Μόνο για ξέρασμα...

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Καθόμουν στον μεγάλο καναπέ, είχα συνάχι, είχα κοπεί στο μεγάλο δάχτυλό στην προσπάθεια μου να καθαρίσω ένα κοτόπουλο. Τι τα θες , το σπίτι ήταν κρύο. Τι τζάκι ανάψαμε, τι καλοριφέρ στο φουλ, με το πετρέλαιο να καίει κι εγώ να το σκέφτομαι. Την επόμενη μέρα είχε ζεστάνει για τα καλά αλλά εμείς έπρεπε να τα κλείσουμε όλα και να φύγουμε. Αδικία. Για ακόμη μια φορά διάβασα ένα ολόκληρο βιβλίο πριν κοιμηθώ που βρήκα στο κομοδίνο, πράγμα αδύνατο να το κάνω οπουδήποτε αλλού.

Γενικά  είχα καλή διάθεση κι ας πονούσε το δάχτυλό κι ας ήταν το κόψιμο βαθύ κι ας είχα τα ρουθούνια κλειστά, δύσκολα να ανασάνω. Ήμασταν στην εξοχή και χειμωνιάτικα βρέθηκε κάτι να με "περπατήσει" γέμισα τσιμπήματα παντού. Με φαγούρα και καλή διάθεση.  Το κακό είναι ότι θα γύριζα πίσω και τίποτα δεν θα άλλαζε. Μικρές μέρες, μικροί άνθρωποι, μικρές στιγμές κι όλοι εμείς πρωταγωνιστές στη δυστυχία. Η δουλειά που περιμένω πάλι θα αργούσε να γίνει, οι δουλειές που κάνω πάλι δεν θα πλήρωναν ή θα σταματούσαν και ήξερα σίγουρα πια ότι δεν φταίει ο ανάδρομος Δίας. Η ζωή που ήθελα να ζήσω πάλι θα καθυστερούσε. Έπρεπε να πλύνω και το ταψί, με κομμένο χέρι και παγωμένο νερό. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να έχω καλή διάθεση εκτός από το ότι ζούσα και είχα ανθρώπους να με αγαπούν και ακόμη όρεξη για γράψιμο, μικρή βέβαια.Ήθελα να χαμογελάω, να τον χαιδεύω, να μου νιαουρίζει και να τον αγαπάω, κατά τα άλλα δεν είχα όρεξη για τίποτα. 

Άνοιξα την μικρή τηλεόραση, που με δυσκολία έπιανε με τις μικρές κεραίες κατσαρίδας, τη μεγάλη κεραία μας την είχε σπάσει ο αέρας. Πρώτη είδηση κάτι σαπισμένα από το ξύλο παιδιά. Δεν ξέρω τι με σόκαρε, η εικόνα, η είδηση ή το γεγονός ότι εγώ καθόμουν μουδιασμένη σε έναν καναπέ, με το δεξί μάτι να τρέχει και να μην με αφήνει να δω πολλά από τα κλάματα, να μην με αφήνουν να δω πολλά για το αύριο. Δεν ξέρω πια τι είναι τρομοκρατία. Οι λέξεις χάσκουν και οι ίδιες με τα νοήματα τους. 

"Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να συλλαμβάνεις αθώους και να προστατεύεις τέρατα. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από πολιτικές πλεκτάνες μεγατόνων. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να επιβάλεις ατιμωρησία σε εθνοκάπηλους, εθνεμπόρους και οικονομικούς δολοφόνους. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να σου πλασάρουν τις δικές τους «δημοκρατίες» και ‘συ να τις χάβεις. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να κάνεις τις πλάτες σε απρόσωπους εξουσιαστές που λυμαίνονται νόμιμα τις σάρκες σου. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να καθιστάς τον πολίτη ανίκανο να μιλήσει, να αντισταθεί ή να αντιδράσει μπροστά στον βιασμό των παιδιών του. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει συλλήψεις και ξυλοδαρμοί μικρών παιδιών. Γιατί όταν οι λειτουργοί μιας χώρας -εκτελώντας τυφλά διαταγές και παραγγέλματα- βασανίζουν αλύπητα το αύριο, το μέλλον, την ελπίδα, όλα μοιάζουν προ πολλού χαμένα…" Γιώργος Σαράτσης 

Είπα μετά από αυτό να κοιμηθώ. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι. Αδύνατον. Ανάσα μηδέν, φαγούρα στο φουλ και κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια να βλέπω αυτό το κοτόπουλο να ζωντανεύει και να μου επιτίθεται , έρχομαι να σε καθαρίσω φώναζε μέσα στον σαν κάτι ύπνο μου. Είχα φτάσει στα όρια μου και στα όρια πάντα οι λύσεις είναι ακραίες. Σηκώθηκα να βρω ένα χάπι να με κάνει να τα χωνέψω όλα αυτά, μα δεν χωνεύονται με τίποτα! Δε χωνεύεται αυτή η κοινωνία, μόνο για ξέρασμα είναι. 

