Ενηλικίωση

Λοιπόν είναι Σαββατόβραδο ανήμερα της 44ης επετείου γάμου των γονιών μου και σε δύο μέρες από σήμερα ετούτο εδώ το blog ενηλικιώνεται.

Η συγκίνηση μου δεν περιγράφεται, μου έβαλα λίγο κρασί και λίγο ξηροκάρπι αν και βρίσκομαι για πολλοστή φορά σε πρόγραμμα διατροφής η οποία τουλάχιστον αυτή τη φορά φαίνεται να πιάνει τόπο και το έριξα στο διάβασμα ξεκινώντας από εκείνα τα πρώτα δειλά post πριν δεκαοχτώ χρόνια.

Πόσο αθώα ήμουν Παναγία μου, όχι δεν θα ήθελα να ήμουν ακόμη σαν εκείνο το κορίτσι αν και εκείνο το τότε ήταν τόσο υπέροχο και φωτεινό και ήταν τόσο φωτεινό λόγω της άγνοιας της νεότητας μου.

Μέσα σε αυτά τα δεκαοχτώ χρόνια έχω καταφέρει αμέτρητα πράγματα και είμαι πολύ εντάξει με τα μέσα και τα έξω μου ,ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά εκείνο το εικοσάχρονο κορίτσι τα κατάφερε μια χαρά στο διάβα της ζωής και με το παραπάνω, της βγάζω το καπέλο κι ακόμα την βρίσκω νεότατη ώστε να καταφέρει κι αλλά τόσα γιατί πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχει δείξει ούτε το απειροελάχιστο των δυνατοτήτων της.

18 χρόνια  "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" και που είσαι ακόμα...

Καθημερινό Ραντεβού!

Τυχερό αστέρι

 Κοντά στην κόρη, θυμάμαι κι εγώ τα παλιά...

Αθεράπευτα ρομαντική...

Ο ατόφιος ρομαντισμός κρύβεται στο ανολοκλήρωτο,στο ανικανοποίητο, στο ματαιωμένο,στη ζωή που δεν ζήσαμε, στους έρωτες που θάψαμε, σε εκείνο το φιλί  που δεν έδωσες στο κορίτσι που σε πλησίασε κι εσύ τραβήχτηκες κι έτσι εκείνη χάθηκε μέσα στη νύχτα και κάποιος άλλος κάπου αλλού σε άλλο χρόνο την έκανε να τρέμει από ηδονή καθώς βρισκόταν πάνω του κι έτσι η ζωή συνεχίστηκε "σαν να'σουν άλλος κι όχι εσύ μες στη ζωή πορεύτηκες" κι είσαι αθεράπευτα ρομαντικός γιατί όσους θριάμβους και νίκες και επινίκια κι αν έζησες σε τούτη τη ζωή εσύ τα βράδια βυθίζεσαι σε εκείνη τη ζωή που δεν έζησες, χορεύοντας ταγκό με τα φαντάσματα...

🎈🎈🎈❤️❤️❤️