Διακοπές

Δεν την παλεύω άλλο πια , γι αυτό αύριο το απογευματάκι αναχωρώ για μια εβδομαδιαία απόδραση, με σαγιονάρα,τζαμαϊκανό μαγιό,φραπόγαλο και αραλίκα… Δίπλα εκεί που σκάει το κύμα , με λίγο τεκίλα , λίγο θάλασσα και τον bob θα αράζω με τον johnny δίπλα μου να τραγουδάει «Theres a natural mystic blowing through the air;If you listen carefully now you will hear.This could be the first trumpet, might as well be the last:Many more will have to suffer, Many more will have to die - dont ask me why.» και τον ψηλό να χορεύει στο δικό του χαρακτηριστικό ρυθμό!

Ναι γιατί πρέπει να μαυρίσω επιτέλους , κι εκεί που θα με καίει ο ήλιος θα σκέφτομαι τον Αλέξη που θα πάει στην Τζαμάικα και θα βάζω τα κλάματα και θα βγάζω αφρούς από τη ζήλεια μου, χεχεχεχε, εγώ πότε θα πάω;;;;

Αλεξανδρούκοοοοοοοοοο θα πάρεις κι εμένα μαζί σου; Γιατί όπως και να το κάνεις , τα λεφτά στην τελική είναι το τελευταίο, κάτι κάνεις και τα βρίσκεις, αλλά το να το σχεδιάσεις, να το οργανώσεις και να βρεις κανένα συνοδοιπόρο τρελαμένο χωρίς να σε σφάξουνε είναι το δύσκολο… Δεν μπορεί κάποτε θα πάω κι εγώ …

Επεισόδιο 3055

Κοτάζω το τεράστιο άδειο ποτήρι, πριν από λίγο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από πολύχρωμες μπάλες παγωτού , το έγλειψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, έτσι κάνω πάντα, όσο πιο νωρίς τελειώσει η ψευδαίσθηση της απόλυτης ηδονής , τόσο καλύτερα.

Κάνω και πάλι το ίδιο λάθος, προσπαθώ να μου αποδείξω ότι μπορώ να ζήσω μια νορμάλ ζωή , από αυτές που ζείτε κάποιο από εσάς, και ναι το διασκεδάζω, είναι ωραία να είσαι φυσιολογικός. Ξέρω ότι δεν θα κρατήσει για πολύ, ξέρω πως στο τέλος θα γίνει και πάλι μάχη , αλλά είμαι μεγάλο κάθαρμα και απερίγραπτος παρτάκιας για να μην πάρω αυτό που θέλω πλανεύοντας τον κόσμο και κάνοντας δήθεν πως είμαι μια από αυτούς .

Δεν πιάνει σε όλους, είναι κάποιοι σκοτεινοί τύποι που εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος , αυτοί με μυρίζουν από μακριά και είτε μου κλείνουν το μάτι με νόημα και μου δίνουν το χέρι ή με αφήνουν να παίξω μαζί τους , κάνοντας τους ανήξερους , μέχρι να πιαστώ στην μεγάλη τους φάκα, αυτά είναι παιχνίδια μεταξύ δυνατών αντιπάλων και ναι έχω ηττηθεί 2-3 φορές, τότε κατάλαβα το πόσο τσόγλανος είμαι όταν το πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα, αλλά χωρίς φόβο ομολογώ πως αυτό δεν με εμπόδισε να εξακολουθώ να αποπλανώ τα ανυποψίαστα θύματα μου .

Το κενό είναι απερίγραπτα βαθύ, κι ακόμα κι αν εκπληρωθώ κάποτε ολοκληρωτικά, πραγματοποιώντας όλους τους κρυφούς μου πόθους είμαι σίγουρη πως και τότε το κενό θα είναι το ίδιο χαοτικό. Επεισόδιο 3055, προσπαθώ να ζήσω μια νορμάλ κατάσταση, βιώνω αυτό που οι γήινοι λένε «μοιράζομαι», «αγαπάω», «ερωτεύομαι», είναι ωραία ψευδαίσθηση…

Tequila

Σήμερα,ξύπνησα με πονοκέφαλο μετά τις τεκίλες που κατέβασα με το Γιάννη στο Jukebox, ενώ μου έλεγε για τη Σαμοθράκη,τον Στέφανο και το ταξίδι οδύσσεια στο Παρίσι.Κάναμε σαν χαζά που θα ανεβαίναμε καραβάνι ολόκληρο για να δούμε Israel vibration με τους Roots Radics,One Drop,και μετά τη συναυλία θα ακολουθήσει after party στη ΣτοΑ με προσκεκλημένους τους Zionlionz Soundsystem από τη Βουλγαρία, τους selectors Brumbaras,P6U και Brother Lion και τον Jahmmi Youth! Βέβαια στην κατάσταση που θα είμαστε μετά από Israel Vibration, ακούγαμε μέχρι και Πέγκυ Ζήνα!

