14 χρόνια πριν

Κάπως έτσι ήμουν στα 20!

Γεννήθηκες πριν δεκατέσσερα χρόνια από μια εικοσάρα φοιτήτρια, από τότε μέχρι τώρα έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα, τα ξέρεις στα γράφω τόσα χρόνια, μόνο το φοιτήτρια με ακολουθεί ατέρμονα, όχι στην ίδια σχολή, αυτή δεν υπάρχει καν, σαν να μην υπήρξαμε κι εμείς, το παρελθόν μας, σαν να μας διέγραψαν. Βλέπω με αρκετή συμπάθεια και αγάπη τη δημιουργό σου και με μια ενδόμυχη ζήλια για τα νιάτα της, τη φρεσκάδα της, τη δημιουργικότητα της, την αφέλεια της, όλα της.

Κάποιοι μπορεί μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια να μην άλλαξαν καν, να τα κατάφεραν, να μην έπεσαν στην παγίδα, εγώ πάλι έπεσα, μεγάλωσα, γέμισα τη ζωή μου ένα σωρό ευθύνες, υποχρεώσεις, παιδιά και δουλειές, έκανα όλα όσα η κοινωνία περίμενε από εμένα και ελάχιστα από όσα περίμενε ο εικοσάχρονος εαυτός μου. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω πάλι εγκυμονώ , όπως εγκυμονούσα και σε εσένα, όνειρα, ιδέες, ζωή. Ζωή εγκυμονώ και τώρα,  μια νέα ζωή  και ότι αυτό συνεπάγεται, χαρά, αγάπη, χλωμό πρόσωπο, μαύρους κύκλους, πόνο και ένα καταχωνιασμένο εγώ κάπου βαθιά μέσα στη ντουλάπα.  Κάπως έτσι γέννησα σαν σήμερα και εσένα πριν δεκατέσσερα χρόνια , στο φοιτητικό μου ρετιρέ με βοήθησε να σε ξεγεννήσουμε ο Μιχάλης καλή του ώρα και καιρό τώρα σε έχω εγκαταλείψει, μεγαλώνεις μόνο σου και που και που σου δίνω λίγα ψίχουλα από λέξεις.

Θα μπορούσα να είχα μείνει στα είκοσι μόνο που εγώ λύσσαξα να μεγαλώσω, θα μπορούσα να μείνω μποέμ, να συνεχίσω να γράφω απεγνωσμένα , να σε κρατούσα ζωντανό ή να σε παρατούσα και εντελώς από υπέρμετρη φιλοδοξία, μόνο που εσύ μεγάλωσες πια και έχω και τόσους άλλους που περιμένουν να μεγαλώσουν από εμένα. Χρόνια σου πολλά μικρό μου μπλοκάκι, σήμερα γίνεσαι δεκατέσσερα, αρκετά κλάφτηκα σε αφήνω να χαρείς τα γενέθλια σου και πάω να ζήσω τη ζωή που έφτιαξα...

Bright Horses

My baby's coming back now on the next train
I can hear the whistle blowing, I can hear the mighty roar
I can hear the horses prancing in the pastures of the Lord
Oh the train is coming, and I'm standing here to see
And it's bringing my baby right back to me
Well there are some things too hard to explain
But my baby's coming home now, on the 5:30 train

Καλό μήνα μικρέ, μπορεί να μην έχω το χρόνο που θέλω μαζί σου αλλά να ξέρεις πως σ'αγαπώ... Σήμερα έρχεται ο μπαμπάς...

Σουτζουκάκια με κανέλα...

Με γεμάτο στομάχι από σουτζουκάκια απολαμβάνω το μεσημεριανό μου καφέ για χώνεψη μαζί με κομμάτια σοκολάτας. Απόλαυση, από τις λίγες που μου έμειναν. Μπορεί  λοιπόν να τα έχω όλα κομμένα λόγω εγκυμοσύνης αλλά η καφεΐνη είναι κάτι που δεν έκοψα ποτέ και αν κρίνω από το πρώτο μου παιδί μπορώ να συνεχίσω άφοβα νομίζω.