Το συνάχι δεν πέρασε και το μέλλον τρώει ξύλο ακόμα .

Χ στο τμήμα...

Σχέδιο Αθηνά

Το δίκαιο και το σωστό! Χα, χα, χα... Εκεί που ζω εγώ αυτά δεν υπάρχουν , δεν ξέρω για εκεί που είστε εσείς αγαπητοί. Σήμερα θα γράψω για ένα θέμα που πολύ λίγο μπορεί να αφορά τους περισσότερους από εσάς, εδώ που τα λέμε θα πει κάποιος ότι δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει ούτε εμένα αλλά δεν χρειάζεται να φτάσεις να μην έχεις να φας εσύ για να καταλάβεις τον διπλανό σου που πεινάει αλλά δυστυχώς αυτή τη νοοτροπία κουβαλάμε σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν μπαίνει στον κώλο μας, στα τέτοια μας...

Όλοι ακούτε τελευταία για το "σχέδιο Αθηνά" ή έχετε διαβάσει ή το ζείτε στο πετσί σας. Για ακόμη μια φορά λοιπόν θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει κανένα μα κανένα απολύτως σχέδιο και όλα γίνονται, όλα όμως βάση πολιτικών συμφερόντων. Δεν είμαι κατά των αλλαγών, ούτε εθελοτυφλώ.  Απλά έτσι όπως άρπα κόλλα άνοιξαν τόσες σχολές, έτσι άρπα κόλλα και θα τις κλείσουν. Κανένα μα κανένα σχέδιο. Γνωρίζω καλά ότι διάφορα ΤΕΙ ή ακόμα και Πανεπιστημιακά Ιδρύματα ξεφύτρωσαν από το πουθενά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και έτυχε κι εγώ να σπουδάσω σε ένα από αυτά τα τμήματα.

Ειδικά το 2003 επί Σημίτη, πόσα τέτοια τμήματα από το πουθενά ξεφύτρωσαν δεν μπορείτε να φανταστείτε. Τα περισσότερα από αυτά "στήθηκαν" μέσα σε μια νύχτα σε λυώμενες εγκαταστάσεις, ανύπαρκτα κτίρια , εξοπλισμό, καθηγητές κλπ.

Για να το ξεκαθαρίσω, κακώς άνοιξαν αυτές οι σχολές και ειδικά κάτω από τις συνθήκες που άνοιξαν. Αφού όμως το κράτος τις άνοιξε έτσι όπως τις άνοιξε και τόσοι σπούδασαν εκεί όπως σπούδασαν και άλλοι τόσοι δούλεψαν και δουλεύουν εκεί και πολλά από αυτά τα τμήματα με όλα τα κουτσά και τα στραβά του συστήματος, κάναν δουλειά και μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια επανδρώθηκαν σιγά-σιγά, έγιναν εγκαταστάσεις, βρέθηκαν καθηγητές, πήραν κάποιοι πτυχία κλπ, πλήρωσες εσύ, εγώ και άλλοι τόσοι και φτιάχτηκαν. Ε τότε λένε, ε  όποιος έφαγε , έφαγε δεν τα διαλύουμε τώρα που δεν μας συμφέρουν; Όσο για αυτούς που σπουδάζουν εκεί,αυτούς που θα έχουν ένα πτυχίο από ένα τμήμα που δεν θα υπάρχει πια, αυτούς που μπήκαν να πάρουν ένα συγκεκριμένο πτυχίο και θα πάρουν άλλο, γάμα τους σου λένε, δεν μας νοιάζει.

