Σήμερα πήγαμε εκδρομή με το φίλο μου το Γιώργο στην Αρχαία Ολυμπία και στη Ζαχάρω … Άρε Γιώργο με τη Φωτογραφική σου και τις πειραγμένες ημερομηνίες της !Το βράδυ θα είμαστε όλοι στα Λεχαινά δίπλα από το σταθμό του τρένου, για την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Σμυρνή ή αλλιώς του γνωστού ΠΡΑΧΤΟΡΑ!
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι !!!
Στα δεκαοχτώ σου, είσαι στον κόσμο σου , ακόμα πιστεύεις πως ο κόσμος είναι ροζ. Ακόμα και αν δεν είναι, εσύ θα τον κάνεις , και στην τελική ακόμα κι αν δεν τον κάνεις, σίγουρα σου δίνουν το περιθώριο μέχρι τα 22 σου ή έστω κάπου εκεί να μπορείς να ζεις μέσα στον ροζ κόσμο σου. Τότε ξαφνικά τα τρως όλα στη μάπα. Κάποιος έρχεται σε πιάνει από το χεράκι και σου λέει , μην φοβάσαι … Το ξέρει ότι έχεις υψοφοβία κι όμως επιμένει να σε κάνει να κοιτάξεις κάτω … Ε! κι εσύ παρά το φόβο σου κοιτάς… Ωραία είναι , κι ας επιπλέουν τα σκατά στην επιφάνεια κι ας μην είναι και τόσο ροζ όσο νόμιζες … Μετά από εκεί και πέρα , πρέπει να φτιαχτείς , να βρεις δουλειά , σύζυγο και ότι άλλο γουστάρεις και περνάνε τα χρόνια και τα κάνεις όλα αυτά , αλλά δεν αλλάζεις ουσιαστικά , στα 22 σου απλά ψυλλιάστηκες , πήρες μια μυρωδιά , μετά το έκανες βίωμα , συνήθεια, το έζησες στο πετσί σου … Περνούσαν τα χρόνια και ούτε που κατάλαβες πότε έφτασες στα 40 στα 50 και πάει λέγοντας …
Εγώ βρίσκομαι στην αρχή , μόλις που το γεύτηκα , μόλις που μύρισα τη ζωή. Καθόμουνα στην άκρη της βεράντας , με δέος στα μάτια , με τρόμο, κοιτούσα , έβλεπα πως είναι εκεί κάτω… Χίλια χέρια ήρθαν από πίσω, από τα πλάγια , φώναξαν όλοι μαζί ένα Ειιι—Οοοοπ και με έριξαν στα βαθιά ! Χειροκροτήματα , πανικός …
Όταν έσπασε ο κόσμος , εγώ ακόμα κρατιόμουνα από ένα κλαράκι , στα απέναντι δέντρα άλλοι τόσοι συνομήλικοι μου… Τα πόδια μου ακουμπούσαν μέσα στην λασπόγουβα της ζωής … Μπορούσα και κρατιόμουνα ακόμα … Κοίταξα τριγύρω μου λίγο πιο προσεκτικά . Τότε τρόμαξα . Σε άλλα δέντρα ήταν μωρά , παιδιά , γέροντες ,μεσόκοποί .