H ψυχή της παρέας

Μπορεί να μου αρέσει αρκετά να γράφω, αλλά καθόλου να μιλάω. Έχω την αίσθηση ότι είμαι αρκετά βαρετή σαν παρέα. Ξέρω ότι πολλοί θα πούνε.Mα τι λες;

Εσύ ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας,έλεγες ωραία αστεία και ήθελες να είσαι το επίκεντρο,μας έλεγες ιστορίες από την πολυτάραχη ζωή σου και εμείς σε ψιλοδουλεύαμε κιόλας γιατί νομίζαμε ότι μας λες αρλούμπες μιας και οι δικές μας ζωές ήταν τόσο συμβατικές για να πιστέψουμε ότι όλα αυτά σου είχανε συμβεί, αλλά όπως και να έχει μας ψυχαγωγούσες !

Για να τα πιστεύεις ακόμα αυτά για μένα, μάλλον έχεις να με δεις από όταν ήμουνα φοιτήτρια.Τώρα πια δεν υπάρχουν οι φίλοι που υπήρχαν τότε ή έστω άνθρωποι που να με ξέρουν από παλιά.Αυτός ο παλιός ξεχασμένος εαυτός μου γεννιέται μερικές φορές όταν βρίσκομαι με άτομα από τα παλιά όπως η Γιάννα ή ο φίλος μου ο Γιώργος που τους βλέπω πιο συχνά ή όταν μιλάω στο τηλέφωνο με τον Ανδρέα από την Κρήτη.

Έπαψα να είμαι η ψυχή της παρέας γιατί δεν έχω παρέα,εγώ εκεί το αποδίδω ή ακόμα χειρότερα δεν έχω τίποτα να πω.

Εντάξει μπορεί να γνώρισα πολλά καινούργια άτομα, μπορεί πλέον να βρίσκομαι πολλές φορές με τους φίλους του Γιάννη, μπορεί οι περισσότεροι να είναι και γαμώ τα παιδιά αλλά δεν είναι φίλοι μου. Δεν μπορώ να πω μια μαλακία από τα παλιά και να την πιάσουν,γιατί δεν έχουμε κοινούς κώδικες.

Γιατί για εκείνους είμαι απλά η κοπέλα του Γιάννη και ακόμα κι αν προσπαθούν να με μάθουν,αν προσπαθούν δηλαδή,εγώ τους κόβω αμέσως,βαριέμαι να εξηγώ ποια είμαι. Όπως γράφω και στο πλάι του blog μου «I don't want to spend my life explaining my self. You either get it or not.» άσχετα αν κάθε μέρα μέσα από αυτό το blog κάνω ακριβώς το αντίθετο.

Δεν έχω ανάγκη να εντυπωσιάσω κανέναν,έχω ανάγκη να γελάσω,να ακούσω έξυπνες ατάκες, έχω ανάγκη να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που θέλουν εκείνοι να εξηγήσουν τον εαυτό τους και να μου μιλάνε για την πολυτάραχη ζωή τους ακόμα κι αν όλα όσα λένε είναι αποκυήματα της φαντασίας τους.

Πρέπει να ψάξω για καινούργιους φίλους που να ερεθίζουν το μυαλό μου,πάντα πίστευα ότι εγώ θα κάθομαι και θα έρθουν εκείνοι να με βρουν,μάλλον δεν λειτουργεί έτσι, ώστε στο μέλλον να έχω να πω μαζί τους κάτι από τα παλιά.(κοινό κώδικα μπορεί να έχεις και με ένα άνθρωπο που μόλις γνώρισες και δεν έχετε κανένα κοινό στοιχείο από τα παλιά κι όμως να μιλάτε την ίδια γλώσσα, άντε να δω πότε θα τον συναντήσω! )

Τρίτη και 13 ε και ;

Δαγκώνω μια κουρού

Δαγκώνω μια κουρού.Είμαι στη δουλειά.Σκέφτομαι γιατί όλο αυτό.Γράφω και ξαναγράφω λες και θα βγει κάτι.Τίποτα δεν βγαίνει.Δεν ξέρω αν σας αρέσει το γράψιμο μου ή όχι και ούτε έχει σημασία αν με ενδιαφέρει η γνώμη σας,σημασία έχει ότι αυτή μου η ανάγκη είναι σχεδόν καθημερινή.