Κανείς δεν σκέφτεται όμως ότι ΠΕΤΑΧΤΗΚΑΝ ΛΕΦΤΑ έτσι στο δρόμο,χωρίς κανένα σχέδιο, πλάνο, σκοπό. ΌΛΑ ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΡΟΥ!Έφαγαν κάποιοι κάποια λεφτά για κάποια χρόνια και μετά γεια σας. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό δεν γίνεται μόνο για αυτά τα τμήματα. Γίνεται και για σχολές και πανεπιστήμια τμήματα  χρόνων, με ιστορία, εξοπλισμό, σοβαρότητα, όση σοβαρότητα μπορεί να υπάρχει στην ελληνική παιδεία βέβαια.

Δεν είμαι κατά των συγχωνεύσεων , είναι αλήθεια ότι μπορεί να έχουμε γεμίσει χιλιάδες τμήματα χωρίς καμία ανταπόκριση στην αγορά εργασίας, χαχαχαχα! Ας γελάσω, στην ποια; Στην αγορά εργασίας, χαχαχαχα! Ποια αγορά καλέ; Τα έχουμε ισοπεδώσει και τα έχουμε ξεφτιλίσει όλα, στην Ελλάδα ότι και να έχεις τελειώσει καλά το γράφω τελειώσει για το σπουδάσει έχω επιφυλάξεις, η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να μείνεις άνεργος ή να κάνεις κάτι άλλο από αυτό που σπούδασες.

Στο μυαλό μου έχω πολλά και άφθονα παραδείγματα σχολών που επ'ουδενί δεν έπρεπε να συγχωνευτούν με άλλες σχολές, μεταφερθούν ή οτιδήποτε άλλο γιατί όντως κάνανε σωστή δουλειά αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτό; Ακόμη μια φορά εξυπηρετούνται καθαρά και μόνο πολιτικά συμφέροντα , όπως είχε γίνει και τότε που άνοιξαν!

Ας έρθω τώρα και στο τμήμα που σπούδασα εγώ στο τμήμα Πληροφορικής και ΜΜΕ. Το κακό δεν είναι μόνο ότι θα μεταφερθεί στην Πάτρα, μεταξύ μας εκεί θα έπρεπε εξ'αρχής να είναι , το κακό είναι ότι κάτι που έπρεπε να γίνει πριν δέκα χρόνια, άφησαν να περάσουν δέκα χρόνια, να πεταχτούν τόσα λεφτά, να εξυπηρετηθούν συμφέροντα, να είναι οι πρώτες γενιές των σπουδαστών , χωρίς καν πίνακες στους τοίχους, να επανδρωθεί μετά το τμήμα και μετά να σου λένε πέτα τώρα τα κτίρια και τον εξοπλισμό και τους φοιτητές βέβαια.

Το χειρότερο λοιπόν δεν είναι ότι μάλλον θα πάει στην Πάτρα αλλά ότι συγχωνεύεται με άλλα τέσσερα τμήματα τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το τμήμα Πληροφορικής και ΜΜΕ, μα καμία όμως, μπορεί κανείς να το καταλάβει αν δει τα πρόγραμμα σπουδών των άλλων σχολών. Ναι μπορεί να έχουμε πεντακόσιες Πληροφορικές εκεί έξω δε λέω και σίγουρα κακώς υπάρχουν τόσα τμήματα με συναφές αντικείμενο, ενώ ζήτημα να χρειαζόμαστε τα μισά των μισών, αλλά αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα σπουδών της σχολής Πληροφορικής και ΜΜΕ θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει άλλο τμήμα με συναφές αντικείμενο.

Έτσι το νέο τμήμα που θα βγει θα λέγεται Μηχανικών Πληροφορικής. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει αυτό  με το δικό μου τμήμα δεν ξέρω. Σκέφτομαι και όσους μπήκαν στην σχολή, γιατί θέλανε να τελειώσουν Ηλεκτρονική Δημοσιογραφία και τώρα θα πάρουν ένα πτυχίο που θα γράφει πάνω Μηχανικών Πληροφορικής, ούτε αυτό που λέει το πτυχίο τους θα έχουν σπουδάσει αλλά ούτε και αυτό που σπούδασαν θα μπορούν κάπως να το αποδείξουν. Καλά για εμάς που έχουμε πάρει ήδη το πτυχίο; Θα είναι σπάνιο είδος και συλλεκτικό, όποιος πρόλαβε, πρόλαβε να έχει ένα τέτοιο μοναδικό πτυχίο Πληροφορικής και ΜΜΕ !!

