Dead Inside...

Μου πήρε δυο εβδομάδες να προσαρμοστώ στη νέα μου καθημερινότητα. Αν προσαρμόστηκα δηλαδή,  γιατί ακόμα δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι αλλά έχω όμως σίγουρα δυο εβδομάδες που άλλαξα ζωή και έχω ευτυχώς πολύ χρόνο μπροστά μου για να σκεφτώ τι θα κάνω μαζί της. 

Μουδιασμένη και αμήχανη, κοιμάμαι πολύ, κάνω περιπάτους όταν ο καιρός και η διάθεση το επιτρέπει όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα- ίσα για το ξεμούδιασμα αλλά αν φανταστείς πως τρία χρόνια τώρα καθόμουν οχτώ ώρες σε μια καρέκλα αλυσοδεμένη στην κυριολεξία άλλες οκτώ ώρες ήμουνα ένα οριζοντιωμένο πτώμα στο κρεββάτι και τις υπόλοιπες οκτώ τις περνούσα στην καλύτερη σέρνοντας το τομάρι μου από καναπέ σε πολυθρόνα και από πολυθρόνα μέχρι την εξώπορτα για να ανοίξω στον ντελιβερά, ε τότε μπορείς να πεις πως είναι θεαματική η αλλαγή αυτοί οι μικροί περίπατοι και δεν είναι οι μόνοι.

Δυο εβδομάδες τώρα, τρώω καλύτερα, κοιμάμαι καλύτερα, ξυπνάω καλύτερα, πάω βόλτες, σχεδιάζω ταξίδια, ακούω μουσική, απολαμβάνω τη σιωπή,  βλέπω φίλους που είχα να δω χρόνια από μακριά, δειλά- δειλά προσεγγίζω ξανά αγαπημένους ανθρώπους και ενδιαφέροντα,  δεν νιώθω όμως καλύτερα, νιώθω απλά το ίδιο με πριν.

Γιατί πιστεύω πως όταν σταματήσει αυτή η βαβούρα της αδυσώπητης πραγματικότητας, ξύπνα, ντύσου, σύρσου μέχρι την άθλια εργασία σου, ανέξου τόσους μαλάκες, κάνε ένα βάρβαρο οκτάωρο, σε παίρνει η μπάλα  και σε όλα τα υπόλοιπα και καταντάς να κάνεις μια βάρβαρη ζωή αλλά δεν έχεις και πολύ χρόνο να το πολύ σκεφτείς και να το συνειδητοποιήσεις, απλά τρως, κοιμάσαι, δουλεύεις και πάλι από την αρχή , ακόμα και τις λίγες αναλαμπές σου στις καταπίνουν οι ρυθμοί. 

Νομίζω πως χρειάζομαι και πρέπει να μου δώσω λίγο χρόνο ακόμα για να προσαρμοστώ στις νέες πιο ανθρώπινες συνθήκες κι από εκεί και πέρα χωρίς πια δικαιολογίες και άλλοθι να δω αν το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να ρεμπελιάσω ή όντως να αλλάξω ζωή, πάντως προς το παρόν και τα δυο ενδεχόμενα μου φαντάζουν ιδανικά, το δεύτερο απλά θέλει λίγη περισσότερη δουλειά αλλά αν αναλογιστώ ότι δούλεψα και κατανάλωσα τόση ψυχική και σωματική ενέργεια για μαλακίες γιατί να μην μπορώ να το κάνω για κάτι που αγαπώ πραγματικά μάλλον μου λείπει το κίνητρο και ένα χέρι βοηθείας γιατί δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Δεν έχω παράπονο υπήρξαν χέρια μόνο που αν δεν θες από μόνος σου να σωθείς δεν μπορούν να κάνουν κι αυτά πολλά πράγματα ας ελπίσω πως θα τα βρω ξανά στον δρόμο μου. 

Όχι δεν βαρέθηκα, η εργασία όντως είναι χαρά αλλά κάτω από κάποιες βασικές προϋποθέσεις, αμείβεσαι καλά γι αυτό που κάνεις, σε ευχαριστεί αυτό που κάνεις, είναι δημιουργικό ή έστω εργάζεσαι κάτω από ανθρώπινες συνθήκες, αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις τότε η εργασία δεν είναι χαρά είναι μια μαλακία.  

