Το κείμενο που ακολουθεί είναι καθαρά μια Αγχωμένη Μαλακία !
Εδώ και δυο μέρες έχω βάλει και παίζει στο μπλόγκ μου , το τραγουδάκι του Γιάννη του Μηλιώκα , «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες …»
Με εκφράζει ο στίχος, και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο το κομμάτι που λέει :
Μου ‘ρχεται ρεύμα τριάντα
Του τηλεφώνου σαράντα
Νερό και νοίκι εξήντα
Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά
Το πρόβλημα ξεκινάει από τις αρχές του προηγούμενου μήνα , όταν τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη πέφτανε βροχή . Η ψυχούλα μου το ξέρει πόσα χρόνια από τη ζωή μου έχασα , και πως με χίλια ζόρια έβγαλα το μήνα . Ο Δεκέμβρης για άλλους μπορεί να μπήκε γιορτινός , για μένα όμως μπήκε κακός , στραβός και ανάποδος ..
Η φτώχεια θέλει καλοπέραση λένε , κι αυτό το κατάλαβα καλά , σήμερα ξεχρέωσα ότι περισσότερο μπορούσα , περιμένω και αύριο κάτι ψιλά που μου χρωστάνε από Θεσσαλονίκη και θα τα ξεχρεώσω όλα , αλλά από εκεί και πέρα μέχρι τις 20 του μήνα , δεν θα έχω πάνω μου ούτε δεκάρα τσακιστή ! Εδώ που τα λέμε δεν θα έχω ούτε το εισιτήριο για να γυρίσω στο σπίτι μου , αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία .
Αυτές οι λέξεις δεν έχουν καν νόημα που γράφονται , απλά ίσως με βοηθήσουνε να νιώσω λίγο καλύτερα , με το να εκφράσω όλα όσα βασανίζουν το κεφάλι μου , τον τελευταίο μήνα .
Κατά έναν περίεργο τρόπο , έπεσαν όλα μαζί , αυξήσεις και περικοπές , χρωστούμενα , επιπλέον έξοδα από το πουθενά και για να είμαστε και δίκαιοι άσκοπες σπατάλες .
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την σημερινή μου κατάσταση . Προτιμώ να ξεχρεώσω τα πάντα παρά να χρωστάω , κι ας μην έχω να φάω , γιατί τα χρωστούμενα μου δημιουργούν ένα επιπλέον άγχος…
Ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε τόσο δύσκολη κατάσταση , και αλήθεια είναι μια από τις πιο ψυχοφθόρες περιόδους της ζωής μου . Προχθές καθώς συζητούσα με τον φίλο μου το Δημήτρη , με ρώτησε να του πω τα προβλήματα μου. Όταν του είπα ότι το μόνο πρόβλημα μου αυτή την περίοδο είναι το οικονομικό , εκείνος γούρλωσε τα μάτια και μου είπε . Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που ρωτάω να μου πει για το πρόβλημα του και δεν μου λέει για τα προσωπικά ή τα αισθηματικά του . Τότε εγώ του είπα , ότι πάνω κάτω τα καταφέρνω σε αυτούς τους τομείς , αλλά ακόμα κι αν δεν είναι έτσι , αλήθεια δεν μου μένει στιγμούλα , ούτε καν μια ανάσα για να σκεφτώ κάτι άλλο , έχω έναν μόνιμο κόμπο στο λαιμό για το πώς θα ξεχρεώσω , και για μένα φαντάζει πολυτέλεια να σκεφτώ και να νιώσω το οτιδήποτε άλλο .
Αυτό ίσως είναι και ένας άλλος λόγος που έχω μπλοκαριστεί τελείως , και η εύθραυστη φαντασία μου δεν μπορεί να αντέξει με τίποτα το σφυροκόπημα της αντικειμενικής πραγματικότητας , οπότε δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου , ούτε να γράφω όπως παλιά για φύκια και μεταξωτές κορδέλες !