Τι να πω; Μπάχαλο, ελληνική παράνοια σε όλο της το μεγαλείο, με τέτοια μυαλά δεν πρόκειται ποτέ να πάμε μπροστά!ΠΟΤΕ ΟΜΩΣΣΣΣΣΣ

Τώρα σκέφτομαι και τις σιδηροδρομικές γραμμές στη Φλώρινα που το 2007 πέταξαν κάτι δις  για να τις φτιάξουν και το 2010 κατήργησαν τη γραμμή, όχι πείτε μου, βλέπετε εσείς κάποιο σχέδιο και κάποια προοπτική σε όλα αυτά;Ανάπτυξη;ΧΑΧΑΧΑ

Κοσμική ταβέρνα

Ο κλαρινιτζής έπαιζε  ακόμα και οι θαμώνες που φεύγανε του φώναζαν добро утро (dobro utro). Είχανε και παιδί για να ανοίγει τις σαμπάνιες. Παιδί; Ασπρομάλλης, κοιλαράς με στραβά κουμπωμένο πουκάμισο μέχρι το στομάχι και με το δεξί του τριχωτό στήθος σε κοινή θέα. Μέχρι εκεί έφτανε η προοπτική της βραδιάς. 

Στη μέση του πουθενά, κάπου έξω από ένα χωριό του κάμπου αδύνατον να αισθανθώ οτιδήποτε, άκουγα τα λόγια του Θάνου μέσα στο κεφάλι μου " Το κάνω για τη λογοτεχνία" και επέμενα αδιαμαρτύρητα τους χορούς από τις γυναίκες με τα αντρικά σώματα και τους καπετάνιους του κάμπου. Λεπτά πόδια, χοντρές κοιλιές μια άλλη φάρα γυναικών αυτές δεν ξέρω καν από που φερμένες. Το χωριό με τις μεγάλες κοιλιές, πέντε παρά πέντε παρακμή. 

Τρομερή η δύναμη της συνήθειας σκέφτηκα, καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα της, μετά από τόσες ώρες μέσα στο κέντρο του κάμπου η φωνή της παράφωνης τραγουδιάρας με τα ωραία στήθη και τα καλλίγραμμα μπούτια δεν μου φαινότανε παράφωνη πια. 

Συνήθισα να ζω κουμπωμένη. Το ποτήρι μου μιλούσε μαζί με αυτό κι ένας τρομερός πονοκέφαλος. "Χαμένα όλα του τα τάματα του".Ήθελα να σηκωθώ πάνω και να χορέψω, κάπως να εξαγνιστώ, να πάψω πια να είμαι η φωνή της λογικής, να γίνω όπως παλιά, άνθρωπος χωρίς όρια.  

Μα τότε σαν να είχα τρομάξει αρκετά και κουμπώθηκα παραπάνω από το κανονικό κι άρχισα να με πνίγω. Να θες να αφεθείς στα πάθη σου και να μην γίνεται , όλα σωστά, όλα μετρημένα. Τελικά χόρεψα. Ο τραγουδιστής μορφή, ιδιοκτήτης του κέντρου, μαέστρος και γκαρσόν μαζί, την ώρα που τραγουδούσε, έμπαινε με το μικρόφωνο μέσα στην κουζίνα έπαιρνε τα πιάτα και τα μετέφερε ο ίδιος στα τραπέζια.

Οικογενειακή επιχείρηση. Πιάτα χωρίς μαχαιροπίρουνα , ποτήρια μόνο για κρασί. Ήπια και το ευχαριστήθηκα και τότε τους αγάπησα όλους , του κατανόησα όλους , πήρα την τραγουδιάρα αγκαλιά , εκείνη μου έδωσε το μικρόφωνο και τραγούδησα πως στην Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή και λύθηκα στα κλάματα.  

