skeleton dance

Ανεξάρτητος νους

Παρατηρώ υποσυνείδητα τα πάντα γύρω μου και θέλω να γράψω γι αυτά έτσι όπως φιλτράρονται από τα μέσα μου.

Μερικές φορές κάνω διαλείμματα για να παρατηρήσω κι αυτά. Κάποτε είχα γράψει πως δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι έχουν αυτή τη βλακώδη κατ'εμέ ανάγκη να ανήκουν κάπου και η Μαριλένα μου υπενθύμισε τον Αριστοτέλη και τη φράση του που έλεγε ότι για να είναι κανείς μόνος του πρέπει να είναι ή Θεός ή θηρίο.

Έχω υπάρξει σε συλλογικότητες και δεν είχα ποτέ κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα συνεργασίας ή ασυνεννοησίας, ούτε είχα ποτέ ηγετικές τάσεις . Έβρισκα όμως πάντα την κατάλληλη στιγμή και αποχωρούσα διακριτικά γιατί όσες φορές κι αν προσπάθησα δεν ένιωθα ποτέ καλά ως μέλος οποιασδήποτε ομάδας.

Ξέρω ότι αυτή μου η στάση μου έχει κοστίσει και συνεχίζει να μου κοστίζει πολλά αλλά καμία ομάδα μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να με εκφράσει καλύτερα από ότι το κάνει ο ίδιος μου ο εαυτός.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση «ανεξαρτησίας» ή «ελευθερίας» αφού τίποτα από τα δυο δεν υπάρχει ουσιαστικά στην «αστική» ζωή μου. Δεν είναι η ώρα να το αναλύσω αλλά όπως έχω πει πολλές φορές «ελεύθερος» δεν είναι κανένας μας. Για παράδειγμα πίστευα ότι αν έχω δουλειά θα κάνω περισσότερα ταξίδια από αυτά που έκανα σαν άνεργη. Λάθος, μπορεί να έχω περισσότερα χρήματα αλλά έχω πολύ λιγότερο χρόνο, οπότε σχεδόν κάνω περίπου τα ίδια που έκανα και τότε που αν και είχα άπλετο χρόνο, δεν είχα λεφτά αλλά έκανα οικονομίες και μάζευα λεφτά από εδώ και από εκεί για ένα ταξίδι κ.ο.κ Όσο για την ανεξαρτησία δεν πιστεύω πως υπάρχει κανένας «ανεξάρτητος νους», ακόμα κι αν δεν υπήρχαν μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέχρι και ο τόπος και ο τρόπος που μεγαλώνει κανείς του δημιουργεί μια άποψη για τη ζωή!

Μπορώ να διαθέσω άνετα τον εαυτό μου και τα προσόντα του αν μου ζητηθεί σε μια ομάδα, ως μια ξεχωριστή μονάδα, μπορώ να συνυπάρξω και να συνεργαστώ με άλλες μονάδες αλλά δεν μπορώ με τίποτα να θεωρήσω τον εαυτό μου μέλος οποιασδήποτε ομάδας ,μεταξύ μας μακάρι να μπορούσε να υπήρχε μια ομάδα που να μπορούσα να αισθάνομαι μέλος της, αλλά για να είμαι ειλικρινής μόνο η οικογένεια μου,μου παρέχει αυτή την πολυτέλεια, πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή!

Εν ολίγοις δεν θέλω να ανήκω πουθενά, ούτε να εκπροσωπούμαι από κανέναν , άσχετα αν αυτό γίνεται θέλω δεν θέλω.

Είμαι ευτυχής μέσα στα περιθώρια της μοναδικής μου ιδιότητας, αυτής του ανθρώπου. Έχω γνωρίσει από κοντά τα «καλά» και τα «κακά» της συλλογικότητας και με αυτό το κείμενο δεν προσπαθώ να σας πείσω για κάτι απλά να σας πω πως αισθάνομαι.

Κλείνοντας θέλω να εκφράσω το σεβασμό μου , στους ανθρώπους που μετέχουν σε συλλογικότητες που είτε τα καταφέρνουν ή έστω το προσπαθούν,κάνουν κάτι εποικοδομητικό για τους εαυτούς τους αλλά και για όλους μας αλλά και παράλληλα να εκφράσω την απεριόριστη αηδία μου για όλες εκείνες που για μένα δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Όπως και να’ χει έχω το δικαίωμα να είμαι ένας γκρινιάρης μόνος στη γωνιά μου,μόνο που δεν ξέρω αν τελικά είναι δικαίωμα ή αν μεθοδευμένα όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν να μισήσω τις συλλογικότητες γιατί οι μονάδες είναι πιο εύκολες να πέσουν όπως και να έχει νιώθω τόσο υπέροχα στη γωνία μου, άντε ξεκουμπιστείτε από εδώ!