Λένε πως όσοι γράφουν,συνήθως έχουν ένα θέμα που κρατάει από την παιδική τους ηλικία .Δεν το ήξερα.Τώρα καταλαβαίνω γιατί όσοι με γνώριζαν μέσω του γραψίματος με ρωτούσαν επίμονα αν είχα τραυματικές εμπειρίες από την παιδική μου ηλικία.Το αρνιόμουνα και όλοι λέγανε μα δεν μπορεί,δεν γίνεται,κάποιο θέμα πρέπει να υπάρχει, ένα φυσιολογικό παιδί λύνει τα θέματα του στην καθημερινή ζωή,όχι μέσα από το γράψιμο.

Μήπως μικρή ήσουν χοντρό παιδάκι και σε κορόιδευαν,με ρώτησε κάποτε ο Μ;
Χμ οκ πάντα ήμουνα «Αγάπη μου,μεγέθυνα το παιδί μας»,ειδικά η φωτογραφία από το νηπιαγωγείο τα λέει όλα,δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποια είναι η νηπιαγωγός μιας κι εγώ είμαι σχεδόν στο ίδιο ύψος με τη δασκάλα μου(τη μαμά του Γεωργούλη είχα νηπιαγωγό)ενώ όλα τα άλλα φυσιολογικά παιδάκια ερχότανε μέχρι το γόνατο μου.

Πάντα ήμουνα πολύ ψηλό και τροφαντό παιδάκι για την ηλικία μου,νομίζω μόνο στο λύκειο ήρθα στα ίσια με τα υπόλοιπα παιδιά αλλά από πολύ μικρή είχα πολύ πιο σοβαρά θέματα να λύσω ώστε να με ενοχλεί,το αν με κορόιδευαν τα άλλα παιδάκια,που δεν με κορόιδευαν.

Για μένα η μαύρη τρύπα μου υπήρχε από τότε που γεννήθηκα και χάθηκα μέσα σε αυτήν όταν στη δευτέρα δημοτικού η κολλητή μου η Μαρούλα άνοιξε μια πόρτα,από τότε άρχισαν όλα και από τότε άρχισα να γράφω και δεν σταμάτησα ούτε λεπτό μέχρι σήμερα.

Ακόμα θυμάμαι που έδινα κουκλοπαραστάσεις με τη φίλη μου τη Βάσω(έγινε μεγάλο πουτανάκι όταν μεγάλωσε) στην πιλοτή της πολυκατοικίας μας, έγραφα όλους τους διαλόγους για το κουκλοθέατρο μας και βαθυστόχαστα ποιηματάκια για ένα παιδί της ηλικίας μου. Φυσικά και είχαμε και είσοδο για όποιον ήθελε να έρθει να μας δει και ακόμα θυμάμαι την κυρία Φανή που μένει από κάτω μας (η μεγαλύτερη κουτσουμπόλα της πολυκατοικίας) να λέει «Σιγά μην τα έγραψε Αυτό»!

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η πόρτα από τότε για μένα έμεινε κλειστή και δυσκολεύομαι αφάνταστα να την ανοίξω,είναι κλειστή από τα οχτώ μου χρόνια,ίσως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ και δεν θέλω να αντιμετωπίσω ούτε καν με το να γράψω γι αυτό, που μεταξύ μας συγγραφικά πιστεύω θα με ανέβαζε δέκα φορές πιο πάνω από τα αυτά που γράφω σήμερα.

Νομίζω ότι η ώρα του να το αντιμετωπίσω πλησιάζει,σε λίγες μέρες κλείνω τα εικοσιπέντε.

