Η μέρα εκείνη δε θ’αργήσει

Λεχώνες όλοι παιδιά έτσι για συμπαράσταση, μόνο που εγώ σαράντισα και τίποτα δεν άλλαξε, μέσα ήμουν, μέσα είστε! Λεχώνες όλοι. Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου προ εγκλεισμού και δε θυμάμαι, προ παιδιών και δε θυμάμαι, οι ξέγνοιαστες στιγμές ολοένα και ξεθωριάζουν. Θυμάμαι μόνο πως στο πρώτο μου παιδί, τότε στην αρχή, το είχα πάρει πιο ζόρικα θα έφταιγε που η ανέμελη ζωή ήταν πιο νωπή μες το κεφάλι μου. Τώρα  η προ τεκνοποίησης εποχή φαντάζει με αλληνής ζωή κι αυτό το κάνει πραγματικά πιο εύκολο, άσε που έχοντας πάρει το κολάι ξέρω πια να κάνω τη μάνα, κόβω και μοιράζω..  

Εργαζόμενη, παντρεμένη με παιδιά και εσχάτως για πολλοστή φορά φοιτήτρια, ξέρω από πρώτο χέρι από παρατεταμένο εγκλεισμό και υποχρεώσεις. Κλεισμένη λόγω δουλειάς, κλεισμένη λόγω παιδιών, κλεισμένη λόγω εγκυμοσύνης, κλεισμένη λόγω εξεταστικής, κλεισμένη λόγω εργασιών, κλεισμένη λόγω κάθε λογής χλαπάτσας μιας και πριν μας έβρει ο κορονοϊός , εμάς μας είχε βρει οικογενειακώς κάθε λογής γρίπη. Έτσι ο κορονοϊός δεν ήταν παρά το τελειωτικό χτύπημα, όμως με βρήκε απόλυτα προετοιμασμένη είχα εκπαιδευτεί τόσο καλά που δε μου έκανε καμία διαφορά κι αυτό είναι το χειρότερο.

Όταν βγούμε από όλο αυτό, όσοι βγούμε, όπως βγούμε, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα βγούμε, ας βγούμε με όσο λιγότερα κουσούρια γίνεται ,ας ξεμουδιάσουμε και ας το πάρουμε πάλι από την αρχή ή έστω από εκεί που το άφησε ο καθένας μας. Εμένα με βλέπω να με βρίσκει ανεβασμένη  σε κάποιο σκαμπό του Άγιου στην Παλαιόχωρα, να ξεμπουχτίζω χορεύοντας και αγναντεύοντας το Λυβικό ή τουλάχιστον έτσι θα'θελα, μέχρι τότε μέσα εδώ και το μέσα το δικό μου, δεν έχει βαρεμάρα, νέτφλιξ και ύπνους. Έχει εξοντωτικά, άγρυπνα εικοσιτετράωρα, γεμάτα μωρουδίλα, αγκαλιές, λογάριθμους, όρια και εξισώσεις, παιδικές φωνές και γέλια, οπότε τουλάχιστον αυτός ο εγκλεισμός είναι από τους καλύτερους της ζωής μου με την πιο όμορφη παρέα και με εσάς μέσα για συμπαράσταση !

20/02/2020 - Welcome Carnival Boy!

20/02/2020

Γέννησα το carnival boy ανήμερα Τσικνοπέμπτης σε χρόνο dt, παραλίγο θα με έβγαζαν σαν ιστορία στις ειδήσεις,γέννησε στο δρόμο, στο ταξί, στο ασανσέρ. Θυμάμαι να παίρνω τηλέφωνο την γυναικολόγο μου και αστειευόμενη να της λέω ,"έρχεται για κοψίδια ο παίκτης". Οι υπέρηχοι τον έβγαζαν από την αρχή κάνα δυβδόμαδο μεγαλύτερο, ο τελευταίος τον έβγαζε στις 38 εβδομάδες γύρω στα 4100, οπότε ένας πανικός με είχε κυριέψει για το πως θα βγει!