Δυο εβδομάδες τώρα κι ακόμα μερικές φορές με πιάνω να είμαι στην τσίτα, άραγε πόση ζημιά έχω πάθει και πόσο θα μου πάρει για να αναρρώσω; 

Θεσσαλικό

Λάμπω...

Ζεσταίνομαι καίγοντας τις ελπίδες των μετρίων, τις δικές μου τις έχω κάψει προ πολλού! Ακούω Mozart αντί για γαμωσταυρίδια που είναι οι καθημερινοί μου ήχοι. Διαβάζω Καλογεροπούλου δε με συγκινεί, φτιάχνω μια βιβλιοθήκη στο σαλόνι σχετικά μικρή δε θα χωρέσει τόσο μπούκωμα, σίγουρα θα υπάρξει κι άλλη. Μαζεύω βιβλία από κούτες, από το πατρικό, αναζητώ μάταια βιβλία που δάνεισα για "λίγο" αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως θα ξημερώσει μια μέρα που δεν θα έχει κανένα νόημα το μάζεμα...

Το απόγευμα περιμένω τη Σουζάνα να μου κόψει το μαλλί , όσο πιο κοντό τόσο το καλύτερο και είμαι σε μια φάση που θέλω να τα κόψω όλα τους ανθρώπους, το φαι, τις συναναστροφές. Είναι που κόπηκε το μέσα μου φως, σαν ανίδεη δεν ξέρω από τσάκρα, μάκρα και λοιπά αλλά κόπηκε αυτή η ενέργεια που ζέσταινε το μέσα μου, που έκανε τους άλλους να με ερωτεύονται , κόπηκε εκείνο το εσωτερικό φως που με έκανε να λάμπω, και είναι όλα τόσο θολά κρύα και σκοτεινά. Αν φύγει αυτή η ενέργεια τι μένει άραγε; Κάποιος άλλος κι όχι ο εαυτός που αγάπησα, ένα κουφάρι κάτι άλλο κι όχι εγώ και πρέπει να τα βρούμε να ζήσω με αυτό ή να επαναστατήσω και να διεκδικήσω την παλιά μου λάμψη πίσω; Μήπως είναι αργά; Μήπως εκείνη η Σοφία χάθηκε για τα καλά κι αν ναι τι νόημα έχει να ζεις και να κουβαλάς ένα κουφάρι που δε θες; Ευτυχώς ξημέρωσε μια νέα εποχή με περισσότερο φως για τη ζωή μου και υπόσχομαι να παλέψω για να λάμψω ξανά...

υ.σ Λάμπω απ'τη χαρά μου... Λάμπω που δεν θα σας βλέπω...

Winter is here!

Ο Μύλος του παππά- Λάρισα

Ήρθε το 2017 με χατζάρες έξω και πυρετό μέσα, ήρθε και με ρίζωσε στο σπίτι για τα καλά,  μια η άδεια,  μια οι αποκλεισμοί από τα χιόνια, αν και πριν με χτυπήσει ο πυρετός με υπεράνθρωπες προσπάθειες έφτανα στη δουλειά που δεν είχαμε ούτε θέρμανση αλλά ούτε νερό πουθενά και με τρομακτικούς γυρισμούς από αυτή που στην αρχή είχανε λίγη πλάκα με χιλιάδες χαζοφωτογραφίες στο χιόνι αλλά στο τέλος κατάντησαν μια ταλαιπωρία!

Α' Αρχαίο θέατρο Λάρισας 

Κάπως έτσι μπήκε το δεκαεφτά με επίσημη ενδυμασία την πιτζάμα, με χουχουλιάρικα πρωινά με καφέ στον καναπέ, με Μάρκες , με σπασμένο κρεβάτι, με φίλους  στο σπίτι και με πολλές ζημιές σε αυτό αλλά όχι από τον χιονιά! Οι περισσότεροι στη θέση μου μπορεί να δυσανασχετούσαν από την κλεισούρα και το έχω ζήσει κι εγώ στο παρελθόν αυτό το αίσθημα της μούχλας και της απραξίας αλλά επειδή τα τελευταία τρία χρόνια γαμιέμαι καθημερινώς στη δουλειά , μπορώ να σας πω άνετα ότι χρειάζομαι ακόμα ένα τρίμηνο για να μπορώ να πατσίσω το καθημερινό γαμήσι για να πω ότι θα μπουχτίσω από το καθησιό, μια και δυο βδομάδες δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα! 

