Σιγα τα ωά κάνουμε καγιανά!

Καύσωνας

Τι κάνει ο Γιάννης;

Ακούστε να σας πω τι έπαθα, ήταν 22/02/2022, δύο μέρες μετά τα δεύτερα γενέθλια του γιού μου, όταν ένα αρκετά στενό συγγενικό μου πρόσωπο με κάλεσε στο σπίτι της μάνας του παρουσία και του δικού μου πατέρα και όχι τυχαία αφού εκείνος ζήτησε να είμαστε τα συγκεκριμένα άτομα παρόντες σε αυτή την συνάντηση.

Εντάξει το πράμα βρωμούσε από πριν αφού ήθελε να συναντηθούμε χωρίς να μας λέει τον λόγο και οκ μπορεί το συγκεκριμένο άτομο να είχε δείξει δείγματα γραφής μιας κάποιας παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς και παλιότερα αλλά εγώ τουλάχιστον τα εκλάμβανα στο πλαίσιο μιας νεανικής τρέλας, μιας ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα , μην σου πω ότι το έβρισκα και κάπως ενδιαφέρον, χαριτωμένο,  γι' αυτό και είχα επιδιώξει στο παρελθόν να έχω κάποιες σχέσεις αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο από αυτές που έχουν συνήθως οι συγγενείς όταν έχουν δηλαδή σχέσεις και δεν συναντιούνται απλά σε γάμους, κηδείες και βαφτίσια του ευρύτερου σογιού.

Το πράγμα πήγαινε πραγματικά για ταινία θρίλερ, η συνάντηση ναι μεν ήταν στις έξι το απόγευμα αλλά ήταν Φεβρουάριος πίσσα σκοτάδι , για κάποιο λόγο στο δρόμο τα φώτα δεν είχαν ανάψει και έβρεχε καταρακτωδώς κι όταν έφτασα όλοι οι άλλοι παρευρισκόμενοι είχαν ήδη φτάσει και καθόντουσαν γύρω γύρω σε ένα ολοστρόγγυλο τραπέζι κουζίνας και μόλις έφτασα κι εγώ άρχισε το παραλήρημα.

Το 2009 όντως είχα πάει ένα ταξίδι με το συγκεκριμένο άτομο και μια φίλη του στο εξωτερικό, στο ταξίδι τα συγκεκριμένα άτομα ήρθαν από σπόντα καθώς ο φίλος μου ο Γιώργος με τον οποίο και είχα κλείσει να κάνω εκείνο το ταξίδι μπήκε λίγες μέρες  πριν την αναχώρηση μας στο χειρουργείο για να αφαιρέσει τη χολή του και κάπως έτσι βρέθηκα αντί για τον Γιώργο με αυτούς παρέα και μέχρι εδώ όλα καλά, αφού κι εγώ και εκείνοι  περάσαμε μια χαρά.

Η παράνοια αρχίζει κάπου εδώ, το στενό συγγενικό μου πρόσωπο άρχισε να παραληρεί λέγοντας μου ότι ένας Αιγύπτιος συμφοιτητής του, του είχε πει από τότε ότι δεν έπρεπε να είχε πάει αυτό το ταξίδι , διότι ήταν μια πλεκτάνη για να τον καταστρέψουν, επίσης μου είπε ότι μέρος αυτής της πλεκτάνης ήμουν ξεκάθαρα εγώ. 

Το 2011 πέθανε ο πατέρας του και αυτόν τον θάνατο τον συνέδεσε με το ταξίδι μας και ευθέως με κατηγόρησε ότι ευθυνόμουν για αυτόν καθώς και για τον θάνατο του αδερφού του πατέρα του που είχε συμβεί λίγους μήνες πριν τη συγκεκριμένη συνάντηση, το γεγονός ότι ήταν όλοι σε προχωρημένοι ηλικία ή ότι ο τελευταίος ήταν χρόνια άρρωστός δεν είχε καμία σημασία , εγώ τους είχα ξεπαστρέψει σύμφωνα με τα λεγόμενα του, επίσης με απείλησε  πάλι ευθέως ότι εάν πάθαινε κάτι η μητέρα του και εκείνη προχωρημένης ηλικίας υπεύθυνη για αυτό θα ήμουν και πάλι εγώ, εδώ με κατηγόρησε ότι ευθύνομαι μέχρι και για τους πόνους που είχε εκείνο τον καιρό στην πλάτη, επίσης είπε ότι λίγους μήνες πριν πεθάνει ο θείος του ένα αυτοκίνητο με πινακίδες της χώρας που είχαμε επισκεφθεί τότε παρακολουθούσε συνεχώς το σπίτι και το ίδιο αυτοκίνητο εξακολουθούσε να παρακολουθεί τον ίδιο ακόμα και τώρα και μου είπε καπνίζοντας και τρέμοντας ολόκληρος να τους πω να τα μαζέψουν αφού εγώ τους είχα βάλει να τον παρακολουθούν. Όταν του είπα να πάει στην αστυνομία και να τους πει τις πινακίδες αφού το είχε δει τόσες φορές απάντηση δεν πήρα, εξάλλου πως να πάρω ήταν ξεκάθαρο ,σοκαριστικό, λυπηρό , ότι το άτομο που είχα απέναντι μου ήταν δυστυχώς βαριά ψυχικά άρρωστο και δεν ήξερα για ποιον να πρωτοφοβηθώ για ποιον να πρωτολυπηθώ για εκείνον, για την μάνα του, για έμενα , για τα παιδιά μου;