Το πάρτυ δεν τελειώνει εδώ, καπάκι στο κάμπινγκ στο Στόμιο,που θα κάνουν και φέτος οι Monsters. Tι άλλο θέλω;Δίαιτα ίσως,γιατί με τόσα ξύδια δεν με βλέπω καλά!Πίσω στη μαμά πατρίδα όλα είναι πιο όμορφα,γιατί όσο κι αν μιζεριάζουμε για τη Λάρισα,τα μπουζούκια,το κλίμα και τις γκόμενες που κυκλοφορούν λες και πάνε στο γάμο τους,ξέρουμε πάντα,πως μας περιμένει κάποιο live του Θανάση στο Δοχό,ένας Τζίμης στο Hocus Bocus στον Αγιόκαμπο κι άλλα τόσα,που τα αληταριά μου τα ξέρουν καλά, κρατάτε ρε,ούτε και σήμερα το «Χίλια Χείλια» δεν θα μας πάρει!

Έρχονται εκλογές και όπως και σε όλες τις προηγούμενες δεν θα ψηφίσω,όχι δεν επαναστατώ,δεν απέχω,δεν είναι ότι δεν ξέρω τι να ψηφίσω,απλά δεν μπορώ!Ας είναι καλά η αλανιάρα ξαδέρφη που την διορίζουν πάντα δικαστική αντιπρόσωπο και την ακολουθώ σαν γραμματέας τα τελευταία χρόνια σε όλες τις εκλογές.Η τελευταία φορά ήταν στις δημοτικές στη Θεσσαλονίκη,που μου είχε γαμηθεί ο Δίας,αλλά και 100 ευρώ για μια μέρα καλά είναι!

Κατά τα άλλα τα ίδια, μου πρότεινε ο Δημήτρης να αρχίσω να γράφω στο artfools και να κάνουμε μια επαγγελματική φωτογράφηση,γιατί κάθε σοβαρό ψώνιο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να κάνει μια!Λέω να κάνω γυμνό,για την τέχνη και το Photoshop ρε γαμώτο!

Πες ότι θες

Σήμερα κάπνισα ένα πακέτο Marlboro lights και έναν εικοσπεντάρη καπνό old holborn κίτρινο, έφαγα σάντουιτς Στέλλας και δυο ντάκους ,έβλεπα τον Άκη να παίζει wow, έβαλα το cellu reverse της Elancyl κατά της κυτταρίτιδας .
Ο Γιάννης μου έκλεισε εισιτήριο για Israel vibration 2/7 στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη (θα ανέβουμε παρέα πάνω), μύρισα τα πόδια του Γιώργου να δω αν βρωμάνε , έκοψα τις πίπες και τις μαλακίες (μεταφορικά).
Χόρευα τσιφτετέλι αγκαλιά με τη σημαία της Jamaica , έσπαγα τα σπυριά της Χαράς στην πλάτη, έτρεχα στις τράπεζες να βάλω λεφτά , βρίστηκα με συνάδελφο , ευτυχώς δεν πλακώθηκα με κανέναν σήμερα, όπως τις προηγούμενες μέρες.
Δεν πήγα στο meeting για τους εθελοντές για την Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής, αλλά έδωσε τα στοιχεία μου η Έλενα και με τοποθέτησαν υπεύθυνη καλλιτεχνών και κοινού, τρέχα γύρευε! Έχω να κοιμηθώ κανονικά πάνω από 3 μέρες, πάω να ξεραθώ γεια !

Υ.Σ Το τραγούδι μου πάει γάντι!

Israel Vibration - Herb is the healing

Πτώση

Στα παράξενα όνειρά μου
αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω.

Ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

Το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

Κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

Τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σιωπηλά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

Το βυνίλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του.

Ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελλό.

Τι να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.
Μένει. Δε με διαπερνά.

Και χαζεύοντας τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους δε ούτε με τους μεν

κι ονειρεύομαι στον δρόμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

Α! Α! ʼνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.
Μπορείς ακόμα.

Βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.
Αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

Βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...
Να δώσει ένα τέρμα σ'αυτή
την καταραμένη πτώση!

Τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

Μου λείπεις

-Γιατί κλαις;
-Πονάνε τα χέρια μου.
-Γιατί;
Γιατί χρειάζεται να κουβαλάω την καρδιά μου στα χέρια μου
-Γιατί δεν την έδωσες στον άγγελο που πέρασε πριν ;
-Ήταν πληγωμένος , με καμένα φτερά , με φίλησε ενώ εγώ έσβηνα στην αγκαλιά του, τότε έβγαλα την καρδιά μου να του τη δώσω γιατί άνηκε σε εκείνον πια.
-Και τι έγινε;
-Τρόμαξε, προσπάθησε με όλη του τη δύναμη , να μου δώσει την καρδιά μου πίσω , δεν καταλάβαινα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει την καρδιά μου γιατί κάποτε κάποια σαν κι εμένα του έκαψε τα φτερά . Μείνε κοντά μου του φώναξα, και τότε εκείνος το έβαλε στα πόδια και φώναζε, μην ελπίζεις σε μένα, εγώ έχω πεθάνει.
-Και τώρα τι θα κάνεις;
-Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος , κάθε βράδυ κλαίω, ξέρω πως αν αγκαλιάσω κάποιον θα πεθάνω γιατί θα χρειαστεί να αφήσω κάτω την καρδιά μου, έτσι από τότε δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν , ούτε και να αγκαλιάσω κανέναν και μένω μόνη μου, αυτό δεν με πειράζει όμως, για μια στιγμή μονάχα ζω, σε αυτή ελπίζω και υπομονετικά συνεχίζω να κουβαλάω την καρδιά μου, αλλιώς θα είχα ήδη πεθάνει.
-Και ποια είναι αυτή η στιγμή
-Η στιγμή που θα ξανασυναντήσω τον άγγελο μου με τα καμένα φτερά και θα τον αγκαλιάσω για τελευταία φορά

Στοργή και Proderm

Καθόμουνα στη βεράντα για ένα βραδινό τσιγάρο, ψάχνοντας να βρω , ένα μαγικό κουμπάκι delete και να το κάνω δαχτυλίδι. Μπορεί να μην υπάρχουν νεράιδες και μαγικά ραβδιά, αλλά σίγουρα υπάρχει κάπου αυτό το μαγικό κουμπάκι του delete και τότε για μερικά δευτερόλεπτα αναπόλησα τα φοιτητικά μου χρόνια, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο για εκείνα τα άγρια πρωινά , που είχα μάθημα στη σχολή με την πατρινιά καθηγήτρια, που τόνιζε το χαρακτηριστικό λι στη λέξη delete, μειδίασα….
Δεν είναι του χαρακτήρα μου να αναπολώ, αγαπώ το παρελθόν μου , γιατί ίσως να είναι και η μοναδική μου κληρονομιά , αλλά μέχρι εκεί, ήμουν πάντα υπέρμαχος του ενεστώτα και ειδικά τώρα, όσο για το αύριο δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο, εκτός κι αν υπάρχει κάτι πιο κάτω και από την άβυσσο .
Μύριζα τις άκρες των δαχτύλων μου που ευωδίαζαν τσιγαρίλα , δεν υπάρχουν ούτε μαγικά κουμπιά μου ψιθύρισα όπως κι αν τα προφέρεις, στην καρδιά δεν υπάρχουν keyboard, χορδές κι άλλες μαλακίες, το μυαλό άμα είναι να κολλήσει, κολλάει όσα restart και format κι αν κάνεις, μόνο στην αγία λήθη προσεύχομαι μήπως και με φωτίσει και κρύψει μέσα μου βαθιά παλιούς και νέους ανεκπλήρωτους πόθους…
Καληνύχτα λοιπόν με ένα φιλί στα ματόκλαδα , να θυμάσαι κάθε φορά που μου χτυπάς την πόρτα για να ζητήσεις κάτι, πως θα έχω πάντα για σένα φυλαγμένα όλα τα προϊόντα της Proderm

Να και κάτι ακόμα που αναπολώ από τα φοιτητικά μου χρόνια, 3 Οκτωβρίου 2006

Forgotten Hopes

Κάτι από τα παλιά , για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι!!! Ήμουν 15 χρονών όταν ξάπλωνα και έπαιζα στην κιθάρα το Forgotten hopes κι ας φορούσα μαύρο τζιν,που στην αριστερή κωλότσεπη είχα βάλει την μάνα μου και μου είχε κεντήσει το όνομα του Bob Marley, οι κακές παρέες εκείνης της εποχής με είχαν σκαλώσει με τους Anathema … Forgotten Hopes, τραγουδάρα!

Hey you rotting in your alcoholic shell
Banging on the walls of your intoxicated mind
Do you ever wonder why you were left alone
As your heart grew colder and finally turned to stone

Did I punish you for dreaming?
Did I break your heart and leave you crying?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping?

Pathetic oblivion
Forgotten hopes buried in your soul's lonely grave
Pathetic oblivion
Remember how you were before you locked your heart away

Did I punish you for dreaming?
Did I break your heart and leave you crying?
Do you ever dream of escaping...
Don't you ever dream of escaping?