Έτσι το απολαμβάνω ακόμα και τώρα που ψήνομαι στον πυρετό , θυμάμαι να βουλιάζουν οι μπότες στο χιόνι κι εγώ να γλιστρώ να περιμένω το αστικό να με σώσει από το κρύο. Έξω είναι όλα χιονισμένα με μια απίστευτη παγωνιά κι ένα ήλιο λαμπρό, κάθομαι στο μέσα δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου με το τεράστιο σιδερένιο κρεβάτι κάτω από δυο παπλώματα και το laptop αγκαλιά με μια ανεμπόδιστη θέα στις χιονισμένες στέγες και νιώθω λες και κέρδισα το λαχείο την Τετάρτη  ή κάτι τέτοιο που σου δίνει μια απερίγραπτη χαρά!

Τα άλλα τρένα να περνούν...

Σαν να μην υπάρχει αύριο...

Μόλις έχω φάει τη μπουγάτσα με κρέμα!

Από το άγριο χάραμα τρώω, λίγη τούρτα που έμεινε από τα χθεσινά γενέθλια του μπαμπά, ένα απομεινάρι κορμού που έκανε η μαμά, ένα τόστ με μαύρο ψωμί, γαλοπούλα και light κασέρι, ένα σνίτσελ κοτόπουλο ολόκληρο με φέτα και κάτι πατάτες από τις χθεσινές μπριζόλες, ένα χυμό φράουλα χωρίς ζάχαρη, μπουγάτσα με κρέμα 170 γρ, μπουγάτσα κοτόπουλο κι αυτή 170 γρ δεν την έφαγα όλη όμως γιατί έσκασα και φυσικά ένα φρέντο καπουτσίνο σκέτο, γιατί ο σκέτος είναι που κάνει τη διαφορά! Αν είχα φάει κάτι παραπάνω θα μεγάλωνε και η ανάρτηση αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα για την έμπνευση τέλος πάντων! Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε...

Η ώρα είναι ακόμα μια, έχω ξυπνήσει πουρνό- πουρνό και το βράδυ μας έχουν καλεσμένους έξω για φαγητό, δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μα έξω έχει κρύο και μ'έχει πιάσει μια λαιμαργία. Όταν γύρω σου όλοι αδυνατίζουν, πάνε σε γυμναστήρια προσέχουν τον εαυτό τους και το έτερον ήμισυ έχει αδυνατίσει κι έχει κάνει κορμί θανατηφόρο με αποτέλεσμα όλοι γύρω σου να μιλούν και να κοιτάζουν ΤΟ κορμί, τότε ή θα πάθεις κατάθλιψη γιατί εσύ δεν βρίσκεσαι σε φόρμα ή θα εκμεταλλευτείς αυτό το κορμί ή θα μπεις κι εσύ στο ίδιο τριπάκι ή απλά θα συνεχίσεις να τρως σαν να μην συμβαίνει τίποτα και σαν να μην υπάρχει αύριο. Ε εγώ αυτό κάνω τρώω σαν να μην υπάρχει μεθαύριο, γιατί μεθαύριο θα γυρίσω στη δουλειά και θα έχω τα ίδια νεύρα που είχα στο χθεσινό post οπότε κάπου πρέπει να ξεσπάσω κι εγώ. 

Κάθε χρόνο κάνω ή σχεδόν κάθε χρόνο προσπαθώ να κάνω μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει κι έχουν φύγει αρκετές χρονιές από τότε που άρχισα να γράφω σε αυτό εδώ το blog να εδώ μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη μου ανασκόπηση πριν έντεκα χρονάκια. Για φέτος νομίζω ότι δεν έχω να πω και πολλά. Έγιναν πράγματα στη ζωή μου αλλά πιο παρασκηνιακά, σε πρώτο πλάνο ήρθαν οι ζωές των αγαπημένων μου προσώπων, εγώ έπαιξα λίγο κομπαρσιλίκι φέτος και λίγο δράμα. 

