Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_9576.html#more

Ανάρτηση από tromaktiko


Πρώτη φορά παίρνω το θάρρος να στείλω και εγώ κάτι με αφορμή ένα φαινόμενο που παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά και την επίδρασή του σε δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα.
Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό.
Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ.
Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα.
Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε.
Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους.
30 χρονό έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ.
Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους.
"Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμή με το Σωτήρη ν'αγοράσουμε σπίτι".
Τεσσάρι φυσικά και καινούριο, γιατί θέλουμε να κάνουμε και παιδιά.
"Ναι, αλλά τα χρόνια περνούν, πότε θα τα κάνετε αυτά τα έρημα τα παιδιά?" απορείς.
"Ε, τώρα δε γίνεται, δέκα χιλιάρικα στοιχίζει μία γέννα", σου απαντάνε.
Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκτός από κάποιους που έχουν όντως σοβαρό οικονομικό θέμα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δείγμα αίσχιστης ευθυνοφοβίας.Στην επαρχία που ζω εγώ, στο σταυρό που σας κάνω, ένα νέο ζευγάρι αν κρατάει λίγο το χεράκι του μαζεμένο, μια χαρά ζει με δύο μισθούς των 800.
Όλα είναι πολύ φτηνά, εκτός από το σούπερμάρκετ.
Ναι ρε παιδιά, δε θα πάτε διακοπές στο πεντάστερο, ούτε χρειάζεται να γεννήσετε σε σουίτα σαν τον Τσίπρα, μια χαρά νοσοκομεία έχουμε εδώ.
Ποιός σας κακόμαθε έτσι και δεν ξέρετε ούτε να μαγειρεύετε? (αγόρια και κορίτσια).
Ποιός σας είπε ότι πρέπει να διαθέτετε τρία και τέσσερα οχήματα?
Εμεις φύγαμε στην κυριολεξία μ'ένα βρακί από το πατρικό μας και όχι για να πάμε στο αγορασμένο τεσσάρι αλλά στο δυάρι και ενοίκιο.
Εννοείται.
Και σιγά σιγά, ήρθε το παιδί, πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, βρήκαμε και από τους δικούς μας κάτι, δε λέω, αλλά όλα έγιναν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Μα γιατί έχω γιο που ζει μαζί μου.
Είναι 31.
Είναι με μια κοπέλα ενάμιση χρόνο και δείχνουν να αγαπιούνται.
Κι'όμως κανείς δεν κάνει το βήμα.
Κανείς δεν προτείνει τη συγκατοίκηση.
Μη νομίζετε, και για μας τους γονείς είναι, με την καλή έννοια πάντα, "βάρος"ένα παιδί τέτοιας ηλικίας στο σπίτι.
Αγχωνόμαστε.
Τι θα γίνει, γιατί ζει εδώ, που χαλάει τα λεφτά του, γιατί οι φίλοι του ζουν με τις γυναίκες/κοπέλες τους και αυτός τίποτα?
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, μεθαύριο θα θέλει να κάνει παιδί και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ.
Η φύση μας έχει φτιάξει να τεκνοπιούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, για τη γυναίκα ακόμη πιο στενεμένα, αλλά και για τους άντρες όπως είναι η ζωή σήμερα με το άγχος, τα τσιγάρα, το τρέξιμο...ξέρε τι ανικανότητα προκαλούν αυτά όσο περνούν τα χρόνια?
Και τα λέω όλα αυτά γιατί ο γιος μου έχει δηλώσει ότι ΘΕΛΕΙ οικογένεια, αν δεν ήθελε μεγειά του και χαρά του.
Μεθαύριο όμως που η γυναίκα του και αυτός θα σαρανταρίζουν, δε θα μπορούν.
Και θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο που αντί να βάλουνε κάτω τι έχουν και να πάνε σε μία γκαρσονιέρα, ζούσαν ΧΩΡΙΣΤΑ γιατί είναι κακομαθημένοι.
Και από μας θα βρουν μεγαλύτερο σπίτι κάποια στιγμή, αυτόν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και εμείς θα πάμε μόνιμα στο εξοχικό όταν πάρει ο άντρας μου σύνταξη.
Συγγνώμη αν στενοχωρώ κάποιους αναγνώστες, αλλά όλα σαν παιδιά μου σας βλέπω...και πρέπει να ειστε τολμηροί.
Και να μάθετε να μαζεύετε το χεράκι σας.
Γιατί εν αγνοία σας, στο βωμό της καλοπέρασης, θυσιάζετε πολύ-πολύ σημαντικά πράγματα.

Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, τριάντα χρόνια πριν, εγώ δε δούλευα και το σύζυγό μου τον είχαν απολύσει (γινόταν και τότε).
Ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε από το μυαλό να ρίξουμε το παιδί.
Απλώς ζήσαμε ένα διάστημα με τα πεθερικά μου.
Κι'εμείς στο πατρικό!
Ζόρικα ήταν, αλλά τα καταφέραμε και για τίποτα δεν μετανιώσαμε.

Μάνα;

Μπήκε στο μπάνιο μετά από έναν μεσημεριανό καλό υπνάκο.Δεν πρόλαβε να ρίξει νερό στο πρόσωπο του και άκουσε πάλι τις ίδιες φωνές να έρχονται από το μικρό παραθυράκι.Η φωνή της ίδια και απαράλλακτη,βαθιά μαστουρωμένη,από πρέζα,από αντικαταθλιπτικά;Ποιος ξέρει;Μάλλον το δεύτερο υπέθεσε και τι να λέει;Ποια η διαφορά; Απλά τα δεύτερα είναι νόμιμα ναρκωτικά.

Μένανε στον ίδιο όροφο,μεγάλωσαν μαζί στην ίδια πολυκατοικία,βέβαια εκείνη πρέπει να του έριχνε δέκα χρόνια,αλλά μια ζωή μένανε στην δίπλα πόρτα.Από όσα ήξερε και έβλεπε και από όσα ο κόσμος συνήθιζε να λέει η μητέρα τους,τους εγκατέλειψε όταν ήταν ακόμα μικρά και ήταν μόνο εκείνη με ακόμα τρις άντρες στο σπίτι,τους δυο αδερφούς της και τον πατέρα της.

Ποτέ δεν έμαθε το γιατί και το πως,εξάλλου δεν ήταν περίεργος.Bέβαια αν ρωτούσε τη Φανή από τον πρώτο όροφο,σίγουρα θα ήξερε να του πει γιατί αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς μάνα.Οι φήμες λένε πως είχε απλά εξαφανιστεί και ζούσε στην Αμερική.

Δεν είχε και τόσο χρόνο να παρακολουθήσει τη ζωή των διπλανών,εξάλλου και η δική του δεν ήταν εύκολη,κόντευε τα τριάντα και ακόμα έμενε στο πατρικό του.Ο πατέρας της είχε πεθάνει, ο μεγαλύτερος αδερφός της είχε πάρει τα λεωφορεία του πατέρα της, ο μικρός είχε γίνει πρεζάκιας της πόλης και εκείνη είχε μείνει με το σπίτι για προίκα και ένα πανέμορφο μωρό να μεγαλώνει.Ήταν παντρεμένη, μάλλον χωρισμένη το λες. Ο πατέρας εδώ και χρόνια είναι άφαντος. Έρχεται που και που καμιά φορά με το μηχανάκι από τη δουλειά του, είναι ντελιβεράς σε γνωστό ταχυφαγείο αλλά εκείνη κάθε φορά που έρχεται ουρλιάζει και τον διώχνει.Εκείνη ήταν άνεργη..

Θυμάται την τελευταία φορά που την είδε στο ασανσέρ,σκελετωμένη, αυτό θα πει νευρική ανορεξία, με ένα απίστευτα άσχημο πρόσωπο και ήταν τόσο όμορφη κοπέλα, με μακριά ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια. Ένα ανθρώπινο ερείπιο που πετάγονται από παντού τα κόκαλα της, τα μάτια τρομακτικά βαθουλωτά προς τα μέσα και γύρω-γύρω απίστευτοι μαύρη κύκλοι . Κι όμως στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα μικρό τρυφερό χεράκι, το χεράκι του γιου της, σωστό κουκλάκι, ομορφιά ζωγραφιστή που εκείνο της χαμογελούσε με αγάπη και εκείνη το έσπρωχνε με τρόπο…

