Kάθε νύχτα ονειρευόμουν μια ακόμα ύφεση

Συνουσία εκ των όπισθεν

ο πίνακας είναι του ινδού ζωγράφου και συγγραφέα Albert Ashok

Ποιος έχει την ευθύνη τούτης της ασκήμιας;Μερικά δευτερόλεπτα σιωπή• σκέψου. Οι γιοι σκέφτηκα, άσωτοι ή μη. Κάποιων κόρες και γιοι και πάνω από όλα αυτός του Άρη και της Αφροδίτης. Γιοι ηλιθίων και παθολογικά ματαιόδοξων.Νομίζουν πως κυβερνούν, κάνουμε πως επαναστατούμε. Μα σαν πληκτρολογούμε από τα ακριβά pc μας, εκείνοι κλέβουν τη ζωή μας.

Εδώ και καιρό η συνουσία γίνεται εκ των όπισθεν κι εμείς ανεβάζουμε βιντεάκια στο Youtube, γράφουμε post στα blog μας και αντιστεκόμαστε με status, κάτι είναι κι αυτό. Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε νομίζω, όλο αυτό το περάσαμε για να καταλάβουμε. Ό,τι καταλάβαμε, όσοι καταλάβαμε κι αυτό δεν φτάνει, είναι όμως μια καλή αρχή. 

Νωχελική ακινησία, αποχαύνωση μπροστά από την οθόνη, περισυλλογή. Βλέπω γέρους να μην καταλαβαίνουν, έτσι μάθανε δεν τους δικαιολογώ αλλά έτσι  κι αλλιώς εκείνοι τα φάγανε τα ψωμιά τους κι αν δεν τα φάγανε θα έχουν κακά γεράματα, εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι για να μην έχουμε κακιά ζωή εμείς και όσοι θα'ρθουν. Μανταλωθήκαμε στα σπίτια μας, αρπάξαμε όλοι από μια κατάθλιψη , κατσιάσαμε.  Όλοι σιωπηλοί και στεναχωρημένοι.Έγιναν όλα όπως τα είχα φοβηθεί .Τέτοιες στιγμές, έχεις δικαίωμα στην ατομική ευτυχία ; Έχεις και παρά έχεις ειδικά αν είσαι από αυτούς που έχουν βιώσει πρώτα  τη συντέλεια του εαυτού τους ή έστω έτσι νόμιζαν. Όμως είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι για να μπορείς να ευτυχείς στο μικρόκοσμο σου πρέπει να είναι και οι γύρω σου καλά αλλιώς είναι μισή χαρά. 

Δεν ξέρω αν αλλάξει κάτι σήμερα, αργά ή γρήγορα όμως θα αλλάξει, έχει ήδη αλλάξει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να κλείσεις την τηλεόραση σου. Η αρχή είναι το ήμισυ  του παντός. Δες μέσα σου ποιος νόμος βασιλεύει, δες μέχρι που αντέχουν τα μηνίγγια σου και αναλόγως πράξε, τώρα που ο κόσμος των παραισθήσεων διαλύθηκε , τώρα που είδαμε τα πράγματα όπως είναι , είναι ώρες που όσο κι αν συχαίνεσαι την επανάσταση, πρέπει να την κάνεις. Μακάρι να'ρθει ο καιρός, που θα λέμε "κρίση ήταν και πέρασε"... Μακάρι να'ρθει ο καιρός που θα μπορούμε να χαρούμε ξανά όσο κι αν οπισθοδρομήσουν το βιοτικό μας επίπεδο, όσο κι αν μας ρουφήξει η υλική μας δυστυχία. Σκέψου. Γιατί θα παλέψεις σήμερα; Σκέψου. Γιατί πάλεψαν στο παρελθόν. Σκέψου.Θα παλέψεις;

Φαντάσου

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους του Imagine :)
imaginemag.blog
imaginemag

ΟΜΑΔΑ ΒΙΑΣ επ. 3 - Imaginary Sun of Justice

Τροπαιούχος σημαδιών-making of 3

Making of "Tα Τρόπαια 2"

