Κεφάλι

Μακάρι το μυαλό να μάθαινε να φτύνει,
για να ξερνά όσα σκατά μου βάζουν
κάθε μέρα στο κεφάλι
σ.χ

Δείγμα αρώματος…

Στη δουλειά της, αλλά κι έξω απ' αυτήν,

γινόταν θυσία για τον καθένα.

Με αληθινό ενδιαφέρον, δίχως να περιμένει ανταμοιβή,

δίχως να πτοείται από τα παράπονα, την επιμονή και το θράσος μερικών.

Έβλεπε να την εκμεταλλεύονται και δεν την ένοιαζε.

Την πίκραινε η αχαριστία, αλλά αυτή εκεί, το βιολί της.

Ένιωθε ενοχές όταν δεν βοηθούσε ακόμη κι ένα καθίκι.

Ένα μικρό νησάκι στη θάλασσα του συμφέροντος.


Ζήσης Σαρίκας

(το νησάκι)

Η επιλογή…οι επιλογές

Αρχίζω να εξηγώ την «εγκατάστασή»μου σ’ όλους εκείνους που κρίνω ότι γνωρίζω αρκετά.
Δεν θα ήταν τίμιο να τους το κρύψω αφού πρόκειται να δράσουμε μαζί.
Την «εγκατάστασή» μου την είχα ήδη εξηγήσει στον Σ., σχεδόν κατά τύχη, γιατί ήρθε στην κουβέντα, στο εργοστάσιο.
Του είχα πει πως δεν ήμουνα εργάτης στην πραγματικότητα, ότι είχα τελειώσει τις σπουδές μου για καθηγητής.
Με άκουγε μ’ έναν επιεική σκεπτικισμό, εκφράζοντας μιαν έκδηλη αμφιβολία για το ότι μπορούσε να διαλέξει κανείς μια τέτοια ζωή δίχως να τον υποχρεώσουν.
Έμοιαζε λίγο με την αντίδραση του κρατούμενου στον οποίο ο καινούργιος, που μόλις έχει φτάσει στο κελί, δηλώνει:
«Εγώ είμαι ειδική περίπτωση, είμαι αθώος!».
Λέγε ότι θες φίλε μου, σκέφτεται ο παλιός, το ξέρουμε το παραμύθι.

Αργότερα όμως, όταν διωγμένος από τον ιδιοκτήτη του, ήρθε να μείνει στο σπίτι για μερικές μέρες, πείστηκε από τους σωρούς τα βιβλία και τα χαρτιά.
«Θα μπορούσες δηλαδή να είσαι καθηγητής και να δουλεύεις σ’ ένα γραφείο; -Ναι».
Δεν μου απάντησε τίποτα αλλά τα μάτια του έλεγαν: «Είσαι τρελός».

Έξω από το εργοστάσιο, η «εγκατάσταση» φαίνεται θεαματική, οι εφημερίδες την έχουν κάνει πραγματικό μύθο.
Ιδωμένη από το εργοστάσιο, δεν είναι τίποτα το τρομερό.
Ο καθένας απ’ αυτούς που δουλεύουν εδώ έχει μια περίπλοκη ατομική ιστορία συχνά πιο συνταρακτική και πιο περιπετειώδη από εκείνη του φοιτητή που έγινε προσωρινά εργάτης.

Η μόνη πραγματική διαφορά με τους συντρόφους μου στο εργοστάσιο – ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και πολλοί ευκαιριακοί εργάτες που ήρθαν από το χωρίο ή από άλλες χώρες – είναι πως εγώ θα μπορούσα πάντα να ξαναβρώ τη θέση μου, σα διανοούμενος.

Ζω τον κόπο μου όπως αυτοί αλλά είμαι ελεύθερος να καθορίσω τη διάρκειά του.
Νιώθω έντονα αυτή τη διαφορά, σαν μια ιδιαίτερη ευθύνη.
Δε μπορώ να την εξαφανίσω.
Η καταπίεση, όση κι αν είναι, ποτέ δε θα μπορέσει να με χτυπήσει το ίδιο σκληρά μ’ αυτούς.
Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μείνω στο εργοστάσιο όσο δε θα με διώξουν, όποια κι αν είναι η έκβαση του αγώνα μας, όση κι αν είναι η καταπίεση.
Σε καμία περίπτωση δε θα ζητήσω από μόνος μου να φύγω.