Το σπίτι άδειο και πεντακάθαρο να μυρίζει Azax, καφέ και κανέλα, μουντάδα έξω απ'το παράθυρο και χαμηλός φωτισμός μέσα, με την αγαπημένη μου μουσική να γεμίζει το χώρο. Γιατί πόσα ζουζούνια να αντέξει ένα νευρικό κλονισμένο σύστημα εγκυμονούσας, πόσες ψίχες στο πάτωμα και δαχτυλιές στα τζάμια, πόσο κυνηγητό με την δίχρονη κόρη μες στο σπίτι;

Όχι ότι ήμουν και ποτέ καμιά παστρικιά το αντίθετο θα έλεγα αλλά είναι αυτός ο ατέρμονος αγώνας που ότι καθαρίζεις ή συμμαζεύεις παύει να είναι στη θέση του μέσα σε πέντε λεπτά και εντάξει να αντέξεις τον τσαπατσούλη εαυτό σου αλλά όταν αυτός μαγικά πολλαπλασιάζεται και είσαι πλέον εσύ η μάνα που πρέπει να συμμαζέψει τα πάντα παύει να έχει την πλάκα του.

Ξέρω πως όλο αυτό θα κρατήσει για λίγο και η ηρεμία, οι μουσικάρες, η μυρωδιά του Azax στον αέρα ακόμη και η σοκολάτα, οπότε το απολαμβάνω όσο μπορώ, γιατί αύριο η μικρή θα γυρίσει σπίτι απ'τη γιαγιά και μαζί της ο Γιάννης από Θεσσαλονίκη αλλά μέχρι τότε μπορώ να τα πω και λίγο ήσυχα επιτέλους με το γιο μου, που είναι μέσα στην τεραστίων διαστάσεων κοιλιά μου, ειδικά για έξι μηνών,εγώ αλλιώς τα ήξερα από την προηγούμενη φορά, τότε έξι μηνών και ούτε καν φαινόμουν έγκυος. 

Μόνο που τίποτα δεν είναι σαν την προηγούμενη φορά και ο κυριότερος λόγος είναι γιατί τώρα ξέρεις τι σε περιμένει, την πρώτη είσαι τόσο ανίδεος που όλα είναι τέλεια και για εμένα όντως η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν κάτι σαν όνειρο αυτή πάλι όχι και τόσο. Ίσως να φταίει που από την αρχή της εγκυμοσύνης είχα να την παλέψω με εξεταστική, εξοντωτική δουλειά, ένα μικρό παιδί που σε φωνάζει μαμά και σε κάνει να λιώνεις, ένα σπίτι που τα περιμένει όλα από εσένα, τα απερίγραπτα ξερατά και οι αναγούλες που αυτή τη φορά κράτησαν υπερβολικά πολύ αφού μόλις πριν λίγες εβδομάδες σταμάτησαν και γενικά ένα καλοκαίρι που ομολογουμένως δεν ήταν και από τα καλύτερα μου με εξαίρεση τις μέρες απομόνωσης στο Λεφόκαστρο, με παρέα μόνο κάτι γάτες, μερικούς Γάλλους και τον Τζήμερο!

Μπορεί αυτή τη φορά να ξεκίνησα την εγκυμοσύνη μου αρκετά πιο αδύνατη από ότι την πρώτη αλλά τότε είχα σπάσει και το ρεκόρ των οκτώ κιλών μέχρι να γεννήσω ενώ τώρα έχω πάρει ήδη οκτώ κιλά και τα περισσότερα μέσα στον πρώτο μήνα της εξεταστικής που έτρωγα σαν να μην υπάρχει αύριο,τουλάχιστον πέρασα όλα τα μαθήματα. Ευτυχώς που μπορώ και έχω αυτά τα μικρά διαλείμματα αυτές τις μικρές οάσεις, όσο σκέφτομαι πως αύριο θα ξυπνήσω μόνη μου και όχι από το γλυκό μαμά που ακούγεται κάθε πρωί από το μέσα δωμάτιο γαληνεύω και μπορεί όντως να είναι το πιο γλυκό και κουραστικό ξύπνημα που υπάρχει στον κόσμο, δεν παύει όμως να είναι μια ρουτίνα και όλοι θελουμε ένα διάλειμμα κι όχι να ζούμε τη μέρα της Μαρμότας κάθε μέρα και πιστεύω πως μπορούν να με καταλάβουν όσοι είναι γονείς και όχι μόνο. 