Μοναξιά και αφραγκιά σίγουρα δεν πάνε πακέτο και τον τελευταίο καιρό αυτό το έχω καταλάβει καλά ! Μ’αρέσει η μοναξιά , αλλά κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή , είναι πραγματικά αβάσταχτη . Τον τελευταίο μήνα αρρώστησα δυο φορές , τα φάρμακα και οι γιατροί τσουχτεροί , την πνευμονία την πρόλαβα στο παρά πέντε , μα δεν είχα την πολυτέλεια να κάτσω στο κρεβάτι μου ούτε για ένα λεπτό.
Το σπίτι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει και να με καταπλακώσει , όταν τελικά μπόρεσα να ξανασταθώ στα πόδια μου , σιγά σιγά άρχιζα να βάζω τα πράγματα σε μια τάξη , και η φασίνα ήταν εκεί και με περίμενε ανελέητη. Όλοι θέλανε λεφτά κι έπρεπε καθημερινά να κάνω τούρ στην πόλη για να τους τα στάζω κι εγώ να μην έχω ούτε για να πάρω σερβιέτες , όχι δεν κάνω πλάκα δανεικές ήταν κι αυτές τον περασμένο μήνα . Επί τέσσερεις μέρες έπινα έναν ληγμένο ελληνικό λουμίδη με ζαχαρίνη , γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω ούτε ζάχαρη μα ούτε και καφέ!
Τελικά δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω, όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται κωμικοτραγική! Απλώς σιγά-σιγά έχω σταματήσει να τα σκέφτομαι όλα αυτά , διότι πέρασα μια πιεστική κατάσταση , μόνο με τις σκέψεις του πως θα μπορέσω να ανταπεξέλθω , κι εκεί τσακίστηκα . Τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα από χθες , αλλά τουλάχιστον έχω βρει μια τεράστια ψυχική δύναμη από τα συντρίμμια μου , όχι δεν θα κλάψω και δεν θα μιζεριάσω άλλο , δεν βγαίνει τίποτα .
Ξέρω ότι όλα και όλοι περιμένουν από μένα , αλλά επειδή πια είναι θέμα επιβίωσης, θα σφίξω τα δόντια . Το απόγευμα κι όλας θα πάω στη δουλειά που μου προτείνανε .
Δεν έχει σημασία πως θα καταφέρω να τα προλάβω όλα , όλοι από παντού πιέζουν . Από τη σχολή με τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και με τις εργασίες γκουμούτσες , τα ιδιαίτερα στα Γερμανικά , τις εξετάσεις , το διάβασμα , τα κοινόχρηστα , τα ενοίκια , η Δ.Ε.Η , το νερό , ο π(ΟΤΕ) (που έκανα διακανονισμό αλλιώς αν ήθελα να τον πληρώσω ολόκληρο έπρεπε να βγω στην πιάτσα) , από τους γονείς που φωνάζουν ότι τρως πολλά και κάθε μήνα στέλνουν όλο και λιγότερα .
Κι όταν γυρνάω σπίτι σωματικά και ψυχολογικά ράκος , δεν είναι κανείς εκεί να με πάρει μια αγκαλιά , να μου φέρει ένα ποτήρι νερό , να κάτσει να με ακούσει να του πω τα προβλήματα μου , να μοιραστεί τις δουλειές μαζί μου , να με φροντίσει όταν είμαι άρρωστη , να δώσει ένα χεράκι βρε αδερφέ να με ξελαφρώσει …
Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο , το απολαμβάνω όσο μπορώ γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να κάνω μέρες να το ξαναδώ , όσο για το Marlboro lights , έχω τόσο καιρό να το δω , που δεν θυμάμαι καν πως είναι το πακέτο !
Στην αρχή της φοιτητικής μου ζωής , έλεγα πάντα δεν δανείζω δεν δανείζομαι ..
Πολλά έλεγα τότε , έχω δανείσει περισσότερες φορές από ότι έχω δανειστεί , μακάρι κάποτε να μπορώ να έχω την άνεση πάντα να δανείζω και μακάρι να μην ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση και να μην έχω ανάγκη κανέναν , γιατί χθες ένιωσα τρομερά άσχημα , και απογοητεύτηκα αρκετά .
