Στο σούπερ μάρκετ

Καθώς μπαίνουμε στο σούπερ μάρκετ,οι τιμές δεν με τρομάζουν.Έχω βάλει το ευρώ μου στη σχισμή από το καροτσάκι.Αναρωτιέμαι αν θα παίρνει για πάντα.Από μικρή μου άρεσαν οι βόλτες στο σούπερ μάρκετ,ειδικά στα μεγάλα,με τους διαδρόμους χιλιόμετρα.Σε είχα δίπλα μου,να σε καμαρώνω,ενώ έσπρωχνα με ευχαρίστηση το καροτσάκι,που λίγο πριν σου είχα υπενθυμίσει πως ήταν δικιά μου δουλειά.

Σε χάζευα,που έβγαζες από την τσέπη του πανωφοριού σου,το χαρτάκι με τα ψώνια που έπρεπε να κάνουμε.Το ήξερα πως φέτος στις γιορτές δεν θα αποδράσουμε,σε κάποια στολισμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα,λόγω έλλειψης άδειας.Δεν με πείραζε καθόλου,ήταν η πρώτη φορά που θα στολίζαμε,το δικό μας δέντρο κι αυτό μου έφτανε.

Όταν μερικές φορές χάζευες απορριμμένος στα ράφια,έβρισκα χρόνο στα κλεφτά να γεμίζω το καροτσάκι,με σοκολατένιους Αϊ Βασίληδες και άλλες χαζομαρούλες.Όταν με κοίταξες, μάλλον το βλέμμα μου,πρόδιδε σκανταλιά γιατί εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο,ήταν σαν να μου φώναζε «πάλι χαζομάρες,πήρες μωρό μουυυυ;;;»

Λατρεύω τις βόλτες μας στο σούπερ μάρκετ και το κυνηγητό μας στους διαδρόμους, λατρεύω τη μυρωδιά της τσατίλας σου, όταν δεν βρίσκεις παρκινγκ ή όταν έχει κίνηση, λατρεύω να καθόμαστε κάθε μέρα στον καναπέ και να βλέπουμε τηλεόραση ακόμα κι αν κάνουμε πάνω από ώρα να ανταλλάξουμε κουβέντα.

Τσακισμένοι και οι δυο από την ρουτίνα της καθημερινότητας οι ώρες που μπορούμε να αφιερώσουμε στον έρωτα μας,ελάχιστες,μα και αυτές πολύτιμες για να αντέχω να σηκώνομαι το πρωί για τη δουλειά. Μερικές φορές σκέφτομαι πως είμαι τόσο άδικη με μας, προσπαθώ να ζητήσω περισσότερα, ανικανοποίητη φύση ανέκαθεν, όταν όλα τα έχω μπροστά μου.

Και είναι και τότε που με κοιτάς στα μάτια και μου ψιθυρίζεις το μυστικό μας και εγώ λιώνω και σε παίρνω αγκαλιά σαν να θέλω να σε προστατέψω από κάτι. Κλείνω τα μάτια και σε φιλώ,μην δεις μαύρη σκέψη μέσα τους και σε πληγώσει.

Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ στο παρκινγκ γεμίζουμε ασφυκτικά το πορτμπαγκάζ και πάω πίσω το καροτσάκι που ξερνάει το ευρώ μου και για μια στιγμή σκέφτομαι εκείνο το βράδυ στο δωμάτιο 205 στη Φλώρινα.

Έκλαιγα γιατί δεν ήσουν εκεί να δούμε παρέα τηλεόραση, έκλαιγα γιατί όσο ωραία κι αν είναι να πραγματοποιείς τους στόχους και τις προσωπικές φιλοδοξίες, όσο ωραία κι αν είναι να διακρίνεσαι να ταξιδεύεις και να μαθαίνεις, άλλο τόσο ωραία είναι να βρεις έναν άνθρωπο να σπαταλήσεις τη ζωή σου στο πλάι του!
Γι αυτό μωρό μου μπήκα συγκινημένη στο αυτοκίνητο, γιατί ήσουν εκεί.

