Το φως του φεγγαριού ηττημένο στα μάτια μου και η νύχτα να μοιράζει στους δρόμους τα όνειρα. Ταξιδεύω τη σκιά μου στο άπειρο, μόνο ο εαυτός μου ορίζει τη μοίρα μου.
Η υγρή και ζεστή μου ανάσα δεν θολώνει το τζάμι το Μάιο,πάνω σε ρόδες λεωφορείων γυρνάω τα θέλω μου χωρίς μοτέρ, σε βαγόνια ιδρωμένα από έρωτα.
Μια λέξη μονάχα που ξέχασα τι μου κάνει;Και τι δεν μου πάει; Ίσως απλά ξεγελάστηκα, πως χωρούσα στο πλάι σου, στης σκιάς σου το πέπλο…To σκοινί που κρατώ είναι αγκάθια γεμάτο και ματώνει τα χέρια μου…Εγώ ανεβαίνω κι εσύ κλοτσάς από πάνω μου λέγοντας πως δεν κάνεις για μένα, πάντα δίκαιο είχες, ίσως να έχεις και τώρα…
Μα τα κλειδιά της ονειροχώρας μου, κρατάω γερά μέσα στα ιδρωμένα χέρια μου, για αυτή την ελεύθερη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω…
Έφτασα στο λιμάνι, ξημερώνοντας Τρίτη, κοιτάζοντας την Πάτρα που έτυχε να περάσω.. Η Jamaica είναι μίλια μακριά, μ’ένα τσιγάρο στο χέρι προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα μου, περιμένω πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα, μα εγώ ήδη τα άλλαξα…
Ω!! Θεέ μου τι όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές; Τι γλυκείες εμπειρίες; Τι μίζερες, κουρασμένες ώρες που ζω…Μονάχα ένα σπίτι περιμένει εδώ και τα κλειδιά μέσα στη τσέπη.. Μπήκα στο ζεστό φοιτητικό μου σπίτι, με ένα ναργιλέ στη γωνιά, και την αφίσα του Bob να μου χαμογελάει και βρήκα χρόνο στις μέρες μου να γράψω ένα παραμύθι, μέσα από βαλίτσες, βιβλία, κατσαρόλες, μανταλάκια.
Το μόνο μέσα σε τούτο το σπίτι που σου θυμίζει κάτι απ΄τα βόρεια είναι το πράσινο μήλο στο ναργιλέ, τα πλακάκια στο μπάνιο μου, και οι αναμνήσεις απ’τα κάστρα που εδώ κάτω σωπαίνουν, μα γεμίζουν τους τοίχους μυρωδιές και με βάζουν να κάθομαι σε αυτή την καρέκλα, να με προστάζουν να γράψω…
Κι έτσι τα δάχτυλα μου ακουμπούν και τινάζονται ρυθμικά πάνω στο πληκτρολόγιο, το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη, νοσταλγεί και εκείνο τις ημέρες που λέρωνα με μελάνες τα χέρια μου, και στοίβαζα τις στιγμές μου σε χαρτιά με λέξεις κι αυτά λερωμένα…
Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι*
Κι αν κάποτε η ζωή σου σε φέρει ξαπλωμένο στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού θα καταλάβεις τα μυστικά που σου ψιθυρίζει το ποτάμι, η υγρασία θα σου τρυπάει τα κόκαλα, και ο φλογερός ήλιος της Λάρισας που έτυχε να σε γεννήσει θα φωτίζει από εδώ και πέρα κάθε σου βήμα όπου κι αν πας όπου κι αν ταξιδέψεις, θα γυρνάς δειλά στη γέφυρα, θα ανεβαίνεις στο λόφο όπως παλιά, θα κλείνεις τα μάτια θα μυρίζεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, θα ανέβεις ως το Θερμαϊκό, για να καταλήξεις εδώ στους Αγίους Τόπους …
Τι κι’ αν τίποτε δεν ήρθε όπως τότε που ήμουν 16, κι όλα τα ονειρευόμουν αλλιώς, πίνοντας μπύρες με φίλους που τώρα έχουν χαθεί ,κάνοντας βόλτες με μηχανάκια και δίνοντας υποσχέσεις σε παγκάκια; Δεν παραπονιέμαι, γιατί τώρα έχω χάσει πολλά από αυτά που είχα τότε, μα τώρα ζω αυτήν την ουτοπική ελευθερία που νόμιζα πως σου δίνει την ευτυχία, και που ίσως κι έτσι να’ ναι….