Όσο βρισκόντουσαν στο ασανσέρ δεν μίλησε, είπε μόνο και μόνο ένα καλησπέρα με το ζόρι, βαρύ και μαστουριάρικο ενώ το μικρό ξανθό αγγελουδάκι με αυτές τις ματάρες και με τα μπουκλάκια στο μαλλί την κοιτούσε με αγάπη και της χαμογελούσε.Κατέβηκαν στον ίδιο όροφο και ξεκλείδωσαν τις πόρτες δεν πρόλαβε να μπει μέσα όταν άκουσε εκείνη τη γνωστή φωνή, ούρλιαζε σε αυτό το αγγελούδι, τσίριζε ακατονόμαστα πράγματα, ακουγόντουσαν τα γοερά του κλάματα όταν αυτή τσατίστηκε παραπάνω και του φώναζε να σκάσει.

Έριχνε νερό στο πρόσωπο του για να ξυπνήσει σε έναν εφιάλτη,πάλι τα ίδια για πολλοστή φορά. Μαζί με τις σταγόνες του νερού κύλησε και ένα δάκρυ στο πρόσωπο του.Ανήμπορος να κάνει κάτι και ανήμπορος να πει ποιος φταίει .Εκείνη; Η μάνα της που την εγκατέλειψε;; Τα ψυχοφάρμακα;

Πάντως σίγουρα όχι ο μικρός άγγελος της…

Μη μαζί, γιατί...

Μη μαζί γιατί
μ' αρέσεις πιο πολύ
τα μάτια σου δυο λάθη μου μαζί...
Μη μαζί γιατί...

Μια στιγμή μαζί
μ' αρέσεις πιο πολύ
Μια στιγμή μαζί
δεν έχω φρένο μάτια μου για μας
Μη μαζί γιατί...

me and you baby...

Θα ξενυχτήσω να σε κοιτώ
πες μου πως θέλω...θέλω...
μες τα μάτια σου
Καψ' ένα βράδυ σου ένα
Χάλασε εσύ για μένα
ένα βράδυ σου
μες τα μάτια σου

Δε σταματούν να σε κοιτούν
τα μάτια μου τα μάτια σου
πες μου το πες μου πες μου
θέλω...

Μη μαζί γιατί
δεν έχω φρένο μάτια μου για μάς...

Κερατωμένη γάτα

Όλα του γάμου δύσκολα!

Πληκτρολογώ msconfig,να δω τι είναι αυτό που αργοπορεί την εκκίνηση μου.Με ευχαρίστηση διαπιστώνω πως ότι κακόβουλο κουβαλούσα από παλιά το έχω δώσει δρόμο, κάτι άλλο θα φταίει!

Η ζωή είναι μικρή σκέφτηκα, πουφ τι απίστευτο κλισέ,τόσο μικρή,που δεν μπορεί παρά να χωρέσει καμιά εικοσαριά στενοχώριες και αρρώστιες και βάλε θανάτους και γέννες. Αν είσαι τυχερός άλλες τόσες γκόμενες-γκόμενους, και κανένα δυο –τρις –τέσσερεις γάμους αποτυχημένους ή και από κανένα επιτυχημένο!(καλά υπάρχουν και εξαιρέσεις που τα νούμερα είναι εντελώς διαφορετικά, είπαμε ο καθένας ζει τη ζωή του με τα δικά του στατιστικά!)

Νομίζω ότι το άλλο κλισέ, «ο καθένας φτιάχνει την τύχη του» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Έτσι φτιάχνω κι εγώ την τύχη μου,με το να στριφογυρνάω γύρω-γύρω από μένα,να κάνω σαν σπαστικό παιδάκι στο καρεκλάκι του, δεν βάζω κώλο κάτω. Μέχρι τώρα έπιανε αυτό, κυνήγα-κυνήγα την ουρά σου όλο και κάτι έμαθα και όλο και κάτι καινούργιο έκανα άλλοτε επιτυχημένο άλλοτε αποτυχημένο. Μάλλον ήρθε η ώρα να αλλάξω τακτική αν και αυτή ακόμα πιάνει!

