13 Χρόνια χωρίς τον Αντώνη Παραρά

Είναι πρωί και είμαι συναισθηματικά φορτισμένη για πολλούς λόγους όπως γίνεται κάθε Φλεβάρη.Σήμερα συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Παραρά και τα περισσότερα searches που καταλήγουν στο blog μου είναι αυτά με το όνομα του, αυτό μου δείχνει ότι αν και έζησε μόνο τριάντα χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη,μας άφησε πίσω για παρηγοριά,λίγη από την παράξενη τζαμαϊκανή του λάμψη,γιατί ναι ο Αντώνης είχε σίγουρα και μια δεύτερη πατρίδα μετά την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη,είχε τη Jamaica και το Kingston …(his home away from home)

Σε ένα Τζαμαϊκανό Παράδεισο τον φαντάζομαι,γιατί εκεί του αξίζει να είναι,μετά από δεκατρία χρόνια είμαι σίγουρη ότι όπου κι αν πήγε περνάει καλά. Όσες φορές κι αν γράψω γι αυτόν,αποκτώ πάντα έστω και για λίγο εκείνη την παιδική μου τρυφερότητα των δώδεκα μου χρόνων όταν και έμαθα την φυγή του από τον πλανήτη γη στις 4 Φεβρουαρίου 1997 …


Τον Αντώνη δεν τον γνώρισα ποτέ και όμως τον αγαπάω και τον κρατάω μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου τόσα χρόνια,σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος και ήταν δικός μας άνθρωπος,ήταν αδερφός …

Αντώνη,να ξέρεις ότι μεγάλωσα πια,μα δεν σε ξέχασα ποτέ αδερφέ,πορεύτηκα και ενηλικιώθηκα σε αυτή τη ζωή με τον τζαμαϊκανό τρόπο που μου έδειξες εσύ,lov'ya man …


Δεν ξεχνώ-mediasoup

Υ.Σ Σήμερα θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά σιωπώ ή μάλλον τραγουδώ one love, για τον Αντώνη και μόνο…




Πέρασαν 13 και όχι 14 χρόνια, όπως λέει στο video μάλλον έγινε λάθος, αλλά δεν έχει σημασία

Στο ρελαντί

Επιστροφή στη δουλειά και στη χαλάρωση,σχήμα οξύμωρο,μα ετούτη τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι λέξεις,μασουλάω κουλούρι Θεσσαλονίκης και ρουφάω ένα φραπέ μέτριο γάλα!

Και τώρα τι;Αυτό ήταν;Αααα όχι,θέλω κι άλλο διάβασμα,κι άλλες εξετάσεις και άλλο τρέξιμο και άλλο άγχοςκι άλλα ταξίδια.Η ζωή και πάλι στο ρελαντί,που έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας,που έτσι πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή,όταν έχουμε κάτι για να αγαπάμε και σε κάτι να ελπίζουμε.

Είναι ωραίες και οι στιγμές πίεσης και άγχους γιατί η αλήθεια είναι ότι μόνο όταν πάρουμε μπρος και σπινάρουμε κατακτούμε κάτι στη ζωή,αν και πολλές φορές είναι και άλλοθι για να γεμίσουμε το απέραντο κενό μας…



Κάθομαι στη γραφειάρα μου,δεν παραπονιέμαι που έχουν αργήσει χαρακτηριστικά να με πληρώσουν,τανιέμαι πάνω στις καινούργιες απίστευτες καρέκλες γραφείου που μας φέρανε ,έχει δουλειά αλλά όλα κυλούν χαλαρά …

Άρχισα να λατρεύω τον εσωτερικό τουρισμό και ψάχνω ιντερνετικά μια όαση απόδρασης για το επόμενο τριήμερο,έχετε καμία πρόταση για το που να κάψουμε τον καρνάβαλο και που να πετάξουμε τον χαρταετό;

Υ.Γ Εγώ για Καθαρά Δευτέρα έχω να προτείνω Τύρναβο και Μπουρανί !


Y.Γ 2 Η καθυστέρηση τελικά μάλλον θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από ότι νόμιζα.Θα τα πάρεις κάποια στιγμή,το κάποια στιγμή μπορεί να είναι και μετά από δέκα χρόνια.

Είναι καιρός να εγκαταλείψω τη χώρα,δεν υπάρχει ούτε μέλλον,ούτε αύριο εδώ.Μήπως να πάω στο χωριό μου και να σπέρνω χόρτα;

Δεν θέλω να το παίζω Κασσάνδρα αλλά η κατάσταση είναι γάματα.Να μαζέψω ότι είναι να μαζέψω,να πάω και τα πολλά μου λεφτά στην Ελβετία και μετά να φύγω για Τζαμάικα;
Τι φαγητό έχει για σήμερα;ΦΑΣΟΛΑΔΑ.Ε ναι μωρέ σιγά όπως λέει και ο bob ""Don't worry about a thing,'Cause every little thing gonna be all right." αλλά όταν αυτό το little thing αρχίζει και μπαίνει στον κώλο σου πονάει

Και εσείς καθίστε σαν μαλάκες να ασχολείστε με τη Μενεγάκη ζώα, εεεεε ζώα

Y.Σ 3 Έχει ο σκύλος την πείνα του, έχει και το χουζούρι του...