To υφάδι της ζωής μας

Δεν μου έλειπαν, ούτε οι λέξεις, ούτε η ευκαιρία, ούτε η τόλμη.
Μα ήταν το ενδόμυχο υφάδι της ζωής μας,από καιρό κατακερματισμένο.
Κι εγώ δεν ήξερα,ούτε ήθελα να μάθω, τίποτα από σαΐτα και αργαλειό. σ.χ

ψυχών ανακωχή

Τώρα που αμφότεροι λυτρωθήκαμε,υπογράψαμε ψυχών ανακωχή.
Πορευθήκαμε ως εξαρχής,με ζωές εκ διαμέτρου αντίθετες
Και δώσαμε ζωή στην καθημερινή ρουτίνα. σ.χ

Όταν απολογείσαι.

Όταν απολογείσαι για κάτι,ήδη το έχεις χάσει σ.χ

5 χρόνια Συγγραφικό ημερολόγιο

Πέρασαν χρόνια,για την ακρίβεια πέντε,τότε ήμουν είκοσι και τώρα εικοσιπέντε!Είναι μια αρκετά συγκινητική μέρα για μένα, όσο γελοίο κι αν μπορεί να ακούγεται.Σήμερα το blog μου γίνεται πέντε χρονών και μόνο που δεν κλαίω, ούτε παιδί μου να ήτανε,μα παιδί μου είναι.

Ήταν μια μέρα στην Τ.Πετροπούλου,στο φοιτητικό μου σπίτι στον πέμπτο όροφο,αδύνατο να θυμηθώ αν είχα βάλει adsl ή προσπαθούσα ακόμα με dial up,έχω την αίσθηση όμως ότι μάλλον συνέβαινε το δεύτερο.Ήταν λίγες μέρες που είχα βάλει τηλέφωνο και είχε έρθει ο Μιχάλης από το Ρέθυμνο. Να’ ναι καλά,θυμάμαι ότι το παλεύαμε αρκετή ώρα,το πιάσαμε απόγευμα και είχε βραδιάσει,τα τασάκια ασφυκτιούσαν και ένα μεγάλο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλια μας και εγένετο «Εκπαιδευμένοι στο οίδημα». Το ημερολόγιο έγραφε 13 Νοεμβρίου 2005!(τότε το να φτιάξεις blog δεν ήταν τόσο εύκολο όσο είναι σήμερα και πόσο μάλλον με dial up)

Η αλήθεια είναι,ότι είχα μάθει τι είναι blog από το Νίκο,ο οποίος είχε ένα τέτοιο από το 2003.Ήθελα πολύ νωρίτερα να ανοίξω το blog αυτό,αλλά μια οι χωρισμοί και μια το απολίτιστο μέρος στο οποίο βρισκόμουνα,δεν είχε καν internet cafe!Είχε δυο δηλαδή που ήταν κονσομασιόν μπαρ,μαζί με παράνομο στοίχημα και το internet cafe το είχανε μόνο για βιτρίνα στην ταμπέλα!

Αναμνήσεις,ωραίες αναμνήσεις κι όσο θυμάμαι και τα βράδια που καθόμουνα μπροστά από το pc που είχα κουβαλήσει από τη Θεσσαλονίκη,με την γκουμούτσα CRT οθόνη και έγραφα, έγραφα,έγραφα πριν ακόμα ανοίξω το blog,μετά απλά ήρθατε κι εσείς που εκείνα τα χρόνια ήσασταν ελάχιστοι!

Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τον πρώτο μου αναγνώστη,τη Γιώτα.Η Γιώτα ήταν δεκαεφτά χρονών και ήταν μαθήτρια της τελευταίας τάξης ενός τεχνικού Λυκείου.Την γνώρισα στα αγγλικά που πήγαινα τότε,ήμασταν στο ίδιο τμήμα που αποτελούνταν από τέσσερα άτομα.