Όλα τακτοποιημένα λοιπόν ακόμα και η εργασία που έχω να παραδώσω την Κυριακή ,έτοιμη ψυχολογικά για το μάθημα του Σαββάτου  και πανέτοιμη μόλις ποστάρω αυτό το ποστ να ξεκινήσω την επόμενη εργασία που παραδίδω το άλλο Σάββατο. Όσο για την μέχρι τώρα εμπειρία μου από το ΕΑΠ, είναι ότι πιο δύσκολο και απαιτητικό έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα με φουλ υποχρεωτικές εργασίες και ότι μέχρι τώρα είχα κάνει σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο να φαντάζει λούνα παρκ σε σχέση με ότι αντιμετωπίζω τώρα. Μπορεί να φταίει και η φύση των μαθημάτων που είναι κυρίως νομικά και οικονομικά και αν και τα δεύτερα με παιδεύουν ακόμα περισσότερο στο τέλος σε αυτά κατά ένα περίεργο λόγο παίρνω τους μεγαλύτερους βαθμούς. 

Το μόνο ευχάριστο είναι πως αφού με το καλό γεννήσω στα μέσα προς τέλη  Φεβρουάριου και αφού το Γενάρη και το Φλεβάρη θα ανεβοκατεβαίνω με την τεράστια κοιλιά μου στη Θεσσαλονίκη για να δίνω με κίνδυνο να γεννήσω το παιδί κάπου στο ενδιάμεσο,δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά πίσω στον ΟΑΕΔ κι αυτό χάρη  στο νόμο Ν.4440/2016 (ΦΕΚ τ. Α'224) "Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας στη Δημόσια Διοίκηση"και την αίτηση που είχα κάνει για μετάταξη από τις 5/5/2018, είπαμε στο ελληνικό δημόσιο πάνε όλα με ταχύτατους ρυθμούς. Ναι αγαπητοί μου αυτό ήταν ένα εφιαλτικό κεφάλαιο για εμένα που πάει έκλεισε μετά από έξι χρόνια και κάποτε θα σας γράψω γι αυτό δεν είναι η ώρα του, το μόνο που ξέρω είναι το χαρτί που μου ήρθε και γράφει "πως και μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης σας ενημερώνουμε ότι επιλέγεστε για τη μετάταξη...." και δεν ήταν εύκολο αν σκεφτείς ότι είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε εμένα και άλλα εικοσιδύο άτομα και στο σταυρό που σας κάνω δεν έβαλα ποτέ μα ποτέ κανένα μέσο,το μόνο που έκανα ήταν να κάνω μια αίτηση στο http://apografi.gov.gr/  να στείλω το πλήρες βιογραφικό μου και φυσικά να κάνω υπομονή.

Ας κλείσω λοιπόν τούτο εδώ το post αφού ο καφές τελείωσε, έξω βράδιασε και κάποτε πρέπει να κάνω και την εργασία που λέγαμε , το βράδυ είναι όλο δικό μου για netiflix και λιώσιμο στον καναπέ, τώρα όσο προλαβαίνω γιατί από Φλεβάρη με ένα δίχρονο και ένα νεογέννητο στην αγκαλιά όλα αυτά θα φαντάζουν πολυτέλειες αλλά όπως και να έχει είναι ωραία η ζωή, όσο και να μας ταλαιπωρεί όσο είμαστε εδώ και παλεύουμε και έχουμε λίγες ώρες για εμάς, καφέ και σοκολάτα όλα είναι τέλεια. Εις το επανιδείν 

Στα τριάντα και βγάλε....