Αυτό που θα θυμάμαι από το δεκαέξι είναι η μετακόμιση στα τέλη Γενάρη, το καινούργιο μας τεράστιο σπίτι που σχεδόν μέχρι τον Απρίλιο ήταν άδειο και είχε μόνο μια κρεβατοκάμαρα, την χειμωνιάτικη απόδραση στα λουτρά Πόζαρ και στον Άγιο Αθανάσιο που παραλίγο να γινόμασταν ξαδέρφια του John Snow, τον υπέροχο γάμο του αδερφού μου, τη γνωστή και αγαπημένη απόδραση στα Χανιά, τις διακοπές μας στη Σκιάθο και τις βουτιές μας στις Κουκουναριές, τα σαββατοκύριακα μας στη Ραψάνη και το Πήλιο,  την selfie με τον Κορτώ, τα λίγα βιβλία οάσεις που διάβασα, το 8th Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη, το κάψιμο με κάποιες σειρές, στο γήπεδο για την άνοδο της ΑΕΛ στη σούπερ λιγκ, την τετάρτη Νοεμβρίου ως μια πολύ κακή μέρα αλλά και λίγες μέρες αργότερα τον ερχομό του πανέμορφου κούκλου ανιψιού. Ε σίγουρα το δεκαέξι ήταν πιο φτωχό σε εμπειρίες σε σχέση με το 2015, δεν είχε υπερατλαντικά ταξίδια, βουτιές στη Τζαμάικα ,pina colada στο Μεξικό, γάμους, φούιτ στη Θάσο κι άλλα τέτοια ήταν λίγο πιο πικρό στη γεύση σαν δίσεκτο και είχε και μια πολύ κουραστική, φορτωμένη καθημερινότητα αλλά αυτή την κουβαλάω από τον Οκτώβριο του 2013 έτσι κι αλλιώς κι αν και φτωχό στις εμπειρίες, ακριβό στην τσέπη κυρίως λόγω σπιτιού. 

Για το 2017 που έρχεται εύχομαι να τρώω λιγότερο, να απαλλαγώ από την απαίσια δουλειά, να έρθουν όλα αυτά που περιμένω και που δεν έφερε το 2016, να πιστέψω λίγο παραπάνω σε εμένα, να στρώσω τον κώλο μου κάτω όχι μόνο για να τον γυμνάσω αλλά  κυρίως για να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Να πάψω να ζω τόσο φλου και να βάλω κάποιους στόχους και κυρίως να έχω την υγεία μου για να μπορέσω να κάνω έστω τα μισά από αυτά. 

υ.σ Φιλιά στις γλάστρες χαιρετισμούς στο πιάνο και εις άλλα με υγεία 

Χρόνια πολλά στον τιτανοτεράστιο μπαμπούλη του σύμπαντος!

Δημόσιοι είλωτες...

Αυτές τις άγιες μέρες των γιορτών που πλησιάζουν, είπα να σας διηγηθώ ένα παραμυθάκι για να σας βάλω στο κλίμα των εορτών. Κόκκινη κλωστή, δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο και μπάτσο της γαμημένης να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό σκοτεινό κωλοχανείο, που κάποια απαίσια ανθρωπάκια νομίζανε πως κάνουνε κουμάντο, φερότανε απαίσια στους εργαζόμενους, όντας και οι ίδιοι υποτίθεται εργαζόμενοι, χρησιμοποιούσαν μέτρα καταστολής, σεκιουριτάδες του κώλου, για να μην φύγουνε και απεργήσουν οι είλωτες και πάθει τίποτα το μπουρδέλο τους. Εδώ η απουσία κέρδους και αφεντικών κάνει ακόμα πιο στυγνή την εκμετάλλευση, ακόμα πιο ακατανόητη, την κάνει χόμπι και ευχαρίστηση, όταν νομίζεις πως έχεις στα χέρια σου μια κάποια εξουσία και εξευτελίζεις ανθρώπινες οντότητες.