Έφυγα από το σπίτι στις 08:40 για να πάω στην κλινική που απέχει 900 μέτρα από το σπίτι μου, όταν έφτασα γινότανε το αδιαχώρητο από γέννες, προγραμματισμένες και απρογραμμάτιστες και διάφορα άλλα χειρουργεία που έμεινα άναυδη όταν μου είπανε να περιμένω γιατί δεν υπήρχε κρεβάτι ακόμη έτοιμο να με βάλουν! Παίζει να περίμενα ένα τέταρτο σίγουρα μέχρι να μπω, δεν κοίταξα ώρα αλλά πρέπει να είχε πάει εννιά και κάτι, εννιάμισι.

Μετά από τις καθιερωμένες ερωτήσεις και μέχρι να βάλω τη ρόμπα μου και τα σχετικά διαδικαστικά η διαστολή από τρία πήγε στο εφτά και θα γεννούσα πραγματικά πριν προλάβει η γιατρός μου να έρθει με μια από τις μαίες να με έχει πραγματικά πανικοβάλει προφανώς γιατί εγώ όντως γεννούσα αλλά δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω ότι θα γινότανε τόσο γρήγορα .

Δεν είχα προλάβει καν να ξαπλώσω, δεν είχε έρθει η γιατρός μου, είχα κάνει μια επισκληρίδιο πριν ένα λεπτό που προφανώς δεν έπιασε και στην τελική τσάμπα μου την έκαναν. Γέννησα τόσο γρήγορα με τη γιατρό ίσα που πρόλαβε, νιώθοντας έναν απίστευτο στιγμιαίο πόνο, ουρλιάζοντας, με μια από τις μαίες να μου κλείνει το στόμα για να μην βγάζω τον αέρα ή να μην τρομοκρατήσω τις άλλες που γεννούσαν παραδίπλα δεν ξέρω αλλά πάλι καλά που γέννησα αμέσως γιατί πραγματικά αν συνέχιζε θα έτρωγε ξύλο και είχα όλες μου τις αισθήσεις αυτή τη φορά τα ένιωσα όλα στο έπακρο.

Μόλις γέννησα τον παιδαρά μας στις 10:20 το πρωί, γιατί πραγματικά περί παιδαρά πρόκειται, σοκαρίστηκα από το πόσο αδύνατος μου φαινότανε σε σύγκριση πάντα με την Βασιλική που γεννήθηκε σχεδόν μισό κιλό λιγότερο αλλά τελικά δεν ήταν μόνο δική μου αίσθηση και η παιδίατρος μόλις σήμερα που ήρθε σπίτι για τον δει μου επιβεβαίωσε ότι είναι αδύνατος για το ύψος του.

Τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, έφτασε τα 4040 μόνο με θηλασμό και 55,5 εκατοστά μέσα σε 11 μέρες, ενώ γεννήθηκε 3830 κιλά και 54 εκατοστά. Αυτή τη φορά ελπίζω κάτι να έκανα και το παιδί να μου μοιάσει! Σίγουρα αυτό που έχει πάρει από εμένα και είναι ήδη εμφανές είναι τα χείλη και τα σχιστά μάτια, γιατί η κόρη μου αν και πραγματικά πανέμορφη, είναι κατάξανθη με ίσια μακριά μαλλιά και πράσινα, ολοστρόγγυλα μάτια , ε δε λες ότι μου μοιάζει, αυτή τα πήρε όλα από τον μπαμπά. 

Αφού γέννησα πραγματικά πολύ εύκολα άκουσα τις μαίες να σχολιάζουν με τη γιατρό για το πόσο  εύκολο και καλό τοκετό είχα, σχεδόν δεν χρειάστηκε καν να μου κάνουν ράμματα και γενικά ακόμα και τώρα δεν πονάω καθόλου σε σχέση με την πρώτη γέννα που πέρα ότι κράτησε ώρες ολόκληρες και τα ράμματα με πονούσαν για αρκετές μέρες μετά. Τελικά αν και μεγάλο το μωρό ήταν ο τέλειος τοκετός στις 39 εβδομάδες και 4 ημέρες που γέννησα και προφανώς ήταν τόσο εύκολος και γρήγορος γιατί ήταν ο δεύτερος και  είναι γενικά παραδεκτό πως η δεύτερη γέννα είναι και η ευκολότερη.