Η Γιώτα ήταν αλάνι και πανέξυπνο παιδί αλλά τι τα θες κάθε βράδυ στα μπουζούκια να κάθεται σε μπουτάκια από γερόντια. Η μάνα της ήταν από την Καβάλα,τραγουδίστρια από αυτές που οργώνουν τις επαρχίες,ο πατέρας της,αν ήταν ο πατέρας της ή απλά ο άντρας(νταβάς) της μάνας της,ήταν αν θυμάμαι καλά από τα Βαρβάσενα Ηλείας.

Η Γιώτα ερχότανε στο σπίτι μου και παίζαμε ατελείωτες ώρες ασσόδυο και πίναμε καφέ ήταν ψυχάρα κι ας είχε ζήσει τόσα για το νεαρό της ηλικίας της. Εκεί που παίζαμε τάβλι,της είπα,«Να σου διαβάσω κάτι;» Ναι μου είπε και άφησα τον τιγρέ καναπέ για να πάω στο μέσα δωμάτιο και να φέρω ένα σκισμένο χαρτί από τετράδιο.

Ναι το πρώτο post το είχα γράψει πρώτα σε χαρτί, μέσα σε ένα ανιαρό μάθημα της σχολής.Καταπληκτικό μου είπε,και τότε της εξήγησα για το blog και όλα εκείνα που σκεφτόμουνα να κάνω με αυτό. Μια μέρα η Γιώτα εξαφανίστηκε,δεν ξαναήρθε στο μάθημα στα αγγλικά και τα κινητά της τα είχε όλα κλειστά.Ψάχναμε να την βρούμε,στο σχολείο της δεν ξαναπήγε,ούτε η μάνα της τραγουδούσε πλέον στα μπουζούκια,ο πατέρας της έκανε πως δεν ήξερε τίποτα.

Μετά από τρεις μήνες περίπου που είχε εξαφανιστεί,η Λένα η καθηγήτρια μας στα αγγλικά προσπάθησε για πολλοστή φορά να την καλέσει στο κινητό της και εκείνη το σήκωσε.Το μόνο που είπε ήταν πως ήτανε καλά και ότι γύρισε στην Καβάλα,τίποτα άλλο,από τότε δεν ξανάκουσα τίποτα για την Γιώτα και δεν έπαιξα ποτέ ξανά ασσόδυο.

Πέντε χρόνια λοιπόν,αφιερώνω αυτό το post στη Γιώτα και στον τιγρέ καναπέ μου,που άφησα πίσω στην Τ.Πετροπούλου.

Ζαγοροχώρια Ιωαννίνων

Quizas, Quizas, Quizas

Quizas, Quizas, Quizas – Nat King Cole – Ελληνικοι στιχοι

Πάντα οταν σε ρωτάω
τι, πότε, πως και που
εσύ πάντα μου λες
ίσως, ίσως, ίσως

Και έτσι περνάνε οι μέρες
και εγώ, απελπισμένος
και εσύ, μου απαντάς
ίσως, ίσως, ίσως

Σπαταλάς τον χρόνο
σκεφτόμενη, σκεφτόμενη
αυτό που θέλεις περισσότερο
Ως πότε? Ως πότε?

Και έτσι περνάνε οι μέρες
και εγώ, απελπισμένος
και εσύ, μου απαντάς
ίσως, ίσως, ίσως

Και έτσι περνάνε οι μέρες
και εγώ, απελπισμένος
και εσύ, μου απαντάς
ίσως, ίσως, ίσως

Σπαταλάς τον χρόνο
σκεφτόμενη, σκεφτόμενη
αυτό που θέλεις περισσότερο
Ως πότε? Ως πότε?

Και έτσι περνάνε οι μέρες
και εγώ, απελπισμένος
και εσύ, μου απαντάς
ίσως, ίσως, ίσως