Η πνευμονία μου έδωσε την χαριστική βολή αλλά λες και έπρεπε να έρθει, να με καθηλώσει για να δω πως δεν είμαι υπεράνθρωπος για να με σώσει από την υπερκόπωση που μου χτυπούσε επίμονα την πόρτα, μπορεί να χτυπούσε και η κατάθλιψη όμως ευτυχώς ήμουν διαρκώς απασχολημένη για να κάτσω να ασχοληθώ μαζί της .
Τώρα που κάπως συνήλθα ξανά στον ίδιο αγώνα να τρέχω από παιδικό πάρτυ σε παιδικό πάρτυ και από τα δύο παιδιά μαζί παράλληλα ο ένας Σάββατο η άλλη Κυριακή, δεν πειράζει σκέφτηκα ίσως είναι και η μόνη μορφή κοινωνικοποίησης που μου απέμεινε μετά από την κοινωνικοποίηση στο εργασιακό περιβάλλον .
Κι έχω και το βιβλίο, που πας ρε καραμήτρο, μου ήθελες και βιβλία πανάθεμα σε που δεν σηκώνεις κεφάλι και μου έχει στείλει η επιμελήτρια μου τις διορθώσεις να τις τσεκάρω κι ούτε που έχω προλάβει να τις δω!
Μπορεί και να μπήκε από μόνη της η ρουφιάνα ενώ εγώ θα κοιτούσα αλλού, ο χρόνος θα δείξει και το πότε θα μπορέσω να πω πως ένιωσα χαρούμενη ξανά...