Γέννησα και αμέσως ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση γιατί σε αυτή την εγκυμοσύνη ομολογουμένως ταλαιπωρήθηκα αρκετά είναι η αλήθεια σε σχέση με την πρώτη και εκτός από την ίδια την φύση της εγκυμοσύνης και οι συνθήκες  αυτή τη φορά σίγουρα δεν ήταν οι ίδιες αφού έγιναν πολλές αλλαγές μέσα σε αυτούς τους εννιά μήνες , πέρασα δυο φουλ απαιτητικές εξεταστικές και ένα σωρό ιώσεις συν και το πιο σημαντικό  από όλα ότι είχα ένα πανέξυπνο δίχρονο να θέλει όλη την φροντίδα και την προσοχή μου.

Σε αυτή την εγκυμοσύνη έβαλα δώδεκα κιλά ενώ στην πρώτη είχα βάλει μόλις οκτώ και έντεκα μέρες μετά τη γέννα έχω χάσει ήδη τα εφτά! Θηλάζω αποκλειστικά και γενικά και αυτό το παιδί φαίνεται προς το παρόν να είναι σαν και το πρώτο μου,  δηλαδή ήσυχο, φαγανό και με πρόγραμμα.

Αν την πρώτη φορά στην αρχή μου φαινόντουσαν όλα βουνό, τώρα όλα φαντάζουν πραγματικά πολύ πιο εύκολα αν και ομολογουμένως περνώντας στην επόμενη πίστα η δυσκολία ανέβηκε, τώρα πιο κουραστικός είναι ο συνδυασμός του μεγάλου με το μικρό παιδί και οι ανάγκες και των δυο που πρέπει να καλύπτεις παράλληλα αλλά το να έχω νεογέννητο για  κάποιο περίεργο λόγο μου φαίνεται πια παιχνιδάκι. Τι σου κάνει η πείρα ε; αχαχαχα...

Όσο για εμένα σε αυτή τη φάση της ζωής μου, νιώθω πλήρης και απόλυτα ευτυχισμένη μόνο και μόνο αν προλαβαίνω να κοιμάμαι, να τρώω και να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και όσο αυτά τα έχω σε συνδυασμό  με τα μικρά μου αγκαλιά τίποτα παραπάνω δε θέλω.

Ξέρω πια ότι τίποτα δε κρατάει για πάντα κι αυτή είναι μια φάση που θα περάσει σαν αστραπή και αν φαίνεται τρομακτικό το να φέρνεις ζωή σε έναν κόσμο όπως είναι ο σημερινός, η πρώτη ανάσα ενός μωρού ίσως να είναι και η μόνη απάντηση απέναντι σε όλο αυτόν τον τρόμο...

Τριάντα επτά σκληροπυρηνικές εβδομάδες ...

Τριάντα επτά εβδομάδων και βάλε έγκυος, σαν τα δέκατα της Βασιλικής. Άρρωστη στο φουλ και μόλις χθες το βράδυ κόλλησα τη δίχρονη κόρη μου. Δεν έχω ιδέα πόσα βράδια έχω να κοιμηθώ ή πως στέκομαι στα πόδια μου. Με έναν τεράστιο μπέμπη στην κοιλιά που μέχρι να αρρωστήσω παρακαλούσα να τον είχα ήδη γεννήσει και τώρα παρακαλώ πρώτα να γίνω καλά και μετά να γεννηθεί!

