🎄❤️

Μαμά και κόρη

Χιόνια στο καμπαναριό!

Μας αρέσει να ζωγραφίζουμε πολύ, να γελάμε πολύ, να παίζουμε, να μαθαίνουμε πράγματα, να νευριάζουμε,  να κάνουμε αγκαλιές και ενίοτε να τραγουδάμε παρέα! Εδώ είναι μια καθημερινή μας στιγμή από πέρυσι τον Δεκέμβριο που ενώ τραγουδούσαμε είπα να πατήσω την ηχογράφηση στον κινητό μου. Το ανακάλυψα φέτος τυχαία και η αίσθηση ήταν υπέροχη! Μαμά απροσδιορίστου εσωτερικής ηλικίας και Βασιλική ετών τριών τραγουδάμε για να μην πω ψιθυρίζουμε το χιόνια στο καμπαναριό!

 

Happy Birthday Sweet Sixteen

16 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα

Ήταν Παρασκευή και 13 Νοέμβρης του 2005 όταν εγώ μαζί με το Μιχάλη Γαλανάκη απ'το Ρέθυμνο, που εκείνες τις μέρες φιλοξενούσα στο σπίτι μου, δημιουργήσαμε αυτό εδώ το blog στο ρετιρέ της Τάκη Πετροπούλου. Ο Μιχάλης έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2019, έτσι όπως έζησε, απίστευτα νέος, απίστευτα ροκάς. Η φυγή του απ' τον πλανήτη με συγκλόνισε, γιατί είδες πως χανόμαστε οι άνθρωποι, το πήρα χαμπάρι κάνα χρόνο μετά και μέσω Facebook και επειδή με τον Μιχάλη συνυπήρξαμε ουσιαστικά γιατί ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που αφήνεις και αγγίζουν την ψυχή σου και επειδή μαζί του είχα ζήσει μερικές από τις πιο τρελές εμπειρίες της νεότητας μου, είναι λες και με τη φυγή του μπήκε οριστικά μια ταφόπλακα σε εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια, όχι ότι δεν την είχα βάλει μόνη μου χρόνια πριν μέσω της συμβατικής ζωής και των υποχρεώσεων μιας παρ' ολίγον σαραντάρας αλλά ο θάνατος του ήταν το τελειωτικό χτύπημα.  Γι' αυτό το λόγο θα αφιερώσω αυτή εδώ την επετειακή μου ανάρτηση στη μνήμη του και όσα ζήσαμε παρέα δεκαέξι χρόνια πριν, σε όλη την Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε όλη την περιφέρεια Αττικής και θα τον θυμάμαι πάντα όπως εκείνο το πρωινό ξημέρωμα στο λιμάνι του Πειραιά που περίμενε για να με βρει με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο, θα θυμάμαι για πάντα το εκκωφαντικό του γέλιο...   

Η ζωή όμως συνεχίζεται και αναπόφευκτά δεκαέξι μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα! Από τα είκοσι μέχρι τα τριάντα έξι έχουν αλλάξει απίστευτά πράγματα στη ζωή μου τα οποία με κάποιο τρόπο σας τα διηγήθηκα μέσα από αυτό το ηλεκτρονικό προσωπικό μου ημερολόγιο, αυτό που ποτέ δεν άλλαξε είναι η εσωτερική μου ζωή, αυτός ο εσωτερικός κόσμος που εδώ και δεκαέξι χρόνια πάμπολλες φορές προσπάθησα να σας δείξω λίγο από τη θέα του. Είναι ωραία εδώ, πολύ πιο ωραία από την έξω τόσο απαιτητική ζωή μου και καμιά φορά νιώθω πως κουράστηκα αρκετά και έκανα άπειρα πράγματα μέσα σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια κι άλλες φορές νιώθω πως δεν έκανα απολύτως τίποτα για αυτά που πραγματικά λαχταρούσα και ήθελα, σαν να άφησα τον πραγματικό μου εαυτό σε μια γωνιά και έζησα τη ζωή κάποιας άλλης μιας άλλης όμως που πια έχει γίνει δεύτερη φύση μου, κι αυτός ο βαθιά εσωτερικός μου κόσμος τόσο υπέροχος και τόσο εύθραυστος έπρεπε κάπως να κρατηθεί μακριά από αυτή την αθλιότητα της πραγματικής ζωής του σήμερα, έπρεπε να μείνει αλώβητο τούτο το μέρος για να μπορώ μέσα του να αναπνέω χωρίς αναισθητικά.