Η κουρού τελείωσε ρουφάω μια τζούρα καφέ,ξέρω ότι αν είχα καταφέρει και το είχα αντιμετωπίσει νωρίτερα τώρα ίσως και να γελούσα,νομίζω ότι τα πιο σκληρά πράγματα στη ζωή πρέπει να αντιμετωπίζονται με χιούμορ αλλιώς δεν αντιμετωπίζονται καθόλου.
Η μυρωδιά του νοσοκομείου δεν με ενοχλεί καθόλου πια,να σου πω την αλήθεια ούτε καν που την μυρίζω,μετά από ένα χρόνο εδώ,συνήθισα μέχρι και την μυρωδιά της αρρώστιας.

Τώρα που είπα αρρώστια,θυμίστε μου μια μέρα να γράψω για τις "μη αρτιμελείς αγάπες μου".Σας είπα,πάντα είχα θέματα...

Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία

Έχω ξαναγράψει πολλές φορές για την «αλήθεια» όπως και αρκετές αρλούμπες για πολλά πράγματα γενικότερα.

Έχω πέσει αρκετές φορές στη λούμπα να κρίνω ανθρώπους,στάσεις ζωής,απόψεις. Νομίζω ότι για να το κάνεις αυτό,πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου να ζει σε γυάλινο βάζο από τελειωμένο γλυκό του κουταλιού(καρυδάκι κατά προτίμηση) κι εγώ δεν έχω καμία τέτοια διάθεση.

Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη ή αν θες την στενομυαλιά να φέρνουμε πάντα την αλήθεια στα μέτρα μας.Να κρίνουμε κάποιον όταν κάνει κάτι κι αν η ζωή μας το φέρει και πρέπει να το φάμε κι εμείς στη μάπα τότε ξεχνάμε ότι λέγαμε και ξάφνου αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε γίνεται η ιδανική κατάσταση για μας,ίσως και να είναι άμυνα για να επιβιώνουμε.

Έγραψα ένα post «Η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια» ,στο επόμενο post μου, κάποιος ανώνυμος άφησε το ακόλουθο σχόλιο «Τελικά θα μείνεις εκεί για να μην κανεις και εσυ, αυτα που δεν κάνανε και οι άλλοι.(Σκέψου πριν απαντήσεις)»

Μετά από πέντε χρόνια σε αυτό το blog έμαθα να αναγνωρίζω από μακριά μέχρι και τους ανώνυμους σχολιαστές των κειμένων μου. Αγαπητέ ανώνυμε, που για μένα έχεις μια χαρά και όνομα και επώνυμο καταρχάς σου λέω φτύσε τα μπούτια σου, κατά δεύτερον ποτέ δεν ήθελα να πάω να μεταναστεύσω.Δεν είπα και ξείπα,όπως μπορεί να κάνεις εσύ,ούτε έχω και κανένα απωθημένο να βγω έξω και δεν το έκανα,τώρα αν το έχεις εσύ, πρόβλημα σου.

Λένε πως οι άνθρωποι δεν δέχονται εύκολα την κριτική και είναι αλήθεια,γιατί τις περισσότερες φορές δεν έχει κανένα νόημα και γίνεται από ανθρώπους που κρίνουνε πάντα τους άλλους αλλά ποτέ τον εαυτό τους.

Γίνομαι έξαλλη πραγματικά με τους τύπους που το παίζουν μέντορες και συνήθως μόνο εκεί που τους παίρνει, σε μικρές ηλικίες κατά προτίμηση και μας δίνουν συμβουλές για το πώς πρέπει να ζήσουμε.Δεν είμαι κατά των κριτικών κινηματογράφου,τέχνης,βιβλίων, τηλεκριτικών κλπ,είμαι κατά όσων κρίνουν ζωές άλλων.

Δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή σε κανέναν για το πώς θα θελήσει να ζήσει τη ζωή του, όπως δεν έχω και να δώσω λογαριασμό σε κανέναν τι θα κάνω με την πάρτη μου.Το μόνο που έχω να σας πω είναι κάντε πάντα ότι σας κάνει ευτυχισμένους, κάντε πάντα ότι σας γουστάρει και περνάτε καλά, ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι να μένετε με τη μαμά σας και να σας πλένει τα σώβρακα και να σας ταΐζει καθαρισμένο γαύρο στο στόμα.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που ο καλύτερος φίλος των παιδικών μου χρόνων,μου αποκάλυψε ότι ήταν γκέι πέρυσι τον Αύγουστο,δεν ήταν εύκολη στιγμή.Με φιλοξενούσε στο σπίτι του,είχαμε κλείσει τα φώτα και ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε,ενώ εγώ είχα γυρίσει από ένα πολύ άσχημο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη.

Αρκετή ώρα πριν μου το πει εγώ το είχα καταλάβει(για την ακρίβεια είχα την υποψία από το 2000) και για να τον βοηθήσω να βγει από μέσα του, του είχα πει το εξής(ότι κι αν είναι αυτό που κάνεις, εγώ ένα θέλω να μου πεις. Το γουστάρεις που το κάνεις;Αν ναι,εμένα δεν μου πέφτει λόγος)

Είχα περάσει δυο χρόνια από τη ζωή μου με το να κάνω κάτι που δεν γούσταρα μια. Μα θα που πείτε πως γίνεται αυτό, κι όμως γίνεται και αρκετοί από εσάς μάλλον ξέρετε πως γίνεται,αυτό είναι θάνατος.

Μην συμβιβαστείτε ποτέ με κάτι που δεν αντέχει το πετσί σας ,όπως κι εγώ το απέβαλα από πάνω μου,έτσι πρέπει να κάνετε κι εσείς.Για τα δεδομένα τα δικά μου,δυο χρόνια είναι πολλά και όντως τα θεωρώ δυο χαμένα χρόνια από τη ζωή μου, άλλοι χρειάζονται ίσως και δέκα χρόνια άλλοι λιγότερο.

Να κάνετε πάντα ότι σας κάνει ευτυχισμένους και όχι ότι θέλουν οι άλλοι για εσάς και όχι ότι νομίζουν οι άλλοι ότι θα σας κάνει ευτυχισμένους κι αν κάτι πάψει να σας κάνει να νιώθετε έτσι, αλλάξτε το όσο νωρίτερα μπορείτε.

Μην φοβηθείτε να κάνετε λάθος επιλογές γιατί έτσι θα εκτιμήσετε καλύτερα τις σωστές …

Υ.Σ Καλές βουτιές!Μια βδομάδα ακόμα και η sophie_jamaica θα πάρει τα κουβαδάκια της και θα πάει σε άλλη παραλία …


Υ.Σ 2 Ααααα ξέχασα να σας πω ότι άρχισα να διαβάζω για να δώσω εξετάσεις τον Οκτώβριο για αυτό το μεταπτυχιακό!

http://dim-grafi.uowm.gr/download_files/prokirixis_2010-2011.pdf

Τέλειωσα το "Περί συγγραφής-Το χρονικό μιας
τέχνης" του Stephen King και άρχισα να διαβάζω -Μανίνα Ζουμπουλάκη και "Πως να γράψεις",και αυτό το τελειώνω σε λίγο..
Μακάρι να με πάρουνε,κι εκτός από το μεταπτυχιακό μετά θα κάνω και διατριβή για τη ζωή στην ελληνική επαρχία!

Ο Νεκρόφιλος Τζό

Φύγε όσο σου μένει καιρός να τρελαθείς,φύγε όσο είσαι ζωντανός

Μέντορες 2

Γενικά δεν δέχομαι υποδείξεις από τρίτους, πείτε το και ξεροκεφαλιά αλλά εδώ δεν δέχομαι καν υποδείξεις από τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί αργά ή γρήγορα πάντα ανακάλυπτα αυτό που πραγματικά ήθελα μέσα από τις προηγούμενες λανθασμένες μου επιλογές,μόνο έτσι έμαθα να ξέρω τι θέλω.