Τεράστιος χωρίς ίχνος από διαβήτη κύησης και με ειδική διατροφή πριν τα Χριστούγεννα να έχω μείνει στα 11 κιλά σύνολο, ενώ ο μπέμπης υπολογίζεται μακρύς και να έχει αγγίξει ήδη τα 3700 από την προηγούμενη εβδομάδα! Αμάν Παναγία μου τι θα γεννήσω ; Οι προβλέψεις δίνουν τετράκιλο και πάνω!Θα τον στείλω κατευθείαν για μπάσκετ; Είναι που πάω και για φυσιολογικά, αν ήταν καισαρική ούτε που θα με ένοιαζε! 

Το λογικό είναι να κόλλησα κάτι από Θεσσαλονίκη. Το απόλυτο δεκάρι είχε τελικά το τίμημα του, όπως και το ότι πέρασα όλα τα μαθήματα από την πρώτη εξεταστική από 7,5 και πάνω(δε με έπαιρνε για τις επαναληπτικές, γι αυτό ξεσκίστηκα στο διάβασμα). Το τι έχω τραβήξει σε αυτή την εγκυμοσύνη δεν περιγράφεται. Το πρώτο μάθημα "Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο"  το έδωσα στις 12 Γενάρη με οξεία γαστρεντερίτιδα που κόλλησα από πατέρα και κόρη! 

Το 2020 μπήκε σκληροπυρηνικά όσο δεν πάει και ενώ γαμιέται ο Δίας και το σύμπαν, εγώ κάπως καταφέρνω απίστευτα πράγματα  όπως το να περνάω μαθήματα με δεκάρια και να υπογράψω για την μετάταξη που περίμενα εδώ και δύο χρόνια! Ναι είναι γεγονός αύριο, θα σύρω την τεράστια κοιλιά μου,το συνάχι μου κι αν δεν έχω γεννήσει θα υπογράψω και επίσημα τα χαρτιά που με αποδεσμεύουν μια για πάντα από τον ΟΑΕΔ! Γι αυτό αγαπητοί μου συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι από εδώ και πέρα μη μου πρήζετε τα παπάρια που δεν έχω για ότι έχει σχέση με τον ΟΑΕΔ γιατί πλέον μπορείτε κάλλιστα να απευθύνεστε στα κατά τόπους ΚΠΑ της περιοχής σας, να καλείτε στο 11320, να μπαίνετε στο www.oaed.gr  ή ότι άλλο σας φωτίσει ο θεός σας , εγώ από τον ΟΑΕΔ σχόλασα! 

Υ.Σ1 Καλά κάνει ο μπέμπης και περιμένει έχω τόσα να κάνω μέσα σε τόσο λίγο χρόνο... 

Υ.Σ Άρε Αντώνη, 23 χρόνια χωρίς εσένα...

14 χρόνια πριν

Κάπως έτσι ήμουν στα 20!

Γεννήθηκες πριν δεκατέσσερα χρόνια από μια εικοσάρα φοιτήτρια, από τότε μέχρι τώρα έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα, τα ξέρεις στα γράφω τόσα χρόνια, μόνο το φοιτήτρια με ακολουθεί ατέρμονα, όχι στην ίδια σχολή, αυτή δεν υπάρχει καν, σαν να μην υπήρξαμε κι εμείς, το παρελθόν μας, σαν να μας διέγραψαν. Βλέπω με αρκετή συμπάθεια και αγάπη τη δημιουργό σου και με μια ενδόμυχη ζήλια για τα νιάτα της, τη φρεσκάδα της, τη δημιουργικότητα της, την αφέλεια της, όλα της.

