Παίζω κρυφτό, μετράω από μέσα. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε, φτου και βγαίνω. Νιώθω λες και ξέχασα τις λέξεις. Πάω από την αρχή, μπουσουλάω. Ξαναβρίσκομαι στο εφηβικό μου δωμάτιο, σαν να γράφω με μανία ημερολόγια, σαν τούτη να είναι η πρώτη μου ανάρτηση. Ψάχνω στα τυφλά να βρω λίγη από την ηδονή εκείνων των χρόνων, με βοηθάει η σιωπή και ο γνώριμος ήχος από το ρολόι που είχα στο φοιτητικό μου σπίτι. Σκευοφόρος με γρανάζια η Σοφία κάνει νάζια.
Ξεκινάω ανώδυνα, ρίχνω μια ματιά έξω από το καβούκι μου. Ποιος σας είπε ότι είμαι έτοιμη να βγω έξω; Σκέφτομαι τις μέρες που έβγαζα κάλους στα ακροδάχτυλα από την κιθάρα και μαύρους κύκλους στα μάτια γράφοντας για ώρες μπροστά από μια οθόνη. Ναι, τότε που τιναζόμουν από το κρεβάτι τα βράδια για να γράψω και να ξαλαφρώσω, τότε που το καθετί ήταν αφορμή για γραφή. Εντάξει τώρα το βλέπω πιο καθαρά από ποτέ πως ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα είναι χρόνος, πως με την κωλοδουλειά δεν έχω χρόνο για τίποτα αλλά ας μην κρύβομαι αλλό πίσω από το χοντροδάχτυλο μου, όλο αυτό είναι μια πρόφαση.
Στο τώρα, κοιτάω με γλυκιά ανάμνηση την περασμένη μποέμικη ζωή μου κι ενώ την νοσταλγώ δεν επιδιώκω να της δώσω κανένα γλωσσόφιλο για να την αναστήσω. Βυθίζομαι σε μια ρουτίνα που με καταστρέφει κι εγώ κάθομαι και παρατηρώ μέρα τη μέρα τη φθορά της πάνω μου. Δεν πιστεύω πως δεν έχω πια να πω κάτι, ούτε έκλεισαν οι τρύπες και τα κενά που με μανία προσπαθούσα να μπαλώσω με λέξεις. Η ζωή μου συνεχίζει να με φέρνει καθημερινά αντιμέτωπη με τραγικότητες σε προσωπικό και όχι μόνο επίπεδο. Απλά πλέον θρηνώ βουβά και θρηνώ με το δικό μου απόλυτο μαύρο. Δεν γράφω.
Απέχω από όλα τα πράγματα που θα μου έδιναν κάποια ευχαρίστηση. Βλέπω όλα όσα με ευχαριστούσαν και αλλάζω πεζοδρόμιο. Φάτσες, μουσικές, προορισμούς, όνειρα.Δεν ξέρω αν θα επανέλθω ή αν απλά θα βυθιστώ ακόμα πιο πολύ στο τίποτα. Κάθομαι γεμάτη υπερένταση και κούραση με τον mac να μου ζεσταίνει τα μπούτια. Ακούω την κίνηση από την Ηρώων Πολυτεχνείου, προσπαθώ χωρίς δόντια και χωρίς νύχια να κρατήσω τη σιωπή της εσωτερικής μου γαλήνης κι αυτή με αξιοπρέπεια. Σήμερα θέλω να βγω, να πιω και να τα κάνω όλα πουτάνα αλλά αντί γι αυτό αφήνομαι ολοένα δίχως σκέψη στην αυτοκαταστροφή μου, αφήνομαι στην ελεύθερη πτώση του νου μου προς τα κάτω, νιώθω το κεφάλι μου να παραδίνεται στο μαξιλάρι ήρθε η λυτρωτική ώρα του ύπνου και πια ξέρω πως δεν θα πεταχτώ ιδρωμένη για να γράψω για ότι βαθιά με πληγώνει. Έρχονται εκλογές, ο κόσμος καίγεται, εγώ αυτοπυρπολούμαι.
Υ.Σ "Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Κι αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα."
Χρόνης Μίσσιος
Τζα ξαναβγήκα κάπως στραπατσαρισμένη αλλά ακόμη τρυφερή...
