Σας έχει ζητηθεί ποτέ να διαλέξετε κάτι;Σίγουρα!Εδώ για μπλουζάκι πας και μπαίνεις σε δίλημμα. Ακόμα κι αν δεν σας έγινε ευθέως η ερώτηση,υποσυνείδητα όλοι μας επιλέξαμε με τον τρόπο μας.Οδηγηθήκαμε κάπου.Αν είστε ψωνάρες βέβαια,θα μου πείτε ότι αυτό που είστε σήμερα σας διάλεξε και δεν το διαλέξατε εσείς. Δε σας αδικώ κι εγώ την ίδια άποψη έχω:P
Πέρα από όλους τους εξωτερικούς παράγοντες που δεν παύουν να είναι ισχυροί και να είναι συνέχεια γύρω σου,όπως η φίλη σου ή η μάνα σου στο πολυκατάστημα,που σου ορκίζονται ότι με αυτό το μπλουζάκι είσαι απαίσια και σου προσθέτει πέντε κιλά, σωστός τόφαλος δηλαδή.Εσύ το πήρες μόνο και μόνο γιατί το γούσταρες και μεταξύ μας χάλια το μπλουζάκι αλλά χαλάλι σου.
Θα μου πεις η ζωή δεν είναι ένα μπλουζάκι την πετάς παίρνεις καινούργια αλλά αδέρφια αν έχεις την υγεία σου όλα μπορείς να τα κάνεις και ζωές σαν μπλουζάκια να αλλάζεις. Καλά όλα αυτά,αλλά εμένα αν μ’ αρέσει το μπλουζάκι το φοράω πάνω μου μέχρι να λιώσει και τώρα με την κρίση νομίζω ότι θα γίνει και μόδα.
Κι όσο πιο πολύ θέλω την ηρεμία και την σταθερότητα στη ζωή μου,όσο λαχταράω βεβαιότητες τόσο η ζωή μου φέρνει ανασφάλεια και αβεβαιότητες και ένα σωρό μπλουζάκια στη μάπα που πρέπει να διαλέξω.Κι εκεί που έλεγα έκλεισα,όλα μπήκαν σε πρόγραμμα,είμαι ήρεμη και ευτυχισμένη,η ρόμπα και το τηλεκοντρόλ μου έλειπαν,για ακόμα μια φορά βρίσκομαι μπροστά στο ίδιο γαμημένο σταυροδρόμι .
Όσες φορές στο παρελθόν μου είχε ζητηθεί να επιλέξω,ακολούθησα την πεπατημένη με ότι αυτό συνεπάγεται και ανεπιφύλακτα σας λέω ότι δεν το μετάνιωσα καθόλου,ίσα-ίσα πιστεύω ότι μέχρι τώρα έκανα στις δέκα επιλογές τις εφτά σωστές.Αν με ρωτάτε αν ήθελα να ακολουθήσω την πεπατημένη,θα σας απαντήσω,εννιά στις δέκα φορές πως όχι.
Πάντα είχα αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου ότι εγώ για άλλου ξεκίνησα και αλλού η ζωή με πάει αλλά δεν της αντιστάθηκα κιόλας, είπα ότι ίσως αυτή ξέρει καλύτερα και ίσως και να ήξερε.
Τώρα που το σκέφτομαι αυτό που με κρατούσε στον «εύκολο δρόμο» ήταν ο φόβος μου και οι ανασφάλειες μου ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στο κάτι καλύτερο, το ήθελα αλλά δεν μπορούσα να το φτάσω. Η πορεία μου έδειξε ότι έκανα λάθος και ότι αργότερα στη ζωή μου ήρθε η ευκαιρία μπροστά στα πόδια μου και πια ήμουνα σίγουρη για τον εαυτό μου και έκανα το βήμα, χαλαρά και κουλ χωρίς να χρειάζεται να έρθει πρώτα η συντέλεια του κόσμου. Όταν κοιτούσα πίσω, είχα μείνει κι εγώ έκπληκτή με τον εαυτό μου. Η ζωή τελικά με αυτοαναιρούσε. Μπορούσα και αυτό που πραγματικά ήθελα το κατάφερνα έστω και με καθυστέρηση, τη στιγμή που εκείνη θεωρούσε καταλληλότερη. Δεν χρειαζόταν απλά να εκτεθώ ή να ρισκάρω,με είχε κάνει εκείνη τόσο σίγουρη για το επόμενο μου βήμα και απλά το έκανα.
Και να που είμαι πάλι μπροστά από έναν καθρέφτη,που δυστυχώς δεν λέει το μέλλον.Το μόνο που βλέπω είναι η αντανάκλαση μου και αναρωτιέμαι,όχι ότι δεν ξέρω δηλαδή αφού έχω ερωτευτεί το άθλιο μπλουζάκι ασυζητητί,αν πρέπει να το πάρω τώρα ή να έρθω αργότερα όταν θα έχω γίνει πετσί και κόκαλο και δε θα γκρινιάζουν οι άλλοι ότι με παχαίνει.
Ξέρω ότι αργότερα μπορεί να μην το βρω,ξέρω ότι εγώ μάλλον δεν έχω καμία πιθανότητα να γίνω πετσί και κόκαλο αλλά με αυτά και με αυτά και τέτοια κρίση δεν έχω ιδέα τι γεράματα μου ξημερώνουν οπότε δε λέω μεγάλες κουβέντες.
Δεν ξέρω πως θα το αποκτήσω κι αν τελικά θα τα καταφέρω, σίγουρα δεν με ενδιαφέρει πια το τι λένε οι άλλοι γι αυτό ή αν τους αρέσω.Τώρα είμαι μόνο εγώ με την αντανάκλαση μου παρέα και πραγματικά είμαι ένα βήμα πριν σπάσω την παράδοση κι βγω τρέχοντας από τα δοκιμαστήρια φορώντας το μπλουζάκι.Μια φορά ζωή κι εγώ θα σε τρέξω.Τι μόνο εσύ ;
Να βγάλω γλώσσα στη ζωή;