Κάποιοι μπορεί μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια να μην άλλαξαν καν, να τα κατάφεραν, να μην έπεσαν στην παγίδα, εγώ πάλι έπεσα, μεγάλωσα, γέμισα τη ζωή μου ένα σωρό ευθύνες, υποχρεώσεις, παιδιά και δουλειές, έκανα όλα όσα η κοινωνία περίμενε από εμένα και ελάχιστα από όσα περίμενε ο εικοσάχρονος εαυτός μου. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω πάλι εγκυμονώ , όπως εγκυμονούσα και σε εσένα, όνειρα, ιδέες, ζωή. Ζωή εγκυμονώ και τώρα,  μια νέα ζωή  και ότι αυτό συνεπάγεται, χαρά, αγάπη, χλωμό πρόσωπο, μαύρους κύκλους, πόνο και ένα καταχωνιασμένο εγώ κάπου βαθιά μέσα στη ντουλάπα.  Κάπως έτσι γέννησα σαν σήμερα και εσένα πριν δεκατέσσερα χρόνια , στο φοιτητικό μου ρετιρέ με βοήθησε να σε ξεγεννήσουμε ο Μιχάλης καλή του ώρα και καιρό τώρα σε έχω εγκαταλείψει, μεγαλώνεις μόνο σου και που και που σου δίνω λίγα ψίχουλα από λέξεις.

Θα μπορούσα να είχα μείνει στα είκοσι μόνο που εγώ λύσσαξα να μεγαλώσω, θα μπορούσα να μείνω μποέμ, να συνεχίσω να γράφω απεγνωσμένα , να σε κρατούσα ζωντανό ή να σε παρατούσα και εντελώς από υπέρμετρη φιλοδοξία, μόνο που εσύ μεγάλωσες πια και έχω και τόσους άλλους που περιμένουν να μεγαλώσουν από εμένα. Χρόνια σου πολλά μικρό μου μπλοκάκι, σήμερα γίνεσαι δεκατέσσερα, αρκετά κλάφτηκα σε αφήνω να χαρείς τα γενέθλια σου και πάω να ζήσω τη ζωή που έφτιαξα...

Bright Horses

My baby's coming back now on the next train
I can hear the whistle blowing, I can hear the mighty roar
I can hear the horses prancing in the pastures of the Lord
Oh the train is coming, and I'm standing here to see
And it's bringing my baby right back to me
Well there are some things too hard to explain
But my baby's coming home now, on the 5:30 train

Καλό μήνα μικρέ, μπορεί να μην έχω το χρόνο που θέλω μαζί σου αλλά να ξέρεις πως σ'αγαπώ... Σήμερα έρχεται ο μπαμπάς...

Σουτζουκάκια με κανέλα...

Με γεμάτο στομάχι από σουτζουκάκια απολαμβάνω το μεσημεριανό μου καφέ για χώνεψη μαζί με κομμάτια σοκολάτας. Απόλαυση, από τις λίγες που μου έμειναν. Μπορεί  λοιπόν να τα έχω όλα κομμένα λόγω εγκυμοσύνης αλλά η καφεΐνη είναι κάτι που δεν έκοψα ποτέ και αν κρίνω από το πρώτο μου παιδί μπορώ να συνεχίσω άφοβα νομίζω.

Το σπίτι άδειο και πεντακάθαρο να μυρίζει Azax, καφέ και κανέλα, μουντάδα έξω απ'το παράθυρο και χαμηλός φωτισμός μέσα, με την αγαπημένη μου μουσική να γεμίζει το χώρο. Γιατί πόσα ζουζούνια να αντέξει ένα νευρικό κλονισμένο σύστημα εγκυμονούσας, πόσες ψίχες στο πάτωμα και δαχτυλιές στα τζάμια, πόσο κυνηγητό με την δίχρονη κόρη μες στο σπίτι;

Όχι ότι ήμουν και ποτέ καμιά παστρικιά το αντίθετο θα έλεγα αλλά είναι αυτός ο ατέρμονος αγώνας που ότι καθαρίζεις ή συμμαζεύεις παύει να είναι στη θέση του μέσα σε πέντε λεπτά και εντάξει να αντέξεις τον τσαπατσούλη εαυτό σου αλλά όταν αυτός μαγικά πολλαπλασιάζεται και είσαι πλέον εσύ η μάνα που πρέπει να συμμαζέψει τα πάντα παύει να έχει την πλάκα του.