Don't give up the fight

Οι πάλλευκες ταράτσες  κράτησαν για λίγο, και έξω μόλις σταμάτησε να βρέχει. Τα περιστέρια  πήραν τη γνωστή τους θέση. Η θέα από το παράθυρο του δωματίου η ίδια. Η μοναδική χαμηλή σκεπή, υγρή, κεραμιδί και πάλι. Έχω μέρες να βγω μέρα! Το τελευταίο καιρό ξεπορτίζω τα βράδια. Χθες οι Λαρισαίοι γλεντούσαν, στη μεριά της ταχυδρομείου που κρατάει ακόμα. Έπιναν υποβρύχια, τσούγκριζαν ποτήρια . Άραγε να πίνανε στην υγεία του χαμένου εργατικού δικαίου; Η μουσική ανέβηκε στο σι ύφεση.Ποιου χαμένου; Ποιου δικαίου;Χάνεται το βόλεμα και μαζί του παρασέρνει τα πάντα. Βλέπουμε το χρόνο να περνά σαν απλοί θεατές,πίνουμε και γελάμε περιμένοντας συνέπειες. Κάποιοι έζησαν τη ζωή τους, κάποιοι άλλοι δεν πρόλαβαν να την ξεκινήσουν. Μέσα στους καπνούς και το μισοσκόταδο, οι γκόμενες  καθόντουσαν σταυροπόδι στα σκαμπό, λίγο παραπάνω αλκοόλ και τους ξανάκανε ανθρώπους . Τους έβλεπες αμήχανους και μουδιασμένους, δυστυχισμένους το δίχως άλλο. Πόσες σκέψεις να παίδευαν το μυαλό τους ;

Μείναμε εκεί μέχρι να κλείσει το μαγαζί, μέχρι να σωπάσουν τα σκυλοτράγουδα , μέχρι όλα τα ποτήρια να μπουν στη θέση τους και ο κοκάκιας ιδιοκτήτης να χαιρετήσει  τους πελάτες του, με αυτό το ύφος της γλοιώδης φάτσας που πρέπει να κάνει δημόσιες σχέσεις με το ζόρι. Μέχρι να γυαλίσει το πάτωμα από το σφουγγάρισμα. Όλο και πιο κοντά έρχονται και μας αγκαλιάζουν οι δυνάμεις της παράλογης καταστροφής .Μικρή σιωπή, χαιρετούρες και μετά  τα χέρια να  γλιστρούν στις τσέπες. Χαθήκαμε  μες τα σκοτεινά κοιμισμένα δρομάκια, ο καθένας γύρισε σπίτι του.

Σαν σήμερα πριν 67 χρόνια, γεννήθηκε ένας μεγάλος άνθρωπος. Τι κι αν το ανάστημα του δεν ξεπερνούσε το 1,63; Τι κι αν έζησε  μόλις 36 χρόνια; Ο Bob Marley κατάφερε να αφήσει μια μεγάλη ιστορία πίσω του. Πότε θα ξεσπάσει η ψυχή; Πότε θα κάνουμε το ατομικό και το συλλογικό μας μπαμ; Πότε θα πούμε φτάνει ; Πότε θα τραγουδήσουμε:

You can fool some people sometimes

But you can't fool all the people all the time

And now we've seen the light

(What you gonna do)

We gonna stand up for our rights

Βαρύς χειμώνας , κάθε χάραμα αλλάζει ο καιρός. Απ’τις κορυφές του Ολύμπου φυσάει βοριάς  φέρνει σύννεφα χαμηλά που θάβουν τον ήλιο κι είναι σαν να μην βγήκε και σήμερα καθόλου. Τραβάω πάλι την κουρτίνα, τα περιστέρια ακόμα εκεί , μείνανε έξι στη σειρά, τα άλλα πετούν χαμηλά. Το χθεσινό γλέντι είχε και συνέπειες , ξινίλες στο στομάχι, βήχας ξηρός, ενοχλητικός, επαναλαμβανόμενος… Κοίτα να δεις, τώρα έμειναν μόνο δυο και σκύβουν τα κεφάλια σα να με χαιρετούν , σαν να κατάλαβαν  πως το ίδιο κάνω κι εγώ...