Κάθε χρόνο, έτσι για το καλό, κάνω έναν προσωπικό απολογισμό του χρόνου που φεύγει. Αν και ομολογουμένως ακούω από όλους ότι το 2010 ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής τους και δεν απορώ καθόλου γι αυτό, για μένα, αν εξαιρέσω τους δυο τελευταίους του μήνες, ήταν ένας υπέροχος χρόνος.
Γιατί όταν έχεις κάτι να περιμένεις , κάποιον να αγαπάς, κάτι να δημιουργείς, κάτι να πετυχαίνεις • η ζωή σου δίνει κι άλλα. Σε τοποθετεί, σου χαρίζει καινούργιες εικόνες και μυρωδιές, σε βάζει να ψάχνεσαι , να διαβάζεις, να απορείς, να περιγράφεις, να γράφεις να ταξιδεύεις σε νέους τόπους όσο σου το επιτρέπει η τσέπη σου και η υγεία σου και τέτοια προβλήματα φέτος δεν είχαμε.
Καταρχάς ήταν η μοναδική χρονιά της ζωής μου που δούλευα όλο το χρόνο(!!!) που έκανα και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα για να ικανοποιήσω τον ταξιδιάρικο εαυτό μου και πήγα από την Άνδρο μέχρι την Φλώρινα και από τον Πύργο Ηλείας μέχρι την Κωνσταντινούπολη!Mε δυο χρόνια καθυστέρηση έγινε και η ορκωμοσία μου, μιας και ήμασταν από τους πρώτους απόφοιτους και μάλλον περιμέναμε να μαζευτούμε πολλοί!
Η πρώτη χρονιά που δεν πήρα από τους γονείς μου δεκάρα τσακιστή , η πρώτη φορά που δάνεισα αρκετά μεγάλο ποσό από καρδιάς άσχετα αν ακόμα παραμένουν δανεικά• μου έφτασε μόνο που είχα τη δυνατότητα να το κάνω. Η πρώτη φορά που έκανα αποταμίευση και κατάφερα να βάλω ένα αξιόλογο ποσό στην άκρη. Το 2010 είχα στο πλάι μου συνέχεια ανθρώπους που με την παρουσία τους και μόνο με έκαναν ίσως να βλέπω το 2010 υπέροχο και ας μην ήταν τόσο.
Το 2010 κατάφερα να πω αλήθειες , κατάφερα να εξομολογηθώ στον εαυτό μου πράγματα που του έκρυβα. Κατάφερα να συμφιλιωθώ με το παρελθόν , να ξαναγίνω και πάλι φοιτήτρια , να επιβεβαιώσω λίγο την ματαιοδοξία μου με την επιτυχία μου στο μεταπτυχιακό δημιουργικής γραφής ,να γνωρίσω άλλους τρελαμένους συγγραφείς, να πάω σε βροχερούς γάμους. Κατάφερα να κρατήσω στο πλάι μου για έναν ολόκληρο χρόνο και χωρίς διακοπές και χιλιομετρικές αποστάσεις , τον άνθρωπο που λατρεύω κι αγαπώ.
Κι αν όλα έδειχναν απλά, στρωμένα και γαλήνια. Ήρθε και πάλι η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων και ανατροπών που σε ξεβολεύουν από την σιγουριά σου. Σε τρεις μέρες λήγει η σύμβαση μου αλλά σήμερα κιόλας ευτυχώς παρουσιάστηκε μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία. Θα την κυνηγήσω κι αυτή αν και έχω τόσα πράγματα να περιμένω. Σε τρεις μέρες θα είμαι και πάλι άνεργη, θα πρέπει να βρω ξανά την έμπνευση μου για να φέρω εις πέρας τις εργασίες του μεταπτυχιακού , που επιδεικτικά φόρτωσα στην γεμιστή γαλοπούλα. Θα πρέπει να συνηθίσω πως τα πρωινά του Ιανουαρίου τουλάχιστον θα με βρίσκουν με τις πιτζάμες στο σπίτι, ελπίζω να μην περάσουν πολλοί μήνες έτσι.
Δεν είναι αυτό το ξεβόλεμα όμως. Το ήξερα, το περίμενα, το αντιμετωπίζω. Είναι τα κακά μαντάτα, είναι ο πόνος της αρρώστιας που έτσι κι αλλιώς με κουβαλάει από γεννησιμιού και πίστευα ότι έχουμε πληρώσει αρκετά σε αυτή τη ζωή αλλά μάλλον όχι. Αλλαγή χρόνου σε νοσοκομείο φέτος θα κάνουμε οικογενειακώς , αυτό φτάνει! Αν με πειράζει; Έχω συνηθίσει. Πρέπει και θέλω να είμαι εκεί, δεν ξέρω πως μπορώ να βοηθήσω, να απαλύνω κάτι που δεν απαλύνεται αλλά θέλω να μπορούν να βασίζονται σε μένα.
Ήρθε και άλλη ανατροπή, αυτή τη φορά από μακριά. Ευκαιρία να το πεις; Δεν ξέρω. Να τα αφήσω όλα, όλα για όλα και να πάω στην Αμερική! Δεν νομίζω να έχω βρεθεί σε πιο δύσκολη θέση στη ζωή μου. Μου ζητάνε να διαλέξω. Να διαλέξω ζωή και το χειρότερο από όλα; Είμαι στη μέση. Δεν έχω ιδέα, ούτε τι θέλω, ούτε τι πρέπει , ούτε τι μπορώ να κάνω. Το 2011 πρέπει να με φωτίσει ο καλός Jah και να μου δώσει έναν «στέρεο» προσανατολισμό, να με τοποθετήσει ξανά όπως έκανε το αγαπημένο 2010.
Είχα κι άλλα να πω αλλά λίγες ώρες έμειναν και το 2010 δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ζούμε σε εποχές ανατροπών, μεγάλων αλλαγών και δυστυχώς αλλαγών προς το χειρότερο. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, έτσι κι αλλιώς συνηθίσαμε μόνοι . Να είστε όλοι καλά και ότι πιστεύετε να είναι μαζί σας .
Υ.Σ Δεν θέλω η Α.Ε.Λ να πέσει στη Β’ Εθνική!