Ξέρω πως όλο αυτό θα κρατήσει για λίγο και η ηρεμία, οι μουσικάρες, η μυρωδιά του Azax στον αέρα ακόμη και η σοκολάτα, οπότε το απολαμβάνω όσο μπορώ, γιατί αύριο η μικρή θα γυρίσει σπίτι απ'τη γιαγιά και μαζί της ο Γιάννης από Θεσσαλονίκη αλλά μέχρι τότε μπορώ να τα πω και λίγο ήσυχα επιτέλους με το γιο μου, που είναι μέσα στην τεραστίων διαστάσεων κοιλιά μου, ειδικά για έξι μηνών,εγώ αλλιώς τα ήξερα από την προηγούμενη φορά, τότε έξι μηνών και ούτε καν φαινόμουν έγκυος. 

Μόνο που τίποτα δεν είναι σαν την προηγούμενη φορά και ο κυριότερος λόγος είναι γιατί τώρα ξέρεις τι σε περιμένει, την πρώτη είσαι τόσο ανίδεος που όλα είναι τέλεια και για εμένα όντως η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν κάτι σαν όνειρο αυτή πάλι όχι και τόσο. Ίσως να φταίει που από την αρχή της εγκυμοσύνης είχα να την παλέψω με εξεταστική, εξοντωτική δουλειά, ένα μικρό παιδί που σε φωνάζει μαμά και σε κάνει να λιώνεις, ένα σπίτι που τα περιμένει όλα από εσένα, τα απερίγραπτα ξερατά και οι αναγούλες που αυτή τη φορά κράτησαν υπερβολικά πολύ αφού μόλις πριν λίγες εβδομάδες σταμάτησαν και γενικά ένα καλοκαίρι που ομολογουμένως δεν ήταν και από τα καλύτερα μου με εξαίρεση τις μέρες απομόνωσης στο Λεφόκαστρο, με παρέα μόνο κάτι γάτες, μερικούς Γάλλους και τον Τζήμερο!

Μπορεί αυτή τη φορά να ξεκίνησα την εγκυμοσύνη μου αρκετά πιο αδύνατη από ότι την πρώτη αλλά τότε είχα σπάσει και το ρεκόρ των οκτώ κιλών μέχρι να γεννήσω ενώ τώρα έχω πάρει ήδη οκτώ κιλά και τα περισσότερα μέσα στον πρώτο μήνα της εξεταστικής που έτρωγα σαν να μην υπάρχει αύριο,τουλάχιστον πέρασα όλα τα μαθήματα. Ευτυχώς που μπορώ και έχω αυτά τα μικρά διαλείμματα αυτές τις μικρές οάσεις, όσο σκέφτομαι πως αύριο θα ξυπνήσω μόνη μου και όχι από το γλυκό μαμά που ακούγεται κάθε πρωί από το μέσα δωμάτιο γαληνεύω και μπορεί όντως να είναι το πιο γλυκό και κουραστικό ξύπνημα που υπάρχει στον κόσμο, δεν παύει όμως να είναι μια ρουτίνα και όλοι θελουμε ένα διάλειμμα κι όχι να ζούμε τη μέρα της Μαρμότας κάθε μέρα και πιστεύω πως μπορούν να με καταλάβουν όσοι είναι γονείς και όχι μόνο. 

Όλα τακτοποιημένα λοιπόν ακόμα και η εργασία που έχω να παραδώσω την Κυριακή ,έτοιμη ψυχολογικά για το μάθημα του Σαββάτου  και πανέτοιμη μόλις ποστάρω αυτό το ποστ να ξεκινήσω την επόμενη εργασία που παραδίδω το άλλο Σάββατο. Όσο για την μέχρι τώρα εμπειρία μου από το ΕΑΠ, είναι ότι πιο δύσκολο και απαιτητικό έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα με φουλ υποχρεωτικές εργασίες και ότι μέχρι τώρα είχα κάνει σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο να φαντάζει λούνα παρκ σε σχέση με ότι αντιμετωπίζω τώρα. Μπορεί να φταίει και η φύση των μαθημάτων που είναι κυρίως νομικά και οικονομικά και αν και τα δεύτερα με παιδεύουν ακόμα περισσότερο στο τέλος σε αυτά κατά ένα περίεργο λόγο παίρνω τους μεγαλύτερους βαθμούς. 