Ο πατέρας μου έφυγε έξαλλος, μόλις που άρθρωσε αυτά τα πράγματα ο άλλος εγώ μπορεί να έκατσα και κανα δίωρο εκεί με το να προσπαθώ να πείσω τον τρελό για τα αυτονόητα, η μητέρα του ήταν σε σοκ, εγώ έκλαιγα μπροστά του χωρίς να μπορώ να διαχειριστώ ακριβώς το τι είχε συμβεί στην πραγματικότητα ήμουν πολύ γενναία αφού μάλλον έπρεπε να την είχα κάνει από την αρχή όπως ο father που δεν ξέρω αν θίχτηκε ή απλά χέστηκε από τον φόβο του μην μας ξεπαστρέψει αφού το άτομο αντικειμενικά ήταν σε ένα ψυχωσικό παραλήρημα άνευ προηγουμένου.

Έφυγα κακήν κακώς από το σπίτι αν και πριν φύγω με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με ρώτησε λες και είχε βγει από το παραλήρημα . Ο Γιάννης τι κάνει; Καλά του απάντησα και έφυγα τρέχοντας αφού την ίδια μέρα είχα κλείσει να πάω να δω μια  θεατρική παράσταση με μια φίλη μου που αλλοίμονο κι αν είδα αφού το μυαλό μου μετά από αυτό που είχα ζήσει δεν ήταν στο κεφάλι μου. Μετά το θέατρο πήγαμε για ένα γρήγορο ποτό γιατί την επόμενη δούλευα πρωί, δεν ήξερα αν έπρεπε να το μοιραστώ με τη φίλη μου αλλά το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που δεν μπορούσα να το κρατήσω μόνο για εμένα και με περίμενε ακόμα ένα σοκ, μόλις της είπα τι είχα ζήσει λίγες ώρες νωρίτερα , μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το συγγενικό μου πρόσωπο κι ότι στο δικό της μυαλό αυτός που τα είχε κάνει όλα ήταν η μάνα της και ότι από 20 χρόνων λαμβάνει καθημερινά φαρμακευτική αγωγή και ότι όταν κάποια στιγμή την σταμάτησε είχε ξανά τις ίδιες εμμονές, ο γιατρός της είχε πει ότι της λείπει λίθιο από τον εγκέφαλο και τι να κάνουμε αυτά συμβαίνουν στη ζωή  και πως γι αυτό τότε παράτησε τις σπουδές της στην γεωλογία που έκανε στην Πάτρα και σπούδασε τελικά λογιστική!

Την επόμενη μέρα πήγα στη δουλειά ακόμη μουδιασμένη από όλα όσα είχαν γίνει και κατά τις έντεκα άρχισα να λαμβάνω κάποια περίεργα μηνύματα από τον άντρα μου σχετικά με τη δουλειά του, κι όμως εντελώς στα ξαφνικά λίγο αργότερα του ανακοινώθηκε ότι  απολύεται  ενώ ακριβώς την επόμενη μέρα από αυτό διαγνώσθηκε με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο τον ταλαιπωρεί ακόμη και σήμερα  και οκ το μόνο που δεν έχω χάσει ακόμα είναι το μυαλό μου και σε καμιά περίπτωση δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να μπει στην παράνοια τους αλλά ακόμα θυμάμαι να με κοιτάει στα μάτια και να με ρωτάει, "Τι κάνει ο Γιάννης;" 

Σύρε γαμήσου ...