Γ' τοπικό και Μαντάμ Μποβαρύ

Το θυμάμαι εκείνο το απόγευμα. Ήμασταν στο γήπεδο της Ανθούπολης. Μέσα στο γήπεδο αγόρια με σορτσάκια, αυτοί και το ποδόσφαιρο μακρινή σχέση. Γύρω-γύρω από το συρματόπλεγμα, πασατέμπο, ηλιόσποροι, μπινελίκια, υποστήριξη, τσιγάρα και καφέδες από το Mikel σε πλαστικό. Με το που σφυρίζει ο διαιτητής ανοίγω ατάραχη το βιβλιαράκι μου για να δώσω συνέχεια στις απολαυστικές περιγραφές του Φλομπέρ και σαν άλλη Έμμα Μποβαρύ που ασφυκτιά στο μικροαστικό περιβάλλον της επαρχίας δεν δείχνω να πολυνοιάζομαι για τα πρώτα βρισίδια που αρχίζουν να πέφτουν εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Θυμάμαι πως ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και προτίμησα να κάτσω στο γαλάζιο fiat punto αδιαμαρτύρητα, με κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου παρείχε ανεμπόδιστη  θέα στο γήπεδο αλλά τι να το κάνεις; Είχα πάψει να ασχολούμαι με τη μπάλα από τότε που μου'ρθε περίοδος (δες από την άλωση του Άμστερνταμ με τον Βαζέχα).

Δίπλα μου καθότανε η Κατερίνα, εγώ κι εκείνη δυο κόσμοι που δεν συναντιούνται πουθενά, συναντήθηκαν όμως τα αγόρια μας που έτυχε να παίζουν και οι δυο σε εκείνο το παιχνίδι. Νομίζω ότι με αντιμετώπιζε με μεγάλη ψυχραιμία αλλά πλέον είμαι πεπεισμένη ότι η Μαντάμ Μποβαρύ της  φάνηκε κάτι σαν την Marie Claire, ήταν πάντως και οι δυο γυναίκες με πάθος.

Μπορεί να μην είναι κατάλληλος χώρος για διάβασμα ένας αγώνας γ' τοπικού αλλά είναι και ένας τρόπος για να τεστάρετε αυτό που διαβάζετε. Αν καταφέρει να σας απορροφήσει και να σας αποσπάσει την προσοχή απ'τη βαβούρα του γηπέδου, πάει να πει ότι αξίζει τον κόπο. Αμέριμνη, απορροφημένη και ξεσυνηθισμένη από τέτοιες περιγραφές "Με σταυρωμένα τα χέρια της και το κεφάλι σκυμμένο, κοίταζε τον φιόγκο της παντόφλας της κι έκανε μέσα στο σατινένιο της ύφασμα μικρές κινήσεις, κατά διαστήματα, με τα δάχτυλα του ποδιού της" , έμεινα να σκέφτομαι τις κινήσεις των δαχτύλων της.

Τότε ήταν που άρχισαν οι κλωτσιές, οι μπουνιές και ένας δικός μας είχε πιάσει τον διαιτητή από τα αυτιά και τον σήκωνε ψηλά. Μένω βουβή με το βλέμμα πια καρφωμένο στο παρμπρίζ όπου μετέπειτα διαδραματίζονται σκηνές απείρου κάλλους!Το Κατερινιώ πετάγεται έξω από το punto, βγαίνω κι εγώ. Ο δικός της ήταν που είχε αρπάξει τον διαιτητή! Ακολουθεί, πως να το πω; Πανηγύρι! Γαμώ το σπίτι σου καριόλη, νταηλίκια μέσα και έξω από το γήπεδο. Βγαίνουν κόκκινες κάρτες,από τα κόκκινα αυτιά.

Παίρνει και ο δικός μου κόκκινη για εξύβριση, γίνεται πανικός. Πέφτουν πάνω στο συρματόπλεγμα φωνάζουν οι έξω, οι μέσα κλωτσάνε το γρασίδι και φτύνουν άλλοι τραβάνε της Κατερίνας το γκόμενο από τον διαιτητή άλλοι κάνουν ντου, οι τριγύρω μου σχολιάζουν μεταξύ τους για τη φάση που έγινε. Προσπαθώ να ακούσω τι λένε για να καταλάβω γιατί όλο αυτό το τζέρτζελο. Ρωτάω την Κατερίνα, κάτι μου εξηγεί, δεν καταλαβαίνω, ο αγώνας διακόπτεται.

Μετά να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι τι απέγινε με εκείνο το παιχνίδι, έχω την εντύπωση ότι αρκετη ώρα αργότερα συνεχίστηκε αλλά χωρίς τα αγόρια μας, τα οποία ήρθαν αγριεμένα, ιδρωμένα και μας πήρανε και φύγαμε. Ωραία ε;

Εγώ δεν ξαναπήγα σε αγώνα γ'τοπικού και πάνε σχεδόν δυο χρόνια από τότε. Μπορεί να ήταν μακριά από τα γούστα μου εκείνο το Κυριακάτικο απομεσήμερο με την Μαντάμ Μποβαρύ και τα γαμοσταυρίδια αλλά πιστέψτε με είναι ακόμα πιο μακριά από εμένα τα αγοράκια και τα κοριτσάκια της κουλτουροσυμφοράς! Δεν πρέπει όμως κανείς να συνηθίζει απολαύσεις που δεν μπορεί να ικανοποιεί και ποιος θα με πάει εμένα τώρα να διαβάσω Προυστ στο γήπεδο;

Αναζητώντας τη χαμένη μπάλα...