Το μόνο ευχάριστο είναι πως αφού με το καλό γεννήσω στα μέσα προς τέλη  Φεβρουάριου και αφού το Γενάρη και το Φλεβάρη θα ανεβοκατεβαίνω με την τεράστια κοιλιά μου στη Θεσσαλονίκη για να δίνω με κίνδυνο να γεννήσω το παιδί κάπου στο ενδιάμεσο,δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά πίσω στον ΟΑΕΔ κι αυτό χάρη  στο νόμο Ν.4440/2016 (ΦΕΚ τ. Α'224) "Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας στη Δημόσια Διοίκηση"και την αίτηση που είχα κάνει για μετάταξη από τις 5/5/2018, είπαμε στο ελληνικό δημόσιο πάνε όλα με ταχύτατους ρυθμούς. Ναι αγαπητοί μου αυτό ήταν ένα εφιαλτικό κεφάλαιο για εμένα που πάει έκλεισε μετά από έξι χρόνια και κάποτε θα σας γράψω γι αυτό δεν είναι η ώρα του, το μόνο που ξέρω είναι το χαρτί που μου ήρθε και γράφει "πως και μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης σας ενημερώνουμε ότι επιλέγεστε για τη μετάταξη...." και δεν ήταν εύκολο αν σκεφτείς ότι είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε εμένα και άλλα εικοσιδύο άτομα και στο σταυρό που σας κάνω δεν έβαλα ποτέ μα ποτέ κανένα μέσο,το μόνο που έκανα ήταν να κάνω μια αίτηση στο http://apografi.gov.gr/  να στείλω το πλήρες βιογραφικό μου και φυσικά να κάνω υπομονή.

Ας κλείσω λοιπόν τούτο εδώ το post αφού ο καφές τελείωσε, έξω βράδιασε και κάποτε πρέπει να κάνω και την εργασία που λέγαμε , το βράδυ είναι όλο δικό μου για netiflix και λιώσιμο στον καναπέ, τώρα όσο προλαβαίνω γιατί από Φλεβάρη με ένα δίχρονο και ένα νεογέννητο στην αγκαλιά όλα αυτά θα φαντάζουν πολυτέλειες αλλά όπως και να έχει είναι ωραία η ζωή, όσο και να μας ταλαιπωρεί όσο είμαστε εδώ και παλεύουμε και έχουμε λίγες ώρες για εμάς, καφέ και σοκολάτα όλα είναι τέλεια. Εις το επανιδείν 

Στα τριάντα και βγάλε....

Μεσιάζοντας τα τριάντα, το κοντέρ τα έχει γράψει τα χιλιομετράκια του και εντάξει στα τριάντα κάτι και βγάλε δεν είσαι ακόμα για απόσυρση αλλά δεν είσαι κι εκείνο το χαζοχαρούμενο δεκαεννιάχρονο που μερικές φορές θα σκότωνες για να ξαναγίνεις. Είσαι πια μια μεστή μιλφάρα όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, όσο ξένη κι αν ακούγεται στα δικά σου αφτιά τούτη η αργκό λέξη. Ο μόνος συνειρμός σου με το μίλφ, είναι αυτός με τον Κωνσταντινίδη, τίποτα περισσότερο κι αν στη μετεφηβεία σου ήσουν ένα άγριο νιάτο και θηλυκό τώρα σίγουρα είσαι κάτι άλλο. 