Απ' την άλλη, επειδή η ζωή δεν είναι μόνο παρελθόν και αναμνήσεις αλλά είναι κυρίως παρόν και αύριο και συνεχίζεται με καθημερινότητα αλλά και με στιγμές, λαμπρές στιγμές που θυμόμαστε για πάντα, που ξέρεις ίσως κάποτε μπορέσω να γίνω πάλι εκείνο το κορίτσι που γέλαγε με την ψυχή του και ζούσε χωρίς να φοβάται ούτε τη ζωή, ούτε τους ανθρώπους και βγω απ' τη γωνιά μου πιο ώριμη και εξελιγμένη και θα γερνάω όμορφα και θα έχω να σας διηγηθώ ωραίες ιστορίες και θα αφήσω την καλλιτεχνική μου φύση να αναπνεύσει και να κάνω ωραία ταξίδια στις ψυχές σας και να γνωριστούμε άφοβα απ' την αρχή...

 

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Μην το κάνεις θέμα, τα ψυχοφαρμακά είναι mainstream, μου είπε. Ήθελα απλά να βρω την ευτυχία μακριά από τη χημεία αλλά είχα κλείσει τις άλλες διεξόδους και τα χαπάκια μοιάζανε μονόδρομος. Είχα παρατηρήσει τώρα τελευταία πως γερνούσα, θα'ταν από καιρό αλλά το baby face δεν βοηθούσε στην συνειδητοποίηση, το επιβεβαίωναν  βέβαια και οι τιμές των ορμονών μου αλλά δεν με πείραζε είναι πολυτέλεια το να γερνάς και πόσο μάλλον το να γερνάς όμορφα. Η ζωή όσο πλησιάζεις τα σαράντα γίνεται όλο και πιο ανελέητη είναι λες και πιάνεις το πικ των ευθυνών και των υποχρεώσεων, φαντάζομαι πως κάπου στη διαδρομή αργότερα να χαλαρώνεις, είναι ακόμα πιο ανελέητη μαζί σου όταν την έχεις ζήσει σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας και όχι των εσώτερων πραγματικών σου θέλω. Όμως υπάρχει και αυτός ο βαθιά εσωτερικός μας κόσμος που ζει ο καθένας μόνος του κι εκεί δεν χρειάζομαι χαπάκια για να την βρω, εκεί από χρόνια τώρα τα έχω φτιάξει όλα υπέροχα κι όταν καταφέρνω και βρίσκομαι μέσα του νιώθω μια απίστευτη πληρότητα και ζεστασιά. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί αλλά αν εντρυφήσεις πολύ στο πράγμα, καταφέρνεις μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να εντοπίζεις όμοιες ψυχές σαν τη δική σου, να τις αναγνωρίζεις και ακόμα και τώρα τις μυρίζομαι κι όμως για έναν εντελώς ακατανόητο λόγο δεν τις πλησιάζω ενώ η ψυχή μου λαχτάρα μέχρι και τα πόδια τους να γλείψω κι όμως τις βλέπω απαλά και βασανιστικά να περνούν μπροστά μου κι εγώ να μένω ψυχρή και αμέτοχη, ακούνητη και αμίλητη τάχα μου αδιάφορη και να δακρύζω ξανά και ξανά για κάθε μία που περνάει από κοντά μου και απόμακρύνεται. Λίγη ησυχία μου λείπει, λίγη σιωπή, λίγος χρόνος να περνάω με τον εαυτό μου, με αυτόν τον περίεργο τύπο που αγαπώ τόσο πολύ... 

οικογενειακά ❤️