Ρομπέρ Λινάρ

Διόδια

Είδωλα

Δεν φταις εσύ που όταν κοιτάς στον καθρέφτη βλέπεις το είδωλο σου,εγώ γκαβώθηκα και όποτε τον κοιτούσα έβλεπα εσένα.
σ.χ

Ασυνήθιστα ύποπτοι…

Οι πιο ύποπτοι είναι αυτοί που γράφουν έτσι

και παριστάνουν πως ζουν έτσι,

και συνεχίζουν ατσαλάκωτοι

και περιττά άκαμπτοι, δειλοί,

πετάνε κάτω από τις πόρτες τα βράδια

τις αυτοβιογραφίες τους,

παλιόπουστες σου λέω,

γεμάτη η πιάτσα της ζωής από τέτοιους.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

ποδόσφαιρο του δρόμου

Περπατούσα στο δρόμο και είχα τις μαύρες μου,το μόνο που παρακαλούσα ήταν να είχαν ξεπρηστεί τα μάτια μου από το κλάμα.Έφτανα στο σπίτι παραφορτωμένη με κυριακάτικες και μια ταινία για το βράδυ,όχι από αυτές που δίνουν δώρο οι εφημερίδες.Είχα περάσει ένα υπέροχο σαββατοκύριακο,είχα πάει στον πιο βροχερό γάμο της ζωής μου, είχα ένα στομάχι παντόφλα από όσα είχαμε κατεβάσει την προηγούμενη νύχτα,ήμουνα πραγματικά τόσο ευτυχισμένη ,όταν τους άφησα να μου γαμήσουν την ψυχολογία.Γιατί άραγε;

Ξάφνου λίγο πριν φτάσω σπίτι μια μπάλα ποδοσφαίρου με πλησίαζε απειλητικά,στην αρχή είπα να την αποφύγω να ανέβω στο πεζοδρόμιο και να την αφήσω στην τρελή πορεία της , αλλά σε κλάσματα του δευτερολέπτου αποφάσισα να την σταματήσω στα πόδια μου με ένα μαγικό τρόπο και να την δώσω πάσα στον πιτσιρικά που έτρεχε για να έρθει να την πιάσει.Απίστευτο κοντρόλ φώναξε ένας άλλος πιτσιρικάς συμπαίκτης του στο ποδόσφαιρο του δρόμου, ενώ εκείνος με κοίταξε,μου χαμογέλασε και μου είπε,σας ευχαριστώ!Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα,χαμογέλασα και μετά αναστέναξα,αυτή η μικρή στιγμή έφτανε για να σπάσει τη μέσα μου μαυρίλα…

Είπα να έγραφα κάτι σχετικά με την πολυτάραχη ερωτική ζωή του ξάδερφου Χρυσόστομου ,που τον τελευταίο καιρό μέσα σε όλα τα άλλα έχει γκόμενα μια ιταλίδα,μάνα,χήρα μπάτσου,που ρουφάει όλη την ώρα κόκα … Είχε ξενερώσει μαζί της γιατί την τελευταία φορά που του έπαιρνε πίπα στο αυτοκίνητο του,είχε χτυπήσει το κινητό της και ήταν ο εξάχρονος γιος της Gianfranco,όταν εκείνη του είπε να κλείσει γιατί την φώναζε το αφεντικό της,έκλεισε το κινητό και συνέχισε ατάραχη να του παίρνει πίπα. Αλήθεια όταν γίνεσαι μάνα πρέπει να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες σου (δες πίπες) ή πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως έκανες και πριν(να παίρνεις πίπες δηλαδή); Δεν ξέρω. Μάλλον κάπου στη μέση βρίσκεται η λύση αλλά δεν έχω καμία όρεξη να γράψω για τη χήρα του Χρυσόστομου!

Άλλο ένα υπέροχο σαββατοκύριακο τελείωσε, από αύριο εργασία και χαρά και δεν έχω άλλη υπομονή πρέπει να προχωρήσουν τα πράγματα,να πάω παρακάτω,πλησιάζει η ώρα για να γυρίσω ακόμα μια σελίδα … Βάζω dvd ,κλείνω φως,κάνε ησυχία τώρα,μου ψιθύρισα,όλα θα αλλάξουν