Άσχετο, στις 11 Σεπτεμβρίου έχω να πάω σε γάμο,στο γάμο του αδερφού του καλύτερου μου φίλου.Σκέφτομαι πόσες γκόμενες είχε,μόνο με μια ήταν ερωτευμένος- κα—μένος,φυσικά και δεν παντρεύεται αυτή,κάποια που ξέρει μόλις έξι μήνες θα πάρει,μάλλον επειδή αυτή ήταν που μπήκε τη σωστή ώρα στο ταξί!

Όπως έλεγε και η Κάρι Μπράτσο στο sex and the city, οι άντρες είναι σαν τα ταξί, όταν έρθει η ώρα που θέλουν να παντρευτούνε σηκώνουν τη σημαία «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» και όποια μπει μέσα την παντρεύονται. Οι γυναίκες από την άλλη από την ώρα που γεννιούνται είναι σαν ένα ταξί που έχει μονίμος σηκωμένη τη σημαία «ΕΛΕΥΘΕΡΗ» ο πρώτος που θα μπει μέσα θέλουν να τον παντρευτούνε, κι αν δεν κάτσει ο επόμενος και πάει λέγοντας!

Φυσικά σε όλα τα παραπάνω κλισέ υπάρχουν εξαιρέσεις,αλλά είπαμε σήμερα θα είμαστε τίγκα στα κλισέ.Αυτό το καλοκαίρι δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα λεφτά έδωσα για γάμους και βαφτίσια, ευτυχώς μέχρι τώρα μπόρεσα και τις σκαπούλαρα, μισώ τους γάμουςςςςςςςςς,δεν θέλω να πηγαίνω με τίποτααααα!Έχω να πάω σε γάμο από το 2003 κι αυτό με το ζόρι!



Θα μου πεις έτσι όπως κάνω,αν παντρευτώ ποτέ δεν θα έρθει κανένας στον δικό μου,εεε μη σώσει μπα σε καλόοοο κι αυτή η κακή συνήθεια μερικοί να καλούν και την κουτσή Μαρία και τη Μαρία την Πενταγιώτισσα στο γάμο τους! Το αποφάσισα στον μοναδικό γάμο που θέλω να πάω είναι στον δικό μου, αρκεί να μην είναι πρωί!!!

Φαντάζομαι όλα τα βλαχαδερά ντυμένα σαν λατέρνες να καταφθάνουν στην εκκλησία,κόλαση!Θα μου πεις ένας γάμος αν δεν έχει και λίγο το κιτς του ρε παιδί μου και λίγο το ταβατούρι του, δεν έχει νόημα, «μια φορά παντρεύεσαι» άλλο κλισε και ποιος σου είπε ρε φίλε μόνο μια; Και στο κάτω-κάτω ναι, πες μόνο μια αλλά γιατί πρέπει να είμαι εγώ η αρκούδα κι αυτός ο άμοιρος από δίπλα ο αρκουδιάρης;

Τεσπά αν ποτέ έρθει αυτή η «ώρα η καλή» ή ο γάμος μου θα θυμίζει κηδεία ή θα είναι τόσο κιτς που θα το βγάλω από τα αυτιά!


Υ.Σ Γιώργο συγχώραμε που δεν μπορώ να ντυθώ σαν λατέρνα στον γάμο του αδερφού αν και θα ήξερα ότι θα το ήθελες πολύ για να σου κάνω συμπαράσταση! Κοίτα να με βάλεις σε κανά τραπέζι με Αναστασία, αλλιώς σε απειλώ θα σηκωθώ να χορέψω!

http://www.gamosbook.gr/

Κρίση

Η πρώτη συνάντηση

Φρούριο Λάρισας-Πλατεία Λαμπρούλη

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα πάνω του,ήταν τα μάτια του,όταν ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητο του από τον Άγιο Κωνσταντίνο,που είχαμε δώσει ραντεβού.Ήταν σαν μάτια γάτας στο σκοτάδι.