Όλων τα πρόσωπα σκαμμένα όμως … Ποιος ξέρει πόσο καιρό να κρατιόντουσαν από τα κλαριά τους ; Ποιος ξέρει γιατί να βρέθηκαν σε αυτό το σημείο , τόσο νωρίς , τόσο αργά ; Ποιος ξέρει τι φοβούνται το κολύμπι ή τη δυσωδία ; Ποιος ξέρει γιατί αρνούνται να συμβιβαστούν με αυτή τη λασπόγουβα που τους έδωσαν για ζωή; Οι περισσότεροι όμως μου έμοιαζαν όλοι εκεί κάπου στα 22 … Το πότε θα πέσεις στη λασπόγουβα τελικά δεν είναι και τόσο απόλυτο . Να μόνο που φαίνεται πως γύρω στα 22 είσαι σαν το ώριμο φρούτο που πρέπει να πέσει … Σε τέσσερεις μήνες θα πέσω κι εγώ για τα καλά , πόσο ακόμα θα κρατιέμαι …
Υ.Σ Όλα είναι κύκλος σε αυτή τη ζωή … Τον τελευταίο καιρό δεν γράφω στo blog . Ίσως να είναι και αυτό που λέγαμε και με το Χρήστο , όσο περισσότερο ζούμε τόσο λιγότερο γράφουμε και όσο περισσότερο γράφουμε τόσο λιγότερο ζούμε… Για μένα ισχύει κατά κάποιο τρόπο αυτό , γιατί όταν ζω έντονα δεν γράφω … Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι αυτό , ίσως να μην είναι μόνο αυτό. Νομίζω πως ότι είχα να δώσω σε αυτό το blog , το έδωσα , στέρεψα … Είναι και κουραστικά πάνω σε αυτό το κλαδί . Αλλά αυτό το blog και (όσοι πέρασαν μέσα από εδώ) , για μένα είναι κάτι περισσότερο από φίλος και γκόμενος , είναι συνήθεια και εθισμός … Έτσι κι αλλιώς κάτι μου λέει , πως μόλις πέσω από το κλαδάκι , τότε είναι που θα έχω να πω περισσότερα , κάτι μου λέει πως τώρα ανοίγονται ουσιαστικά νέοι δρόμοι , να την δούμε λίγο αλλιώς , να την ψάξουμε κάπως αλλιώς … Πάντα θα γράφω , αλλά λίγη μουσική , λίγα βιντεάκια , λίγη τέχνη , ίσως να ήρθε και η ώρα τους να πάρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε αυτό το blog . Ακόμα κι αν δεν γίνουν όλα αυτά , θα είμαι πάντα εδώ για να σπρώχνω όσο περισσότερο καινούργιο αίμα μπορώ στην μπλογκόγουβα ! Φιλιά στις γλάστρες, χαιρετισμούς στο πιάνο !
Trainspotting
Memento
Ποτέ μαζί /Head on
Stand by me
Old Boy
Taxi Driver
Φτηνά ΤσιγάραΜετά από την πρόταση του Φώτη
Nα μερικές από τις ταινίες που θα ξανά έβλεπα άνετα… Δυστυχώς το παιχνίδι από ότι κατάλαβα ζητάει 7 , μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερες … Αν και αρκετές υπάρχουν ήδη στο profile μου …
Μόλις έχω καταβροχθίσει την σπέσιαλ ζαμπονοκασερόπιτα μου… Μμμμ …
Από τον γνωστό «….γαύρο….» επί της Πετροπούλου , παρακαλώ τους φίλους Πυργιώτες , να δώσουνε τις λεπτομέρειες που εμένα μου διαφεύγουνε αυτή τη στιγμή για το μαγαζί που γίνεται λόγος !
Ρουφάω την τελευταία γουλιά από την «Λουξ» πορτοκαλάδα μου , όπως και να το κάνεις τόσα χρόνια κάτω από το αυλάκι , αποκτήσαμε καινούργια γούστα , καινούργια κουσούρια … Είναι ώρα να φιλοσοφήσω λοιπόν … Ξέρω σας έλειψαν τα ασύντακτα και ανορθόγραφα κείμενα μου (χε-χε… Άρε Γιώργο … )
Λοιπόν σε λίγο καιρό σας έχω καινούργιο φρούτο και από ότι λένε οι πληροφορίες μου , πρώτο πράγμα , ταξιτζής –ζωγράφος-(όλα θέλετε να τα μαθαίνετε , η συνέχεια είναι πιο συγκλονιστική !!!) που θα του ανοίξουμε blog που θα ανεβάζει τα έργα του , από ότι με ενημέρωσαν τα έχει ήδη σε ηλεκτρονική μορφή τα περισσότερα , αυτός πρέπει να είναι δικός μας , όχι σαν το Θανάση που μου έβγαλε την πίστη !Με τέτοια δασκάλα να μου πεις τι περιμένεις ; (΄Ελα Θανασάκη μου ξέρεις πόσο σ’αγαπάω !!! )
Λοιπόν είναι οχτώ το πρωί κι εγώ ακούω Μητροπάνο στα τέρματα , δεν είμαι και σε πολύ καλή κατάσταση όπως καταλαβαίνετε , αν και γενικά την τελευταία περίοδο θα την χαρακτήριζα απλώς άψογη …
Χαίρομαι , για όλα αυτά που ήρθαν , απολαμβάνω τον πανικό που επικρατεί στη ζωή μου , κι αν μερικές φορές γκρινιάζω μην με παίρνετε στα σοβαρά , τραβάτε με κι ας κλαίω είμαι κι εγώ …. Τι συνάντηση κορυφής ήταν κι αυτή η απογευματινή ; Τελικά θα έχω να το λέω ό,τι από αυτό το σπίτι πέρασαν μεγάλες προσωπικότητες (Άρε Λένα…) Α και χαμηλοβλεπούσα μου ο κόσμος είναι τραγικά μικρός το ξέρω !!!
Έστα ακόμα σε περιμένω … Παύλο κι εσένα … Δεν πειράζει ρε παιδιά , εγώ έπαιξα και για πάρτη σας κι ας μην ήρθατε …
Ρε bro , πως τα περνάς στην ξενιτιά εκεί με τη μητέρα ;
Γεωργία μου σε χάσαμε …. Αλλά δεν πειράζει για την τέχνη ρε γαμώτο , χαλάλι ! Ξέσκισε με φόρα …
Τάνια , βάλε Γαλλικό και ξύπνα επιτέλους μια φυσιολογική ώρα στις 5 το πρωί ας πούμε !!!
Μάνοοοο Πηγούνι !
Κώστα μην την ψάχνεις στην Αργυρούπολη ….
Saki , στείλε mail ,με σταθερά κινητά και ακίνητα ! Τι το συζητάς ; Εμείς αν κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι θα γίνει της μουρλής … Περιμένω …
Γιώργο μετράω μέρες για να γυρίσουμε μαζί Λάρισα , Βολιώτισσα δεν ήθελες , πάρτα τώρα , εγώ τουλάχιστον ξέφυγα από τη μάστιγα , χα-χα-χα!
Ελίνα μην με παίρνεις ώρες που κοιμάμαι μου τη σπάει …
Θωμά σε συγχωρώ , δεν πειράζει πρέπει να ζήσεις για να μάθεις κι εγώ τις ίδιες μαλακίες με σένα έκανα , μην μασάς προχώρα …
Χρήστο το Πάσχα θα τα πούμε στην Κατερίνη ; Έστω στον Πλαταμώνα κάνε κι εσύ μερικά χιλιόμετρα !
Πάω να την πέσω , και για όσους ξέχασα , μην στεναχωριέστε έχει και συνέχεια …
Καλημέρα …
Και τι γίνεται όταν δεν ; Τι γίνεται όταν πιάνεις τον εαυτό σου να φέρεται σαν καθίκι ; Η Τανία μου είπε πως δεν με είχε δει ποτέ πριν να έχω τέτοια φάτσα … Ίσως να έχει και δίκαιο … Δεν έχω ξανά αισθανθεί τόσο χάλια , δυο χτυπήματα κάτω από τη ζώνη ήταν αρκετά για σήμερα … Κάθε φορά όμως που είμαι χάλια ακούω πάντα το ίδιο τραγούδι …
No Woman Νο Cry