Έτσι λοιπόν ποτέ δεν δέχομαι συμβουλές από ανθρώπους,που μου συμβουλεύουν να κάνω κάτι που εκείνοι δεν έκαναν ποτέ!

Το να σκοτώνεις για την ειρήνη είναι σαν να γαμάς για την παρθενιά!

Η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια

Κατάντησε καραμέλα,φύγε από εδώ,μην κάθεσαι λεπτό.Τι κάνεις εδώ;Bγες στο εξωτερικό, κάνε μεταπτυχιακό,μείνε έξω και θα παίρνεις τουλάχιστον 3000 ευρώ το μήνα.Συνήθως στο λένε αυτοί που δεν έχουνε φύγει ποτέ από το σπίτι της μαμάς τους.

Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα ίσως και να το είχα κάνει ή μάλλον σίγουρα θα το είχα κάνει,αργά ή γρήγορα.Θυμάμαι πέρυσι,αρχές του χρόνου,δεν με χωρούσε ο τόπος,δεν είχα τίποτα μα τίποτα να με κρατάει εδώ,μην σου πω ότι είχα και χιλιάδες πράγματα για να με διώχνουν,ούτε τότε ήταν εύκολο,το βίωνα με απίστευτό εσωτερικό πόνο.Λίγο ακόμα να κρατούσε η όλη κατάσταση ή εγώ θα είχα μπαρκάρει ή θα είχα πάθει κατάθλιψη.

Ευτυχώς για μένα ή δυστυχώς ο χρόνος θα δείξει,τα πράγματα έστρωσαν και όλα όσα νόμιζα ότι μπορούσα να τα βρω μόνο σε μέρη μακρινά,σκόνταψαν μπροστά στα πόδια μου. Βρήκα την ισορροπία μου,την ξεχασμένη μου αθωότητα,την ψυχική μου ηρεμία,την αγάπη και την αποδοχή και εν τέλει την ευτυχία,έπαψα να ψάχνω την τύχη μου γιατί απλά την είχα βρει.

Δεν είμαι κατά της μετανάστευσης αλλά εξακολουθώ να τη θεωρώ λύση ανάγκης.Πας σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη γιατί σε αυτό που βρίσκεσαι δεν μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις ή απλά κάπου αλλού μπορείς να τα κάνεις καλύτερα από ότι στο μέρος που βρίσκεσαι,δεν υπάρχουν ευκαιρίες,δεν υπάρχει ψωμί να φας,δεν υπάρχει ελευθερία κλπ.

Η μετανάστευση και τα μεταπτυχιακά δεν είναι πανάκεια και όπως είπε και ο φίλος μου ο Νίκος,που του το είπε άλλος φίλος του,στην Ελλάδα στο τέλος θα μείνουνε οι άχρηστοι και οι ρομαντικοί,εεεε αφήστε να μείνουμε και κάποιοι!

Γι αυτό αγαπητέ Θ. δεν θέλω να βγω στο εξωτερικό,ούτε καν ψάχνω μια ευκαιρία γι αυτό,δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα η ζωή μου σε κάποια άλλη χώρα και πιθανόν να μην μάθω και ποτέ,μα αν ποτέ χρειαζότανε να το κάνω θα το έκανα να είσαι σίγουρος.

Προς το παρόν μένω εδώ,με λίγο κρασί,λίγα χρήματα,λίγες ευκαιρίες,λίγο θάλασσα και το αγόρι μου,με τις δυνατότητες μου,την τωρινή δουλειά μου,τους ορίζοντές μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και τη ζωή μου και είμαι καλά και ευχαριστημένη με όλα όσα έχω κι αν πάψω κάποτε να είμαι,μην φοβάστε και πάλι θα ξυπνήσει μέσα μου ο τυχοδιωκτικός εαυτός μου !