Χθες μέσα στον πανικό μου ζήτησα μια οικονομική βοήθεια από συγγενικό μου πρόσωπο που στο παρελθόν είχα βοηθήσει αμέτρητες φορές οικονομικά και όχι μόνο , με δανεικά που τα περισσότερα ήταν αγύριστα σε περιόδους που ούτε κι εμένα μου έτρεχαν από τα μπατζάκια , η συμπεριφορά που εισέπραξα ήταν απαράδεχτη , θα κατανοούσα απόλυτα αν μου έλεγε ότι δεν είχε να μου δανείσει , αλλά τελικά είναι αυτό που λέμε , πολλές φορές δεν έχει σημασία το τι λες , αλλά πως το λες .
Υ.Σ Ωχ αμάν,γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια να παίρνω με τη σέσουλα να γράφω ραβασάκια.
Ξημερώματα του Αγίου Νικολάου ,ανοίγω τη βρύση , γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό κι αφρόλουτρα , ρίχνω το κορμί μου μέσα της και βυθίζομαι χαζεύοντας τους αφρούς που επιπλέουν , η αίσθηση του καυτού νερού πάνω στην σάρκα μου με ανακουφίζει . Εξαγνίζομαι .
Κοιμάμαι πάνω σε ξένα σεντόνια , σε ράντζα , καναπέδες και κρεβάτια γνωστών και φίλων, μεθοκοπάω μέχρι το ξημέρωμα , γελάω μέχρι δακρίων , ακούω τους άλλους καθώς μου ξερνούν τα εσώψυχα τους, τους κρατώ στοργικά το κεφάλι πάνω από τη λεκάνη , καθώς αυτοί κλαίνε-γελάνε και μου εξομολογούνται τα πιο απόκρυφα μυστικά τους , κι εγώ είμαι πάντα εκεί για να τους ψιθυρίσω ένα μεθυσμένο δεν πειράζει στο αφτί . Ξυπνάω νωρίς το πρωί , φτιάχνω καφέ και τους χαζεύω να κοιμούνται , αφήνω ένα σημείωμα πάνω στο κουτάκι της ζάχαρης , φεύγω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου σιγά , έχει πια ήδη για τα καλά ξημερώσει κι όλα έχουν ξεχαστεί . Στο δρόμο νιώθω περίεργα , για ακόμη μια φορά ανακαλύπτω πως με ελκύουνε οι αδύναμες φύσεις , πως ασυνείδητα πάντα ερωτεύομαι τα πάθη των ανθρώπων .
Κοιμάμαι πάνω σε ξένα σεντόνια , σε ράντζα , καναπέδες και κρεβάτια γνωστών και φίλων, μεθοκοπάω μέχρι το ξημέρωμα , γελάω μέχρι δακρίων , ακούω τους άλλους καθώς μου ξερνούν τα εσώψυχα τους, τους κρατώ στοργικά το κεφάλι πάνω από τη λεκάνη , καθώς αυτοί κλαίνε-γελάνε και μου εξομολογούνται τα πιο απόκρυφα μυστικά τους , κι εγώ είμαι πάντα εκεί για να τους ψιθυρίσω ένα μεθυσμένο δεν πειράζει στο αφτί . Ξυπνάω νωρίς το πρωί , φτιάχνω καφέ και τους χαζεύω να κοιμούνται , αφήνω ένα σημείωμα πάνω στο κουτάκι της ζάχαρης , φεύγω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου σιγά , έχει πια ήδη για τα καλά ξημερώσει κι όλα έχουν ξεχαστεί . Στο δρόμο νιώθω περίεργα , για ακόμη μια φορά ανακαλύπτω πως με ελκύουνε οι αδύναμες φύσεις , πως ασυνείδητα πάντα ερωτεύομαι τα πάθη των ανθρώπων .