To ξεφτιλισμένο ανθρωπάκι με τις και καλά αριστερές καταβολές διατείνεται ότι οι υπάλληλοι δεν αυτοκτονούν, μονάχα οι εργοδότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Χαβαλεδιάζει με το θάνατο, τον κατηγοριοποιεί και αναρωτιέται πίνοντας το καφεδάκι της. "έχεις δει εσύ δημόσιο υπάλληλο να αυτοκτονεί; όχι πες μου,έχεις δει;" Ναι μωρή καριόλα, τον Καρυωτάκη και όχι μόνο αλλά προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια, χοντρόπετσα γουρούνια σαν εσένα σιγά μην είχαν την ευαισθησία να αυτοκτονήσουν και να απαλλάξουν επιτέλους αυτό τον πλανήτη από την παρουσία τους .

Πρέπει να περάσουμε τη θηλιά από μόνοι μας, λες και δεν μας έχουν βάλει αρκετές, γιατί οι θηλιές μας μάλλον της προκαλούν οργασμό. Να ένα κοινωνικό πείραμα, δώσε εξουσία στα σκατά να δεις τι κουράδες κάνουν. Όλοι οι υπόλοιποι κουραδάδες,η στρατιά των αργόσχολων που κουβαλάει στην πλάτη της, μαζί με ένα βύσμα ο καθένας τους, φυσικά και  κοιτάνε τον κώλο τους, από τη στιγμή που δεν μπαίνει το αγγούρι στο δικό τους, τι τους νοιάζει, ίσα-ίσα που ευχαριστιούνται κι αυτοί με τη σειρά τους που ευτυχώς έχουν την εύνοια της κουράδας.

 Έτσι αγγελικά πλασμένο είναι το μικρό κωλοχανείο μας, μια μικρογραφία της γαμημένης τούτης κοινωνίας. Ποια ψυχική και πνευματική γαλήνη να έχεις; Ποια εορταστική διάθεση; Μας γαμάνε κάθε μέρα κι εμείς δε λέμε τίποτα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εκτός από υπομονή λένε αλλά πόση υπομονή πια; Για πόσο ακόμα θα το βουλώνουμε; Εσύ δουλεύεις παίρνεις λεφτά, σκάσε; Τι λέτε ρε γαμημένα μπάσταρδα εγώ ψοφάω στη δουλειά και ο άνεργος που παίρνει ταμείο και δώρο παραπάνω θα πάρει από μένα για Χριστούγεννα εγώ δεν το βουλώνω άλλο πια ξεφτιλισμένοι ως εδώ...

Και ζήσανε αυτοί καλά εις βάρος μας...

υ.σ 1 Κρατάω γεμάτο πιστόλι
μη της το πείτε αυτό
θα’ θελα μόνο να ακούσει
τον πυροβολισμό...

υ.σ 2 Γιατί, όλοι εναντίον όλων

έτσι θα’ ναι πάντα και παντού.
Γιατί, όλοι εναντίον όλων
έτσι θα’ ναι πάντα και παντού.
Στο παιχνίδι της ζωής μαζί...
Στο παιχνίδι της ζωής...

υ.σ 3 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική, στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα

υ.σ 4 Με βρίσκεις πολύ θυμωμένη; Πάψε καλέ ιδέα σου είναι. 

υ.σ 5 Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια. 

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους. 

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα. 

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα. 

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης. 

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

c'est la vie

Περπατάω στο δρόμο και άνθρωποι μου χαμογελούν ή με χαιρετούν, ανταποδίδω αν και μου είναι παντελώς άγνωστοι, όχι δεν παίρνω ακόμα ψυχοφάρμακα, ούτε έχω παραισθήσεις. Στην αρχή με φρίκαρε τώρα το έχω συνηθίσει, μπαίνω στα μαγαζιά να ψωνίσω και συναντώ τα ίδια χαμόγελα, μερικοί πιο θαρραλέοι παίρνουν την πρωτοβουλία και μου μιλούν, μέχρι και η ανθοπώλισσα από το μαιευτήριο που γέννησε η νύφη μου με ήξερε τις προάλλες,  όλοι με γνωρίζουν λόγω δουλειάς, όχι δεν ζητούν αυτόγραφο, (εξυπηρέτηση ή ερώτηση ή το κινητό μου) εξάλλου κάνω μια από τις πιο βαρετές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος, το γεγονός ότι μου χαμογελούν και δεν με φτύνουν μιας και δουλεύω σε δημόσια υπηρεσία, σημαίνει μάλλον ότι αυτή την τόσο βαρετή δουλειά την κάνω τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. 

