Η μετάβαση του μικρού στη σχολική ζωή αποδείχτηκε μια εύκολη υπόθεση όπως το ίδιο είχε συμβεί και με την μεγάλη μου, μόνο που εκείνη είχε πάει σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία πρώτη φορά σχολείο. Θα μου πεις είναι λίγο νωρίς για να βγάζω συμπεράσματα γιατί ίσως όταν καταλάβει ότι και το σχολείο είναι ακόμη μια ρουτίνα αλλάξει γνώμη κάτι που το απεύχομαι φυσικά αλλά προς το παρόν πάει με μεγάλη χαρά, χαίρεται απίστευτα και παίζει με τα παιχνίδια και τα άλλα παιδιά, τρώει το φαγητό του από τις δασκάλες και κοιμάται εκεί με ευκολία. Αν λίγο χαλάστηκε είναι γιατί είναι και ευαισθητούλης ο καημένος κι όταν βλέπει άλλα παιδάκια να κλαίνε καμιά φορά κλαίει κι αυτός για συμπαράσταση. Αν μοιάσει της αδερφής του θα τα πάει μια χαρά, αφού δεν αντιμετωπίσαμε πότε πρόβλημα και ίσα ίσα οι δασκάλες πάντα την έβαζαν μπροστά για να μαθαίνουν και τα άλλα παιδιά, μόνο που αυτή μεγάλωσε και δεν πάει πια στον παιδικό, σε δυο εβδομάδες προνήπια, περνάνε απίστευτα γρήγορα τα χρόνια...
Μπορεί καμιά φορά να γκρινιάζω για τη νέα μου πραγματικότητα, την μητρότητα και τις ευθύνες που αυτή συνεπάγεται σε έναν πατριαρχικό κόσμο φτιαγμένο αλλά νομίζω ότι πέρασα πλέον στην περίοδο αποδοχής της νέας μου ζωής, όχι της πατριαρχίας αυτή δεν καταπίνεται και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ αλλά έχω αποδεχτεί πλήρως ότι στην υπόλοιπη ζωή μου θα είμαι μάνα και είναι πραγματικά ένα μεγαλειώδες συναίσθημα, όπως και η οικογένεια! Προσοχή δεν πάω να σας παραμυθιάσω, η μητρότητα και η οικογένεια είναι απίστευτά δύσκολες και σκληρές συνθήκες για να την παλέψει κανείς, όμως αν τα καταφέρει τελικά που κάθε μέρα δηλαδή θα παλεύει για να τα καταφέρει έρχονται και στιγμές που αισθάνεσαι μια υπέρτατη πληρότητα, τουλάχιστον εγώ αυτή βιώνω στον παρόντα χρόνο.
Χαίρομαι που τα παιδιά μου, αν και τόσο μικρά και με χρειάζονται αλλά και μπορούν χωρίς εμένα, θα έλεγα πως για την ηλικία τους είναι αρκετά ανεξάρτητα αλλά μην με ρωτάτε πως το κατάφερα, δεν έχω ιδέα, μπορεί τελικά ο άνθρωπος να γεννιέται. Πάντως αν όντως ισχύει ότι τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν, ίσως τελικά να τα βοήθησε και το παράδειγμά μου, είμαι υπερβολικά ανεξάρτητος άνθρωπος, στέκομαι μόνη μου και σπάνια ζητάω βοήθεια, δε λέω ότι είναι απαραίτητα και πάντα καλό αλλά είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου να τα βγάζω πέρα μόνη μου και χαίρομαι καμιά φορά όταν βλέπω ότι ακολουθούνε την περπατησιά μου . Εύχομαι από την καρδιά μου αν και ξέρω πόσο σκληρό είναι καμιά φορά να είσαι ανεξάρτητος να προχωράνε πάντα έτσι στη ζωή τους χωρίς δεκανίκια. Δε βλέπω την ώρα να γυρίσω σπίτι και να πάρω αγκαλιά τα μικρά, γλυκά μου πλάσματα κι αν μου βγει καμιά φορά ο πάτος δεν θα φταίνε τα παιδιά να είστε σίγουροι, όταν υπάρχουν δομές και υποστηρικτικό περιβάλλον η μητρότητα δεν είναι κόλαση αλλά ένα υπέροχο ταξίδι ζωής έτσι όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή .
Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα μικρά μας ...