Αν και πάντα πορευόμουνα μόνη, είχα ανάγκη από ανθρώπους γύρω μου, εκείνο που δεν θα συγχωρέσω πότε στον εαυτό μου, είναι πως πάντα ξοδευόμουν κάπου που ήξερα πως είναι τόσο μα τόσο εφήμερο, έκανα πάντα το λάθος να θέλω να αδράξω τη μέρα , να κάνω αυτό που ήθελα εγώ χωρίς να σκέφτομαι.
Δεν ξέρω και ίσως να μην μάθω ποτέ αν αυτό που έκανα πάντα ήταν λάθος ή απλά ήταν ο τρόπος που διάλεξα να ζω.
Θα πεθάνω ένα ανοιξιάτικο πρωινό μόνη σε μια κουνιστή καρέκλα παρέα με τις λέξεις μου και τίποτα άλλο, και ίσως αυτός να ήταν και ο προορισμός που είχα κι εγώ να μην το είχα καταλάβει ποτέ. Είμαι τόσο μικρή κι όμως καθόλου διαφορετική, δεν θέλω ήρωας να γίνω και για τίποτα να ξεχωρίζω, θέλω μονάχα εσένα να αγαπάω, είναι νωρίς να κάνω πίσω, γι’αυτό θα το ζήσω κι αυτό κι ας είναι λάθος, δεν μπορεί κάποτε θα βρω κι εγώ την κατάληξη μου, όταν πεθάνω θα την ξέρω πια…
Όταν είσαι στα δεκαοχτώ σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις , έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και λίγα πίσω σου και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις λάθος και σε άλλα θα πατήσεις γερά, το πάν στην τελική όμως είναι να προχωράς …
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στη ζωή μου, είναι πως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, φυσικά και έχω μετανιώσει για πολλά, απλώς για μένα πλέον η μετάνοια είναι μια πράξη άνευ ουσίας ,ότι έγινε έγινε αγαπημένο μου αγόρι…
Έχει μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και τώρα αρχίζω να λέω πως ζω πραγματικά πριν απλώς ταξίδευα για να βρω τον προορισμό που με προσγείωσε εδώ και όλα ξεκίνησαν από την αρχή και αυτό είχε τα καλά του μερικές φορές, είχε και τα άσχημα. Είναι θλιβερό και δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγάπησες και εξακολουθείς να αγαπάς αλλά καμιά φορά για το καλό μας ή γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να λέμε αντίο…
Απαλή και χαριτωμένη μουσική χαϊδεύει τα αυτιά ,η συνήθεια μιας βδομάδας ,έγινε με μιας συνήθεια για μια πορεία από εδώ και πέρα και δεν είναι θέμα συμβιβασμού είναι ίσως θέμα απλώς συνειδητοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας όπως έχει…
Ξεκινάει ένας νέος δρόμος, μια καινούργια αρχή πολύ πιο σταθερή και πολύ πιο βιώσιμη για μένα, χωρίς εισιτήρια ,μπαγκάζια, χωρίς εσένα, χωρίς πολλά που ήρθαν στη ζωή μου λίγο πριν κάνω μια καινούργια αρχή και πολλά που κουβαλούσα από παλιά…
Δεν έχει σημασία για μένα πλέον ούτε η τύχη μου που έπαψα να αφορίζω, ούτε ο τόπος που ζω κινούμε και αναπνέω ούτε οι άνθρωποι που έτυχε να συναναστρέφομαι, πάτησα γερά στα πόδια μου και άρχισα να ορίζω στόχους και πορείες, να απαιτώ απ’ τον εαυτό μου όνειρα πιο προσγειωμένα.
Πολύ απλά δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω σε κάποια αλλαγή, ούτε απαιτώ από τους ανθρώπους κάτι το όποιο δεν μπορούν να μου δώσουν, θεωρώ παρ’ολα αυτά πως είναι μια περίοδος αλλαγής για τη Σοφία και δεν έχει κανένα όνομα αυτή η αλλαγή, ούτε καμία γεύση, άνοστη ,άοσμη και ακίνδυνη με οδηγό της την περπατημένη είναι και δεν την βαριέμαι ούτε την απαρνιέμαι γιατί δεν είναι εξαναγκασμός, είναι επιλογή, όπως και όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου…
Δεν φοβάμαι ούτε τις λέξεις πια,ούτε τα νοήματα τους,γι’αυτό και θεωρώ πλέον τον εαυτό μου ελεύθερο από κάθε είδους συναίσθημα..