Μεσιάζοντας τα τριάντα, το κοντέρ τα έχει γράψει τα χιλιομετράκια του και εντάξει στα τριάντα κάτι και βγάλε δεν είσαι ακόμα για απόσυρση αλλά δεν είσαι κι εκείνο το χαζοχαρούμενο δεκαεννιάχρονο που μερικές φορές θα σκότωνες για να ξαναγίνεις. Είσαι πια μια μεστή μιλφάρα όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, όσο ξένη κι αν ακούγεται στα δικά σου αφτιά τούτη η αργκό λέξη. Ο μόνος συνειρμός σου με το μίλφ, είναι αυτός με τον Κωνσταντινίδη, τίποτα περισσότερο κι αν στη μετεφηβεία σου ήσουν ένα άγριο νιάτο και θηλυκό τώρα σίγουρα είσαι κάτι άλλο. 

Η ανάγκη για άγρια περιπέτεια στα νιάτα σε έφερε πολλές φορές στα άκρα, σε έκανε να τεντώσεις  τα  όρια σου, τελικά ήταν πολύ πιο στενά και μικροαστικά από ότι φανταζόσουνα ή από ότι ήθελες να λες ή από ότι ποτέ σου παραδέχτηκες, όσο μποέμ και αν προσπάθησες να ζήσεις, τόση όση ήταν τελικά η περιπέτεια που μπόρεσες και γεύτηκες, μετά απλά δεν ήθελες άλλο, δεν μπορούσες, ξερνούσες κοντά σε μουσάτους ποιητάδες, μυαλά ξουράφια, σου γαμούσαν το μυαλό αλλά μέχρι εκεί από το άλλο δεν ξέρανε, μη λέμε τα ίδια.

Θα καταλάβαινες πολύ αργότερα πόσο κακογαμημένη ήσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά, σωματικά και συναισθηματικά, κάποιοι από αυτούς μάθανε μέσα σου και οι άλλοι μισοί αποδείχτηκαν γκέι και το ποσοστό όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει τόσο επικίνδυνα που αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί πάντα διάλεγες τέτοιους άντρες, ίσως άγγιζαν καλύτερα από τον καθένα την θηλυκή σου πλευρά, ίσως όλοι να ήταν εν δυνάμει γκέι μέχρι που οι κοινωνικές συνθήκες τους επέτρεψαν να το παραδεχτούν πρώτα στον εαυτό τους και μετά σε όλους τους άλλους, ειλικρινά δεν ξέρω.  

Κάηκες,τσουρουφλίστηκες,μπούχτισες από κακογαμιάδες κουλτουριάρηδες, από απόρριψη, από μια δήθεν προοδευτικότητα και έτρεξες τρομαγμένη όσο μπορούσες προς τα πίσω, το μόνο που έψαχνες απεγνωσμένα πια, ήταν κάποιον να μην πάει στην όπερα και σε ποιητικές βραδιές, να βλέπει ποδόσφαιρο, να τρώει μπριζόλες, να  πετάει τα σκουπίδια και να σε γαμάει καλά, και επιτέλους τα κατάφερες.  Αυτό είναι που λένε πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και κοίτα να δεις που είναι η μοναδική φορά που μου το ορκίζεσαι πως δεν ειρωνεύεσαι. Πάντως κυνική δεν σε έκαναν τα χρόνια, πάντα έτσι ήσουνα.

Από την άλλη πάλι έτσι το βλέπεις εσύ ή έτσι θέλεις να παρουσιάζεσαι προς τα έξω, εμένα μου το σφύριξε ένα αγοράκι, πως οι "νορμάλ" σε γουστάρισαν μα δεινοπάθησαν στα χέρια σου και ότι μαλακία τράβηξες από κάθε ψυχανώμαλο τα ξέσπασες πάνω τους, δεν ήταν πως δεν σε θέλανε οι νορμάλ ήσουν εσύ που στο νορμάλ είχες αλλεργία, που την κανονικότητα την έδιωχνες με τις κλωτσιές, ήσουν εσύ που τρόμαξες απ' το ένα άκρο και πήδηξες στο άλλο.

