν ποτέ,οπότε δεν φοβάμαι.

Κλείνω με δυο λόγια του Μιχάλη Λεάνη,που ειπώθηκαν δια στόματος Μιχάλη Μούτα, κάποτε στην ελληνική τηλεόραση από την συχνότητα του Star channel ………

«Και τώρα ήρθε η ώρα για λίγο σουρεαλισμό του κώλου …Που οδηγεί αυτή η σκάλα;Μήπως σε ένα ταξίδι στην Καβάλα ;»