Ξημερώματα της τετάρτης Ιουνίου του 2009 ήταν,όταν οι μπύρες έγιναν κίτρινές τεκίλες και τζιν στο “Jukebox” στην πλατεία Λαμπρούλη, πάνω στο φρούριο.Δεν μπορούσα με τίποτα να παραβλέψω ότι ήταν ένα ψηλό,καστανόξανθο αγόρι,με μπάσταρδα πράσινα μάτια και ότι είχε μια απίστευτη άνεση και απλότητα στις κινήσεις του και στον τρόπο που μου μιλούσε.Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση και αφορμή γι αυτήν ήταν η συναυλία των Israel Vibration στη Θεσσαλονίκη,ίσως αν δεν υπήρχε αυτή να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ.

Ήταν λίγο η κίτρινη τεκίλα,λίγο τα πράσινα μάτια του,λίγο οι ωραίες ιστορίες του από το Παρίσι και τη Σαμοθράκη που με έκαναν να ξανασυναντηθώ μαζί του και δεύτερη και τρίτη φορά.Ένα μήνα μετά πήγαμε μαζί στην συναυλία,αλλά όχι σαν γνωστοί αλλά ως ζευγάρι πια.

Όλα έγιναν τόσο ήσυχα,όμορφα και απλά,όσο ήσυχος,όμορφος και απλός είναι και εκείνος και μέσα σε λίγες μόνο μέρες από τη γνωριμία μας,κατάφερε να μετατρέψει τη ζωή μου από κόλαση σε παράδεισο.Όλα τα άλλα αποτελούν ιστορία πια,μια ιστορία που ακόμα γράφουμε παρέα.

Τον ερωτεύτηκα και τολμώ να πω με την πρώτη ματιά,εκείνη τη ματιά έξω από τα seven του Αγίου Κωνσταντίνου,αλλά εκείνο που με κέρδισε ήταν εκείνο που είχα χάσει εγώ από καιρό και το βρήκα άφθονο στην αγκαλιά του,η αθωότητα του.

Αυτή η μικρή ιστορία της αγάπης μου για εκείνον δεν έχει μέσα μικρά δράματα δυνατά πάθη,χολιγουντιανές σκηνές και σκισίματα στηθόδεσμων,έχει όμως μια απέραντη ευτυχία που διακατέχει ακόμα την γράφουσα.

Διαφέρουμε σαν χαρακτήρες,όχι σε πολλά αλλά τις διαφορές μας τις έχουμε.Μερικές φορές αυτή η απίστευτη απλότητα και ηρεμία που έχει και που τον ερωτεύτηκα γι αυτήν ,μου σπάει τα νεύρα.Ναι ξέρω,η ζωή είναι απλή και όμορφη και πρέπει να τη ζούμε και όχι να την αναλύουμε τόσο όσο εγώ,γιατί μερικές φορές οι πολλές λέξεις αντί για λύτρωση φέρνουν δυστυχία,αλλά δεν το αντέχω με τίποτα να μην υπάρχει και τίποτα για το οποίο μπορώ να γκρινιάξω!Στο κάτω-κάτω αν δεν υπήρχε κι αυτή η διαρκής ανησυχία του νου και της ψυχής,θα ζούσαμε σαν τα σκυλιά.(δεν είναι κακό!)

Εκείνος είναι η ισορροπία μου με την πραγματικότητα ή μάλλον ο ενδιάμεσος μου με αυτή και θα μου πείτε μα αυτό ζητούσες από τη ζωή σου κάποιον που θα σε προσγείωνε στην πραγματικότητα ή κάποιον που αφού θα έβλεπε ότι πετάς στα σύννεφα θα προσπαθούσε να σε κάνει να φτάσεις τον ουρανό;

Μα γι' αυτό τον αγαπάω γιατί με αφήνει να πετάξω όσο πιο ψηλά θέλω και όταν γκρεμοτσακίζομαι είναι πάντα εκεί για να με φροντίσει. Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει αυτή η πορεία ανάμεσα στη γη και τον ουρανό,δεν ξέρω για πόσο θα γράφουμε παρέα τούτη την όμορφη ιστορία. Ξέρω μόνο τι θέλω, κι αυτό το ξέρει μόνο εκείνος.

Υ.Σ Από τους ανθρώπους που αγαπήθηκα, δεν έμαθα τίποτα. «Αγαπήστε, για ν’ αποβλακωθείτε » λέει ο Πασκάλ,από όσους δεν αγαπήθηκα έμαθα ποια είμαι.