Στα τριάντα βγάλε και κάτι είναι πολλοί οι απολογισμοί που μπορείς να κάνεις, πάντως μπράβο Σοφάκι τα κατάφερες, έκανες τα πάντα, ότι περνούσε από το χέρι σου για να καταστρέψεις αυτό το διαφορετικό που πίστεψες πως ήσουν, αυτό το διαφορετικό που σε πλήγωσε τόσες φορές και σε έβαλε σε τόσους μπελάδες και το έβαλες αμέτι  μουχαμέτι να το καταστρέψεις, να το αφανίσεις. Τώρα πια αυτοσαρκάζεσαι και γελάς με το χάλι σου, λες σιγά το διαφορετικό που ήμουνα,ήμουν και είμαι μια από τα ίδια και μ' αρέσει, μα έλα που ούτε και τώρα πείθεις κανέναν, μα έλα που πάλι δε χωράς πουθενά. Έλα παραδέξου το είναι που λαχταράς όσο τίποτα την κανονικότητα, μονάχα που δεν ξέρεις πως είναι.

"Στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις, θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά..."

Τα πρώτα γενέθλια

2/10/2018

Σαν σήμερα έγινα μάνα. Σε γέννησα με αυτόν τον τρόπο που λέμε φυσιολογικά. Το ρολόι απέναντι έγραφε εικοσιδύο και εικοσιτέσσερα, μα σ ύμφωνα με όλα τα χαρτιά γεννήθηκες και εικοσιπέντε. Οι πόνοι με είχανε πιάσει από τις εφτά η ώρα το απόγευμα με το που μπήκε ο Οκτώβρης.

Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως η ζωή μου έχει την οποιαδήποτε σχέση με αυτή που είχε πριν σε γεννήσω. Στην αρχή τα πράγματα είναι ισοπεδωτικά, γι αυτό θεωρώ πως όλες οι νέες μαμάδες θέλουν στήριξει, μετά απλά συνηθίζεις! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είσαι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, όλα τα άλλα είναι προσωπικές μικρό ή μεγαλό ματαιοδοξίες που έκανα ή θα κάνω. Που θέλησα ή δεν θέλησα αρκετά.

Φυσικά υπήρξα και πριν από εσένα, φυσικά υπάρχω και τώρα, η ζωή είναι όλη δικιά σου όπως και η δική μου εξάλλου. Τώρα που έγινα μάνα λοιπόν εκτιμώ και σέβομαι λίγο παραπάνω όλες εκείνες τις γυναίκες που από επιλογή ή όχι δεν έγιναν μάνες ή που από επιλογή ή όχι έγιναν. Είναι κάτι που αφορά ξεκάθαρα και βαθιά τη ζωή μιας γυναίκας σε αυτόν τον πλανήτη. Η ζωή συνεχίζεται μαζί σου πια και είναι αλήθεια πως έχει άλλο νόημα όταν σε παίρνω αγκαλιά ή όταν μου χαμογελάς.

Στα γεράματα αποφάσισα να σπουδάσω ξανά " Δημόσια Διοίκηση " αυτή τη φορά μιας και η ζωή τα έφερε έτσι να βρίσκομαι από τη μέσα πλευρά και να βλέπω ξεκάθαρα πως στη χώρα μας η δημόσια διοίκηση πάσχει πολλαπλά. Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα ή που δεν έχω πια τόσο ελεύθερο χρόνο αλλά μου φαίνονται πραγματικά πάρα πολλά για να τα βγάλω πέρα μα όσο αναλογίζομαι με τι έχω αναμετρηθεί μέχρι τώρα λέω εντάξει κλάιν και συνεχίζω. Νέα μαμά, νέα φοιτήτριά και νέα οδηγός, μου αρέσει που επιτέλους αναμετριέμαι με τους φόβους μου και τους ξεπερνάω, που σε βάζω στο καθισματάκι σου και φεύγουμε.

