Βασικά δεν υπήρξα ποτέ Ρουβίτσα, κι αν εξαιρέσεις τον Παραρά
που τον έβλεπα πιτσιρίκι στην τηλεόραση και έλιωνα, δεν μου είχε τύχει να πάθω
κάτι ανάλογο με κανέναν της τηλεόρασης και του θεάματος γενικότερα.Άντε πες
τότε ήμουν και έντεκα χρονών. Τώρα; Με τον Kit Harington έχω πάθει ντουβρουτζά
μεγάλο, νιώθω σαν δεκαπεντάχρονο, αν είχα αφίσες του θα τις κρεμούσα δηλαδή !Ποιος εγώ; Σοβαρή κοπέλα και καλά τώρα στα γεράματα,
χαχαχα! Δεν με χαλάει καθόλου αυτό το περίεργο συναίσθημα. Christopher
Catesby Harington i love you kargaaaaaaa!!!!
Σαν σήμερα πριν ακριβώς δέκα χρόνια στο φοιτητικό ρετιρέ της Τ.Πετροπούλου μαζί με τον Μιχάλη απ'το Ρέθυμνο φτιάξαμε αυτό εδώ το blog που αν και πια γράφω σπάνια δεν το εγκατέλειψα ποτέ. Αν κάποιος μου έλεγε τότε, ότι δέκα χρόνια αργότερα θα είχα πάει ήδη μια φορά στη ζωή μου στη Τζαμάικα μάλλον θα γελούσα δυνατά και δεν είναι το μόνο που δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό πως θα ζούσα.
Δέκα χρόνια μετά πολλά αποδομούνται τελικά, απ'τα είκοσι
μέχρι τα τριάντα. Τα ταξίδια σε Ευρώπη, Αμερική, η Pina Colada στο Μεξικό,η
αλμύρα πάνω μου απ'τις βουτιές στην Αϊτή, το δωμάτιο στο Άμστερνταμ μαζί με τον
ξάδερφο Χρυσόστομο,τα καρναβαλικά μεθύσια στην Πάτρα,οι χαμένες βαλίτσες στο
Μαϊάμι, το φούιτ έξω από τη Θεσσαλονίκη, το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη,οι
αφραγκίες μετά από αυτό, τα πράσινα νερά στους Παξούς, εκείνο το μεσημέρι στη
Βαρκελώνη, τα ξενύχτια στα Χανιά,οι χοροί στον Άγιο,το λάστιχο στη Θάσο ανήμερα
δεκαπενταύγουστου,το road trip γύρω απ'τη Μαύρη θάλασσα,το σαξόφωνο του Θωμά
στην Αδριατική,δείπνο εν πλω στο Βόσπορο, τα γυρίσματα στη Φλωρεντία,
ξημερώματα στην Αλεξάνδρας σαν χαμένη,η μυωπία που ανεβαίνει με Sassure και
Derrida, εγκλωβισμένοι στο ασανσέρ στην Κατάνια, στη Πατησίων μετά από
χρόνια, τα πρώτα κείμενα που εκδόθηκαν, τα δακρυγόνα που φάγαμε στην
Κουμουνδούρου Δεκέμβρη του 2008 ακόμη τότε στην εφημερίδα, ο Νάτζη σαββατόβραδο
στο Ενδιμβούργο, ο Δεκέμβρης του 2005 στο Λονδίνο, ο εθελοντισμός στη
βιβλιοθήκη, αγκαλιά με τον Βαλαωρίτη στη Λευκάδα, το μεταπτυχιακό στη
δημιουργική γραφή,όχι άλλο Tέρρυ Ήγκλετον , όχι άλλη αποδόμηση, όχι άλλο
δομισμό,οι βόλτες στον Σακουλέβα,στο πάλκο με τον Κανταρά, ο Ανδρόνικος
κουμπάρος μου, η εκπομπή στο ραδιόφωνο,οι στάχτες στο φουαγιέ της
λυρικής, στο γήπεδο για την Αελάρα, οι δουλειές στα περιοδικά έντυπα και μη, η
διπλωματική στον Καραγάτση με θέα απ'τη Ραψάνη,η πρώτη μου DSLR, οι έρωτες
εξαποστάσεως, οι τρεις μετακομίσεις και πάμε για την τέταρτη, τα βιντεάκια για
την παράσταση της Έλενας, για εκδοτικούς οίκους, η άθλια δουλειά του γκισέ, οι
επισκευές υπολογιστών στο πανεπιστημιακό, τα όνειρα που είδα να παίρνουν
εκδίκηση και τα αλλά που πήραν τον πούλο.