Τελικά με τόση ανεργία στην Ελλάδα το να δουλεύεις στον ΟΑΕΔ σε κάνει μάλλον σούπερ σταρ και μην γελάτε δυστυχώς είναι μια απαίσια πραγματικότητα. Ανοίγω το ασανσέρ, ααα εσύ δεν είσαι που δουλεύεις στον ΟΑΕΔ,μου έκανες παρουσία για την επίσχεση, βγαίνω από το δοκιμαστήριο δεν έχω κουμπωθεί καλά, καλά, ααα τι κάνετε, εσείς με εξυπηρετήσατε σήμερα, πάω να πάρω μπαλόνι it's a boy,ααα θα σας το έχουν πει κι άλλοι αλλά εσείς δεν δουλεύετε στον ΟΑΕΔ; Πότε βγαίνει το τάδε και το δείνα πρόγραμμα; Περιμένω στη στάση το λεωφορείο, πάλι τα ίδια. Τρώω κρέπα πέντε η ώρα το πρωί μετά από ξίδια με κούκλο κολλητό, ααα εσείς δε δουλεύετε στον ΟΑΕΔ, είστε τόσο καλή και εξυπηρετική, νιώθω πάντα τόσο χαρούμενη αν τύχει το νούμερο μου σε εσάς. Από μέσα μου βέβαια λέω δε με γαμάτε κι εσείς και ο ΟΑΕΔ σας αλλά κατά τα άλλα χαμογελώ και λέω καμιά παπάτζα τάχα μου ότι κάνω και χιούμορ. Πάω σε τουριστικό χωριό της περιοχής και με κερνάνε καφέδες και γλυκά γιατί με θυμόταν και τον είχα εξυπηρετήσει καλά λέει(να και ένα καλό).

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά
 12/12/2016

Ο Γιάννης βέβαια λέει πως όλοι αυτοί έπρεπε να με ξέρουν για τα βιβλία μου(όταν βγάλω θα με μάθουν) και όχι για τον ΟΑΕΔ αλλά όπως λέω κι εγώ όλοι από κάπου ξεκινάμε κι άγνωστο ακόμα που καταλήγουμε. Ευτυχώς αυτή η μικρή μου αναγνωρισιμότητα περιορίζεται εντός νομού Λαρίσης και περιχώρων σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη είμαι ακόμη μια άσημη μικρή blogger που λέγεται sophie_jamaica και μπορεί να κάνει ακόμα ότι γουστάρει! 

Πέρα από την πλάκα, δουλεύω σε μια δημόσια υπηρεσία που κανείς δεν την έχει σε εκτίμηση, ποια δημόσια υπηρεσία έχει άραγε; Δουλεύω με ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους ή ψάχνουν να βρουν μια και είναι σίγουροι ότι εμείς δεν πρόκειται να τους βρούμε, έρχονται μόνο για επιδόματα, μερικοί είναι επαγγελματίες σε αυτό ξέρουν πόσα ένσημα πρέπει να κολλήσουν για να πάρουν, άλλοι έρχονται για κανένα voucher, πεντάμηνο, πρόγραμμα για την επιχείρηση, κοινωνικό τουρισμό, επιδόματα μητρότητας και εποχικά κλπ. Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα.