Εμμονή

" Αγαπημένε μου,

Σου γράφω από τη μακρινή Γλασκώβη, όπου εδώ και λίγους μήνες έχω εγκατασταθεί. Βαίνω καλώς εις την υγείαν μου, όπως και επί της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Θυμάμαι ακόμα τις προετοιμασίες για το μεγάλο ταξίδι που τελικά αποφάσισες να μην ακολουθήσεις. Απορώ αν στάθηκα κι εγώ ένα από τα εμπόδια στη μεγάλη φυγή σου.

Με τόσο ενθουσιασμό τακτοποιούσες τις βαλίτσες σου ; Θυμάσαι; Τελικά αποφάσισες να μην επιβιβασθείς στο αεροπλάνο. Διερωτώμαι, χωρίς να καταλήγω πουθενά, ποιος μπορεί να ήτο ο ανασταλτικός παράγων. Ίσως οι φοβίες σου για το ύψος και τον τρόπο μεταφοράς ή η εμμονή σου στην περπατημένη οδό. Μπορεί να ήταν ακόμα ένα τυχαίο συμβάν ή ένας λάθος χρονισμός. Δεν γνωρίζω. Πολύ πιθανή μου φάνηκε η περίπτωση της λάθος επιλογής προορισμού. Θέλησα να σε εκπλήξω με μια αλλαγή πορείας αλλά τελικά ήτο κακή ιδέα. Καλώς ή κακώς βρεθήκαμε και οι δυο σε διάφορο του ιδανικού χώρο. Η απόσταση ξεχειλώνει τα χιλιόμετρα. Ο αμμόκοκκος γίνεται χαλίκι, το χαλίκι πέτρα και τέλος η πέτρα φαντάζει βράχος
.................................................................................................................................
Σκέφτηκα  πολλές φορές να γυρίσω στην πολυπόθητη πατρίδα αλλά αυτό επ'ουδενί λόγος γίνεται να πραγματοποιηθεί  διότι βρίσκομαι ακόμα στο αεροδρόμιο και σε περιμένω.

                                                                                                                     Σε φιλώ, πάντα δικιά σου

Έτσι ακριβώς ξεκινάει το βιβλίο του Θάνου Γώγου- Εμμονή- που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις οσελότος . Πρώτη έκδοση Αθήνα Δεκέμβριος 2011. Νιώθω το λιγότερο χαρά που διάβασα αυτό το μικρό βιβλιαράκι και που μου χαρίστηκε από τα  χέρια του ίδιου του συγγραφέα του με τις δυο άσπρες γάτες του :)

υ.σ "...μα είμαι τεμπέλα κακιά." 

Ο Θάνος Γώγος γεννήθηκε το 1985 στη Λάρισα και είναι τελειόφοιτος φοιτητής στο ΤΕΙ Καστοριάς .Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά:"ΤΕΦΛΟΝ", "IMAGINE" καθώς και στο διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό "ΠΟΙΕΙΝ". Η "Εμμονή" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οσελότος πριν λίγες μέρες και είναι το πρώτο του βιβλίο.Αν και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και τα βιβλιοπωλεία κατοχύρωσαν το βιβλίο ως νεοελληνική ποίηση, ο ίδιος δήλωσε ότι το χαρακτηρίζει σαν πρόζα, κάτι που παίζει ανάμεσα στο πεζό και ποίημα, σαν παραληρηματική γραφή.

Εκδοτικός Οίκος: Οσελότος Έτος έκδοσης: 2012
Σελίδες: 32
ISBN: 960-9607-16-0

Ποτέ δεν έμαθα τι νιώθουνε οι ρίμες
όταν οι στίχοι επιστρέφουνε σε μέρη
που πεινασμένες ένα άγγιγμα οι μνήμες
πάντα διαβάζουνε το ποίημα με το χέρι

Γιώργος Ποταμίτης