Λοιπόν έπρεπε να στα πω κάποτε ένα χεράκι. Εντάξει παίρνω όλη την ευθύνη της ζωής μου και των επιλογών μου και τις λούζομαι πρωί και βράδυ άλλοτε με ευχαρίστηση και άλλοτε με αποστροφή και ενώ ποτέ μα ποτέ δεν μετατόπισα την ευθύνη σε κανέναν ούτε καν στην ίδια μου τη μάνα όπως κάνουν όλοι, ε όχι ρε φιλαράκι εσύ φταις και μάλιστα πάρα πολύ για πολλές επιτυχίες και αποτυχίες μου μαζί, σχεδόν για όλες μου τις επιλογές στη ζωή, γιατί με καθόρισες γαμώ την πουτάνα μου, με καθόρισες με έναν ανεξίτηλο τρόπο, τρελό, απερίγραπτο κι αυτό από μόνο του δεν θα ήταν τόσο κακό, όμως είναι, γιατί με εξαπάτησες και με κορόιδεψες από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες στα μάτια μέχρι και την τελευταία και είχες τόσο θράσος να μπαίνω βγαίνεις στη ζωή μου και να με κοιτάς τόσο βαθιά, και να με κοροϊδεύεις κατάμουτρα μέχρι και την ύστατη στιγμή  και κοντά σε εσένα κατέστρεψα με τη σειρά μου τόσους ανθρώπους αν όχι και την ίδια μου τη ζωή, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήμουν εδώ, δεν θα ήμουν έτσι αν δεν σε είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, έπαιξες με τη ζωή μου φιλαράκι κι εγώ σε άφηνα και το συνειδητοποιώ  σιγά σιγά με τα χρόνια, γιατί υπήρξαν άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου που  με γούσταραν τόσο απόλυτα και τρελά κι αν θέλεις το πιστεύεις  περισσότερο κι από ότι εγώ εσένα κι εγώ τους έφτυνα για εσένα, για εσένα αν είναι ποτέ δυνατόν, γιατί η γαμημένη η καρδιά μου ήταν πάντοτε κολλημένη  εκεί ακόμα κι όταν δεν ήμασταν καν μαζί γιατί εδώ που τα λέμε και σιγά πότε ήμασταν και θα ήθελα να παω να τους βρω με μια φωτογραφία σου στο χέρι και να τους πω κόψτε εδώ φάτσα ρε παιδιά για αυτόν τον αρχιμαλάκα χαλάσαμε τις ζωές μας, φτύστε όλοι μαζί παρέα, αυτόν που ποδοπάτησε τις ψυχές μας για να βρει τον πραγματικό του εαυτό, ε άντε σύρε και γαμήσου λοιπόν.

Για τη μαμά σου...

Σε ακούω, στα βήματα που έκανες τότε για να έρθεις να με βρεις, στα εισιτήρια  που κρατούσες στα χέρια, σε μυρίζω σε εκείνες τις γόπες που σβήναμε παρέα, στο συνάχι που με κόλλησες και ατελείωτα χρόνια μετά ακούω ξανά τα βήματα σου πιο βαριά και γερασμένα, να σέρνεις τα πόδια σου γεμάτος απώλειες, χωρίς εκείνη την λάμψη στα μάτια και την σπιρτάδα στο μυαλό, χωρίς την αγαπημένη γαριδομακαρονάδα της μαμάς σου που με κοιτούσε με μισό μάτι, μαζί με εμένα και τα παπούτσια μου, ακόμα θυμάμαι το απαξιωτικό της βλέμμα και δεν τα ξαναφόρεσα ούτε και ξανά ήρθα ποτέ σε εσένα, όμως οφείλω να σου εξομολογηθώ πως ήταν τρομερή μαγείρισσα η μαμά σου, ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου και πουθενά, δεν με τάισαν και δεν μου έστρωσαν τραπέζι με τόση νοστιμιά, νομίζω ότι απλά σ' αγαπούσε ως τα πέρατα και εσένα και τον μικρό έτσι όπως κάνει κάθε μάνα και τώρα που έγινα κι εγώ στο λέω πως έτσι είναι, μα μου λείπει εκείνη η στιγμή που ήμουνα εγώ κι εσύ πάνω σε εκείνο το αστικό στην Εγνατία, να με κοιτάς σαν χάνος και να με κοροϊδεύεις για τα σκουλαρίκια μου, δεν με έχουν ξανακοιτάξει ποτέ ματιά με τόσο ενθουσιασμό όπως τότε τα δικά σου, συγγνώμη που δεν κατάλαβα, που άργησα τόσο πολύ, όμως τώρα πια ξέρω κι αν δεν σου φτάνει εσένα αυτό φτάνει όμως σε εμένα. Καληνύχτα στη νιότη σε εκείνη την βουή και την πολυκοσμία άλλοι τώρα θα βρίσκονται εκεί κι εμείς εδώ στη σιωπή που έσκαψαν τα χρόνια μας... 

Τόσο ήρεμος τόσο νεκρός...

Και κάπως έτσι τέλος και η Δημόσια Διοίκηση, έκλεισε ωραία...