Bansko-Bulgaria-Dec 09

για φωτό στο fb

Δωσ' μου λίγη ακόμα αγάπη

Κάθομαι στο γραφείο με το φόβο ότι η μαύρη δερμάτινη καρέκλα θα γίνει προέκταση του κώλου μου, κάτσε να πάω να βάλω καφέ και θα σας τα πω αναλυτικά. Τις τελευταίες μέρες πιέζομαι πολύ στον εργασιακό χώρο, μεταξύ μας κλάιν πίεση, έχω ζήσει πολύ χειρότερα.

Πολλές φορές τα βράδια βλέπω εφιάλτες, αυτή είναι η καλή εκδοχή γιατί για να βλέπω εφιάλτες σημαίνει ότι κοιμάμαι , η δεύτερη εκδοχή είναι να ζω ή να σκέφτομαι εφιάλτες που αυτό σημαίνει ότι δεν κοιμάμαι και ούτε θα καταφέρω να κοιμηθώ.

Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, σκέφτηκα πως είμαι τυχερή , που μπορώ να ικανοποιώ τις ανάγκες μου άμεσα, ας μην είμαστε και πλεονέκτες , από αύριο χιόνια, τζακούζια(χα-χα-χα) και άραγμα!

Ναι , ναι! Χιόνια, κρύο, παγωνιά τέτοια θέλω , γιατί όταν κλείνω τα μάτια με πιάνει ένας φόβος, ότι θα σαπίσω ζωντανή πάνω στην δερμάτινη καρέκλα, ότι τα νύχια μου θα κολλήσουν πάνω σε ένα keyboard , όσο για σύνταξη δεν το συζητώ, η εικόνα με τα γεροντάκια που βγάζει ο Αυτιάς με την σύνταξη της πείνας και την μισοάδεια σακούλα από τη λαϊκή , θα αλλάξει, η γενιά μου μάλλον θα δουλεύει με έναν καθετήρα στο πουλί .

Ω έλατο, ω έλατο θα τραγουδώ και κέρατα ταράνδου θα φορώ , θέλω να ζήσω, να με αφήσουν να ζήσω, να με αφήσουν να μπορώ να νοσταλγώ όμορφες μέρες, να ονειρεύομαι ακόμα καλύτερες που θα έρθουν , αλλά όλα γύρω μου με επιβεβαιώνουν για το αντίθετο, πόσο αποθέματα αισιοδοξίας να σπαταλήσω ;

Πόσο να προσποιηθώ για να μη φανώ γκρινιάρα και απαισιόδοξη; Πόσο να απομακρυνθώ από αυτό που βιώνω; Κι αν δεν με αγγίζει όσο τους συνανθρώπους μου, σίγουρα με πλησιάζει μου γεμίζει τα ρουθούνια με αυτή την απαίσια μυρωδιά της σαπίλας, από τα σάπια σκουπίδια στους δρόμους, από τα σάπια μυαλά και τις δήθεν καινούργιες, χιλιοειπωμένες ιδέες και να ήταν μόνο αυτά ;

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάπου σε αυτόν τον πλανήτη ένα μέρος με καθαρό αέρα και με χώρο για αισιόδοξο μέλλον, κι αν υπάρχει τυχεροί όσοι τον ανακάλυψαν κι ακόμα πιο τυχεροί όσοι μπόρεσαν να μεταναστεύσουν.


Εγώ βρήκα ένα τέτοιο μέρος , τόσο μικρό που χωράει μόνο εμένα, δυστυχώς δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν σας , δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, μπορεί να υπάρχει και για σας , μπορεί να παιδευτείτε μέχρι να βρείτε το σωστό μέρος, μπορεί και να μην το βρείτε ποτέ , μπορεί για τον καθένα από μας να υπάρχουν πολλά σωστά μέρη και να είναι η τύχη και οι καιροί που θα μας ορίσουν τον τόπο διαμονής , και ένα τέτοιο μέρος δεν είναι παρά οι αγκαλιές των ανθρώπων που μας αγαπούνε και τους αγαπάμε.

Σε δύσκολους καιρούς μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει, όσο δύσκολο κι αν μας είναι να εμπιστευτούμε, λίγη ακόμη αγάπη, λίγη ακόμη αγάπη….



Υ.Σ
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Οδήγησε με στο φρικτό της τοπίο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να γίνω βασιλιάς των γελοίων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…

Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Μη μ’ αφήσεις σαν σκυλί πεινασμένο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να μπω στη τροχιά των χαμένων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…

Σκοπιά

Ο ασηπτικός εγκέφαλος μου, δεν καταλαβαίνει μια από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της βαριοπούλας. Τι είναι δικαιο ; Τι είναι ισο; Το δίκαιο είναι ισο;

Πιο κάτω, πιο χαμηλά
Πιο βαθιά από τον πάτο.

Έχω τα πάντα και κάποιοι μου τα παίρνουν και τα δίνουν αλλού όταν κοιμάμαι. Ξυπναω γυμνή

Πιο κάτω, πιο χαμηλά
Πιο βαθιά από τον πάτο.