Πέντε χρόνια τώρα, πόσα τέτοια έχω απαντήσει Θεέ μου;

10 πράγματα που αγαπώ:

10. Τα βιβλία..
09. Τα ταξίδια
08. Τον έρωτα
07. Το γράψιμο
06. Το καλοκαίρι
05. Τις Γάτες
04. Τη reggae
03. Την κιθάρα μου
02. Τον Γιάννη
01. Την οικογένεια μου

(αγαπάω και άλλα, αυτά απλά μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό)

1) Τι σου φτιάχνει τη διάθεση;

Ο Γιάννης όταν τον βλέπω, τα αναπάντεχα ταξίδια και το γαλακτομπούρεκο από το Κοσμικόν
2) Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

Καλαμάρι γεμιστό!

3) Τι σε κεντρίζει στον άλλον;

Το μυαλό του

4) Αγαπημένος τόπος διακοπών;

Τζαμάικα,Σαντορίνη και Μαγιόρκαμπος

5) Μία σχολική πλάκα που θα σου μείνει αξέχαστη;

Χμμμ πλάκα δεν ήτανε αλλά η αποβολή του φίλου μου του Γιάννη Κ.

6) Τι μάρκα υπολογιστή έχεις;

Βασικά αυτή την περίοδο δεν έχω δικό μου υπολογιστή, ο δικός μου είναι κάπου πακεταρισμένος και αγνοώ και το που… Θα ήθελα όμως να μου κάνουν δώρο ένα MacBook pro

7) Ποια είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου;

Το φαί

8) Ποιος είναι ο πιο εκνευριστικός γείτονας, συνάδελφος, συμφοιτητής ;

Πέρασαν διάφοροι τέτοιοι από τη ζωή μου κατά καιρούς, τώρα πια τους βλέπω όλους υπέροχους!

Κάτι από τα παλιά!

Σε θάβω και κλαίω,
κουρασμένη φωτιά,
το ξέρω πως φταίω,
που δεν υπάρχεις πια.

Μα τώρα μπορώ να σωπαίνω,
μπορώ να γελάω,
μπορώ να πετάω,
με δυο σπασμένα φτερά.

Μπορώ να πετάω,
με δυο διαλυμένα φτερά,
να σ' αγαπάω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Μπορώ να σ' ακούω,
μπορώ να σε βλέπω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελλί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...

Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα,
ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα...

Σε θάβω και κλαίω,
ξοδεμένη φωτιά,
το ξέρω πως φταίω,
που δεν υπάρχεις πια.

Μα τώρα μπορώ να θυμάμαι,
μπορώ να ξεχνάω,
μπορώ να πετάω,
με δυο σπασμένα φτερά.

Μπορώ να πετάω,
με δυο διαλυμένα φτερά,
να σ' αγαπάω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Μπορώ να σε φτάνω,
μπορώ να σε χάνω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελλί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...

Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα,
ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα...

Γιαβάς-Γιαβάς

Από τον ιδρώτα και το αντικουνουπικό,στην κουβερτούλα και στη χοντρή την πιτζαμούλα .Από το freddo cappuccino στον ελληνικό στη χόβολη και από το τιραντέ στο ζακετάκι το πρωί για τη δουλειά. Φθινόπωρο; Ημερολογιακά ναι. Καιρικά; Ναι. Ψυχολογικά; Όχι!

Κάποτε μπορούσα τις απότομες αλλαγές,τώρα πια όχι.Κουράστηκα να προσαρμόζομαι συνέχεια σε καινούργιες καταστάσεις, άσχετα αν ξέρω πως είναι προδιαγεγραμμένο όλη μου η ζωή να είναι γεμάτη απότομες-αιφνιδιαστικές αλλαγές και όχι μόνο της δικής μου ζωής βέβαια αλλά γι αυτή μιλάω εν προκειμένω!

Γιαβάς-Γιαβάς θέλω να αλλάζουν όλα κι αφού τίποτα άλλο δεν πάει σε αυτούς τους ρυθμούς ας πάει η αλλαγή των εποχών, αν υπάρχουν.Φοβάμαι πως μετά το καλοκαίρι έχει χειμώνα και μετά το χειμώνα καλοκαίρι,αυτό που θυμάσαι σαν φθινόπωρο και άνοιξη θα πάψει να υπάρχει αν δεν έπαθε ακόμα!