Θέλω όταν μεγαλώσεις να γυρίζεις στο μητρικό σου και να έχεις ωραίες αναμνήσεις από εδώ και μυρωδιές ρυζόγαλου όπως είχα κι εγώ, θέλω να ζήσεις τα παιδικά σου χρόνια ανέμελα, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό.

Σ'αγαπώ, η μαμά σου.

Βασιλική

Είμαι μια Βασιλική που δε με λένε Βάσω. Είμαι ένα μοναδικό κορίτσι σε ένα σόι αγοριών.  Νονός μου είναι ο Ματούλης, ούτε εκείνον τον λένε έτσι είναι το συνωμοτικό. Χαϊδευτικά με φωνάζουνε Σίλια. Αν ζούσα στη Ραψάνη θα με φωνάζανε Τσικούλα ή Τσικιά. Γεννήθηκα πρωτότοκη αργά το βράδυ μιας Δευτέρας. Το όνομα το πήρα απ' τη γιαγιά μα έχω και παππού Βασίλη κι είναι κι εκείνος ένας Βασίλης που δεν έγινε ποτέ του Βασιλάκης. Βασιλάκη έχω τον πρώτο μου ξάδερφο, ένας και μοναδικός και ζουρζουβίλης που λέει και η γιαγιά.

 Όλοι λένε πως είμαι όμορφη επειδή γεννήθηκα Οκτώβρη, τότε γεννιούνται οι όμορφες, μη βλέπεις τη μαμά, αυτή είναι μια αυγουστιάτικη εξαίρεση. Έχω ένα τρίγωνο elfικό αυτί και ένα στρογγυλό, το τρίγωνο το πήρα απ'τη μαμά, έχω δυνατά χέρια, γαλλική μύτη, ζουμερά χείλη και μάτια σε όλες τις αποχρώσεις του μελί και του πράσινου ανάλογα με τη διάθεση και το φως. Είμαι πεισματάρα και σχεδόν πάντα γίνεται το δικό μου. Τώρα τελευταία άρχισα να περπατώ με την περπατούρα του Μπακόλα, πέφτω κι όταν πέφτω κλαίω μα ξέρω πως θα είναι πάντα κάπου εκεί κοντά η μαμά για να με σηκώσει ξανά.

 Τα πυρόξανθα μαλλιά τα πήρα απ'το μπαμπά που κι αυτός τώρα τελευταία κουρεύεται σαν τους Peaky  Blinders. Αν και ζω στον κάμπο μου αρέσει η θάλασσα και το βουνό, αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Ήταν ένας γάιδαρος" και το "Μεταμορφώσεις" του Μπονάτσου σε διασκευή Matina Sous Peau, μου αρέσει ο ύπνος, το relax, το μπάνιο και οι αγκαλιές. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η Σκουτερίνα της Clementoni. Έχω ήδη ένα μεγάλο ξύλινο κουκλόσπιτο και απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ γι αυτό και για το φουσκωτό μου κάστρο. Αγαπημένα μου βιβλία είναι όλα αυτά που μπορώ να δαγκώσω , στον ελεύθερο χρόνο μου , μου αρέσει να ρίχνω κουτουλιές και να γρατσουνάω. Τα πρώτα μου γενέθλια δεν τα έχω ζήσει ακόμα, τα φαντάζομαι με μεγάλη τούρτα και δώρα από αυτά που παίρνουν μόνο τα πρωτότοκά παιδιά ή τα μοναχοπαίδια. Για την ηλικία μου ξέρω πολλά πράγματα, όπως να κάνω παλαμάκια και να τρώω μόνη μου ένα μπισκότο. Έχω ήδη έξι δόντια, δεκαπέντε ζευγάρια παπούτσια αν και δεν περπατάω ακόμα και μεγάλη συλλογή από θαυμαστές με μεγαλύτερο θαυμαστή μου από όλους τον Μάριο. Η μεγαλύτερη μου ανησυχία για το μέλλον είναι μην αλλάξει η μαμά δωμάτιο και δεν μπορώ να την δω. Ζω σε έναν κόσμο που ακόμα εύχεται στους γονείς μου και με έναν γιο. Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω μονάχα θέλω να παραμείνω μια Βασιλική σε έναν κόσμο γεμάτο Βασούλες.

