 |
Φωτογραφία από την εποχή της καριέρας μου στο μπαλέτο :P Ετών 5 ! |
Κυριακή πρωί, γιορτή της μητέρας, μακριά από την δικιά μου όχι για πολύ και οι πρώτες φωνούλες που ακούω χορωδιακά με το που ανοίγω τα μάτια μου ενώ κοντεύει μεσημέρι :πρώτη φωνή νοικοκυρά, δεύτερη καθαρίστρια, συναυλιακός χώρος το μπαλκόνι κάτω από την κρεβατοκάμαρα του καλού μου. Έπονται κινήσεις καθημερινές ή μάλλον όχι τόσο αφού δεν έχω το laptop μου εδώ. Νομίζω ότι η δεύτερη κίνηση που κάνω αφού ξυπνήσω είναι να ανοίξω laptopκαι μετά να βάλω καφέ. Το τσιγάρο το έκοψα πόσο θα ήθελα να μπορούσα να έκανα το ίδιο και με την καφεΐνη. Μέχρι να μεταφερθώ στον καναπέ του καθιστικού στο τραπέζι έχω από όλα, Κυριακάτικες, κρουασάν, μπόλικη καφεΐνη και ένα υπέροχο ήλιο να φωτίζει το διαμπερές δωμάτιο.Το κινητό στο τραπεζάκι δονείται κι εγώ το αγνοώ, ενώ λίγο αργότερα θα το χρησιμοποιήσω για τις ευχές στη μητέρα που έχει και τα γενέθλια της. Θυμάμαι πως πολλές φορές συμπίπτουν αυτές οι γιορτές, το δώρο μου το έχω δώσει από χθες, τίποτα μπροστά στο δώρο που μας κάνουν αυτές, ακόμα κι αν προερχόμαστε από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.
Κάνω τις απαραίτητες αγκαλιές και συνεχίζω να διαβάζω τον πρώτο τόμο από τις Δοκιμές του Σεφέρη, το έχω φτάσει κάτι παραπάνω από τη μέση και τολμώ να πω, πως ότι μας έχουν μάθει στο μεταπτυχιακό το έχουν πάρει από εδώ, φράσεις και λέξεις που χοροπηδούν μέσα στο μυαλό μου, τις διαβάζω και ναι τις έχω ακουστά! Σκέφτομαι πως τελικά χρωστάω πολλά στην αμάθεια ή την ημιμάθεια μου, ίσως να μην έγραφα όπως γράφω, ίσως να μην ενθουσιαζόμουνα τόσο . Ούτε εγώ το πιστεύω αλλά διαβάζω πια τόσο γρήγορα και με τόση λαχτάρα, διψάω να μάθω, να με μιαν ανάσα διάβασα τα ποιήματα του Σαχτούρη, ενώ με περιμένουν τα άπαντα του Σολωμού με τα προλεγόμενα του Πολυλά και φυσικά η Ελληνική μυθολογία του Τσιφόρου, που την αφήνω για το τέλος για να ευχαριστηθώ! Όπως λέει και ο Σεφέρης στην Ελλάδα όλοι είμαστε πικρά αυτοδίδακτοι …
Εδώ και λίγες μέρες έχω στα σκαριά δυο διηγήματα για δυο διαφορετικούς διαγωνισμούς , ο ένας με συγκεκριμένο θέμα ο άλλος χωρίς, το ένα προχωράει το άλλο όχι και τόσο, δεν ξέρω αν τελικά καταφέρω να τα τελειώσω ή νιώσω τόσο σίγουρη για να τα στείλω έτσι κι αλλιώς θα είναι η πρώτη φορά που αποπειρώμαι να το κάνω. Αυτά τα πράγματα βέβαια θέλουν ησυχία και χρόνο και ούτε από αυτά έχω πολύ, πρέπει όμως να βρω.