Καθώς διασχίζω με μάτια ορθάνοιχτα χώρες της προστυχιάς με τη καρδιά ενός θηρίου γελοίου και παράτολμου

Καθώς άπλωνα το γιαουρτάκι με λίγα λιπαρά πάνω στο τσουρουφλισμένο αγύμναστο κορμί μου,χαζεύοντας τα σημάδια του,που εδώ και μέρες δεν λένε να υποχωρήσουν θυμήθηκα πως πριν λίγες ώρες έξυνα αμέριμνα τα χθεσινά τσιμπήματα από χιλιάδες γαμημένα κουνούπια,πίνοντας την παγωμένη carib κάτω από την ομπρελίτσα,πλαισιωμένη από χαμογελαστές φάτσες, γιατί ναι,οι φίλοι μου αν και έχουν πολλές πληγές χαμογελούνε πάντα.

Άκουγα reggae,και το μόνο που έλειπε για να μου δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ήταν μια βουτιά στη θάλασσα,που η γαμημένη περίοδος, δεν μου επέτρεψε να απολαύσω. Ξεκινήσαμε για ένα απίστευτο διήμερο, εγώ, ο Αχιλλέας και ο Γιώργος, που αν και ήμασταν χρόνια φίλοι, κάποτε χαθήκαμε τελείως για να ξαναγίνουμε αχώριστοι.

Ξεκινήσαμε τρεις και πριν το καταλάβουμε μας κάνανε ντου και τα άλλα τα αλάνια και γίναμε πολλοί, τους αγαπάω τους φίλους μου, γιατί ποτέ δεν μου ζήτησαν τίποτα, έδιναν πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα κι εγώ ασυναίσθητα έκανα το ίδιο γι αυτούς.

Δεν φανερώνω τα μέσα μου εύκολα, ίσα-ίσα σκάβω μια τεράστια γούρνα στην άμμο και κρύβομαι μέσα της, αλλά οι φίλοι μου, πάντα με βρίσκουν.Είναι φορές που ξέρουν πως δεν θέλω να βγω από το λάκκο μου, πως δεν θέλω να μιλήσω κι αυτό το ξέρουν, κι έρχονται και μου τραγουδούν κι ανάβουν φωτιές πάνω από το λάκκο μου, για να μη νιώθω μόνη. Έτσι και τώρα, τα πίναμε το βράδυ στο μπιτσόμπαρο, καθένας μας ένα μυθιστόρημα από μόνος του, στο σπίτι λες και μας κούρδισες κοιμηθήκαμε ταυτόχρονα και ξυπνήσαμε μαζί( όταν εγώ άρχισα να φωνάζω από τους πόνους περιόδου!!!!)

Το μεσημέρι σκάσανε μύτη και ο Νίκος, η Ντίνα, ο Βασίλης, ο Γιάννης κλπ και έγινε το σώσε!

Όσο κι αν κλείνομαι μέσα μου,όσο κι αν πονάω μέσα μου,όσο κι αν μένω στο λάκκο μου, το ότι δεν έπαθα ασφυξία το χρωστάω στους φίλους μου,γιατί δυστυχώς όλοι νομίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρουν και πως μπορώ να αντέξω περισσότερα από εκείνους,δυστυχώς είναι αλήθεια,έρχονται ώρες που προσεύχομαι να’ μουν πιο αδύναμη ή έστω να μπορούσα να το καμουφλάρω.

Παλιότερα δεν με πείραζε ο δρόμος μου,ήμουνα ευτυχισμένη και περήφανη, το έβγαζα προς τα έξω και με μια επίφαση μαγκιάς που έκανα αυτή τη ζωή που έκανα, όσο μεγαλώνω και νιώθω ότι γερνάω,αισθάνομαι πως ο δρόμος αυτός είναι πολύ μοναχικός, μαγκιόρικος,ζόρικος και ηρωικός, και δεν ξέρω αν έχω τα κότσια να συνεχίσω στις ίδιες ράγες με αυτό το βαγόνι.

Δειλιάζω,φοβάμαι,βλέπω τις νορμάλ ζωές να περνούν και να με προσπερνούν,τις βλέπω, τις ζηλεύω,πάω να αλλάξω πορεία,κάνω ένα βήμα,δειλιάζω,πάω προς τα πίσω,κι όσο κι αν πονάει ο δρόμος που διάλεξα να ζω, νομίζω πως γεννήθηκα για να τον περπατήσω,αλλά πια συνειδητοποιημένα,χωρίς καμία επίφαση μαγκιάς,απλά σκύβω το κεφάλι,γλείφω λίγο γιαουρτάκι από το μπούτι μου,κλείνω το μάτι στον Αχιλλέα που οδηγάει δίπλα μου και του φωνάζω,στρίψε αριστερά,δεν είναι για εμάς οι ευθείες!

Υ.Σ Στο gcast παίζει Tori Amos-Siren
Y.Σ 2

Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά

Πες μου μαμά

Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά

Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δε μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά

Πες μου μαμά...

Πες μου αν πεθαίνουν

Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά