Να σε ζουλίσω ;

Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλές μούρες , καλές , κακές , άσχημες , όμορφές , με μεγάλεςμύτες,με τρίχες,χωρίς, μακρομάλληδες , φαλακροί , με μαύρους κύκλους ,με ρυτίδες,πουδραρισμένες φάτσες ,αμακιγιάριστες , σκοτεινιασμένες , φωτεινές.. .
Παρατηρώ τους ανθρώπους , τους παρατηρώ δεν τους προσέχω όμως , δεν μπορώ να πω ότι έχω αυτό το ταλέντο , εξάλλου τρέχω με τέτοια ταχύτητα που δεν νομίζω ότι τους δίνω την ευκαιρία να μου πουν ποιοι είναι !

Ακόμα έχω την γεύση της παντόφλας στο στόμα … Πρέπει τον τελευταίο μήνα να έχω καταναλώσει πολύ περισσότερα ξύδια από ότι τα τελευταία 21 χρόνια … Ακόμα έχω την γεύση τζατζικιού από τις πίττες του Κάββουρα στα Εξάρχεια … Τι καλή κυρία αυτή που μας τους έφτιαξε; Αμέσως με κατάλαβε …
- Είσαι από πάνω;
- Ναι
- Από ποιο μέρος ; .
- Από Λάρισα …
- Αααα! Στη Λάρισα έχω την αδερφή μου.
- Εσείς από πού είστε ; Εγώ από Βουλγαρία

Ακόμα θυμάμαι κάθε στενό στο Κεφαλάρι μέχρι να φτάσουμε στο Suca Kuca , αφού εγώ τους πήγα , ακόμα έχω αυτό το κομματάκι ρίγανη στο δόντι από τις ποικιλίες που καταβροχθίσαμε στο Θησείο , ακόμα έχω γαρύφαλλα στα μαλλιά μου από τον Απόλλωνα … Τι να σας πω ρε παιδιά , είχα γράψει κάποτε ότι νιώθω χορτασμένη , τώρα να δεις πως νιώθω .. Απολαμβάνω το γεγονός του συνεχούς γεμίσματός μου , από εμπειρίες , από εικόνες , από γεύσεις…

Θέλω τόσο πολύ να έρθεις και να με κοιτάξεις στα μάτια , για να δεις πόσο αλλήθωρη δεν είμαι , πόσο στεγνός και άδειος είσαι μπροστά μου … Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που δεν είδα τα παιδιά , αφού την πρόσκληση την είδα αφότου είχα γυρίσει στην Ολυμπιακή γη !!!! Δεν μου γλιτώνετε όμως έτσι εύκολα …

Κομμένο Depon

Πονούσα λίγο … Όσο πρέπει καμιά φορά , ξέρεις … Δεν ήταν βίτσιο μου ο πόνος , απλά όταν ερχόταν δενπαραπονιόμουνα , προσπαθούσα πάντα να διασκεδάζω με τα πράγματα … Μ’αρέσει που φοβάσαι μήπως και πονέσω στο μέλλον, αυτό δίχνει ότι σε νοιάζει … Ο πόνος δεν καταλαβαίνει και πολλά , έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις … Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι απομονωμένος σε μια χιονισμένη βουνοκορφή και τον παίζεις μόνος σου ή είσαι στην πλατεία Συντάγματός και είσαι ανάμεσα στο τσούρμο με τους αγχωμένους …

Ο πόνος είναι ίδιος και πρέπει να είναι ίδιος , γιατί είναι μερικά πράγματα που είναι μόνο για την πάρτη μας, που δεν μοιράζονται… Μα εγώ σε καταλαβαίνω ! Τι λες καλέ μου ; Παπάρια καταλαβαίνεις, και ξέρεις κάτι ; Δεν σε κατηγορώ γι αυτό , δεν θέλω να καταλάβεις , δεν υπάρχει λόγος να καταλαβείς ούτε εγώ ξέρω πως είναι όταν πονάς … Άργησα να πάρω παυσίπονο (Δώσμου το παυσίπονο μου τώρα γιατρέ μου το μωρό μου έχει φύγει, έχει φύγει , δεν ξέρω τι να κάνω πες μου τι πρέπει πες μου , και πως να διώξω αυτόν τον πόνο μακριά …) , όχι γιατί δεν είχα , απλά ήθελα για λίγο να το απολαύσω , μοναχική απόλαυση αλλά ωραία , άσε που στο τέλος είδα πως δεν χρειάστηκε !

Έφτανε μόνο ένα τηλεφώνημα, αυτό της Γεωργίας , που παρά τους πόνους μου , γελούσα σαν τρελή … Ναι όντως αυτή η κοπέλα έχει απίστευτό χιούμορ , μπορεί κάποιος βιαστικά να την παρεξηγήσει , όσο να’ ναι είναι λίγο ψωνίτσα , αλλά τελικά αυτό είναι που μ’ αρέσει σε εκείνη γιατί όπως έλεγε ένας φίλος μου ,”Αν η μετριοφροσύνη ήταν προτέρημα θα την είχα” … Μου άρεσε που παρόλο τον πυρετό της εκείνη επέμενε να φάει Coco Pops , που γελούσε με την πάρτη μου όταν της έλεγα πως δεν μπορώ να βρω ένα Depon μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όταν μου εξηγούσε επιστημονικά τι κάνει η ασπιρίνη όταν την παίρνεις και είσαι αδιάθετη , μου άρεσε που μιλούσαμε τόσο άνετα κι ας ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο .Τώρα πια, ξέρω ποια είναι η καλύτερη λύση στους πόνους περιόδου .. Ένα τηλεφώνημα στη Γεωργία …. Μασουλάω ένα Μιράντα , και μου θυμίζει εκείνη την γυμνάστρια στο Γυμνάσιο , ήταν κι αυτή μέσα στα όργια της Μανδηλαρά , τι να έγιναν άραγε εκείνες οι γυναίκες της Ροζ γκαρσονιέρας ; Άγνωστή η τύχη τους , έτσι κι αλλιώς τι μας νοιάζουν τώρα , τα όργια είχαν το ενδιαφέρον ...Όσο για τη Μιράντα από ότι ξέρω μια χαρά είναι και κυρία με τα όλα της όπως πάντα …

Το πρωί έκλεγα στο δρόμο , έκλαγα από τους πόνους και ήταν ένα υπέροχο ξέσπασμα . Αφορμή για όλο αυτό ήταν μια πορτοκαλάδα Ήβη … Έχω αφήσει πίσω μου την Εμπορική αυτή που βρίσκεται απέναντι από το Attica , έπρεπε κάποια στιγμή να επιστρέψω τα δανεικά , να’ναι καλά και η Λένα και ο Σοφοκλής , ήταν όντως εκεί όταν τους χρειαζόμουνα και φυσικά δεν μιλάω για τα λεφτά και μόνο … Είχα πάνω από μια ώρα στους δρόμους , και μια πορτοκαλάδα ήβη πουθενά, όταν τελικά βρήκα, φυσικά αφού πήρα τηλέφωνο και με καθοδήγησαν που να πάω να τη βρω , πήρα τη δεύτερη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου!!! Ποια είναι η πρώτη ; Δεν σας λέω , αν και η χαρά δεν κρύβεται …
Πονάω ακόμα , αλλά μ’αρέσει…Σε μια ώρα θα περάσουν να με πάρουν για μια τσάρκα στο Θησείο , πάλι θα φάμε σαν τα ζώα (έτσι κι αλλιώς χειρότεροι από τα ζώα είμαστε ), αλλά δεν πειράζει , όταν σου κόβεται μια απόλαυση καλό είναι να το ρίχνεις στις άλλες. Θα είναι το καλύτερο άσυλο για μένα που δραπετεύω διαρκώς …

Καβάλα 2007

Φάγαμε, ήπιαμε , φάγαμε, ήπιαμε, φάγαμε, ήπιαμε μέχρι που άλλαξε ο χρόνος …
Το συκώτι μου σιχάθηκε τα ξύδια, το στομάχι μου τα μελομακάρονα , τις πίτες , τα αρνιά , τις κότες , τους κουραμπιέδες, τις βασιλόπιτες , τις τούρτες , τις τηγανιές , τα γουρουνόπουλα και τα λουκάνικα … Το μάτι μου σιχάθηκε να βλέπει τις ίδιες στοκαρισμένες φάτσες με δέκα κιλά make up, τα αυτιά μου βαρέθηκαν τα λαϊκά άσματα και τα ντάπα ντούπα …. Ήρθε ο καιρός της κάθαρσης ….

Μπήκε καινούργιος χρόνος και όπως κι αν το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό , εγώ ξέρω πως θα τον ζήσω κι αυτόν στον υπερθετικό , γιατί για μένα μετράει το μέγεθος , γιατί εμένα μ’αρέσουν οι μετρήσεις … Μετράω το χρόνο με μια δικιά μου μονάδα μέτρησης που καμία σχέση δεν έχει με λεπτά και δευτερόλεπτα …

Αν δεν φας μέχρι να σκάσεις , είναι σαν να μην έχεις φάει , αν δεν πιεις μέχρι να ξεράσεις είναι σαν να μην έχεις πιει , αν δεν κάνεις έρωτα μέχρι να τσούξει , είναι σαν να μην έχεις τελειώσει … Μέτρο ; Τι είναι αυτό και ποιος το βάζει ;

Το 2007 εύχομαι να γίνω λίγο περισσότερο κάθαρμα , εύχομαι να μην κάνω πάντα αυτό που λέω γιατί και τόσο καιρό που το έκανα δεν είδα να το εκτιμάει και κανένας… Εκείνο που μ’ αρέσει είναι ότι με περιμένουν τόσα πολλά που αγνοώ και αυτό είναι το καλύτερο από όλα …

Μόλις καβάλησα το 2007 και ξεκινάω, θα σας δω στο δρόμο ….

Ξημερώνει στο γαλάζιο σου το στρώμα
λιώμα ξύπνησα μα σ' αγαπώ ακόμα
στάξε εύθυμο φαρμάκι για το γλέντι
με μισή μεζούρα τζιν και λίγο αψέντι

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Θέλω σήμερα παιχνίδι με το Χάρο
στο καζίνο της καρδιάς σου να ρεστάρω
να ενωθώ μ' όλης της γης τα κατακάθια
να γευτώ όλα τα ρόδα και τ' αγκάθια

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Κατάχρηση του φόβου…

Θυμάμαι τότε που έπεφτα στην αγκαλιά του Ζήση λαχανιασμένη .Τι όμορφο συναίσθημα που ήταν; Ήμασταν δεν ήμασταν 10 χρονό, πιτσιρίκια όλοι μας και παίζαμε κρυφτό-κυνηγητό… Από τότε θυμάμαι πως δεν κρυβόμουνα καλά , δεν έβρισκα ποτέ την κατάλληλη κρυψώνα , τα άλλα παιδιά νόμιζαν πως ήμουνα κουτή και αφελής , εγώ όμως ήξερα το μυστικό… Δεν έμαθα ποτέ να κρύβομαι , πάντα έμπαινα μπροστά σε ότι κι αν γινότανε , δεν λέω ότι είναι καλό αυτό ή έξυπνο , μα αυτό εγώ έκανα πάντα , δεν μου άρεσε ποτέ να κρύβομαι … Γιατί άλλωστε να μ’αρέσει ; Βρείτε μου έναν καλό λόγο ; Η αδρεναλίνη έπιανε κόκκινο, ναι με είχαν βρει και έπρεπε να τρέξω , αχ και να ξέρατε τι ταχύτητα είχα … Ποτέ δεν είχα αντοχή , αλλά από ταχύτητα άλλο τίποτα , γι αυτό ίσως και πάντα, τα βαριόμουνα όλα πολύ γρήγορα … Έτρεχα, έτρεχα , έτρεχα , μια ζωή έτρεχα , κι όταν έπεφτα στην αγκαλιά αυτού που με κυνηγούσε ένιωθα υπέροχα γιατί ήξερα πως για λίγο δεν θα χρειαζότανε να τρέξω άλλο , μ’άρεσε όταν με τραβούσαν από την μπλούζα λες και ήμουνα το θήραμα τους , δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με ξετρέλαινε…
Μετά μεγάλωσα , με στείλανε στα μπαλέτα , στους προσκόπους , σε κατασκηνώσεις , σε ξένες γλώσσες , στα ωδεία , και να σου έμαθα και πιάνο και κιθάρα , ήμουν και χρόνια στην Ε.Α.Λ στην ομάδα του βόλεϊ , και να και οι χορωδίες και τα μαθήματα σχεδίου , και τα έργα μου στην έκθεση της σχολής να τα καμαρώνω , αλλά όλα μέχρι εκεί … Τίποτα δεν ολοκλήρωσα ποτέ, τίποτα δεν με καύλωσε ποτέ πιο πολύ από ότι το γράψιμο , που δεν μου το έμαθε κανένας , αν εξαιρέσεις την Ασπασία , την πρώτη μου δασκάλα , την δασκάλα που με έμαθε να βάζω τα γράμματα στη σειρά … Όλα τα ξεκίνησα τα ξεζούμισα και έφυγα.. Όχι γιατί δεν ήμουνα καλή, ούτε και γιατί δεν μου άρεσαν , απλά γιατί δεν με καύλωσαν , δεν με ξετρέλαναν …
Μεγαλώνοντας , μαζευόμασταν , πάντα κάποιοι καλοί φίλοι στις γιορτές και παίζαμε 21 … Οι φίλοι μου εξακολουθούσαν να πιστεύουν πως είμαι καλό παιδί , αλλά αφελής … Τώρα δεν έτρεχα , δίπλα μου είχα το ουισκάκι μου , την Μαλμποριά μου , είχα 19 , κανείς δεν θα τραβούσε στη θέση μου κι άλλο φύλλο , κι όμως εγώ πάντα τραβούσα. Οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί μου ,κι όμως δεν το μετάνιωσα ποτέ, όσες φορές κι αν κάηκα . Πρώτον γιατί δεν ξέρετε πόσο μαρέσει να καίγομαι , αφού κάθε βράδυ ονειρεύομαι ότι με δένεται και μου βάζετε φωτιά στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό … Δεύτερον , ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που πρέπει .Τρίτον πάντα το πλάσαρα ως μαγκιά το ότι μπορεί να μην άντεχα στο τρέξιμο , αλλά άντεξα όλα μου τα ρίσκα , με όποιες συνέπειες κι αν είχαν αυτά και τέταρτων ποτέ δεν έχασα περισσότερα από ότι κέρδισα ….
Ποτέ τίποτα δεν μπόρεσα να βάλω σε τάξη , μην μου το ζητάτε να το κάνω τώρα , είμαι πάνω σε μια τεράστια λεωφόρο και τρέχω-τρέχω , είναι απίστευτο συναίσθημα , δεν το έχω νιώσει πρώτη φορά μην ψαρώνεται , απλά τώρα έχω καλύτερο αμάξι , δεν προσπαθώ να σπάσω κάποια όρια , για τον απλούστατο λόγο , το ότι δεν είχα ποτέ μου την αίσθηση του φόβου, ίσως αν φοβόμουνα και λίγο , να μην τα έκανα όλα αυτά … Και βρεγμένα τα χέρια μου έβαλα στις πρίζες και οδήγησα μεθυσμένη και έκανα μπάνιο φαγωμένη , και κάπνισα στο νοσοκομείο και με κόκκινο πέρασα κι άλλα τόσα που δεν λέγονται έκανα κι όλα καλά … Όλα τα έκανα γιατί απλά τα γούσταρα , γιατί είμαι ελεύθερη κι ανάλαφρη και μέχρι να καώ θα τρέχω…

2006 crazy train ...

Δέχτηκα καταιγισμό μηνυμάτων , να φανταστείτε γέμισε το gmail μου (!!!)Γιατί δεν γράφεις ; Πήγες στην Jamaica και μας ξέχασες; Γράψε κάτι σε παρακαλούμε και άλλα τόσα … Έχω πάρει αγκαλιά την πιατέλα με τα μελομακάρονα , θα ήμουν ικανή να τα καταβροχθίσω όλα , ξέρετε κάτι , διανύω ίσως την καλύτερη φάση της ζωής μου, αν και συναχωμένη .. Ναι τα έβαψα μαύρα , αλλά μόνο τα μαλλιά μου , γιατί όλα τα άλλα καταχείμωνο και είναι ανθισμένα και πολύχρωμα … Είμαι στο σπίτι μου, με την οικογένεια μου , περνάω τις γιορτινές αυτές ημέρες όμορφα, ήσυχα και οικογενειακά …

Σε μια εβδομάδα θα είμαι στην πρωτεύουσα και θα τα σπάω , τελικά έγινε θεσμός ! Το 2005 με βρήκε στην Αθήνα , το 2006 επίσης, ε, και το 2007 εκεί θα με βρει … Χα-χα-χα ! Το 2006 τελειώνει , ήταν πανέμορφο , αλήθεια , δεν έχω ερωτευτεί , δεν έχω βρίσει , δεν έχω εκτονωθεί περισσότερο από ότι το 2006 ! Θα μπορούσα να γράψω γι αυτό σελίδες ατελείωτες και να κάνω την αναδρομή του …

Φέτος είπα να κάνω κάτι διαφορετικό όμως , τρώω ακόμα ένα μελομακάρονο και αρχίζω τις ευχαριστίες, ούτε όσκαρ να έπαιρνα ! Λοιπόν ευχαριστώ όλους όσους μέσα στο 2006, με ερωτεύτηκαν, με μίσησαν, με αγάπησαν , με βοήθησαν , με κυνήγησαν , με πρόδωσαν , σας αγαπάω όλους βρε μαλακισμένα …

Ευχαριστώ , το Νίκο , το Θωμά , τον Γιώργο , το Χρήστο , τη Γωγώ , την Τάνια , τον Μανώλη,τον Λεωνίδα , τον Γιώργο , τη Γεωργία , τη Ζωή , τον Κώστα , τον Γιώργο , τον Θοδωρή , τη Μαίρη , την Λένα , τον Σοφοκλή , τον Άρη , τον Δημήτρη , τον Ανδρέα , τη Χαρά , τη Δέσποινα , τον Μιχάλη , την Βασιλική , την Αικατερίνη , την Χλόη , τον Αλέξη , τον Χρύσανθό , την Ισιδώρα και το Μάνο … (Με σειρά εμφάνισης το 2006, καλά μερικά μου ξέφυγαν…. ) Πάω να παίξω χαρτιά, η τσόχα με καλεί …