Σήμερα το βράδυ στις εννιά στο θέατρο ΟΥΗΛ εδώ στη Λάρισα, θα ολοκληρωθεί η έκθεση «Ένδυμα θεάτρου» που ήταν μια παρουσίαση των σημαντικότερων κουστουμιών της 35χρονης ιστορίας του Θεσσαλικού Θεάτρου. Η έκθεση θα κλείσει με τη συναυλία της Ορχήστρας Νέων του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας αλλά και με την Έλενα Γκατζά που με κάλεσε και με χαρά θα πάω μαζί με την μητέρα μου για να την ακούσω !
Και ενώ προς το παρόν ακούω ρέγκε και ξεφυλλίζω το ένθετο «Πολιτισμός» της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, το μάτι μου πέφτει στο αφιέρωμα για το Θεσσαλικό μπαλέτο-τη Δημοτική σχολή μπαλέτου Λάρισας και την ανώτερη σχολή χορού Λάρισας, που άνοιξαν το 1989. Συγκινήθηκα και αν θέλετε το πιστεύετε η γράφουσα ήταν από τις πρώτες μαθήτριες της εν λόγω σχολής, έχω ακόμα κρατημένη την ταυτότητα εγγραφής μου, με φωτογραφία με αγορέ μαλλιά. Το μόνο που θυμάμαι από τη σχολή είναι ότι έφυγα τρέχοντας και δεν έκατσα πάνω από μήνα ίσως γιατί τα πράγματα εκεί δεν ήταν μόνο αυστηρά, ήθελε τόσο πειθαρχία που στο μυαλό μου όλο το σκηνικό φαντάζει χειρότερα και από στρατό, γι αυτό ίσως μέχρι στιγμής έχει βγάλει πάνω από εξήντα χορευτές και χορεύτριες με παγκόσμιες πρωτιές, μερικοί από αυτούς χορεύουν στην κρατική όπερα του Βερολίνου, άλλοι στο βασιλικό μπαλέτο της Δανίας και όπου μπορεί να βάλει ο νους σας. Η δικιά μου εξέλιξη σαν μπαλαρίνας τελείωσε σε μια συνοικιακή σχολή μπαλέτου «ΠΑΛΜΟΣ» του Αγίου Κωνσταντίνου, λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου, όπου θυμάμαι ότι μετά το τέλος κάθε μαθήματος ακριβώς από κάτω υπήρχε φαστφουντάδικο και εγώ έπαιρνα πάντα κάτι να φάω!
Σαν πολλά να είπα σήμερα μου φαίνεται κι έτσι εδώ κάπου πρέπει να κλείσω με κάτι που διάβασα στο ίδιο ένθετο. Μια παρουσίαση από την Άννα Σταυράκη για όσο ειπώθηκαν στην ομιλία του ψυχιάτρου-ψυχαναλυτή Ματθαίου Γιωσαφάτ στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Αντιγράφω φυσικά το κομμάτι που με ενδιαφέρει και αναφέρεται στην φάση της ζωής που εγώ βρίσκομαι τώρα και εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που αισθάνομαι και λέω και γράφω τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου, ότι έχω αλλάξει τα πάντα κατά 180 μοίρες, το ότι πάω κάθε μέρα γυμναστήριο και σπα, ότι έκοψα το κάπνισα, ότι διαβάζω από το πρωί μέχρι το βράδυ, ότι πίνω ελάχιστα αλκοόλ,ότι ξεκίνησα μεταπτυχιακό και άλλα πολλά. Ναι το ένιωθα,το έβλεπα.Η αλλαγή στις συνήθειες μου ήταν τεράστια σε σημείο να το παρατηρήσω εγώ και οι γύρω μου αλλά μέχρι τότε δεν ήξερα που οφειλόταν . Τώρα έμαθα!