Άκου μάνα...

Λοιπόν αυτό που κυρίως κάνω αυτό τον καιρό είναι τη μάνα και δεν εννοώ στα χαρτιά. Είναι απασχόληση όχι πλήρους ωραρίου αλλά εικοσιτετράωρου, εφταήμερου και βάλε χωρίς ρεπό,  άντε με κανένα ρεπό αν και όποτε μπορέσουν οι γιαγιοπαππούδες. Οι άτεκνες φίλες μου με ρωτάνε αν είναι δύσκολο, δε θα πω ψέματα, φυσικά και είναι δύσκολο, σχεδόν παύεις να υπάρχεις αλλά το βρίσκω παιχνιδάκι μπροστά στο γκισέ του ΟΑΕΔ. Σίγουρα η μαμαδοσύνη θέλει υπομονή, αγάπη, χρόνο και μαμάδες που να έχουν χορτάσει το εγώ τους. 

Ο καιρός που πρέπει να γυρίσω στη δουλειά πλησιάζει, αναρωτιέμαι τι θα κάνω με το παιδί μου και με πιάνει φρίκη. Ξέρω ότι στη θέση μου και σε χειρότερη βρίσκονται πάρα πολλές γυναίκες. Σκέφτομαι τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα. Ποιον ιδιωτικό τομέα; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, ας είμαστε ρεαλιστές όλες πάνε στο σπίτι τους, αναγκαστικά.  Εκείνες που μένουν να παλεύουν είναι οι  μητέρες που βρίσκονται στο ελεύθερο επάγγελμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα γυναίκες καριέρας, δεν το περιορίζω στο φύλο, θα πω γενικά άνθρωποι καριέρας σε μια χώρα που  η δουλειά είναι είδος υπό εξαφάνιση . 

Σας γράφει μια μάνα του δημοσίου που βρίσκεται στην καλή τη μοίρα αλλά δεν παίρνει και πολύ συχνά ρεπό από τα μαμαδοκαθήκοντα γιατί η μια γιαγιά εργάζεται και η άλλη είναι μονότερμα καπαρωμένη από το άλλο το εγγόνι που ανήκει στη μάνα ελεύθερο επαγγελματία. Μια μάνα που έκανε συνειδητά παιδί και που δεν έχει απαίτηση να το παρατάει από εδώ κι από εκεί και να κάνει τη ζωή της όπως θα πει και η παλιοκοινωνία αλλά αυτή η παλιοκοινωνία έχει πολλές απαιτήσεις από αυτή τη ρημαδομάνα ρε γαμώτο και εργαζόμενη να είναι και καλή μανά και νοικοκυρά και χαμογελαστή και γκόμενα. Ε απλά δεν γίνεται και συνήθως την πατάνε τα παιδιά εκεί είναι η μαλακία. Τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι και δεν είναι κανείς, που φεύγουν από το σπίτι και δεν είναι κανείς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάνε όλα κατά διαόλου.

Τι θα κάνω με το παιδί μου, θα το αφήνω στους γιαγιοπαππούδες που δεν μπορούν κι αν στην τελική δεν θέλω να το αφήνω; Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αφήσω τη δουλειά μου και μετά όλοι οικογενειακώς να τρώμε κάνγκες.Έγινε και η μητρότητα σπορ για λίγους. Καλά μου έλεγε η μάνα μου, γίνε youtuber και  insta influencer παιδί μου να τα κονομάς απ'το σπίτι και δεν την άκουσα, έμεινα μια αγνή και άφραγκη blogger.  Αλάνια εις το επανιδείν...