Να πω,πως γινότανε και ραγδαίες αλλαγές για το καλύτερο;Προς το χειρότερο γίνονται και ούτε που προλαβαίνεις να αντιδράσεις, αν είσαι από αυτούς που το παίρνουν χαμπάρι δηλαδή για να αντιδράσεις και οι επιπτώσεις σε άλλους νωρίς και σε άλλους πιο αργά θα εμφανιστούν σαν καρκίνος του δέρματος…

Θέλω να μπω σε άλλη διάσταση,σε άλλο πλανήτη που θα υπάρχουν τέσσερεις εποχές και όλα θα κυλούν προς το καλύτερο και όλα θα γίνονται σωστά και θα αλλάζουν όταν θα πρέπει να αλλαχτούν. Εδώ πάνω που βρίσκομαι ήδη μου έρχεται να βγάλω τα άντερα μου. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει όρθιο γιατί τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο, όλα πρέπει να αλλάξουν προς το χειρότερο τώρα και θα αλλάξουν όλα πάνω στον γαμημένο σβέρκο μας…

Καλό χειμώνα …

ΚΟΝΤΟΥΛΑ Η ΒΛΑΧΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

Μακάρι...

Λοιπόν ας σοβαρευτούμε.Σπούδασα κάτι σαν δημοσιογραφία,είπαμε αυτό δεν σπουδάζετε… Δούλεψα λιγάκι σε ραδιόφωνα,λιγάκι σε εφημερίδες και πάει λέγοντας, όλα από λιγάκι. Εποχές δύσκολες, λεφτά μηδέν και ποτέ οι δημόσιες σχέσεις μου δεν ήταν καλές.Στράφηκα σε άλλες λύσεις ανάγκης εξαιτίας αυτής της γαμημένης περηφάνιας μου, που δεν άντεχε να τρώει ακόμα τα λεφτά του μπαμπά. Βρήκα δουλειές, έβγαλα λεφτά, βγάζω ακόμα και επειδή το παλεύω αρκετά είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσω να βγάζω.

Έχω αυτό το μπλοκ από το 2005 και ξεχαρμανιάζω σχεδόν καθημερινά.Γράφω για τους έρωτες μου,τα λούκια μου,τα ωραία μου,τα μέσα και τα έξω μου. Ανεβάζω φωτογραφίες, βιντεάκια και μουσικές που γουστάρω.
Εν ολίγοις εκδίδω σχεδόν κάθε μέρα τον εαυτό μου, τη ζωή μου βρε αδερφέ.

Εντάξει δε λέω και η εμπειρία του rootsnroutes στη Φλωρεντία που εκπροσώπησα την Ελλάδα ως media talent όντως με πήγε σαν άτομο ένα βήμα πιο πέρα, όπως και τα ταξίδια μου,όπως και οι αποτυχίες μου, μακάρι να έχω και άλλα τέτοια στη ζωή μου,το εύχομαι.

Αυτή την περίοδο και για λίγο καιρό ακόμα θα είμαι συμβασιούχος δημοσίου,σε μια δουλειά που δεν είναι εντελώς εκτός από εμένα, αλλά δεν έχει να κάνει με γράψιμο, άσχετα αν γράφω ακατάπαυστα ακόμα και εκεί.

Θέλω πάρα μα πάρα πολύ,ίσως όσο τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου,να με πάρουν στο μοναδικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα «δημιουργικής γραφής» που υπάρχει στην Ελλάδα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

Ξέρω ότι οι θέσεις είναι μόνο εικοσιπέντε και η ζήτηση είναι αρκετά μεγάλη.Θα μου πείτε γιατί τέτοιος καημός.Δεν πιστεύω ότι σου μαθαίνει κανείς να γράφεις,βέβαια όταν βλέπω και μερικά ονόματα που διδάσκουν,αλλάζω γνώμη,αυτοί ναι μπορεί και να σου μαθαίνουν !

Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς: Μάνος Ελευθερίου, Μανίνα Ζουμπουλάκη,Σοφία Νικολαίδου,Θανάσης Βαλτινός, Μίμης Σουλιώτης , «Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ» και άλλοι πολλοί…

Είναι περισσότερο η ανάγκη μου να μην ξεχάσω τι πραγματικά λαχταράει η ψύχη μου,το γράψιμο δηλαδή,είναι η ανάγκη μου να γίνω καλύτερη αναγνώστρια, παρά συγγραφέας, η ανάγκη μου να γνωρίσω άτομα που διακατέχονται από το ίδιο πάθος με εμένα.

Δεν περιμένω ούτε να βγάλω λεφτά,ούτε να γίνω διάσημη,ούτε να χτυπάω καλύτερα γκομενάκια,ούτε να μείνω στην ιστορία.Δεν περιμένω να με πληρώσουν παραπάνω λεφτά από καμία δουλειά αν έχω μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή ή και διδακτορικό ακόμα, το σκέφτομαι κι αυτό πολύ σοβαρά. Είμαι σίγουρη όμως ότι η διαδρομή Φλώρινα-Λάρισα-Αθήνα, θα μου ανοίξει άλλους ορίζοντες, ακόμα και αν δεν με επιλέξουν , το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα σταματήσω ποτέ,μα ποτέ να γράφω…