Το κλίμα είναι εχθρικό και μέσα και έξω εννοώ και από τους "συναδέλφους" και από τους πολίτες, το "σύστημα" είναι για τον πέο, το γεγονός ότι η πλειοψηφία δείχνει να με συμπαθεί και να μου λέει τα προβλήματα της μπορεί κάτι να σημαίνει, μόνο που αυτό το κάτι  έχει τεράστιο ψυχικό κόστος για μένα κάθε μέρα και το γεγονός ότι με αναγνωρίζουν ή μου λένε καλά λόγια δεν μου απαλύνει τον δυσβάσταχτο πόνο που νιώθω καθημερινά, γιατί ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι εκείνο που θα ήθελα να γίνω στη ζωή μου είναι μια καλή και εξυπηρετική υπάλληλος που κάνει αδιαλείπτως data entry και ο κόσμος την εκτιμάει και την αναγνωρίζει, χέστηκα, δυστυχώς όμως αυτό έγινα. 

Ημέρα άδειας στο Βόλο 9/12/2016

Μην με ρωτάτε τι θα ήθελα να γίνω, για όσους διαβάζετε αυτό το blog είναι ξεκάθαρο ακόμα και από τις σπουδές που έκανα και από τις επαγγελματικές προηγούμενες απόπειρες,βασικά δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω κάτι συγκεκριμένο πέρα από το να γράφω και γενικότερα σαν άνθρωπος να δημιουργώ με μια τόσο βάρβαρη πραγματικότητα όμως όσο να'ναι αυτά περιορίζονται και δυστυχώς δεν πληρώνονται.  Αυτή η δουλειά πέρα από τα προς το ζην δεν μου προσφέρει τίποτα άλλο αλλά να που φτάσανε οι καιροί που μέχρι κι αυτά τα λίγα για τα βασικά γίνανε πολυτέλεια και οι άλλοι σου λένε να βγάλεις το σκασμό για να μην  προκαλείς όλους αυτούς που δεν έχουνε ούτε αυτά.

 Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι υπάρχουν αδιέξοδα βέβαια, υπάρχουν τόσοι έξοδοι για το εξωτερικό μόνο που στην δικιά μου περίπτωση μάλλον κι εκεί πάλι κάτι άσχετο θα έκανα επαγγελματικά που μπορεί απλά να πληρωνόταν καλύτερα.  Καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους που νιώθουν τεράστια ευγνωμοσύνη που καταφέρνουν και ζουν μέσα από αυτό που αγαπούν θα'θελα κι εγώ κάποτε να τους μοιάσω αλλά δυστυχώς μου είναι αδύνατο σχεδόν και να το ονειρευτώ πόσο μάλλον να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα...

Δεν έχω πεθάνει όμως, υπάρχει κάτω από τόνους λάσπης ο σφυγμός μου, υπάρχει ακόμα η ανάσα μου θαμμένη  κάτω από πολλά κιλά καθημερινότητας, αθλιότητας, ρουτίνας, μαλακίας και μιζέριας. Υπάρχει κάτι που ζεσταίνει την ψυχή μου. Κάθε μέρα, σφιγμένη, αγχωμένη, σκυθρωπή , γυρνώ στο σπίτι με απίστευτούς πόνους στην πλάτη, στα μάτια, στην ψυχή. Συσσωρεύω απίστευτη ποσότητα αρνητικής ενέργειας και δουλειάς μέχρι τελικής πτώσεως γιατί δεν ανήκω στο μέσο όρο του δημοσίου υπαλλήλου που τα ξύνει. Πολλές φορές αρκούν μονάχα λίγες μέρες άδειας για να επανέλθω στην απόλυτη μου ευτυχία και το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη μου. Χρειάζονται μοναχά μερικές μέρες άδειας για να χορεύω σαν τρελή, να παίζω κιθάρα με τις ώρες, να γεμίζω ενέργεια, να γίνομαι φουλ δημιουργική, να ταξιδεύω, να βρίσκομαι με φίλους, να ζω έτσι όπως πρέπει να ζει κανείς τη ζωή, με χαμόγελα και όνειρα...

υ.σ Φιλιά και στην κουτσή Μαρία που είμαι σίγουρη ότι θα με θυμηθεί κι αυτή και θα στείλει κάτι στο inbox για μια εξυπηρέτηση! 

υ.σ Προφανώς και δεν με συμπαθούν όλοι αλλά c'est la vie!