Η ανάγκη για άγρια περιπέτεια στα νιάτα σε έφερε πολλές φορές στα άκρα, σε έκανε να τεντώσεις  τα  όρια σου, τελικά ήταν πολύ πιο στενά και μικροαστικά από ότι φανταζόσουνα ή από ότι ήθελες να λες ή από ότι ποτέ σου παραδέχτηκες, όσο μποέμ και αν προσπάθησες να ζήσεις, τόση όση ήταν τελικά η περιπέτεια που μπόρεσες και γεύτηκες, μετά απλά δεν ήθελες άλλο, δεν μπορούσες, ξερνούσες κοντά σε μουσάτους ποιητάδες, μυαλά ξουράφια, σου γαμούσαν το μυαλό αλλά μέχρι εκεί από το άλλο δεν ξέρανε, μη λέμε τα ίδια.

Θα καταλάβαινες πολύ αργότερα πόσο κακογαμημένη ήσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά, σωματικά και συναισθηματικά, κάποιοι από αυτούς μάθανε μέσα σου και οι άλλοι μισοί αποδείχτηκαν γκέι και το ποσοστό όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει τόσο επικίνδυνα που αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί πάντα διάλεγες τέτοιους άντρες, ίσως άγγιζαν καλύτερα από τον καθένα την θηλυκή σου πλευρά, ίσως όλοι να ήταν εν δυνάμει γκέι μέχρι που οι κοινωνικές συνθήκες τους επέτρεψαν να το παραδεχτούν πρώτα στον εαυτό τους και μετά σε όλους τους άλλους, ειλικρινά δεν ξέρω.  

Κάηκες,τσουρουφλίστηκες,μπούχτισες από κακογαμιάδες κουλτουριάρηδες, από απόρριψη, από μια δήθεν προοδευτικότητα και έτρεξες τρομαγμένη όσο μπορούσες προς τα πίσω, το μόνο που έψαχνες απεγνωσμένα πια, ήταν κάποιον να μην πάει στην όπερα και σε ποιητικές βραδιές, να βλέπει ποδόσφαιρο, να τρώει μπριζόλες, να  πετάει τα σκουπίδια και να σε γαμάει καλά, και επιτέλους τα κατάφερες.  Αυτό είναι που λένε πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και κοίτα να δεις που είναι η μοναδική φορά που μου το ορκίζεσαι πως δεν ειρωνεύεσαι. Πάντως κυνική δεν σε έκαναν τα χρόνια, πάντα έτσι ήσουνα.

Από την άλλη πάλι έτσι το βλέπεις εσύ ή έτσι θέλεις να παρουσιάζεσαι προς τα έξω, εμένα μου το σφύριξε ένα αγοράκι, πως οι "νορμάλ" σε γουστάρισαν μα δεινοπάθησαν στα χέρια σου και ότι μαλακία τράβηξες από κάθε ψυχανώμαλο τα ξέσπασες πάνω τους, δεν ήταν πως δεν σε θέλανε οι νορμάλ ήσουν εσύ που στο νορμάλ είχες αλλεργία, που την κανονικότητα την έδιωχνες με τις κλωτσιές, ήσουν εσύ που τρόμαξες απ' το ένα άκρο και πήδηξες στο άλλο.

Στα τριάντα βγάλε και κάτι είναι πολλοί οι απολογισμοί που μπορείς να κάνεις, πάντως μπράβο Σοφάκι τα κατάφερες, έκανες τα πάντα, ότι περνούσε από το χέρι σου για να καταστρέψεις αυτό το διαφορετικό που πίστεψες πως ήσουν, αυτό το διαφορετικό που σε πλήγωσε τόσες φορές και σε έβαλε σε τόσους μπελάδες και το έβαλες αμέτι  μουχαμέτι να το καταστρέψεις, να το αφανίσεις. Τώρα πια αυτοσαρκάζεσαι και γελάς με το χάλι σου, λες σιγά το διαφορετικό που ήμουνα,ήμουν και είμαι μια από τα ίδια και μ' αρέσει, μα έλα που ούτε και τώρα πείθεις κανέναν, μα έλα που πάλι δε χωράς πουθενά. Έλα παραδέξου το είναι που λαχταράς όσο τίποτα την κανονικότητα, μονάχα που δεν ξέρεις πως είναι.

"Στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις, θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά..."