Θαύμα

Γεννήθηκε με πεθαμένη περηφάνια
Την σκότωσε η λύπηση του κόσμου
Πριν γεννηθεί για την αρρώστια
Τη βαριά κατάρα

Εκείνος δεν έχει παρά αχνές μνήμες,
Ο νους του απώθησε όλες εκείνες τις θύμησες,
Εκείνη όμως είχε βιώματα,γιατί το σήκωσε
Στα χέρια της,στην πλάτη της,στα νιάτα της

Μετά από τόσα χρόνια την έβλεπε σταυρωμένη
Στο Γολγοθά της,την σταύρωσαν οι κρίσεις
και οι επικρίσεις του κόσμου,την έπνιξαν οι ενοχές
για κάτι που είναι πέρα από τη δύναμη
των ανθρώπων κι όμως αυτή το έζησε…

Τώρα που την κοιτώ να βασανίζεται
Πάνω στο σταυρό τη θαυμάζω,
Τεντόνομαι και τις ψιθυρίζω,
Κατέβα τώρα,φτάνει,είσαι άξια θαυμασμού
άσε τον κόσμο,είναι ¨μικρός¨ δεν ξέρει.

Μα που να πάω;
Έτσι έμαθα μια ζωή σταυρωμένη
Δεν ξέρω κι άλλη ζωή
και ούτε πιστεύω στα θαύματα

σ.χ

Οφειλές

Father and son

Οφείλεις σε όσους σε υποτίμησαν
Πυρπόλησε τους αυλικούς σου
Οφείλεις στους έρωτες των εφηβικών
Και μετεφηβικών σου χρόνων

Οφείλεις στους εχθρούς σου
Και στις παλιές πληγές που σε ωρίμασαν
Οφείλεις στους προδότες σου
Στον κακό εαυτό σου

Οφείλεις στις μέρες του παρελθόντος σου
και στις μέρες του μέλλοντος σου
που έφυγαν και έρχονται για να
σε δεχτούν όπως είσαι σήμερα


σ.χ

Μη

Μην προσπαθείς να κρύψεις
Τη σοβαρότητα των σκέψεων σου
Την τρυφερότητα της ψυχής σου
Τις διαστάσεις του νου σου

Μη γίνεις μαλθακός σαν εκείνους
Ούτε σκληρός σαν κι αυτούς
Μείνε ο εαυτός σου και αυτοαναγνωρίσου
Μην προσπαθείς να μην
σ.χ

Αγάπη

Παραδίδω το κουρασμένο μου πρόσωπο στο χέρι σου,πόσο μ’ αρέσει,όταν απλώνεις το χέρι σου στο πρόσωπο μου,δεν θέλω καν να με χαϊδέψεις,μου φτάνει που είναι εκεί για να χαϊδευτώ μόνη μου, σαν ναζιάρα γάτα που σου τρίβεται...

Τι κι αν μερικές φορές το άπλωμα ενός χεριού σου θύμιζε γερασμένες φάτσες,που όταν ήσουνα μικρός σου τράβαγαν με μανία τα μάγουλα ή τα αυτομουτζώματα σου ή τα χαστούκια που δεν έδωσες,να που μια φορά,η παλάμη σου είναι χαραγμένη από λεωφόρους - οάσεις,με φοινικόδεντρα,μάνγκο και μπανανιές και παραγεμισμένη από χρυσή άμμο τρυφερότητας…

Φεύγω,φεύγω ένα ταξίδι,μόνο που πρέπει να πάω μόνη,ταξίδι για το μέλλον(μπούρδες),όχι ταξίδι στο μέλλον.Mε φαντάζομαι στη θέση ενός τρένου,καθισμένη αντίστροφα από την πορεία του,να κλείνω τα μάτια,να σφίγγω την παλάμη σε γροθιά,σαν να είσαι δίπλα μου και να σου κρατώ το χέρι…

Άνοιξε την παλάμη σου για να τρέξει η χρυσή άμμος πάνω στο πρόσωπο μου,να μαλακώσει τα κυνικά χαρακτηριστικά μου,την ωμή καθημερινότητα μου,τον ορθολογισμό του μυαλού μου,τον σαρκασμό του γέλιου μου,να ανακαλύψω την δύναμη που κινεί αρμονικά το σύμπαν που δεν είναι άλλη από την αγάπη.

Η αγάπη μου γεννήθηκε με μια τάση επέκτασης,και υπερνίκησα όλες τις μαύρες τρύπες,όπως το σύμπαν επέλεξε να επεκταθεί και όχι να συρρικνωθεί,όπως η ροή της ζωής...
σ.χ

Who are you?