Από αύριο σκοπιά

σ.χ

Καθημερινότητα

Ξύπνα,φάε,τρέχα,ανέβα,φτιάξε,στείλε,διαμαρτυρήσου.Συμπαραστάσου,βοήθα,άπλωσε το χέρι, φρόντισε, χάιδεψε, κοιμήσου, χαμογέλα…
Άλλη μια μέρα στο γραφείο,ο εγκέφαλος σήμερα δεν θα ξυπνήσει,αντιστέκεται σθεναρά,η πρώτη γουλιά καφέ που πίνω με λαχτάρα μου καίει τη γλώσσα και τα σωθικά,αλλά εκείνος αμετανόητος,αρνείται να δουλέψει.

Βρες νέες ιδέες,γίνε παραγωγικός και άρες,μάρες,κουκουνάρες κι εγώ σκέφτομαι γέλια και αγκαλιές μαζί σου,τα αντίδοτα μου στην καθημερινότητα …

Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ.

Πρωινό ξύπνημα,από αυτά που δεν θες με τίποτα να αποχωριστείς το μαξιλάρι σου,έξω σκοτάδι,κινήσεις μηχανικές που κάνω αισίως εδώ και έξι μήνες,βάζω ότι βρω,φτιάχνω ένα χλιαρό ness,(αφού δεν προλαβαίνει να ζεσταθεί το νερό),κλείνω την πόρτα,στάση, λεωφορείο,δουλειά,γραφείο,άνοιγμα pc,μέσα σε όλες μου τις αρμοδιότητες είναι κι αυτή του να βάζω καφέ στην καφετιέρα,αφού οι περισσότεροι έρχονται μετά από μένα (γαλλικός φουντούκι που λέει και η γιαγιά στη διαφήμιση).

Και ω ναι σήμερα ήρθα μισή ώρα αργότερα γιατί με πλάκωσε το πάπλωμα και πάλι ήρθα πρώτη,κάτι γίνεται εδώ,μάλλον με παρακολουθούν για να τους φτιάχνω τον καφέ τους. Μέσα στην απαισιοδοξία και τη βία των καιρών και μέσα στα φωτάκια και τους άγιους Βασίληδες των δρόμων,στα μάτια μου αναβοσβήνουν καμπάνες,στολίζω το δέντρο στη δουλειά,έρχονται γιορτές και για μένα προσωπικά σημαίνει λίγο περισσότερο χώσιμο στη δουλειά,αποχή από τα μελομακάρονα,συναντήσεις με φίλους,μελαγχολία και ταξίδια στα χιόνια μαζί με την πιο όμορφη φάτσα του κόσμου,που μ’ αγαπάει και με αντέχει ακόμα(Βουλγαρία σου ερχόμαστε(Банско дойдеш,με τόσο λίγες μέρες άδεια δεν είμαστε και για πιο μακριά,από το νέο έτος όμως,ε μωρό;)!

21 μέρες πριν τα Χριστούγεννα κι εγώ είμαι στη δουλειά ακούω μελωδία και Σαββόπουλο «Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε» τρώω στη ζούλα κάτι θεσπέσια μπισκότα,σκέφτομαι το βράδυ που θα σε βρω και θα αράζουμε δίπλα στο τζάκι,εγώ και εσύ πτώματα από τη δουλειά,να με φιλάς να με κοιτάς στα μάτια και να μου τραγουδάς:
«Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ.
Κόψε τους μαλάκες κι έλα δως μου
Πάλι το φιλί στην Ανατολή
Και στην άκρη του καινούργιου κόσμου»

Χώνω τα ακουστικά πιο βαθειά στα αυτιά,με τους χαζούς που έμπλεξα,δεν μπορώ να ακούω τις υστερίες τους,θυμάμαι που κάποτε με είχανε πει χαζή και ίσως να είχανε και δίκαιο αλλά που να είχανε να κάνουνε με αυτούς που έχω να κάνω εγώ κάθε μέρα,τότε αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φωστήρες θα έπρεπε να είχανε αυτοκτονήσει από την ηλιθιότητα του κόσμου,τους συμπονώ και τους καταλαβαίνω,η καλύτερη παρέα της εξυπνάδας μετά τη γνώση είναι η μοναξιά…
Περιμένω το απόγευμα…


Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε!
Και τι σου χρωστώ και τι μου χρωστάς.
Μια τύφλα εν τέλει μοιραζόμαστε.
Κάντο ν'αλλάξει αν μ'αγαπάς.

Λάμπουν τα Χριστούγεννα στον καθρέφτη
Μπάλες ασημένιες και χιόνι πέφτει
Για να 'ρθει ο χρόνος να γίνει
Άγραφο χαρτί.

Χριστούγεννα πάντα έχουμ' εμφύλιο / Κάτω στην αυλή βρέχει καθρεφτάκια
Δως μου ειρήνη εννιά μηνών / Γόμες και κιθάρες και μολυβάκια
Θα αναβοσβήνω σαν δεντρύλλιο / Για να φανταστεί ο χιονάνθρωπός της γειτονιάς
Κοντά σου ιδέες θα γεννώ
Τη νέα δουλειά θα εγκυμονώ / Τα στιχάκια της χρονιάς

Κι επί ένα χρόνο γιορτινό
Στο γλυκό βουνό
Με των μάγων το άστρο θ'ανεβαίνω
Χρόνια παιδικά και συντρόφους του έργου
Ό,τι άλλο πλάι μου να 'ναι ξένο.

Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ.
Κόψε τους μαλάκες κι έλα δως μου
Πάλι το φιλί στην Ανατολή
Και στην άκρη του καινούργιου κόσμου.

Και ως τ'άλλα Χριστούγεννα
Θα έχω ανεβάσει τη δουλειά
Να μη γυρίσω στα παλιά στενά της αγοράς τους.

Καλά Χριστούγεννα!
Μες απ'το μάτι της δουλειάς να 'ρθουν χαρούμενα!

Κι ως τ'άλλα Χριστούγεννα
Θα την έχω ανεβάσει τη δουλειά
Και στην άλλη απογραφή
Η δική μας μετοχή
Την καινούργια της να βρει αξία.

Και ως τ'άλλα Χριστούγεννα
Με το μάτι της δουλειάς
Και το μάτι της καρδιάς
Να προλάβω τα τρεχούμενα.

Χριστούγεννα πάντα είν' επώδυνο / Ήρθαν τα Χριστούγεννα να μας ζήσει
Να ξαναδώ το φως γυμνό / Το μωρό αγορές να φωταγωγήσει
Να σπαρταρά το περιεχόμενο / Και ζαχαροπλάστης ο χρόνος πάλι να γενεί
Να ιδρώνω λες και ξεγεννώ / Από την παραμονή
Κράτα το χέρι μου ενώ....

Επί ένα χρόνο γιορτινό.......

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ

Άρχοντας, φύλακας, αγρότης ή τεχνίτης ;

Στέκομαι μπροστά στο σπουδαίο, ανεβαίνω σε σκαμπό,τεντώνομαι,κάνω λωρίδα το μαλλί και δεν το πιάνω,είναι γελοίο να κάνεις το σπουδαίο και γελοιωδέστατο να νομίζεις ότι είσαι.

«Σημασία δεν έχει να καταλάβεις τον κόσμο, αλλά τη θέση σου μέσα σε αυτό» τάδε έφη Albert … και εμένα η θέση μου ποτέ δεν μου αρέσει.Πιάνω μπροστά , διάδρομο, παράθυρο , πάω και γαλαρία , τίποτα, πάντα πιστεύω-(η δυστυχία μου είναι ότι ξέρω) ότι υπάρχει πιο πάνω.

Χθες σε άκουγα και με έπιασαν τα γέλια
- sophie_jamaica και reggae και ρασταφάριαν και γράφεις εκεί ψαγμενιές στο blog και ροκ τραγουδάκια και κλάιν, κι αν το εστιατόριο δεν είναι gourmet δεν έχει!!!!

Όντως έτσι είναι,μ’ αρέσει να λιώνουν θεσπέσιες γεύσεις μέσα στο στόμα μου,να πίνω απίστευτα κρασιά ενώ φοράω φούτερ και οι δίπλα μου,ένα σακάκι,μια γραβάτα ή ζαρτιέρες να σηκώνουν τα κινητά τους και να λένε: Μισό λεπτό,να σας δώσω τη γραμματέα μου να τα σημειώσει!!!!!


Πεθαίνω για τέτοιες φάσεις και την ίδια ώρα προσπαθώ να μην πνιγώ,από το αλα κρεμ μανιτάρι που μου έχει κολλήσει στο λαιμό.Δεν ανήκω πουθενά,δεν είμαι trendy,δεν είμαι χάι,δεν είμαι χλίδα,δεν είμαι rock,pop,reggae,δεν είμαι ανάρχα,κουλτουριάρα, μορφωμένη ή αμόρφωτη, δεν είμαι πλούσια, ούτε φτωχή, δεν είμαι χοντρή ούτε αδύνατη, δεν είμαι ψηλή ούτε κοντή.Τι είμαι;Μέτρια;;;;;Τι ζω;Μια μέση ζωή;Έχω αλλεργία στα μέτρια,παθαίνω αμόκ στα μέτρια,εδώ και χρόνια πίνω τον καφέ μου σκέτο.

Κι αφού όσο τεντώνομαι δεν φτάνω πιο ψηλά,τότε τα παίρνω στο κρανίο,κατεβαίνω από το σκαμπό,χαλάω το μαλλί και πιάνω γωνία με τα χέρια σταυρωτά,με ύφος ξινισμένο,σαν του παιδιού που δεν του παίρνουν παγωτό.Μένω καιρό κάτω, ασφυκτιώ,πιάνω γωνία,εύκολη λύση,όταν δεν μπορείς να πας πιο πάνω,πιάνεις γωνία,κρίνεις,το παίζεις ψαγμένος και κάποιοι σε θεωρούν και σπουδαίο!Ουυυυ,τέλειο μέρος για την ματαιοδοξία μου η γωνία σκέφτηκα…

Μα δεν μ’αρέσει ούτε εδώ ρε γαμώτο…


Ιωαννίδης Κώστας