Περπατάω στο δρόμο, κι έχω μια μόνιμη φαγούρα στο σβέρκο, ίσως γιατί τον τελευταίο καιρό περπατάω με σκυφτό το κεφάλι , όχι από ντροπή, ούτε από άποψη, από σκέψη…
Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε με βασανίζει αυτή η φαγούρα και αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω και μια στιγμή της ζωής μου που δεν την είχα. Κάθε ανάσα, είτε με δάκρυα στα μάτια είτε με χαμόγελα, είτε μέσα στην υπέρτατη ξεφτίλα είτε στις ένδοξες στιγμές, πάντα μα πάντα υπήρχε αυτή η φαγούρα που με έκανε να μπαίνω στη πάντα , να σνομπάρω το πλήθος ή αν θέλετε καλύτερα να με σνομπάρει αυτό.
Ποιος θέλει τον ψωριάρη;
Δεν ξέρω λοιπόν αν φλέρταρα εγώ με το περιθώριο ή το περιθώριο με μένα, η αλήθεια είναι πάντως ότι είχαμε ανέκαθεν μια φλογερή σχέση… Κάποτε περπατούσα στο πλάι ανθρώπων με κόκκινους σβέρκους και με γρατσουνιές , που όλοι μέρα ξυνόντουσαν σαν κι εμένα,αυτοί είναι οι φίλοι μου, τους αγαπάω τους φίλους μου όπου κι αν βρίσκονται ακόμα κι αν δεν μιλάμε ποτέ ή σπάνια, γιατί ξέρω ότι ακόμα ξύνονται και θα ξύνονται μέχρι να πεθάνουν ,γιατί ξέρω ότι έχουν αφηρημένες καρδιές και ελεύθερες συνειδήσεις, γιατί ξέρω ότι ακόμα κι αν βρουν την προσωπική τους ευτυχία, δεν θα πάψουν να έχουν ανήσυχο πνεύμα, δεν θα βολευτούνε ποτέ στο σύστημα ακόμα κι αν κάποτε γίνουν μέρος του.θα σκέφτονται...
Κάποτε περπατούσα μόνη μου με σκυφτό το κεφάλι,χθες το σήκωσα απότομα και είδα να περπατάω σε ένα πλήθος από πρόβατα που έμοιαζαν με ανθρώπους, έτρεχα απεγνωσμένα να βρω τους φίλους μου με τους κόκκινους σβέρκους μα μάταια και τότε ξάφνου στάθηκα μπροστά από μια βιτρίνα , και κοίταξα την αντανάκλαση μου….
Ανακούφιση….
Έτρεχε αίμα από παντού, η φαγούρα είχε εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα, ήθελα να κολλήσω την αρρώστια μου στους διπλανούς μου αλλά είχανε πάθει ανοσία ενώ εγώ είχα αλλεργία στην απάθεια τους . Τι γύρευα εγώ εδώ; Γιατί είχα απομακρυνθεί από τους φίλους μου; Γιατί μεγάλωσε η φαγούρα ; Γιατί περπατούσα με τα πρόβατα; Τι με έκανε και ξύπνησα από τον εφιάλτη; Τι είναι αυτό που με κρατάει ζωντανή; Τι είναι αυτό που με κάνει να αναγνωρίζω όλα τα πλάσματα με τους ματωμένους σβέρκους ενώ φοράνε ζιβάγκο;Τα αληθινά ζιβάγκο, όχι από αυτά που παραπλανούν και προσπαθούν να κρύψουν την σαπίλα και να την συντηρήσουν.
Θέλω το μερίδιο μου στο περιθώριο, θέλω ένα παγκάκι σε μια πλατεία, θέλω ένα όνειρο που να με αντέχει πριν και μετά τις εκλογές. Λένε πως η αποχή δεν είναι λύση, άρα οι εκλογές είναι πρόβλημα; Σιχαίνομαι , αηδιάζω , θέλω να κάνω εμετό στις κάλπες τους, θέλω να με φωνάζουν τρελή παρά συμβιβασμένη , πρέπει να βάλω μέσο και για μια θέση στο περιθώριο; Πληρώνω φόρο, πολεοδομία, μηχανικό, συμβολαιογράφο;
Που πάει ο θυμός σου, έστω η μνήμη σου η αξιοπρέπεια σου, κάνανε μέχρι και τα όνειρα σου και την ίδια την επιβίωση μας θέμα ψήφου, πρώτα γαμήσανε τη σκέψη σου, την αισθητική σου, μετά γάμησαν τα μυαλά μας , την τσέπη μας ,εξαρτημένα πιόνια που μέχρι και η σκακιέρα ανήκει σε άλλους … Μην αφήνεις τη σκέψη σου να καθοδηγείται έχε το κουράγιο να ονειρεύεσαι , έχε το κουράγιο να έχεις μεγαλύτερα ιδανικά , όσο δύσκολο κι αν είναι , κι αν ξέρω ότι σκύβεις το κεφάλι για ένα κομμάτι ψωμί που σου πετάνε κι ας ξέρω ότι τρως για να μην πεθάνεις κι ας ξέρεις ότι σου δίνουν φόλα κάθε μέρα κι αν επιβιώνεις ακόμα είναι επειδή έχεις γερό στομάχι αλλά αργά-αργά σε σκοτώνουν. Αντέδρασε. Το ξύσιμο στο σβέρκο είναι μια στάση διαμαρτυρίας , όταν το ίδιο σου το δέρμα δεν αντέχει το καυσαέριο, όταν τα μάτια σου τρέχουν από τα δακρυγόνα, όταν πράσινες, μπλε και κόκκινες σημαίες τρυπούν το μυαλό σου μην τρως την φόλα τους, ξύσου …
