Χρόνια πολλά στο αγόρι μας το γλυκό ❤️

"Ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στο όνειρο." [Τάσος Λειβαδίτης]

Φοιτητικό σπίτι από την πίσω μεριά!

Πέμπτος όροφος από δεξιά! Αλλά κάγκελα, από ότι διακρίνω αλλά κουφώματα από μέσα και κλιματιστικό, ποιος ξέρει ίσως έχει γίνει και ολική ανακαίνιση στο εσωτερικό! 

Σκήτη

Η πεθερά μου με τα παιδιά μου στην περιφορά του επιταφίου στο χωριό της καταγωγής της, στην Σκήτη Αγίας, όσο εγώ απολάμβανα λίγες στιγμές χαλαρώσεις.... 

Λευκή Φασολάδα!

Οι γονείς μου πήγανε εκδρομή για να περάσουν τις ημέρες του Πάσχα κάτω από το αυλάκι και συγκεκριμένα στην Αρχαία Ολυμπία, πέρασαν και από τα φοιτητικά μου μέρη και με συγκίνησαν με φωτογραφίες που μου έστελναν στο messenger! 

Στον πατέρα μου έκανε εντύπωση χθες μετά το τέλος της περιφοράς του επιτάφιου, όταν γυρίζαν στην εκκλησία οι πιστοί πως μετά περνάνε όλοι κάτω από τον επιτάφιο για να μπουν μέσα στην εκκλησία καθώς αυτοί που περιφέρουν τον επιτάφιο στέκονται μπροστά από την πόρτα της εκκλησίας με τον επιτάφιο στα χέρια και περιμένουν να περάσει όλος ο κόσμος που ακολουθούσε για να μπει μέσα και όχι όπως στη Λάρισα που μετά ο κόσμος όλος σκορπάει από εδώ κι εκεί για να προλάβει να πάει να πιάσει θέση στα τσιπουράδικα!

Του είπα, τι τα θες αλλά ήθη αλλά έθιμα αλλά και μήπως μιλάμε απλά για άλλο όγκο κόσμου, οπότε δεν μπορούμε και να συγκρίνουμε και να είμαστε δίκαιοι; Επέμενε πως αν και όντως λιγότερος κόσμος από ότι στην εκκλησία της συνοικίας μας στη Λάρισα κι εκεί μαζί με τους τουρίστες ήταν αρκετοί!

Τότε του θύμησα πως είκοσι χρόνια πριν όταν τον Σεπτέμβριο του 2003 είχαμε πάει στο Πύργο, ομολογουμένως όχι για πρώτη φορά είχαμε ξαναπάει και το 1999 οικογενειακή εκδρομή, φάγαμε λευκή φασολάδα!!! 

Ρε πατέρα εδώ αυτοί έτρωγαν φασολάδα λευκή, τι περιμένεις, άλλος κόσμος εκεί κάτω από το αυλάκι!

Κι αυτό που κατάλαβα και συγκινήθηκα είναι ότι η ζωή μας κι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι αναμνήσεις μας και τα ταξίδια που έχουμε κάνει και ότι μου έχουν λείψει αφάνταστα οι νέες εικόνες, τα νέα πράγματα, να ανακαλύπτεις καινούργιες παραστάσεις, να όπως αυτή του πατέρα με τον επιτάφιο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως τα επόμενα χρόνια μαζί με τα παιδιά μας, μέχρι να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να κάνουν τα δικά τους ταξίδια(όπως κι εμείς στη σύνταξη στα 67!) θα ανακαλύψουμε μαζί νέες εμπειρίες και μέρη, να όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς μου με εμάς που από μικρά μας πήγαιναν τόσα ταξίδια και με τόσο δύσκολη συνθήκη μέσα στο σπίτι, οπότε εγώ δεν δικαιούμαι να προτάσσω δικαιολογίες κούρασης και άλλα κουραφέξαλα για να απολαύσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας νέες εμπειρίες, ειδικά τώρα που έχουν μια τρομερή αντιληπτική ικανότητα και ρουφούν τα πάντα!

Δεν έχω παράπονο έκανα αρκετά ταξίδια στη ζωή μου όμως η ψυχή δεν χορταίνει ποτέ και όλο διψάει για καινούργιες εμπειρίες κι έτσι κι αλλιώς άραγε τελειώνει ποτέ το ταξίδι;