Συνεχίζεται...
Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010
Τρίτη, Αυγούστου 10, 2010
Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2010
Καλημέρα!
Μ’ αρέσουν τα πρωινά στην πόλη,ειδικά αυτά τα καλοκαιρινά σαν το σημερινό.Μπορεί να κατάφερα πριν από λίγες μέρες να κάνω την μεγαλύτερη διαδρομή ως οδηγός Ι.Χ(Λάρισα-Αγιόκαμπος)μετά από 2 χρόνια που έχω το δίπλωμα,αλλά ακόμα επιμένω παραδοσιακά και οικολογικά να πηγαίνω στη δουλειά με το αστικό!
Το πρωί είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που ήξερα μέχρι τώρα και εδώ και ένα χρόνο μου έχει προσφέρει πολλά,όπως αυτή την απερίγραπτη μυρωδιά καφέ που αναβλύζει από τις δεκάδες καφετέριες της πόλης(ας μην ξεχνάμε ότι ζω στην φραπεπρωτεύουσα του σύμπαντος,στη Λάρισα ντεεεεε!)και ο ήλιος που δεν κουράστηκε ακόμα κάθε πρωί να ανατέλλει,χαϊδεύει την επιδερμίδα μου!
Κάθε πρωί οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους κάνουν μια στάση σε μια καφετέρια και με ένα χάρτινο ποτηράκι στο χέρι ξεκινούν πάντα τη μέρα τους. Κάθε πρωινό είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, μια μέρα που μπορεί να κρύβει τόσα αναπάντεχα μέσα της.
Ξεκινάς από το σπίτι και σήμερα στο γραφείο, μπορεί να σου πούνε πως δεν σε χρειάζονται άλλο, η κοπέλα σου να σου πει ότι είναι έγκυος ή ότι βρήκε άλλον ή ότι σε βαρέθηκε, ή ότι θέλει να πάτε ένα ταξίδι. Ξημερώνει μια μέρα που μαθαίνεις πως κάποιος δικός σου,πέθανε,τράκαρε,αρρώστησε, παντρεύεται,ξενιτεύεται,περνάει στο πανεπιστήμιο,κερδίζει το λαχείο.Πόσα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια μέρα;
Για θυμήσου, σίγουρα έχεις χαραγμένες πάνω σου κάποιες τέτοιες μέρες,που ξύπνησες ευτυχισμένος και ανυποψίαστος και ο ουρανός έπεσε πάνω από το κεφάλι σου ή κάποιες άλλες κατσούφικες μέρες με πικρό καφέ, που χτύπησε κάποιο τηλέφωνο και μια αγγελική φωνή σου είπε ότι το όνειρο σου από εδώ και στο εξής μπορεί να ξεκινήσει!
Μα σκέψου κι εκείνες τις καθημερινές ρουτινιάρικες μέρες, πρέπει σε εκείνες να δώσεις ειδικό φόρο τιμής,γιατί αυτές είναι που στην τελική σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, εκείνες οι μέρες που τίποτα συγκλονιστικό δεν έγινε στην κατά τα άλλα πολυτάραχη ζωή σου!
Άλλη μια συναρπαστική μέρα ξεκίνησε και δεν θα την αφήσω να πάει χαμένη!
Καλημέρα σε όλους σας!
2003-2004 συνέχεια...
Συνέχεια από το post http://scholeva.blogspot.com/2010/07/2003-2004.html
«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *
Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….
Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..
Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.
Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!
Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!
Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.
Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.
Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*
Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).
Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…
Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.
Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.
Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.
Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…
Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.
Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…
Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.
Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.
Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.
Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..
Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.
Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,
έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….
Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…
Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.
Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.
Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;
Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…
Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !
*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992
«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *
Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….
Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..
Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.
Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!
Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!
Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.
Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.
Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*
Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).
Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…
Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.
Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.
Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.
Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…
Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.
Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…
Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.
Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.
Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.
Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..
Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.
Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,
έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….
Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…
Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.
Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…
Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.
Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;
Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…
Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !
*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
