Προφανώς το βίωσα ακόμα πιο τρομαχτικά γιατί τότε ήμουν μια μποέμισα τύπισσα γύρω στα είκοσι που το μόνο που είχα να προσέχω ήταν το τομάρι μου και θυμάμαι ατάραχη να αλλάζω πλευρό κάθε φορά που έκανε σεισμό και το εργένικο ρετιρέ μου χόρευε σάμπα.
Αυτή τη φορά πέρα ότι μιλάμε για αλλά μεγέθη και με μια βεβαιότητα ότι το σπίτι θα καταρρεύσει , για τέτοια ένταση μιλάμε, το να έχεις το ένα παιδί σου στο σχολείο και το μωρό να κοιμάται μες την κούνια δεν ήταν το ίδιο. Δεν φοβόμουν για εμένα, για τα παιδιά φοβόμουν.
Σεισμόπληκτοι και εξόριστοι με τις φακές παρατημένες δίπλα στο μάτι, ευτυχώς πρόλαβα και το έκλεισα και τα ρούχα μέσα στο πλυντήριο, φύγαμε άρον άρον και πλέον κάνουμε Τσικνοπέμπτη με μια μόνιμη ναυτία στα παράλια με την ελπίδα να μην μας παρασύρει κανένα τσουνάμι!
Χρόνια πολλά Κυριάκο! Άλλο κακό να μην μας βρει...