«Μέχρι τα τριάντα λίγο πολύ πρέπει κάποιος να έχει καθορίσει ένα επάγγελμα για να βγάζει τα προς το ζην και σιγά-σιγά να ερωτεύεται, να βρει δηλαδή έναν ή μια σύντροφο. Το σαφάρι έχει ξεκινήσει. Είναι η αρχή της σεξουαλικής ζωής και η επίγνωση ότι ο σύντροφος θα είναι για την υπόλοιπη ζωή μας , άρα η επιλογή δύσκολη και κάπως μόνιμη. Αρχίζει το φλερτ, οι ερωτοτροπίες, οι πειραματισμοί. Είναι η παγίδα της φύσης η σεξουαλική ευχαρίστηση, γι αυτό και κάνουμε παιδιά, αλλιώς θα είχαμε πέσει σε νάρκη. Το δεύτερο καθήκον , το να κερδίζει δηλαδή κάποιος το ψωμί του, είναι πιο κουραστικό(εμένα μου λες!!!)Παλιότερα ο άντρας ήταν ο κυνηγός και η γυναίκα ετοίμαζε τη φωλιά για τα παιδιά. Τώρα και οι δυο ετοιμάζονται για την πρώτη κρίση που φτάνει σε 3 με 5 χρόνια από τη σχέση. Στόχος να αποδώσουμε περισσότερα στη δουλειά , ίσως να κάνουμε και μια άλλη, και μεταξύ 27 και 32 μπαίνουμε στην κρίση αυτογνωσίας.(Εμένα με έπιασε λίγο νωρίτερα φαίνεται αφού ακόμα δεν έχω κλείσει τα 26, και τώρα παρακάτω είναι όλο το ρεζουμέ!) Το ποτάμι μέχρι τώρα κυλούσε ομαλά, αλλά τώρα στην στροφή έχει κινδύνους. Στα 30 το ποτάμι κάνει καμπή και στρόβιλο. Η κρίση αγγίζει το ερώτημα, να παντρευτώ ή να μην παντρευτώ; Η άλλη ερώτηση, να πάρω αυτή τη γυναίκα ή την άλλη; Εκεί σκεφτόμαστε αν κάτι πάει καλά μέσα μας ή όχι. Τότε γίνονται δύσκολες οι σχέσεις ή αρχίζουν τα προβλήματα στο επάγγελμα, την οικογένεια, οι δυσκολίες με το σόι και το γεγονός ότι δεν έχουμε φύγει ακόμα από το σπίτι των γονιών. Αν είναι κάποιος ψυχικά υγιής ξεπερνάει τη φάση. Συχνά αλλάζει σύντροφο, γιατί κάτι δεν τον βολεύει, άλλος ξεκινάει ένα μεταπτυχιακό(χα-χα) ή φεύγει στο εξωτερικό. Οι γυναίκες βλέπουν ότι δεν είναι πια και τόσο νέες και αρχίζουν τα γυμναστήρια, τα ινστιτούτα και τα σπα (χα-χα-χα κι όμως έχω επιτέλους καλοσχηματισμένα πόδια και η ζυγαριά δείχνει νούμερο που δεν το έβλεπα ούτε όταν πήγαινα στο γυμνάσιο!)Τότε κάποιοι εκτονώνονται με διάφορους τρόπους. Τσακώνονται ή τα σπάνε, γίνονται εγκληματίες και εναντιώνονται στο σύστημα.»
Τελικά μια φάση είναι όλο αυτό που περνάω αν και λίγο πρόωρα καθώς φαίνεται και όπως λέει και ο ψυχίατρος μάλλον είμαι ψυχικά υγιής, όσο γι αυτούς που τα σπάνε και εναντιώνονται στο σύστημα, δεν νομίζω στους καιρούς μας να τους κατηγορήσει κανείς γι αυτό , χρειαζόμαστε περισσότερους "τρελούς" ...
Σας φιλώ
Προτείνω για διάβασμα Joe Dunthorne "Υποβρύχιο" μετάφραση Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Ίνδικτος,
Έλα μωρέ Πανάθα! Το 96 δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
Έλα μωρέ Πανάθα! Το 96 δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