Τ.Πετροπούλου 6- Σεπτέμβριος 2006
Δεν χωράνε δέκα χρόνια σε ένα post, ούτε οι άνθρωποι που αγάπησα με πάθος, ούτε οι απέραντες αναμνήσεις, ούτε οι μυρωδιές, ούτε τα συναισθήματα, ούτε οι αγκαλιές στα τρένα, ούτε οι αποχωρισμοί, ούτε οι απώλειες πρώτου βαθμού, ούτε όλα αυτά που ανέχτηκα και ανέχομαι σε άθλια εργασιακά περιβάλλοντα. Οι λέξεις όσες πολλές κι αν είναι δεν χωράνε τη ζωή, δεν μου φτάνουν για να την περιγράψω παρόλα αυτά αν θέλω να πάρω μια γεύση της ζωή μου έτσι όπως εγώ την κατέγραψα τα τελευταία δέκα χρόνια, μπορώ κάθε φορά να ανατρέχω στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Είναι η δική μου μικρή κληρονομιά.
Χωρίς να ξέρω τι μου ξημερώνει, χωρίς καν να μπορώ να φανταστώ τι άλλο μου επιφυλάσσει η δεκαετία που έρχεται ξέρω μόνο πως πια φοβάμαι λίγο περισσότερο από τότε. Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω, που αναλαμβάνω ευθύνες, που εκτός από εμένα αλλάζει ο κόσμος, η Ευρώπη, η Ελλάδα και γινόμαστε όλο και πιο άθλιοι σαν άνθρωποι, σαν κοινωνίες ή μάλλον έτσι ήμασταν πάντα και απλά πια ξεγυμνωθήκαμε. Παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων στη ζωή όσα κι αν μου πήρε όσα κι αν μου έδωσε, με έμαθε πολλά και την ευχαριστώ αλλά να σου πω και κάτι, και καλά έκανε , γιατί πάντα ήμουνα εντάξει απεναντί της και σε αυτή και με τους άλλους γύρω μου κι όχι ότι αυτά είναι δανεικά αλλά και πάλι, καλά έκανε.
Μπορεί πια να είμαι σύζογος,σύντροφος, κόρη, θεία, αδερφή, εργαζόμενη, γυναίκα που παλεύω με νύχια και με δόντια αυτή την άθλια καθημερινότητα αλλά δεν ξεχνώ πως κάποτε υπήρξα δυναμική blogger και από τους πρώτους και ελάχιστους τότε στην Ελλάδα, εξακολουθώ να κατέχω αυτή την ιδιότητα αν και δεν είμαι τόσο ενεργή πια!Όταν πριν δέκα χρόνια έφτιαχνα αυτό το blog αγνοούσα ότι η 13 Νοεμβρίου είναι παγκόσμια ημέρα καλοσύνης όπως αγνοούσα και τις ώρες που έγραφα αυτό εδώ το post ότι λίγες ώρες αργότερα στην δικιά μου μικρή επέτειο θα γινότανε το μακελείο στο Παρίσι. Θα μου μείνουν αξέχαστα λοιπόν τα δέκατα γενέθλια του blog μου και δυστυχώς όχι για καλό. Παγκόσμια ημέρα καλοσύνης....
13 Νοεμβρίου 2015.... μια μέρα μετά την απεργία, που ευτυχώς μου έδωσε ποιοτικό χρόνο να κάνω αυτή την αναδρομή, δέκα υπέροχα χρόνια "'Εκπαιδευμένοι στο οίδημα"
